HxH Kurapika oF Devil

ลำดับตอนที่ #8 : ยังไม่จบ

คือว่าเราจะบอกว่า

เรื่องเนี่ยถ้าไม่มาตามบ่อยเราอาจจะไม่อัพอ่ะ++

เพราะว่ามีหลายเรื่องเยอะมาก........(คิดพล๊อตมากไป)

ดังนั้นจะอัพก็ขึ้นอยู่กะอารมณ์และคนอ่าน

ถ้ามีคนโพสสักคนเดียวเราก็จะอัพให้ทันที

ถ้าไม่มีก็จะเป็นเหมือนอันข้างบน

เริ่มเรื่องเหอะ..........ดองมานานละ

-------------------------------------------------------------------

ณ โลกมนุษย์....


' เปรี้ยง!!! '


ฟ้าผ่าลงมาอย่างแรงขณะที่ฝนกำลังสาดส่องไปทั่วบริเวณ อยู่ๆชาย2หญิง1ก็ปรากฏตัวขึ้น ณ บริเวณที่ฟ้าพึ่งผ่าไปหมาดๆ เสื้อผ้าเปียกปอนไปทั้งร่าง


" เรามาถึงแล้วค่ะ.......ที่นี่คือโลกมนุษย์ ท่านไม่ควรใช้พลังในโลกนี้นะค่ะ มิฉะนั้นพวกมนุษย์อาจจะฆ่าท่านก็เป็นได้ " ปาคุเอ่ยให้คุราปิก้าฟัง


" ปาคุ.....เจ้าบอกข้าเป็นรอบที่หนึ่งพันของวันนี้แล้วนะ...........เห็นข้าเป็นคนขี้ลืมหรือไง " คุราปิก้าบ่นเมื่อปาคุย้ำกับตนหลายต่อหลายครั้งจนจำขึ้นสมอง


" ไม่ได้นะค่ะนี่เป็นเรื่องที่สำคัญมาก ถ้าเป็นไปได้ข้าอยากจะเตือนท่านทุกสามเวลาหลังอาหารหลังจากนี้เลยนะค่ะ "


" เฮ่อ........พอได้แล้วล่ะ..ข้าฟังเจ้าพูดเฉยๆข้าก็จะเอียนตายแล้ว........รีบๆหาที่หลยฝนกันเถอะ....เดี๋ยวองค์ชายจะไม่สบาย " อุโบเอ่ยขัดการสนทนาที่เริ่มจะกลายเป็นการเถียงกันเข้าไปทุกทีด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แล้วอุ้มร่างเล็กที่ดูเหมือนอยากเถียงต่อขึ้นแนบอก แล้วออกวิ่งเข้าหาที่ร่ม


" เจ้าก็เหมือนกัน! อย่าเรียกองค์ชายที่นี่...เปลี่ยนเป็นเจ้านายหรือนายน้อยซะ! " ปาคุตะโกนไล่หลังตามมาติดๆ


" รู้แล้วน่า.....มันชินไปแล้วนินา.......... " 


" เฮ้อ.......... " อุโบถอนหายใจหลังจากที่วิ่งเข้ามาหลบในคฤหาดร้างหลังโตที่ตั้งอยู่ใกล้สุสาน


" เลิกอุ้มข้าซะที.....ข้าม่ใช่เด็กๆแล้วนะ! อีกอย่างทำไมคลุมผ้าให้คนเดียวล่ะ ก่อนกลัวข้าจะเป็นหวัด เจ้านั่นล่ะที่จะเป็นซะเอง! " คุราปิก้าเอ่ยขึ้นอย่างไม่ชอบใจที่มีคนมาทำนู้ทำนี้ให้โดยที่ไม่ได้ทำเอง


" ร่างกายท่านอ่อนแอ.......ข้าย่อมเป็นห่วงมากเป็นธรรมดา..การโดนฝนคงไม่ดีนักสำหรับท่านที่อาจล้มป่วยเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ส่วนข้าน่ะไม่เป็นไรหรอก....... " อุโบเอ่ยอย่างมีเหตุผลทำให้คุราปิก้าเงียบไปแต่ก็อดที่จะบ่นไม่ได้


" เจ้าเป็นพ่อข้ารึไง.....ทำตัวเหมือนพ่อเข้าไปทุกที ปาคุก็อีกคน....เดี๋ยวนี้ชักทำตัวเป็นแม่เข้าไปทุกที.............. " ถึงจะบ่นเบาๆแต่ก็ไม่พ้นหูของทั้งสองอยู่ดี ซึ่งทั้งสองก็ยิ้มนิดๆให้กันเอง


" เอาเถอะ.......นี้มันบ้างใครก็ไม่รู้...แต่ดูท่าทางจะร้างนะ.......คงจะอาศัยอยู่ได้ซักพักแหละ " ปาคุเอ่ยหลังจากเดินดูรอบๆคฤหาด


" นั่นสิ.......องค์ชายรออยู่นี่นะ เดี๋ยวพวกข้าจะเข้าไปสำรวจดูสักหน่อย จะได้หาที่นอนในท่านพักด้วย ดังนั้นนั่งอยู่เฉยๆเป็นเด็กดีอยู่ตรงนี้นะ " อุโบพูดกับคุราปิก้าแล้วเอามือลูบหัวคุราปิก้าเบาๆแล้วก็เดินไปกับปาคุที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว


" ทิ้งองค์ชายไว้จะดีหรอ........ "


" ไม่ต้องห่วง......ท่านไม่ได้อ่อนแอขนาดนั่น...แต่พวกมนุษย์น่ะทำอะไรท่านไม่ได้หรอก......แล้วพวกกฎบมันก็คิดว่าเรายังอยู่ที่นั่นด้วย............... "


" นั่นสินะ...ข้าก็เป็นห่วงมากไป เรารีบไปกันเถอะ......เดี๋ยวองค์ชายจะรอนาน " ปาคุบอกกับอุโบเสร็จก็แยกย้ายกันไปคนละทาง


" .........อุโบกับปาคุไปนานจัง...ที่นี่ยิ่งมืดๆอยู่ด้วย....... "


' ตึง!! ' อยู่ๆรูปปั้นหุ่นที่อยู่หน้าประตูก็หล่นลงมาส่งเสียงดังจนคุราปิก้าสะดุ้ง


" ล....ลมล่ะมั้ง..........เมื่อไหร่จะกลับมากันน่ะ....ข้าไม่ชอบอยู่คนเดียวเลยให้ตายสิ... " คุราปิก้าบ่นเบาๆ พยายามทำตัวให้ดูเล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วกอดเข่าตัวเองนั่งรอคนสนิททั้งสองที่หายตัวไป