Begin of Love ( Fic Gongyoung , Badeul)

ลำดับตอนที่ #8 : ( gongyung ) : REASON - PART 5

 

Part 5

“พี่..มาอยู่นี่ได้ไง”

“..เอ่อ คือ..”

“อ้าว~ นึกว่าใคร มาเร็วดีเหมือนกันนี่แก แล้วมีโซล่ะ?” ชินวูที่ออกมาจากห้องครัวแล้วเดินไปตบบ่าลูกพี่ลูกน้องคนสนิทเบาๆ

“เธอติดธุระน่ะเลยกลับไปก่อน” จินยองมองทั้งคู่สนทนากันอย่างไม่เข้าใจ แล้วมีโซที่ว่าใช่ผู้หญิงที่อยู่กับกงชานในร้านอาหารหรือปล่าวนะ?

เมื่อเห็นจินยองทำหน้างงชินวูจึงแนะนำกงชานให้รู้จักก่อนจะแนะนำจินยองให้กงชานรู้จักเช่นกัน “นี่น้องชายผมเองครับชื่อกงชาน อ้อ..แล้วก็นี่คุณจินยองเขาเป็นเพื่อนฉันเอง ความจริงเพิ่งเป็นเพื่อนกันเมื่อกี้ ฉันเจอเขาเป็นลมสลบอยู่เลยช่วยเอาไว้น่ะ แบบว่าเป็นคนดี ฮ่าๆ ”

“รู้จักแล้วล่ะ” กงชานพูดเรียบๆ

“หา!? ไปรู้จักกันตอนไหนเนี่ย” ชินวูถามอย่างไม่เชื่อ

“เขาเป็นครูสอนพิเศษผมเอง”

“กับข้าวร้อนๆ มาแล้วคร้าบ~” เสียงใสของชินวูดังขึ้นพร้อมกับบรรดากับข้าวมากหน้าหลายตาดูน่ารับประทานวางเรียงรายกันอยู่บนโต๊ะอย่างสวยงาม ชินวูผายมือเชิญจินยองให้นั่งลงก่อนจะเป็นคนบริการตักข้าวรินน้ำให้อย่างดิบดี

“ขอบคุณมากนะครับ” ร่างบางพูดขอบคุณพร้อมยิ้มให้ความมีน้ำใจของชินวูจนชายหนุ่มถึงกับเกาแก้มตัวเองเบาๆ ด้วยความประหม่า

“พูดงี้ผมก็เขินแย่สิครับ แถมยิ้มแบบนั้น…อย่างกะว่าเราเป็นแฟนกันเลยเนอะ ฮ่าๆ”

“แค่กๆ!” ชินวูที่กำลังปล่อยมุกหันไปหาเสียงผิดปกติจากน้องชายที่บัดนี้กำลังเช็ดปากเพราะสำลักน้ำอยู่ “เป็นอะไรครับไอ้คุณกงชาน?”

“ปะ..เปล่า” กงชานพูดเบาๆ แล้วหันไปมองร่าบางที่กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน แต่พอเห็นเขามองมาเท่านั้นแหละร่างบางจึงหันไปมองอย่างอื่นแทน

     เป็นแบบนี้อีกแล้วนะ..ชอบหลบตากันอยู่เรื่อย -*-

“ถ้าอย่างนั้นก็ลงมือทานกันเถอะครับ เดี๋ยวเย็นแล้วจะไม่อร่อย” พูดเสร็จชินวูก็นำเสนอเมนูเด็ดเมนูแรกแล้วตักใส่จานร่างบางทันที ตามด้วยเมนูต่อๆ ไป เรียกได้ว่าตัวเองแทบไม่ได้กินเลยด้วยซ้ำมัวแต่ตักให้จินยองยกใหญ่จนคนที่นั่งเงียบมานานออกปากพูดบ้าง

“พี่ ตักไอ้นั่นให้ผมหน่อยดิ”

“มีมือมั้ยล่ะน้องชาย ตักเองดิ”

“-O-” กงชานปั้นหน้าเซ็งน้อยๆ ก่อนจะหันไปมองคนที่พูดคุยโต้ตอบกับชินวูเรื่องอาหารอย่างออกรส

“เอ๋อ~ ร้านเบเกอรี่เหรอ”

“ใช่ครับ ถ้าพี่ชินวูว่างก็อย่าลืมแวะไปนะ เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง ^^” ที่จินยองเรียกชินวูว่าพี่เพราะเพิ่งรู้ว่าชินวูนั้นเรียนอยู่มหาลัยปีสามแล้ว

“จะดีเร้อ~ พี่กินจุนะ”

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ขนมผมมีเยอะน่า”

    การสนทนายังคงมีมาเรื่อยๆ จนกระทั่งอาหารบนโต๊ะหมดและนี่ก็เย็นแล้วจินยองจึงขอตัวกลับเมื่อรู้ว่ามารบกวนชินวูมากเกินไป

 “ให้พี่ไปส่งมั้ยจินยอง”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ” จินยองตอบ

“เดี๋ยวผมไปส่งพี่จินยองเอง เพราะผมจะต้องเรียนพิเศษกับเค้า”

“แต่ไหนนาย…” จินยองกำลังจะอ้าปากถามเรื่องที่วันนี้กงชานบอกว่าจะไม่เรียน แต่เจ้าตัวขัดขึ้นมาซะก่อน

“ผมเปลี่ยนใจแล้ว..ผมจะเรียน”

“นายลองทำแบบฝึกหัดนี้ดูนะ” จินยองพูดพร้อมส่งแบบฝึกหัดให้กงชานทำซึ่งร่างสูงก็รับไปทำอย่างว่าง่าย

    จินยองมองคนที่ก้มหน้าก้มตาทำแบบฝึกหัดพลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อยในใจ  นี่ถ้าผู้หญิงที่ชื่อมีโซไม่ดันติดธุระไปซะก่อนกงชานไม่มีวันมานั่งเรียนกับเขาแบบนี้แน่ จะดีใจหรือเสียใจดีล่ะเนี่ย.. เฮ้ออ~ ทั้งๆ ที่พยายามตัดใจแล้วแท้ๆ

“พี่”

แต่ก็ยังทำไม่ได้อยู่ดี ทำไมเราถึงเป็นแบบนี้อยู่เรื่อย..

“พี่จินยอง”

หรือว่าเพราะเราเจอกับกชานบ่อยเกินไป วันหลังต้องแอบหลบหน้าไม่ให้..

“พี่จินยอง!!”

“อะ..ฮะ!? อะไรเหรอ 0.0” ร่างบางถึงกับสะดุ้ง

“ผมเรียกตั้งหลายทีแล้วนะ พี่เป็นอะไรไม่สบายหรือปล่าว” ไม่พูดอย่างเดียว กงชานยกมือขึ้นมาจับที่หน้าผากของจินยองทำเอาเจ้าตัวถอยกรูดด้วยความตกใจ

“..หึ ตกใจง่ายจังนะ”

“เอ่อ..เมื่อกี้นายจะถามอะไรเหรอ ที่เรียกฉันน่ะ -///-”

“ผมไม่เข้าใจคำถามข้อนี้น่ะ”

“ข้อไหน” จินยองเขยิบตัวมานั่งที่เดิมอีกครั้งก่อนจะยกหนังสือของกงชานมาดู

“ข้อสี่น่ะ แล้วตกลง..สบายดีป่ะน่ะ?” ร่างสูงยังไม่วายถามย้ำอีกครั้ง

“อือ ฉันสบายดี”

“แน่เหรอ หน้าพี่แดงแจ๋เลยนะ”

“ฮะ! จริงเหรอ 0///0” ถามกลับด้วยความตกใจ นี่เขาหน้าแดงต่อหน้ากงชานงั้นเหรอ ม่ายยยย!

“..อืม เหมือนน้ำสตอเบอรี่ปั่นเลย ^_^” กะ กงชานยิ้ม O///O “อ้าว ทำไมผมยิ่งพูดหน้าพี่ยิ่งแดงล่ะเนี่ย?” ก็เพราะฉันเขินน่ะสิโว้ยยยยย >///<

“วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน” จินยองบอกเมื่อถึงเวลาเลิกเรียน ทุ่มครึ่งเป๊ะ!

“อือ~” กงชานพยักหน้าแล้วลุกขึ้นยืนบิดร่างกายไปมาก่อนจะนึกขึ้นได้“จริงสิ ผมมเรื่องอยากถาม”

“อะไรล่ะ”

“ก็...เรื่องเรียนพิเศษน่ะ ผมขอเรียนทุกวันได้ไหม” สิ้นคำถามทำเอาจินยองนิ่งอึ้งไปจนกงชานต้องรีบแก้ตัว

“อาทิตย์หน้าผมต้องสอบประจำบทแล้ว ขืนยังคะแนนแย่อยู่ได้ตายแน่ๆ เพราะฉะนั้นถ้าพี่ไม่ว่าอะไรผมก็อยากมาเรียนทุกวัน”

“..อื้อ ตามใจนายสิ” ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ช่วยไม่ได้…นี่เขาไม่ได้กำลังเข้าข้างตัวเองอยู่ใช่ไหม?

“ขอคุณครับ” ...แต่ก็นะ จะว่าไปเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ^____^

   มันมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับตัวเขา…ใช่! ต้องใช่แน่ๆ!! มีบางอย่างผิดปกติ!!!

“บาโรนายเป็นอะไรน่ะ เห็นทำหน้าเครียดตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว” จินยองถามเพื่อนสนิทที่เอาแต่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก กำลังคิดอะไรของเขาอยู่นะ?

“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก” กระรอกน้อยบาโรหันมาตอบเพื่อนหน้าหวาน เป็นอะไรงั้นเหรอ? ขนาดตัวเขาเองยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไร TT^TT

“อืม~ ว่าแต่..ป่านนี้ทำไมซานดึลยังไม่มาโรงเรียนอีกล่ะเนี่ย หรือว่าจะไม่สบาย”

ฉึก!!

   เหมือนมีหอกแหลมพุ่งตรงมาทิ่มที่หัวใจ แค่ได้ยินชื่อ..เพียงแค่ได้ยินชื่อนี้..

“ฉันมาแล้วววววววววว~” เสียงสดใสของคนที่น่าจะเป็นต้นเหตุอาการประหลาดดังขึ้นมาทำเอาหัวใจน้อยๆ ของบาโรตกกระตุกวูบ!!  ทำไมน่ะเหรอ? เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็ตั้งแต่คืนนั้นที่ซานดึลมานอนค้างบ้านเขามันก็..กลายเป็นแบบนี้ซะแล้ว และดูเหมือนว่าเขาจะเป็นอยู่แค่ฝ่ายเดียว แล้วเจ้าอาการที่ว่ามันป็นยังไงน่ะเหรอ? ก็เป็นแบบนี้ไง...

‘บาโร เมื่อคืนฉันนอนหลับโคตรสบายเลยอ่ะ เพราะนายแท้ๆ ขอบใจนะ ^^’

เพล้ง!! (ทำแก้วร่วงพื้นแตก)

‘นี่ไอ้คุณบาโรช่วยหน่อยดิ! ซิบกางเกงมันรูดไม่ลงอ่ะ’

พรวด!! (พ่นกาแฟ)

‘หนังนี่น่ะ ฉันชอบฉากที่นางเอกถามพระเอกว่านายอยากจูบฉันไหมจัง โรแมนติกชะมัด! คิดดูดิ..ถ้าคนที่นายรักถามนายว่านายอยากจูบฉันไหมนายจะรู้สึกยังไง’

อึก!! (กลืนน้ำลายลงคอตัวเอง)

 นี่ล่ะคือไอ้อาการที่ว่า…

ให้ตายสิ! นี่เขาเป็นอะไรไปเนี่ย..ถ้าเป็นเมื่อก่อนเจอเหตุการณ์แบบนี้ก็ไม่เห็นรู้สึกอะไรอย่างนี้เลย มันออกจะธรรมดาด้วยซ้ำเพราะเขากับซานดึลน่ะซี้ปึ้กกันมาตั้งแต่เด็ก..แล้วทำไม?

“นายมาช้าจังนะ ฉันนึกว่าไม่สบายซะอีก” จินยองว่า

“ตื่นสายไปหน่อยน่ะสิ เมื่อคืนมัวคุยกับฮาร่าจนดึกน่ะ” สั้นเสียงของซานดึลบาโรก็นิ่งไป

   อีกแล้วเหรอ? พูดถึงเธอคนนั้นอีกแล้ว…

“โอ้โห หวานกันตลอดเลยนะ เนอะบาโรเนอะ” ดูเหมือนจินยองจะหาแนวร่วมผิดคนไปหน่อย…

“นั่นสิ หวานกันเกินไปแล้วนะนาย - -” ร่างสูงตอบพร้อมทำสีหน้ากวนโอ๊ยเพื่อไม่ให้ร่างบางสังเกตุเห็นความผิดปกติของเขา

“ฮะๆ ช่วยไม่ได้ พวกนายอยากอยู่ขบวนการโสดเองนี่นา~” ซานดึลยิ้มร่าพลานั่งลงที่โต๊ะของตัวเองข้างบาโร “จินยองอ่า~ เมื่อไหร่นายจะไปสารภาพรักพ่อหนุ่มหน้านิ่งคนนั้นสักทีนะ ส่วนนาย! เดี๋ยวนี้ไม่เห็นควงกิ๊กไปเดทสักคนเลยนี่ ตกกระป๋องหรือไง -w-” ร่างบางทำสีหน้าจับผิดเข้าไปใกล้บาโรทำให้ร่างสูงถอยห่างไปไกล ก็มันอยู่ในระยะไม่ปลอดภัยนี่  -_-;;

“..เรื่องนั้น ขอคิดอีกทีก็แล้วกัน ว่าแต่! นั่นสินะ เดี๋ยวนี้ฉันไม่เห็นนายเข้าหาสาวเหมือนเมื่อก่อนเลยนี่ หรือว่าเสือผสมกระรอกบาโรจะสิ้นลาย ^O^” จินยองตอบคำถามของตัวเองอ้อมแอ้มก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไปเป็นร่างของบาโร

“เปล่าสิ้นลายสักหน่อย ถึงจะเป็นคนชอบม้อสาวอย่างฉันก็ต้องมีเบื่อบ้างอะไรบ้างเป็นเรื่องปกตินี่ - -;” แก้ตัวข้างๆ คูๆ อย่างนี้ดูถ้าเพื่อนทั้งสองจะไม่เชื่อแม้แต่น้อย คนหน้าหวานอย่างจินยองเลยยิงคำถามไปอีก

“หรือว่านายเจอคนที่ถูกใจแล้ว? แบบคนที่ใช่อ่ะ ใช่ป่ะๆ”

“..มะ ไม่มั้ง -_-;;” หรือจะใช่นะ?

“ชัวร์เลย! บอกมานะว่าเป็นใคร! หน้าตาเป็นไง!” คำถามที่สามถูกส่งมาจากซานดึล

“เอ่อคือ..” หน้าตาเหรอ? มันก็คล้ายๆ..

“ใคร!!!” คราวนี้ทั้งจินยองและซานดึลร่วมด้วยช่วยกันประสานเสียงกดดัน..

“ไม่มีโว้ยยย!! เลิกถามคำถามไร้สาระสักทีทั้งสองคนน่ะ!!!” เมื่อไม่อยากตอบคำถามฆ่าตัวเอง บาโรจึงกลายร่างเป็นกระรอกขาวีนวีนใส่เพื่อนทั้งสองจนสะดุ้งกันไปเป็นแถบๆ…

   เพราะถ้าขืนปล่อยให้สองคนนี้เซ้าซี้ถามต่อไปมีหวังคำตอบที่อยู่ลึกสุดของหัวใจได้ถูกเฉลยออกไปแน่…

 

TBC...