Hot Cupid ปฏิบัติการหลอกร้าย ให้หัวใจตกหลุมรัก

ลำดับตอนที่ #8 : CUPID 4 - ถ้านายจะเป็นคนแบบนี้ (100%)

CUPID 4

ถ้านายจะเป็นคนแบบนี้

                เท้าของฉันยืนสันทื่ออยู่ข้างหน้าร้านสีชมพูสดใส ที่มีตัวอักษรตัวใหญ่เขียนเอาไว้ว่า “Cupid Service” ฉันไม่แน่ใจว่า จะเดินเข้าไปดีหรือเปล่า เพราะเมื่อวาน...

ฉันยังไม่รู้เลยอ่ะ ว่าเขาจะให้ฉันทำอะไรให้เขา!

                บางที เขาอาจจะลากฉันเข้าห้องเข้าไปทำมิดีมิร้าย หรือไม่ก็ทุบฉันแล้วลักทรัพย์ หรือไม่ก็...ฆ่าฉันหมกห้องอ่ะ! TOT แล้วฉันยิ่งเป็นผู้หญิงหน้าตาน่ารักบ๊องแบ๊วบอบบางเหมือนใยนุ่นขนาดนั้น จะไปทนแรงผู้ชายดิบเถื่อนยังไงล่ะ

                ฮึ่ย! ไม่รอแล้ว! ฉันตัดสินใจเดินผลักประตูแก้วสีใสเข้าไปหาคนที่ฉันต้องการจะเจอ และเมื่อฉันปรากฏตัวเข้าไปในร้าน ก็มีพนักงานผู้หญิงหน้าตาสวยเข้ามาทักทาย

                “มีนัดกับ Cupid เหรอคะ?” เธอถามด้วยเสียงเรียบออกมา

                “อ๋อ ค่ะ...ฉันชื่อแป้งโกะ ที่ต้องการใช้บริการ Hot Cupid น่ะค่ะ” ฉันพูดอย่างสั่นๆ ด้วยความที่ไม่เคยมาทำอะไรแบบนี้ เลยทำให้รู้สึกขัดๆเขินๆเวลาตอบบ้างอะไรบ้าง

                “เอิม...ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีว่า Hot Cupid ของเราติดธุระน่ะค่ะ เขาบอกว่า ไม่ให้ใครกวน ไม่ทราบว่าคุณสามารถนั่งรอได้ไหมคะ

                อะไรกัน! นี่เขาก็นัดให้ฉันมาตอนสี่โมงเย็นนี่ นี่ก็จะห้าโมงแล้ว ทำไมเขายังติดธุระอยู่ อีกอย่าง เขาน่าจะสามารถเกลี่ยและจัดการเวลาได้ดีกว่านี้นะ ฉันไม่รอหรอก!

                “ฉันไม่รอค่ะ เขาได้บอกกับฉันไว้ว่าจะนัดกับฉันสี่โมงเย็น และฉันก็ไม่มีทางรอเด็ดขาดค่ะ”

                ฉันพูดอย่างหุนหันก่อนที่จะเดินถีบเท้าเข้าไปในโซนที่ลูกค้าสามารถเดินเข้าไปได้โดยไม่สนใจเสียงแก้วแสบหูของยัยพนักงานข้างหน้าที่คอยตะโกนไล่ฉันมาติดๆ เมื่อเข้ามาก็พบว่า ในโซนที่จะใช้งานของกามเทพคนต่างๆจะไม่ใหญ่มากเท่ากับโซนที่นั่งรอที่เบียดเสียดไปด้วยผู้คนมากมายเหมือนกัน จะแบ่งออกเป็นสามห้องใหญ่ๆ ตามขนาดแล้ว เหมือนจะเป็นห้องติดต่องานของแต่ละคนเลยก็ว่าได้ จะมีห้องใหญ่สองห้องอยู่ด้านซ้าย และประตูห้องอีกประตูทางด้านขวาที่ติดผนังสีชมพูหวาน แต่ว่า...

                ห้องของ Hot Cupid อยู่ห้องไหนกันล่ะ ไม่น่าบุ่มบ่ามเข้ามาเลยเรา! T^T

                ปึง!

            ฉันตัดสินใจผลักประตูด้านซ้ายสุดเข้าไป และสิ่งที่เห็นก็คือ ชายหนุ่มหน้าตาเกลี้ยงเกลาสะอาดสะอ้าน ผมของเขาสีน้ำตาลเข้มที่ปล่อยเอาไว้ยาวถึงบ่าอย่างมีสไตล์ คิ้วของเขาดกดำและเข้มจนมีเสน่ห์ เขามีนัยน์ตาสีน้ำตาลที่แสนโรแมนติคซึ่งตอนนี้ฉันคิดว่า ดวงตาทั้งสองคู่นั้นยังเปิดไม่หมด แต่จมูกที่เรียวได้รูปหล่อ และปากที่เป็นหยักรูปกระจับสีแดงเยิ้มเหมือนดอกกุหลาบสีแดงสดก็ปกปิดความสลึมสลือของดวงตาคู่นั้นได้ เขาใช่ไหม...Hot Cupid

                ฉันอึ้งกับคนที่กำลังนั่งให้คำปรึกษากับหญิงสาวที่นั่งตรงข้ามจนไม่ทันรู้ว่าหญิงสาวข้างๆได้เอ่ยคำขึ้นมา

                “นี่ไมเคิล! นายจะอธิบายให้ฉันฟังยังไง! นายทำงานให้ฉันอยู่ แล้วทำไมถึงมาทำงานซ้อนให้กับยัยโก๊ะนี่ด้วย” หญิงสาวผมสีน้ำตาลยาวสวย หน้าตาน่ารักแวดขึ้นด้วยน้ำเสียงโมโห

                กรี๊ดดดด! กล้ามาด่าฉันเพราะเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ ฉันไม่ยอมหรอก จะได้รู้ว่าใครผิดใครถูกกันไปเลย!

                “นี่เธอ! เธอนั่นแหละที่ผิดเวลา เธอรู้ไหมว่า Hot Cupid เขานัดฉันให้มาเจอกันสี่โมงเย็น เธอนั่นแหละที่มัวแต่ยืดยาด ขยายเวลาไปอยู่นั่นหล่ะ!”

                “กรี๊ดดดด!” หญิงนัยน์ตากลมโตคนนั้นกรีดร้องอย่างแสบหูจนฉันต้องเอามือมาปิดใบหูทั้งสองข้าง Hot Cupid ลุกขึ้นมาทำหน้าเหลอหลา ก่อนจะเอ่ยขึ้น

                “เอิม...อะไรนะครับ?”

                นี่นายนี่ใจล่องลอยไปสวรรค์ชั้นวิมาลไปเข้าเฝ้าพระอินทร์ที่ไหน พึ่งมารู้ตัวเนี่ยนะว่าฉันทะเลาะกับยัยผู้หญิงผมน้ำตาลนี่ ยัยผู้หญิงที่ดวงตากลมโตชักสีหน้า ก่อนที่จะเอ่ยขึ้นมาอย่างเชิดๆ

                “ก็ไมเคิล...นายไม่ใช่เหรอที่นัดฉันไว้สี่โมง แล้วทำไมนายถึงนัดลูกค้ามาซ้อนล่ะ เรายังคุยกันไม่เสร็จเลยนะ เรื่องการตกแต่งสถานที่เอาไว้บอกรักพี่ต้นรักน่ะ ฉันไม่ยอมนะ!”

                ฉันทำหน้าเหลอหลา บอกตามตรงคือเหมือนว่า ตัวเองหน้าแตก TOT นี่ฉันมาผิดห้องเหรอเนี่ย อยากจะกองร่างและวิญญาณไว้ตรงนี้เลยจริงๆ ฉันยิ้มเจื่อนให้กับผู้หญิงที่ชี้หน้าฉันไว้ และพยายามแทรกคลานตัวอย่างค่อยๆออกจากห้องไป ให้ตายเถอะ! ไม่เคยหน้าแตกขนาดนี้เลย!

                ตอนนี้ฉันอยู่หน้าโซนประตูสามประตูนี้เหมือนเดิม ฉันสูดลมหายใจลึกๆเรียกความกล้าของตัวเองให้กลับมา และตัดสินใจ...ฉันตัดสินใจบิดลูกบิดประตูสีทองด้านซ้ายอีกห้องหนึ่งและเมื่อประตูเปิดออก ก็ก้าวเท้าออกไป

                แอ๊ด

            เสียงประตูดังขึ้นพร้อมกับฉันที่ก้าวเข้าไป ห้องนี้ถูกตกแต่งด้วยสีที่แปลกตาไม่เหมือนกับสีฟ้าอ่อนในห้องที่พึ่ง (ไม่ได้ตั้งใจ) เข้ามา เพราะห้องนี้มีการตกแต่งด้วยโทนสีแดงขลิบกับส้ม ทางซ้ายจะเป็นแชนเดอร์เลียสีทองสวยที่ส่องแสงแพรวพราวลาดลงมากับโซฟาสีส้มแดงและโต๊ะรับแขกตัวเล็กสีขาว ถ้าเลื่อนสายตามาตรงกลางก็จะพบเตียงสีส้มขนาดคิงไซส์ แต่เอ...ทำไมเขาถึงมีหุ่นหญิงสาวมาวางไว้บนเตียงล่ะ ฉันขยี้ตาอีกที...

                มันไม่ใช่หุ่นแล้ว!

                “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!”

                ฉันหวนคิดมาถึงปัจจุบันแล้วค่ะท่านผู้อ่านทั้งหลาย เพราะตอนนี้ผู้ชายดวงตาร้อนแรงนั่นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน และทำให้ฉันนึกออกว่า...เขาคือนายมอร์แกน นายโรคจิตบ้ากามหน้าหื่นตัวนั่นนี่!

                “นายหน้าหื่น!” ฉันตะคอกกลับอย่างรุนแรง จนทำให้คนที่ยืนข้างหน้าสบถออกมา

                “เราเคยเจอกันเหรอที่รัก เดี๋ยวขอฉันนึกก่อนนะ เอ...ใช่คืนนั้นหรือเปล่า คืนที่เราไปเที่ยวพัทยาและออกเรือกันไปสองต่อสอง และเราก็...มีความสุขด้วยกันทั้งคืน”

                “อุบาทว์...เลิกคิดเรื่องแบบนั้นไปได้ไหม”

                “รอสักครู่สิ เดี๋ยวฉันขอคิดก่อน อ้อ! ฉันนึกออกแล้ว วันวาเลนไทน์นั่นเอง วันที่ฉันได้จูบเธอนานสิบนาที ก่อนที่เราจะดื่มกันและ...นอนกอดกันทั้งคืน”

                “นายหยุดได้ไหม! ฉันไม่ใช่ใครทั้งนั้น อย่าเอาคนพวกนั้นมาเปรียบเทียบกับฉันขอร้อง ฉันชื่อแป้งโกะ! ฉันเป็นคนที่จ้างนาย และเป็นคนที่นายนัดฉันไว้สี่โมงเย็น นายลองคิดสิ! ว่าพูดอะไรกับฉันเอาไว้เมื่อวาน!”

                เขาทำหน้าครุ่นคิดสักพัก ก่อนจะดีดนิ้วดังเปาะทำหน้าทำตาเหมือนจำแม่มณีในทวิภพว่าเราเคยเจอกันตั้งแต่กรุงศรีอยุธยายังไม่แตก

                “อ้อ! ฉันจำได้แล้ว เธอนั่นเอง มานั่งตรงนี้เดี๋ยวฉันขอจัดการทำธุระสักครู่”

                “ไม่! นายต้องรีบคุยงานกับฉันด่วน เพราะฉันไม่มีเวลาหรอกนะที่จะมารอนายน่ะ เชิญผู้หญิงคนนั้นกลับบ้านของเธอไปได้เลย ฉันขอสั่ง!”

                และผู้หญิงผมทองที่เดินคลุมโปงเข้าห้องน้ำก็ออกมาด้วยสีหน้าเชิดๆคล้ายลูกคุณหนูและเสื้อผ้าแบรนด์เนมก่อนที่จะส่งสายตาอันหวาดเยิ้มใส่นายบ้ากาม ก่อนที่เดินเชิดสะพายกระเป๋าแบรนด์ดังออกจากประตูห้องไป ซึ่งตอนนี้ความกลัวเริ่มถาโถมเข้ามาในใจเล็กๆ เพราะตอนนี้ห้องสีร้อนนี้ก็เหลือเพียงฉันและเขาอยู่สองคน เขาจะทำอะไรฉันหรือเปล่านี่

                นายหน้าหื่นคว้าเสื้อคอกลมสีขาวสวมใส่ก่อนที่จะเข้ามานั่งบนโซฟาตรงข้ามฉัน เหงื่อเริ่มปุดขึ้นเป็นเม็ดๆและรินไหลออกมา แต่ไม่ต้องห่วงหรอก...เพราะว่าฉันเอาที่ช๊อตไฟฟ้าพกติดตัวพร้อมกับมีดพกด้วย ถ้าเขาทำอะไรขึ้นมาจริงๆ ฉันจะไม่ปล่อยไว้แน่

                “อ้าว! ร้อนเหรอ เหงื่อออกเต็มเชียว ให้ฉันเร่งแอร์ให้ไหม” นี่นายคิดจะทำอะไรฉันหรือเปล่านี่!

                “ไม่ต้อง...ฉันรีบนะ ฉันว่าเรารีบคุยกันดีกว่า”

                “ได้คร้าบคุณผู้หญิง” เขารีบเอาเอกสารข้อมูลของฉันขึ้นมาและอ่านมันอย่างถี่ถ้วน ก่อนที่จะเอ่ยขึ้น

                “ตกลงคุณต้องการให้ผมทำอะไรบ้างครับ?”

                ฉันครุ่นคิดเล็กน้อย วันนี้เกิดไปกินยาเขย่าขวดหรือกินยาผิดขนาดหรือเปล่า ทำไมวันนี้ถึงเป็นคนดีศรีอยุธยาขนาดนี้ แถมยังพูดครับพูดขากับฉันซะอีก แสดงละครกับผู้หญิงหน้าใสได้เนียนมากเลยนะคนนี้ ฉันไม่เชื่อนายหรอก! 

                ชายหนุ่มผมสีดำวาวดวงตาแดงเพลิงทิ้งตัวนั่งข้างๆฉัน เขาสะบัดอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ในใจสองสามครั้งก่อนที่จะหันมาทางด้านฉัน

                “อ้าว คุยสิครับผม เธอมาไล่คู่นอนฉันแล้วมานั่งทำหน่อมแน้มทำอะไรล่ะ!”

                กรี๊ดด มันด่าฉันอ่ะ แล้วฉันจะมาด่ากลับยังไง คิดคำไม่ออก TOT

                “อย่ามาพูดกับลูกค้าแบบนี้ได้ไหม! ฉันรู้นะว่านายเป็นคนยังไง นายมันบัดซบ คบไม่ได้ ใจหมา พริกคาตูด หูดสามเม็ด เคล็ดขัดยอก แล้วก็...อุ๊บส์!”

                คำพูดนั้นคงทำปฏิกิริยาแหละ แต่เอ...ปฏิกิริยาเลวน่ะสิ เพราะเขายื่นหน้ามาใกล้ฉันจากด้านตรงข้ามและชนจมูกของฉันด้วยจมูกโด่งของเขาอย่างนุ่มนวล ฉันเบิกตาโพล่งกับคำลวนลามและใช้มือทั้งสองผลักหน้าเนียนๆให้ออกไปไกลๆจนเขาล้มลงไปกองอยู่กับพื้น 555+ สะใจจริงๆ

                แต่เมื่อกี๊....ฉันโดนลวนลามอีกแล้วอ่ะ ไม่ยอมนะไม่ยอม! ฉันลุกขึ้นชี้หน้าด่านายหน้าหื่นนี่อย่างสุดจะทน

                “ฉันไม่เสียเวลามาคุยกับคนรกโลกอย่างนายแล้ว นายมันบัดซบ ฉันชื่อ “แป้งโกะ” ไปตาม Hot Cupid มาสิ ฉันเป็นแขกของเขา”

                “เธอ” เขาหยุดคำพูดเล็กๆก่อนที่จะใช้สายตามองจากป๊อปทีนขึ้นมาหน้าของฉัน มากไปแล้วนะ! “เป็นแขกของ Hot Cupid?”

                “ใช่ และฉันรู้ว่าเขาคงไม่มีทางมานั่งทำอะไรบัดสีบัดเถลิงอย่างนายหรอก!”

                แอ๊ด

            เสียงประตูสีดำเปิดขึ้นพร้อมชายหนุ่มผมยาวสีน้ำตาลสุดเซอร์ที่ฉันเพิ่ง(ไม่)ตั้งใจไปเจอปรากฏตัวขึ้น สีหน้าของเขายังเหลอหลาอยู่เล็กน้อย อยากจะรู้จริงๆว่า สมองส่วนซีบรีบรัมที่เก็บข้อมูลของเขามันมีขนาดเท่าไหร่ก๊าน -0- หรือตอนเด็กๆนายหน้าหื่นจะโขกหัวนายไมเคิลคนนี้ จนทำให้เขากลายเป็นอย่างนี้ กรี๊ดดด ฉันรับไม่ได้นะยะ!

                “มีอะไรไมเคิล?” นายหื่นสบถถาม สมน้ำหน้า!

                “เอิ่ม...ผม..จะมาพูดเรื่องอะไรเหรอครับ?” ฉันว่าซีบรีบรัมเขาคงเท่าสมองลิงของคนจีนที่เขาเอาไปต้มน่ะ *0*

                “เอ๊า แล้วฉันจะรู้แกไหม ฉันว่าแกลองไปตรวจสมองหน่อยไหม ฉันกลัวจะเป็นหนักขึ้นน่ะ” ฉันว่านายนั่นแหละน่าจะไปหาหมอ ป่านนี้เอดส์กินตายไปแล้ว!

                “อ้อ! พี่มอร์แกน ผมนึกออกแล้ว ผมจะมาบอกพี่ว่า...เมื่อกี๊มีนิตยสารอะไรๆนะ เลิฟวี่โดฟวี่มั้ง เขา...เอิ่ม...อ้อ! เขามาขอให้พี่ไปลงปกน่ะ”

                “ฉันบอกแกแล้วว่าจะนิตยสารไหนทั้งนั้น ฉันก็ไม่! ไม่และไม่! รับถ่าย”

                “โหว...แต่พี่เป็นถึงหนุ่มน่ากอดประจำปีเลยนะ”

                แป๊ปนะคะ ขอเวลาคิดก่อน...กรี๊ดดดด อยากจะกรีดร้องเป็นภาษาฝรั่งเศส นี่เขา...นายหน้าหื่นคนนี้ใช่ไหม คนที่ขโมยจุจุ๊บของฉัน คนที่บ้ากามมือไว นิสัยน่าเกลียด คนนี้ใช่ไหมคือ...หนุ่มน่ากอดแห่งปี โฮ TOT งานหนักแล้วสิแป้งโกะ ไปด่าเขาไว้เยอะซะด้วย แงๆ

                “เป็นอะไร ยัยโกะๆ เอ...ฉันเรียกชื่อเธอถูกหรือเปล่า”

                “นาย...นายเป็นหนุ่มน่ากอดแห่งปี!”

                “ใช่”

                โอ้แม่เจ้าพระเจ้าจอร์ดหยอดน้ำข้าวต้มจมน้ำ TOT ชัดเจน ชัดมาก ชัดกว่ายัยนางฟ้ากับคุณชาร์ลส์ ณ บัดนี้อีก เขาคือมอร์แกน เขาเป็น Hot Cupid และที่สำคัญ...เขาคือหนุ่มน่ากอด คนที่ฉันต้องการให้เขามาลงปกให้ฉันน่ะสิ แล้วฉันจะทำสำเร็จไหมเนี่ยย T^T

                มอร์แกนคงเห็นว่าฉันเงียบไปนาน สีหน้าคงจะช๊อคซีนีม่าเลยมาประคองให้ฉันนั่งลงทั้งๆที่นิ้วชี้ยังชี้ไปที่หน้าของเขาอย่างตกใจ ลวนลามกันอีกแหละ! คนอย่างนายเป็นหนุ่มน่ากอดได้ยังไง พาสเทลหล่อกว่าตั้งเยอะตั้งแยะ! ชิชะ

                “ตกลงจะคุยไหม นี่ไมเคิลไปแล้ว เธอเป็นอะไรหรือเปล่า!?”

                “ไม่เป็นไรๆ มา...คุยงานกันต่อเถอะ” ฉันพยักหน้ารับอย่างไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่ จะถอนออกจากงานก็ไม่ได้ เงินก็เยอะอ่ะ TOT

                “เริ่มจากคนรักของเธอเลยแล้วกัน...เขาเป็นใคร และเขาเลิกกับเธอทำไม?”

                นี่ต้องกลายเป็นนักโกหกเป็นนางร้ายแล้วใช่ไหม ไม่เอาง่ะ T^T พูดตรงๆคือคิดไม่ออก

“เอิม...เขาชื่อ” ขอโทษนะ T^T “เขาชื่อพาสเทล...อายุน้อยกว่าฉันห้าหกปี” คิดไม่ออก > “เราสองคนคบกันได้สองปี หกเดือน แต่เขาก็บอกเลิกฉัน...เพราะว่า”

                “เพราะว่า?” ขอเวลาคิดหน่อยเส่! T^T

                “เพราะว่า...เขามีคนอื่นน่ะสิ T^T ฮือๆ”

ฉันรีบใช้แผนบีบน้ำตาทำสะอื้นที่คิดไว้ พลางใช้เสื้อเสวทเทอร์บางสีชมพูอ่อนมาบังตอนที่ฉันจะหยดน้ำตาเทียมลงลูกตาทั้งสองข้าง และมันก็ได้ผล! เพราะมีน้ำอุ่นๆไหลรินลงมาทั่วเบ้าตาจนถึงเนื้อแก้ม กร๊าก! สมน้ำหน้าๆ แต่...อ๊าย แสบตาอ่ะ

“อ้าว จะร้องไห้ทำไม เล่าต่อสิๆ ฉันจะได้คิดแผนไว้ถูกไง เขาบอกเลิกเธอเมื่อไหร่ แล้วคนอื่นที่เขามีนี่เป็นใครกันล่ะ”

ยังไม่จบอีกเหรอ ตอนแรกฉันก็คิดว่าจะบีบน้ำตาทำเล่นละคร แล้วจะทำให้เขาหยุดตั้งคำถามซะนี่ แต่โอย ญาญ่าคนนี้จะคิดบทต่อไปไม่ถูกแล้วนะ ยิงคำถามรัวมาซะอย่างกับบาซูก้าห้าสิบหกแล้วนะ

“ฉันเล่าต่อไม่ได้แล้ว นึกไปแล้วมันก็เสียใจน้านาย ฉันเล่าต่อวันอื่นเถอะนะ กระซิกๆ”

กร๊าก อยากจะหัวเราะเจ้าค่ะกับมารยาสาไถของฉัน เนียนได้มาก นี่ถ้าได้ไปแคสติ้งนี่คงดังระเบิดระเบ้อล่ะค่ะ

“อืม ก็ได้...เพราะว่าฉันได้จัดเวลาที่จะพบเธอไว้แล้ว ทุกวันศุกร์ เธอจะต้องมาหาฉัน เดี๋ยวฉันจะโทรไปหาเธอเพื่อนัดสถานที่ เพราะฉะนั้น กรุณาให้เบอร์โทรศัพท์ของเธอด้วยนะคะคนสวย”

“แหวะ! เอ้ย! แงๆ ก็ได้ๆ...นี่ค่ะนามบัตรของฉัน กระซิกๆ”

ฉันยืนแกล้งร้องไห้สะอื้นเสียงดังพลางยื่นนามบัตรสีชมพูอ่อนไปให้เขาที่รับมันอย่างโดยดี อันที่จริงก็อยากจะแกล้งให้เบอร์โรงพักหรือเบอร์โรงพยาบาลนะ ถ้าฉันไม่ติดต้องทำให้นายนี่ขึ้นปกนะ!

“ฉันขอตัวก่อนนะคะ ไปก่อนนะนาย ฮือๆ”

 ฉันรีบสะพายกระเป๋าใบโปรดของตัวเองพลางบิดลูกบิดประตูออกไปจากห้องนี้ แต่ก็รู้สึกถึงมืออุ่นๆที่สัมผัสตรงเนื้อแก้มของฉันจากข้างหลังอย่างจังโดยไม่ได้ตั้งตัว เมื่อหันไปก็พบมอร์แกนที่ใช้มืออันเรียวใหญ่ข้างขวาของเขา ค่อยๆปาดน้ำตา(ปลอม)อย่างนุ่มละมุน

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

เสียงหัวใจใครเต้นอ่ะ! ไม่นะ ต้องไม่ใช่ฉัน ฉันรู้สึกร้อนผ่าวที่หน้าผากอย่างบอกไม่ถูก คล้ายกับตอนแรกที่เจอกับเขา จังหวะหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเพราะชายหนุ่มตัวสูงคนนี้ที่ยืนเช็ดน้ำตาใกล้ฉันแค่เพียงไม่กี่เซ็น หน้าใสๆของเขาทำให้ฉันเบือนหน้าหนี และทำให้ฉันปัดมือของเขาออกจากหน้า ฉันปิดแก้มที่ร้อนผ่าวและคงขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยมือทั้งสองข้างก่อนที่จะรีบวิ่งออกมา

คงไม่ได้เป็นอะไรหรอกมั้ง...วันนี้แค่รออยู่ข้างหน้าร้านนี่และอากาศคงร้อนล่ะมั้ง หน้าเลยร้อนอย่างนี้

แต่เอ...พอฉันออกมาจากร้านนี้ก็พบว่า ทุกอย่างกลายเป็นสีฟ้ามืดมีดาวระยิบระยับหมดแล้ว นี่มันผ่านไปกี่ชั่วโมงแล้วนี่ ทำไมถึงมืดขนาดนี้ล่ะ

เนื่องจากร้านนี้ถึงแม้จะอยู่ในถนนที่ดังและมีคนพลุกพล่านก็จริง แต่ต้องเดินออกไปจากซอยเลี้ยวลดคดเคี้ยวไปอีกตั้งหลายทางอยู่ และอีกอย่าง...ไม่เห็นมีแม้แต่สุนัขเลย น่ากลัวจังเลยอ่ะ

ตอนนี้ฉันก็เดินออกมาจะเข้าถนนใหญ่ได้ประมาณครึ่งทางแล้ว แต่ทางนี้กลายเป็นทางเปลี่ยว มีแต่ต้นไม้รากหญ้าสูงๆ และฉันก็กลัวว่า จะมีงูมีสัตว์เลื้อยคลานมาไต่ฉันไหมเนี่ย ฉันกลัวน้ะ TOT

“เฮ้ น้องสาว! ไปกับพี่ไหมจ๊ะ”

เสียงใครวะ! ฉันหันไปมองในทางของเสียงที่ก้องก็พบกลุ่มเด็กแว้นเด็กซิ่งมอเตอร์ไซด์ยืนผิวปากอยู่อย่างเย้ายวนบาทาของดิฉันให้ไปกระทบเข้าหน้าของพวกนายจริงๆ กลุ่มเด็กแว้นเริ่มเข้ามาใกล้ๆ มีผู้ชายเป็นฝูงเลยอ่ะ เริ่มกลัวแล้วนะ TOT

ความกลัวเริ่มเกาะกุมหัวใจทีละน้อยๆ เมื่อกลุ่มเด็กแว้นนั่นเดินเข้ามาใกล้พลางผิวปากใกล้ขึ้นทุกที ตอนนี้ฉันกลัวจริงๆนะ ฉันกลัวว่าจะโดนฆ่าข่มขืน กลายเป็นนางแบบลงหนังสือพิมพ์วันพรุ่งนี้! แต่...คนอย่างแป้งโกะไม่ยอมหรอก ฉันต้องสู้คนโว้ยย

“ฉันไม่ไปกับแก อย่ามายุ่ง ไอพวกบ้า”

“แหม! น้องสาวนี่ชอบความรุนแรงจริงๆ น่าเสียดายที่...พวกพี่...ยิ่งรุนแรง พี่ยิ่งชอบ มากับพี่ไหมล่ะ”

“ไม่! อย่ามายุ่งๆ ออกไป!”

ฉันใช้เศษไม้เขี่ยพวกเด็กนั่นออกไป แต่เหมือนว่าจะไม่ได้ผลเพราะอีหัวโจกนั่นเอาเศษไม้นั่นและหักมันทิ้ง สายลมเย็นๆพร้อมความกลัวเกาะกุมใจทีละเล็กละน้อย แถวนี้ก็เปลี่ยวซะด้วย ฉันจะทำยังไงดีอ่ะ T^T

“ชอบความรุนแรงจริงๆคนนี้ ไปเป็นเมียพี่เถอะ!”

ผัวะ

กำปั้นมือเรียวค่อยๆพุ่งเข้าไปกระแทกบนเนื้อแก้มของเด็กหนุ่มมอเตอร์ไซด์ ทำให้ผู้ชายอีกหลายคนเริ่มมีน้ำโหขึ้นมา หน้าตาดูกรีดกราด คล้ายกับจะฆ่าฉันอย่างงั้นแหละ

“พวกแกมันสวะ!”

แต่กรี๊ดด! พวกนั่นมันสวะจริงๆ เพราะมันเอามีดพกขนาดเท่าบ้านออกมาจากกระเป๋ากางเกง และชักมีดออกมาอย่างสะใจพร้อมแสยะยิ้มออกมาจากมุมปาก หัวหน้าโจกก็ไม่น้อยหน้า มันเดินเข้ามาใกล้ฉันและใช้เชือกสายสีดำมามัดข้อมือทั้งสองข้างของฉันไว้

“มาเป็นของๆพวกเรากันเถอะ สาวน้อย!”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!”

ผัวะ! ผัวะ!

เสียงหมัดดังไปไกลเมื่อฉันปิดตา นี่เขาจะรุนแรงฉันไปถึงไหนกัน แต่...

ทำไมมันไม่เจ็บล่ะวะ โดนต่อยซะขนาดนั้น

ฉันรีบเปิดลูกตากว้าง และก็พบชายหนุ่มผมสีดำวาว นัยน์ตาสีแดงเพลิงอันร้อนระอุที่กำลังพุ่งหมัดเข้าไปหาพวกเด็กซิ่ง

...

มอร์แกน!