The~Kurapika~LighT or DarK

ลำดับตอนที่ #8 : ณ รังแมงมุม ณ เมืองคนใบ้/หูหนวก

ณรังแมงมุม


" หัวหน้าหายไปนานเลยนะ.............. " แฟรงค์กิ้นเอ่ยขึ้นขณะที่โยนไพ่ลงไปบนพื้น


" ......คงไปธุระละมั้ง " ชาร์แน็ตพูดและหยิบไพ่บนพื้นที่แฟรงค์กิ้นพึ่งโยนขึ้นมา


" ................แล้วเมื่อไร่จะกลับล่ะ " ซิสุกุพูดขึ้นพลางมองไพ่บนมือ


" เบื่อเมื่อไร่ก็คงจะกลับมาเองนั่นล่ะ.... " โนบุนากะพูดขณะนั่งลับดาบของตัวเอง


" ........ยังไงๆหัวหน้าก็คงไม่พลาดถ้าเสียทีใครง่ายๆหรอก " ซิสุกุพูดและวางไพ่ลงบนกอง


" ....หัวหน้านะ.......ไม่มีทางแพ้หรอก " มาจิพูดและหยิบไพ่ที่ซิสุกุโยนลงมา


" อย่าเครียดไปเลยน่า......เดี๋ยวหัวหน้าก็หลับมาเองนั่นล่ะ..............ก็เค้าบอกว่าเดี๋ยวมาไม่ใช่หรอ " ชาร์แน็ตพูดและหยิบไพ้ในมือไปไว้อีกฝั่ง


" ........นั่นสินะ....อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ " ซิสุกุพูดแล้วจับที่สร้อยกางเขนกลับหัวที่คล้องคอยู่


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ณ เมืองแห่งนึงขณที่ฝนกำลังตกหนัก


" เอ่อ........คุณ...ไม่ทราบว่าที่นี่ที่ไหนหรอครับ " ชายคนนึงเดินถามคนในเมืองโดยไม่ได้รับคำตอบเลยแม้แต่นิด ข้างๆชายคนนั้น มีเด็กตัวเล็กๆสวมผ้าคลุมปิดหน้าปิดตาตัวเอง เสื้อผ้าเปียกปอนไปด้วยน้ำฝนที่กระหน่ำลงมาไม่หยุด


" นี่........พอเถอะ " เด็กคนนั้นพูดขึ้นแล้วดึงชายเสื้อชายคนนั้นไว้


" .......แล้วเราจะทำยังไงกันดี ฝนก็ตกแบบนี้ก็คงจะต้องหาที่พักกันก่อน........แต่ไม่รู้ทางแบบนี้จะหาที่พักยังไงกันละเนี่ย " ชายคนนั้นเอ่ยขึ้นแล้วอุ้มเด็กคนนั้นเดินมองไปเรื่อยๆ


" ..........ช่างเถอะ..เดินทางกันต่อก็ได้ " เด็กชายพูดพลางซบหน้าลงบนอกของชายหนุ่มที่อุ้มอยู่


" นอนแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นหวัดกันพอดี.........ยังไงๆก็ต้องหาที่พักละ.............ถ้าไม่สบายละยุ่งเลย " ชายหนุ่มวิ่งไปรอบๆสายตาก็มองหาที่พักสักที่ที่สามารถกันฝนได้


" ..................อืม...... " ร่างในอ้อมแข็นชายหนุ่มขยับไปมาเบาๆ อาการแบบนี้แสดงว่าหลับไปแล้วชัวร์


" หลับซะแล้วหรอ...........ฝนตกยังหลับได้นะเนี่ย " ชายหนุ่มรำพึงเบาๆ แล้วเริ่มวิ่งไปที่อื่นต่อ จนสะดุดอยู่ที่ใต้ต้นไม้ต้นนึง


" .............ใต้บ้านต้นไม้นั่นน่าจะใช้หลบฝนได้................. " คิดได้ดังนั้นก็เดินเข้าไปใต้ต้นไม้ที่มีบ้านต้นไม้อยู่ เค้าล้มตัวลงนอนก่อนจะหลับไปทั้งๆที่อุ้มร่างเล็กเอาไว้


พอเช้าตื่นขึ้นมา.......เมื่อลืมตาตื่นก็มองเห็นเด็กคนนึงจ้องมองมายังพวกเค้า
 

" .........มีอะไรรึป่าว.. " เค้าถามพร้อมเขย่าตัวร่างเล็กในอ้อมแขน


" ...........อื.อ....ปวดหัวจัง........ " ร่างเล็กเริ่มร้องครวญคราง


" เป็นอะไรไป?......คุราปิก้านายตัวร้อนนินา......... " เค้าเอ่ยเบาๆเมื่อสัมผัสหน้าผากของคนในอ้อมแขน


" นี่หนู แถวนี้มีหมดบ้างไหม " เค้าเริ่มถามเด็กที่ยืนมองเค้าเมื่อครู่ ซึ่งเด็กก็ส่ายหน้าแล้วหยิบกิ่งไม้มาอันนึงแล้วเริ่มขีดๆเขียนๆบางอย่างบนพื้น


' ไม่มีหมอที่สามารถรักษาโรคนี้ได้ ถ้าปล่อยไว้นานเกิน 4 เดือน ประสาทสัมผัสทั้งห้าจะเริ่มใช้การไม่ได้ ขึ้นอยู่กับแต่ละคน บางคนก็หูหนวก บางคนก็ตาบอด บางคนก็เป็นทั้งสองอย่าง บางคนเดินไม่ได้ด้วยซ้ำ ' เมื่อได้คำตอบเค้าก็ต้องเบิกตากว้าง และกระชับร่างเล็กในอ้อมแขนมาขึ้น


" ไม่มี......วิธีอะไรบ้างเลยหรอ.......... " เด็กคนนั้นคิดอยู่นานก่อนจะพยักหน้านิดๆอย่างมั่นใจแล้วเริ่มเขียนบางอย่างต่อ 


' มันมียาวิเศษอยู่ทางป่าตอนใต้ แต่ว่าคนที่เข้าไปยังไม่เคยที่ใครกลับมาเลย มีแม่มดที่สามารถปรุงยาตัวนี้ได้อยู่ แต่ว่าข้างในที่สัตร์ประหลายเยอะแยะคนเลยไม่เข้าไปกัน '


" แล้ว......แม่มดเนี่ยมีอยู่จริงๆน่ะหรอ "


' มีอยู่จริงๆ อยู่กลางป่าบริเวณที่ลึกที่สุด เค้าเคยออกมารักษาคนแถวๆนี้ไปสอง-สามรอบ น่าเสียดายปีนี่เค้าจะมาก็อีก 6 เดือน เค้ามีกำหนดเวลามาเสมอแหละ '


" ขอบใจมาก........... " ชั้นขอบใจเด็กคนนั้นสำหรับข้อมูลที่ได้ แล้วตัดสินใจอุ้มคุราปิก้าเดินตรงเข้าไปในป่าทิศทางที่เด็กคนนั้นบอก......


-*-**--**-*---------------------------------------------*-**-*-**-*-------------------------------------------*-*-*-*


จบไปอีกตอน555555555++++