[EXO FIC] Marry me? รักผมก็บอก [KrisYeol]

ลำดับตอนที่ #8 : Marry me? : 7

MARRY ME?

7

[Chanyeol's part]

“...” ว....ว่าไงนะ..... บ้าหน่า

“ชานยอล”

“...” ยังอึ้งอยู่ครับ ทำไมรู้สึกสมองหยุดทำงาน T^T ปกติผมต้องไม่อยากไปสิ...

“ไม่อยากไปใช่มั้ย”  

      “อะ...เอ่อ...”  จะไปมันก็ดีอะนะ ได้นั่งเครื่องบิน ได้เที่ยวด้วย ชีวิตวันนึงก็ไม่มีอะไรอยู่แล้ว แต่ไม่อยากจะไปกับหมอนี่สองคนสักเท่าไหร่น่ะสิ เดี๋ยวแอบหวั่นไหวขึ้นมาทำยังไง เฮ้ยบ้า ผมพูดอะไรเนี่ย คิดหนักนะขอบอกกก 

ระหว่างที่ผมกำลังอ้ำๆอึ้งๆอยู่คริสก็แย่งตั๋วในมือผมไป

“ไม่อยากไปจริงๆนะ” คริสมองผมเพื่อแน่ใจอีกครั้ง ก่อนจะ...

“เฮ้ยไม่ๆๆๆๆ อยากไปจะตายยยยยยยยยยย” ห๊ะ ผมพูดออกไปหรอ =[]= 

“หืม จริงหรอ?” คริสจ้องผมอีกแล้ววว ไม่เอา ผมรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง T^T

      “เออน่ะ ไปคลายเครียดบ้าง” จบประโยคผมก็ลุกจากเก้าอี้รีบเดินเข้าห้องน้ำทันที เขินครับเขิน 

....เขินอะไรวะไอ้ชานยอล

.......

.....

...

..

5โมงเย็น หน้าคอนโด

      ร่างบางเจ้าของผมสีบลอนด์ในชุดเสื้อยืดกางเกงยืนส์มีเสื้อคลุมเบสบอลใส่ทับไว้ อากาศวันนี้ค่อนข้างเย็นแต่ไม่ถึงกับหนาว ใส่แบบนี้น่าจะพออยู่ 

      ลูฮานกดลิฟท์ลงมาชั้นล่างสุดเพื่อไปตามนัดในจดหมายของคนปริศนานั่น เมื่อเดินมาถึงหน้าคอนโดเจ้าตัวก็กวาดสายตามองหาเป้าหมาย ถึงจะไม่รู้ก็เถอะว่าหน้าตาเป็นไง - -

      “ตรงเวลานะครับ” ร่างสูงกับเสื้อแขนยาวกางเกงยีนส์สีดำธรรมดาๆ(แต่ใส่แล้วหล่อ -.,-) ยืนพิงเสาอยู่ข้างหลังเอ่ยปากขึ้น

'
 

“นาย....??” ลูฮานหันไปตามเสียงนั้นพร้อมกับชี้ที่ตนเอง 

      “จำหน้าได้หรอ?” เซฮุนยิ้มมุมปากนิดๆ วันนี้เขาอุตส่าห์หนีออกมาจากห้องของเพื่อนๆเขาได้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว ไหนจะต้องระวังตอนแบคฮยอนกลับเข้าคอนโดอีก ตอนนี้คงต้องรีบพาคนสวยขึ้นรถก่อน 

      “เอ่อ.. นายเป็นใคร... อ๊ะ” ไม่ทันที่จะพูดอะไรต่อข้อมือบางถูกดึงไปที่ลานจอดรถซะก่อน

“ขึ้นรถก่อนนะ”

“นี่จะให้ฉันขึ้นรถคนแปลกหน้าเนี่ยนะ?” 

      “เอาเถอะ จะไม่ทำอะไร สัญญาครับ” เซฮุนเอ่ยออกไปพร้อมกับเปิดประตูรถให้อีกคน

       “....” คนตัวบางยอมขึ้นรถไปแต่โดยดี แต่ก็อดสงสัยไม่ได้อยู่ดี คนคนนี้เป็นญาติห่างๆกับเขารึไง มันเลยคุ้นหน้าขนาดนี้ ....

     
      “จำผมไม่ได้จริงๆหรอหื้ม” เมื่อเซฮุนขึ้นมานั่งที่คนขับเรียบร้อยแล้วก็ยิงคำถามออกไป

      “เดี๋ยวนะ..นาย.....” ลูฮานหันมาจ้องหน้าอีกคน พยายามจะนึก...นึก...

      “...” คนหล่อเลิกคิ้วพร้อมกับยิ้มมุมปาก

“นาย.....ไอ้......คนเคาะห้องเมื่อเช้า...ใช่มั้ย?..” ลูฮานค่อยๆพูดออกมาทีละคำ

“จำได้ด้วย ดีใจจัง :P” พูดจบก็หอมแก้มคนหน้าหวานไปหนึ่งที 

“นี่นาย!”

“ครับ^^”

      “ไอ้บ้า -/-” คนตัวบางหันหน้าหนีไปอีกฝั่งทำเอาเซฮุนหุบยิ้มไม่ได้ ถ้าจะจีบนี่ไม่ยากเลย~  

“พี่ครับ”

     “ห๊ะ..หา...นายอายุเท่าไหร่กันมาเรียกฉันว่าพี่หา” ลูฮานหันมาตีไหล่อีกคน ความเขินเมื่อกี้มันยังไม่หายหรอกนะ 

“ดูหน้าก็รู้ ฮิ” เซฮุนยิ้มออกมา

     
      “อะไรของนาย ไอ้เด็กบ้า-^- แล้วนี่จะพาไปไหน ร้อน สตาร์ตรถได้แล้ว”  

“คร๊าบบบบบบ”

…

...

....

      “นี่นาย ไม่คิดจะบอกชื่อหน่อยรึไง” ลูฮานพูดขึ้นทำลายความเงียบเมื่อรถวิ่งไปได้สักพัก บรรยากาศมันน่าอึดอัดซะไม่มี นี่เขายอมขึ้นรถคนที่เพิ่งเจอกันแค่30วิได้อย่างไร - -

      “หื้ม? ก็รอพี่ถามอยู่นี่ไงครับ~” เซฮุนตอบกลับไปขณะที่ชะลอรถเพราะติดไฟแดง

“เด็กบ้า -//- แล้วอายุเท่าไหร่น่ะ?”

“จะตอบคำถามไหนก่อนดีน้า~” หันมายักคิ้วให้คนสวยทีนึง 

“ตอบมาเถอะ ทั้งสองอย่าง” ลูฮานยู่ปากใส่อีกคน

“โอเซฮุน อายุก็...18ครับ แต่เรียนจบแล้วนะ^^” 

      “นายโกหก” คนตัวบางที่กดโทรศัพท์อยู่ต้องเงยหน้าขึ้นมาด้วยความอึ้ง บ้าน่า มันจะมีคนที่จบมหาลัยตั้งแต่อายุ18แบบเขาได้ยังไงกัน

“ทำไมไม่เชื่อผมอ่ะ? แล้วพี่ชื่ออะไรอ่ะ”

“ไม่บอกหรอก บู่วววว แล้วนี่เราจะไปไหนน่ะ?”

     “ไม่บอกก็ไม่เป็นไร ..เดี๋ยวก็รู้ครับคนดี” เซฮุนเหยียบคันเร่งอีกครั้งเมื่อไฟจราจรกลับมาเป็นสีเขียว ที่ที่เขาจะพาลูฮานไปคงไม่พ้นที่ที่เขาเจอคนสวยครั้งแรก

.......

....

....

...

"พามาที่นี่ทำไมเนี่ยเด็กบ้า”

“เลิกเรียกผมว่าเด็กบ้าก่อนเถอะ นะๆๆ”

“ก็ฉันไม่อยากเรียกชื่อนายนิ” พูดเสร็จลูฮานก็ยู่ปากใส่อีกคน

     “ทำไมล่ะครับ เดี๋ยวจะทำให้เรียกให้ได้ หึหึ” เซฮุนเดินไปยิ้มไปก่อนจะดึงข้อมือลูฮานเข้าไปในร้านพิซซ่าร้านเดิม โต๊ะตัวเดิม

“กินพิซซ่าหรอ?”

“ใช่แล้วววววว ^^”

     “ไม่เอาอ่ะ เมื่อวานเพิ่งมากินเอง” ลูฮานพยายามจะดึงอีกคนไปร้านอื่น แต่ก็ไม่สำเร็จ

     “มาย้อนความหลังกันนะพี่นะๆๆ” คนตัวสูงกว่าก็อ้อนไปทำเอาอีกคนต้องใจอ่อน 

     “อะไรของนาย กินก็ได้ๆ แต่นายเลี้ยงนะเด็กบ๊อง เชอะ” 

“คร๊าบบบบบบ”

ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟเรียบร้อย 

“พี่รู้มั้ย” เซฮุนเอ่ยปากขึ้น

“หื้ม?”

“เมื่อวานน่ะ ผมก็มากินร้านนี้เหมือนกัน แล้วก็เจอพี่นั่นแหละ ^^”

“...”...นี่อย่าบอกนะว่าปิ๊งฉันน่ะ ..ได้แต่พูดในใจ ไม่อยากจะหลงตัวเอง

      “แล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่คอนโดนั้นน่ะ” ลูฮานเอ่ยปากถามออกไป มันน่าสงสัยมากจริงๆที่อยู่ๆจะมีใครไม่รู้ ที่เขาไม่รู้จัก มาทำตัวพาไปนั่นไปนี่ แถมยัง..ยอมเลี้ยงพิซซ่าได้ง่ายๆ นี่เขาไม่อยากจะคิดไปเองหรอกนะ แต่มันอดคิดไม่ได้ ที่สำคัญ ทำไมเขาถึงยอมออกมาข้างนอกกับไอ้เด็กนี่ง่ายๆด้วย - -

      “ก็...ผมตามพี่ไปที่บ้านของเพื่อนพี่ครับ ....แล้วขากลับผมก็กลับคอนโด ผมก็เห็นพี่เข้าคอนโดเดียวกับผม ผมเลยแอบตามไปดูว่าพี่อยู่ห้องไหน”

      “...” อยู่ๆลูฮานก็รู้สึกว่าหน้าร้อนขึ้นมา อยู่กับเด็กนี่มายังไม่ถึง2ชั่วโมงมันจะทำให้เขินได้เลยหรอ?

“เงียบทำไม เขินอ่ะดิ” เซฮุนยื่นหน้ามาเล็กน้อย 

“ปะ..เปล่า กินไปๆๆ”

“อ่ะ ชิ้นสุดท้ายให้พี่นะ แฟนจะได้หล่อๆ:P” 

“อะ..เอ่อ..ขอบคุณนะ.///.” ก็ได้แค่ก้มหน้างุดๆ ไอ้เด็กนี่มีอิทธิพลกับเขามาเลยรึไงกัน 

“ผมจะได้หล่อไง ”

     “แหยะ จะอ้วก แล้วนี่นายพาฉันออกมาทำไมเนี่ย” ยิงคำถามไปเพื่อปิดบังความเขิน

“ ก็....อยากอยู่กับพี่ไง ^^”

“ไอ้เด็กปากหวาน” ลูฮานว่าพลางหยิบแก้วน้ำมาดื่ม

      “ไปจ่ายตังค์กัน” เซฮุนไม่ว่าเปล่า ลุกขึ้นแล้วดึงมือลูฮานไปที่แคชเชียร์ 

...

...

...

     “พี่ครับ ผมขอแวะซื้อชานมไข่มุกแปปนึงนะ” เซฮุนหันมาบอกอีกคนเมื่อทั้งสองเดินผ่านร้านชานมไข่มุก

“อ่าได้ๆ ซื้อด้วยสิ ร้านนั้นร้านประจำพี่เลยนะ” 

“คนเป็นคู่กันก็ชอบอะไรเหมือนๆกันเนอะ^^” 

“อ..ไอ้บ้า -///-” 

“ฮ่าๆ ให้ผมเลี้ยงนะ”

“ไม่เอา เดี๋ยวพี่เลี้ยงดีกว่า”

“ไม่เอาน่า”

“ทำไมล่ะ”

ร่างสูงอมยิ้มก่อนจะโน้มหน้าลงมากระซิบข้างหูอีกคน

“ก็ผมจีบพี่อยู่ไง ^^” 

..

..

..

[Kris's part]

     มันทำใจลำบากมากครับ ที่จะพูดคำว่า “ฮันนีมูน” ออกไปน่ะ แต่สุดท้ายผมก็พูดไปแล้ว ตอนแรกผมคิดว่าชานยอลจะโวยวายซะอีก แต่ทำไมดันเงียบซะได้ - - เอาเถอะครับ ตอนแรกผมกะจะฉีกมันทิ้งไปตั้งแต่พ่อผมขับรถออกจากบ้าน แต่ก็ไม่รู้ทำไมผมถึงบอกชานยอล หลังจากที่คุยกันเมื่อกลางวันก็ไม่มีบทสนทนาต่อจากนั้นอีกเลย จนตอนนี้มันห้าทุ่มแล้ว ผมก็ยังนั่งอยู่โต๊ะทำงานตัวเดิมครับ ...ผมรู้สึกว่าความรู้สึกระหว่างเราสองคนเปลี่ยนไปนะ...

     “คริส กินข้าวยัง เห็นนั่งอยู่ตรงนี้มาตั้งแต่กลางวันแล้วนะ” ชานยอลที่นั่งเล่นเกมในไอแพดกับกินรามยอนไปด้วยอยู่บนเตียงตะโกนถามผม วันนี้มาแปลกครับ ปกติไล่ลงไปกินข้าว - -

“ยัง ไม่หิวน่ะ”   ผม...ไม่หิว......

กรอกกก (คิดให้เป็นเสียงท้องร้องนะ-o-)

จริงๆนะ.....ผมไม่หิวเลยยยยยยย =[]=

      “ไอ้บ้า ท้องนายร้อง” พูดเสร็จเจ้าตัวก็เดินถือชามมาวางไว้ที่โต๊ะ ไอ้นี่มันได้ยินได้ยังไง =[]=

      “นี่ให้กินต่อ?” กินน้ำลายกันจนชินแล้วสินะ เลยกล้าทำแบบนี้น่ะไอ้หูกาง

      “หรือจะไม่กิน ข้างล่างไม่มีอะไรกินแล้วเนี่ย ฉันไม่เจียวไข่ตอนนี้ให้นายกินหรอกนะ”  

“โอเคๆ ...นี่ๆ ไอ้เอ๋อ” 

“หือ”

      “ช่วยดูงานหน่อย นายคิดว่าบ้านมันโอเคมั้ย” ผมว่าพลางเลื่อนกระดาษให้อีกคนดู 

      “ออกแบบบ้านหรอ?” ชานยอลโน้มหน้าลงมาข้างๆผม ..อืม... กลิ่นแชมพูหอมดีนะ

“อ่าฮะ”

      “ก็โอเคอ่ะ แต่ถ้าดูแล้วตรงนี้น่าจะใส่ประตูให้ห้องมันเชื่อมกันได้นะ” อย่าขยับหัวไปมาเซ่ แชมพูมันหอม -..- 

      “อืมๆ แล้วนายคิดว่าน่าจะมีสวนหลังบ้านป่ะ?” ถามไปงั้นแหละ จริงๆลูกค้าผมให้ใส่สวนหลังบ้านด้วย -..- ..ความจริงคืออยากดมผมชานยอลต่อครับ -..-

      “มีสิ เอาเป็นระเบียงใหญ่ๆอ่ะ *O*” หน้าชานยอลเวลาพูดอะไรมีสาระนี่ดูน่ารักขึ้นมาเลยนะครับ...เอ่อ ผมไม่ได้ชมนะ  

      “ขอบใจมาก อ่ะ ให้รามยอนคำนึง” ผมหยิบชามบนโต๊ะแล้วเอาส้อมมาม้วนเส้นให้

“เย้~ อ้าาาา” ทำไมผมรู้สึกหัวใจเต้นไม่ปกติครับ ..

      “ใครจะป้อนนาย หึ” ใช่ ใครจะป้อนชานยอล ผมแค่อยากแกล้ง ฮ่าๆๆๆ พูดจบผมหันส้อมมาเข้าปากตัวเอง ฮ่าาาา อร่อยยยยย =w=

“ใจร้ายยยยยยย” ปากก็ด่าไปเถอะ แต่มือนี่ลงที่หลังผมเต็มๆ - -

“ไปนอนไป ดึกแล้ว” ก่อนที่หัวใจพี่คริสจะเต้นหนักกว่านี้ ...

       “แปปนึง รอเค้กเสร็จก่อนสิ” ชานยอลเดินกลับไปกระโดดขึ้นเตียงแล้วนั่งเล่นไอแพดต่อไป 

       “ไอ้เด็กติดเกม” จะบอกให้ สุดท้ายชานยอลก็นอนหลังผมทุกคืนแหละครับ = =

...ทำไมเวลาพี่มองนายแล้วต้องยิ้มด้วยล่ะ?

..น่ารัก...

TBC.

-------------------------------------------------------------------

มาอัพแล้วจ้าาา ขอโทษที่หายไปนานน้า 5555555
ตอนหน้าไปฮ่องกงแล้วจริงๆ อย่าเพิ่งเตะไรท์นะ พลีสสส 55555

THE★ FARRY