ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ไม่รู้ ...ღ [1]
:: ไม่รู้ ::
(พลอย หอวัง)
อย่าเพิ่งหัน มาได้มั๊ย
อยากจะแอบมองเธอชัดๆ ให้เต็มหัวใจ
อย่ามองตรงนี้ จะได้มั๊ย
ชั้นยังไม่พร้อมให้เธอรู้ว่ามีใคร
ที่แอบมองเธอทุกวัน ไม่ยอมเจอะกันใกล้ๆ
กริ๊ง กริ๊ง~ เสียงสัญญาณกระดิ่งที่ผูกติดกับจักรยานคันเก่งดังขึ้น เสียงที่คุ้นหูทำให้เจ้าของบ้านยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน ร่างอวบวิ่งดุ๊กดิ๊กออกไปที่ประตูหน้าบ้านเหมือนเคย
“มาทำไมหรอ” ถามด้วยน้ำเสียงเย้า
“มาติวหนังสือน่ะ!” ตอบออกไปอย่างเต็มเสียง คล้ายๆกับว่าได้เตรียมคำตอบล่วงหน้ามาแล้ว
“อีกตั้งนานนะ กว่าจะสอบ”
“ก็เราไม่เข้าใจบทนี้เลยนี่นา ซองมินช่วยติวให้หน่อยนะ”
“อ๋อหรอ….” ลากเสียงยาวเชิงไม่เชื่อ “ก็ได้ๆ เข้ามาก่อนสิ” มืออวบก้มไปดึงกลอนที่ประตูรั้ว ยอมเปิดประตูให้เพื่อนรักได้เอาจักรยานเข้ามาจอด แต่ซองมินก็ไม่เชื่อหรอกว่าเด็กเรียนเก่ง ติดท๊อป5อย่างอีทงเฮน่ะ จะไม่เข้าใจบทเรียน จนมาให้เค้าที่ติด
แค่ท๊อป20 ช่วยติว
“แล้วนี่…กล่องอะไรหรอ” ตาซุกซนเหลือบไปเห็นทับเปอร์แวร์ใสๆ ที่วางอยู่ในตระกร้าหน้ารถ
“ขนมน่ะ หมะม้าเราทำไว้เยอะแยะเลย เลยให้เอามาแบ่งซองมินด้วย”
“หรอออ เยอะจังเลยเนอะ เรากะหมะม้าเราคงกินไม่หมดแน่เลย” ซองมินทำท่าหนักใจ
“งั้นก็เอาไปแบ่งคนอื่นสิ!” ตอบสวนออกมาทันควัน เมื่อดูเหมือนซองมินจะพูดให้เข้าแผน
“นั่นสิเนอะ เอาไปแบ่งใครดีน้า~” นิ้วอวบจิ้มที่คางจึกๆ คล้ายๆกับจะใช้ความคิด “อ๋อ เอาไปให้ซานดึลดีกว่า!”
“ห๊ะ…คะ ใครหรอ ซานดึล” ทงเฮแสดงทีท่าตกใจเล็กน้อย เมื่อเพื่อนรักของตนเอ่ยชื่อคนที่เค้าไม่ได้คาดหมาย
“เค้าเพิ่งย้ายบ้านมาใหม่น่ะ หลังถัดไปจากบ้านเรา2หลัง” ซองมินยิ้มกริ่ม เมื่อเห็นสีหน้าเจือๆของทงเฮ
“อ่ะ เอ่อ คือว่า…” ทงเฮอึกอัก คล้ายจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่กล้าพูดมันออกมา ‘ทำไมซองมินไม่ทำตามแผนน๊า อุตส่าห์วางไว้ซะดิบดี’
“มีอะไรหรอทงเฮ”
“ปะ…เปล่า ไม่มีอะไรหรอก เอาขนมไปแบ่งซานดึลก็ได้” TT
“อื๊อ งั้นเดี๋ยวเราเอาขนมไปแบ่งในครัวนะ ทงเฮเข้ามารอในห้องนั่งเล่นก่อนสิ”
“ไม่เป็นไรหรอก ติวที่สวนหน้าบ้านก็ได้”
“แต่ว่าเรา…”
“เถอะนะ เราไม่อยากรบกวนหมะม้าของซองมิน เราออกมาติวกันข้างนอกเถอะ”
“อื้มๆ ก็ได้ๆ งั้นทงเฮไปนั่งรอตรงม้าหินนะ เดี๋ยวเราออกมา”
ทงเฮผงกหน้ารับ ร่างเล็กเดินคอตกๆ ไปนั่งลงบนโต๊ะหินตัวเดิมที่เคยนั่งบ่อยๆ วันนี้ทงเฮหน้าจ๋อย เพราะแผนที่วางไว้มันผิดพลาดเล็กน้อย แต่ทงเฮจะรู้มั๊ยนะ ว่าจริงๆแล้วซองมินรู้ทันแผนของทงเฮ เลยกะจะแกล้งเพื่ออยากเห็นหน้าจ๋อยๆของเพื่อน
น้ำหวานสองแก้ว ตามพายฟักทองถูกยกมาเสิร์ฟโดยคนตัวอวบเจ้าของบ้าน ซองมินที่ยิ้มร่ามาตั้งแต่ในครัว ที่วันนี้แกล้งทงเฮได้ กำลังแอบหัวเราะคิกคักในลำคอเมื่อเห็นหน้าป่วยๆของเพื่อน ซึ่งต่างจากตอนมาเคาะกระดิ่งที่หน้าบ้านเค้าลิบลับ
“หมะม้าเราบอกให้เอาพายฟักทองมากินด้วย”
“อื้ม”
“ทงเฮเป็นอะไรหรอ ทำไมทำหน้าจ๋อย” ถามไป ทั้งๆที่เจ้าตัวก็รู้คำตอบอยู่แล้ว
“เปล่า เราไม่ได้เป็นอะไร”
“อ๋อหรอ นึกว่าผิดแผน”
“ห๊ะ! ปะ…เปล่านะซองมิน เราไม่ได้วางแผนอะไร”
“หือ” ท่าทางลุกลี้ลุกลนของทงเฮ ทำให้ซองมินยิ่งอยากแกล้ง ทงเฮโบกไม้โบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน ดูยังไงก็รู้ว่าไม่ได้เปล่าเหมือนปากพูด
“เราก็ไม่ได้ว่าอะไรทงเฮนี่ แต่รีบๆติวหน่อยนะ วันนี้เรามีนัด”
“นัด? ไปไหนหรอ”
“ทานข้าวกับเพื่อนบ้าน”
“บ้านซานดึลน่ะหรอ ดีจัง เพิ่งย้ายมาใหม่ก็สนิทกันแล้ว”
“เปล่าาาา กะคนข้างๆบ้านนี้ต่างหาก บ้านพี่คยูฮยอนน่ะ”
สิ่งที่ซองมินพูด กระเด็นเข้าหูทงเฮอย่างจัง ร่างเล็กหันขวับไปจ้องหน้าซองมิน ตากลมโตเบิกกว้าง และอาการทั้งหมด ก็เป็นอาการที่ซองมินพอจะเดาได้ ว่าทงเฮจะต้องมีปฏิกิริยาแบบนี้ หลังจากตนเอ่ยชื่อของเพื่อนบ้านคนนี้
“บะ…บ้าน พี่…”
“พี่คยูฮยอนไง ทงเฮมีอะไรงั้นหรอ”
“คะ…คือว่า…ระ..เรา”
“น้องซองมิน!” ยังไม่ทันที่ทงเฮจะพูดอะไรออกไป เสียงทุ้มก็เอ่ยเรียกเพื่อนรักของเค้าซะเสียงดัง ทำเอาคนขวัญอ่อนอย่างทงเฮสะดุ้ง
ซองมินหันหลังกลับไปมองทางรั้วบ้าน ที่กั้นระหว่างบ้านของตนกับของเพื่อนบ้านเอาไว้
“ฮะ มีอะไรฮะ ‘พี่คยู’” ซองมินจงใจเน้นหนักที่ชื่อของคนที่สนทนาด้วย
“อ้าว มีแขกอยู่หรอ” ร่างสูงที่ปีนกำแพงรั้วมาด้วยครึ่งตัวเอ่ย เมื่อเห็นว่าน้องข้างบ้านตัวอวบไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว หากแต่มีตัวอะไรบางอย่าง ที่ทำหน้าท่าแปลกๆ คล้ายๆคนไม่เต็มบาทนั่งอยู่ด้วย
“ฮะ เพื่อนซองมินเอง พี่คยูมีอะไร เข้ามานั่งคุยกันตรงนี้สิฮะ”
คยูฮยอนผงกหน้าเข้าใจ ร่างสูงๆกระโดดข้ามเข้ามาที่รั้วของอีกบ้านอย่างคุ้นเคย ขายาวๆก้าวมาหาซองมินที่นั่งอยู่
“นั่งเลยฮะพี่คยู นี่เพื่อนของซองมินเอง”
“อื้ม” คยูฮยอนนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ข้างขวาของซองมินและอยู่ตรงข้ามกับทงเฮ
“เพื่อนน้องซองมิน ดูแปลกๆนะ” คยูฮยอนบอก เห็นอาการลุกลี้ลุกลนแปลกๆของทงเฮ ร่างเล็กขยับมือไปมา แถมยังเอาแต่หลบตาเค้า ใบหน้าขาวๆมีเหงื่อชุ่ม ซึ่งแตกต่างจากซองมินที่ใบหน้ายิ้มแย้ม และดูเหมือนจะยิ้มมากเป็นพิเศษซะด้วย
“ช่างเขาเถอะฮะ เพื่อนของซองมินก็ชอบทำตัวแปลกๆแบบนี้แหละ อย่าสนใจเลย พี่คยูมีอะไรหรอฮะ”
“คุณแม่พี่ให้มาถามน้องซองมินนะ ว่าอยากทานพีบิมบับรึเปล่า ท่านเห็นว่าครั้งที่แล้วซองมินชอบมาก เลยอยากจะทำให้ทานอีก”
“เอาสิฮะ ฝีมือพีบิมบับของคุณแม่พี่คยูเนี่ยอร่อยที่สุดเลยฮะ ซองมินชอบมาก”
“โอเค งั้นเดี๋ยวพี่ไปบอกคุณแม่ให้ทำให้เยอะๆเลย ซองมินจะได้อ้วนๆ”
“บ้า พี่คยูนี่ ก็รู้อยู่ว่าซองมินอ้วน ยังจะมาแซวอีก”
“ฮ่าๆ พี่ล้อเล่นน่า เออ น้องซองมิน”
“ฮะ?”
“น้องซองมินเจอไอฮยอกแจบ่อยใช่มั๊ย”
“ฮะ ผมกะพี่ฮยอกเจอกันในห้องทุกวันอยู่แล้ว”
“งั้นดีเลย พี่ฝากน้องซองมินทวงเกมของพี่ที่ไอ้ฮยอกมันยืมไปด้วยนะ ยืมไปเกือบเดือนแล้ว ไม่เอามาคืนสักที”
“ได้ฮะๆ เดี๋ยวซองมินจะทวงให้”
“งั้น…พี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวคุณแม่รอนาน ไปนะน้องซองมิน ไปนะ…เพื่อนน้องซองมิน” ทงเฮผงกหัวปลกๆ แต่ตากลมโตก็ยังไม่ได้หันไปสบกับคยูฮยอน คยูฮยอนมองท่าทางแปลกๆของทงเฮอีกครั้ง ก่อนจะลุกจากไป
เมื่อร่างสูงของคนข้างบ้านจากไปแล้ว ซองมินถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ซองมิ๊น!!” ทงเฮหันมาทำตาเขียวใส่ มือเล็กเอื้อมไปหยิกเนื้อเยอะๆตรงแขนของเพื่อน ที่บังอาจหัวเราะเค้า
“ฮ่าๆ ทงเฮ ฮ่าๆๆ ทงเฮตลกชะมัด ไม่กล้ามองหน้าพี่คยูเลย”
“กะ…ก็ เรา”
“อาย?...เขิน? ฮ่าๆๆ”
“อย่าเสียงดังซี่ แล้วก็อย่าล้อด้วย”
“ไม่คยูไม่ได้ยินหรอก กลับเข้าบ้านไปแล้ว คิก”
“หือ ซองมินแกล้งเราทำไม ก็รู้อยู่ว่าเรา…… ยังจะไปชวนเค้ามานั่งใกล้ๆอีก”
“เอ้า ก็ถ้าเราไม่ชวนพี่คยูมา เราจะเห็นท่าทางตลกๆ ของเพื่อนเราหรอ ฮ่าๆๆ”
“บ้า! ซองมินนิสัยไม่ดีเลย”
“นิสัยไม่ดีก็เลิกคบสิ แล้วก็ไม่ต้องมาบ้านเค้าอีกนะ” ซองมินแหย่
“เรื่อง!! ก็รู้อยู่ว่าเค้าไม่มีทางไม่มาบ้านตัวอยู่แล้ว แต่วันนี้เราโกรธซองมินแล้ว เรากลับบ้านดีกว่า!”
“ไม่ติวแล้วหรอ”
“ไม่ติวแล้ว เรากลับบ้านแล้วนะ” พูดจบ ก็หอบเอาหนังสือสองสามเล่มที่เตรียมมาติว? กล้บบ้าน จริงๆ เตรียมมาหลอกซองมินให้ช่วยติวต่างหาก ทำไม ทงเฮจะไม่เข้าใจ ก็บทนี้อ่านมาเป็นสิบๆรอบแล้ว แถมยังทำแบบฝึกหัดไปตั้งหลายครั้ง ก็แค่อยากหาข้ออ้างมานั่งที่สวนของบ้านซองมิน แล้วแอบมองพี่ชายข้างบ้านที่ชอบออกมาเล่นกับสุนัขตรงสวนหน้าบ้านก็เท่านั้น
เพราะฉันไม่รู้ต้องทำยังไงอีก
ฉันต้องทำยังไงอีก
หัวใจมันหวั่นไหวเมื่อเจอะเจอ
ฉันต้องทำยังไงอีก
แล้วต้องทำอะไรอีก
รักเธอมากแต่ใจกลับไม่กล้าเจอ
:: ไม่รู้ ::
ทงเฮมาถึงที่โรงเรียนแต่เช้า ด้วยเจ้าจักรยานคู่ใจ ใบหน้าหวานเปื้อนรอยยิ้ม เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน ที่ตนได้มีโอกาสได้อยู่ใกล้ๆคนที่ตนหลงรัก
‘เสียงพี่คยูฮยอนเพราะมากๆเลย แถมตัวพี่คยูฮยอนก็หอมมากด้วย’
“ทงเฮ!” เสียงที่เรียกได้ว่าดังของซองมินกระแทกเข้าที่โสตประสาทของทงเฮเต็มๆ ร่างเล็กสะดุ้ง หลุดออกมาจากภวังค์ที่ตนสร้างขึ้นเมื่อครู่ ซองมินกระแทกกระเป๋านักเรียนลงบนโต๊ะ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ
“คิดอะไรอยู่หรอ ยิ้มซะหน้าบานเชียว”
“เปล่าซะหน่อย ซองมินเพ้อเจ้อ”
“อ่อ นี่เราหรอกหรอเนี่ย ที่เพ้อเจ้อ นึกว่าคนแถวๆนี้ซะอีก” ซองมินเหน็บแนมไปตามภาษา ทงเฮเมื่อได้ยินแบบนั้นก็ย่นจมูกใส่อย่างไม่ค่อยพอใจ ‘เกลียดซองมิน ก็ตรงชอบรู้ทันนี่แหละ’
“’ขนมอร่อยม๊ากกกกกมาก’ พี่คยูฝากบอกมา”
“ห๋า!”
“ฮิๆ ขนมที่หมะม้าของทงเฮทำไง” ซองมินยักคิ้วหลิ่วตาให้ทงเฮ ที่ทำหน้าเอ๋อๆใส่
“แต่…ซองมินเอาไปให้…”
“ซานดึล? โอ้ย ซานดึลเด็ก1ขวบ แถวบ้านเราน่ะ กินขนมไม่เป็นหรอก เราเอาไปให้พี่คยูต่างหาก”
“นี่ซองมินโกหกเราหรอ”
“ก็ช่ายยยยยยยยยยยย ฮ่าๆ”
“ซองมินนี่!”
“ก็ทงเฮอยากปากแข็งทำไมล่ะ บอกดีๆสิ ว่าเอาขนมมาฝากพี่คยู แค่นี้เราก็เอาไปให้ถึงมือแล้ว”
“ก็เราไม่กล้านี่!”
“ทำไมต้องไม่กล้าด้วยเล่า พี่คยูไม่ใช่ยอ.ยักษ์ใจรว้ายนะ ไม่กัดหรอก”
“ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย”
“แล้วแบบไหนกัน แบบ…เทพบุตรสุดหล่อ ที่มาขโมยหัวใจอีทงเฮนะหรอ”
“ซองมิ๊นนน!!” ดูท่า จะแหย่ทงเฮให้เขินมากไปหน่อย ตอนนี้หัวของซองมินเลยสั่นด๊อกแด๊กไปมา เพราะที่คอถูกทงเฮบีบเอาไว้แล้วโยกแรงๆ เป็นการแก้เขินอยู่
“แค่กๆ ทงเฮ เราจะตายแล้ว แค่กๆ” =[]=’’
เวลาห้าโมงเย็น ขาเล็กก้าวเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ใบหน้าชุ่มเหงื่อของทงเฮ เรียกหลายสายตาในโรงยิมให้หันไปมอง ทงเฮยืนหอบตัวโยนอยู่ที่หน้าประตูยิม กว่าที่เค้าจะวิ่งมาจากห้องชมรมวาดรูปที่อยู่ชั้นบนสุดของตึกเรียน มาถึงยิมบาสเก็ตบอล ก็เล่นเอาเหนื่อย เพราะระยะทางของยิมที่อยู่ทิศตะวันตกกับห้องชมรมที่อยู่ทิศตะวันออก มันห่างไกลกันมากโข
“อ้าว ทงเฮ มาทำอะไร” ฮยอกแจ ผู้จัดการทีมบาสเอ่ยถาม
“มะ…มา มา” ทงเฮตอบไม่ถูก จริงๆต้องบอกว่าตอบไม่ได้ต่างหาก เพราะเค้าตั้งใจจะมาแอบดูพี่คยูฮยอนพี่ชมรมบาส เพราะได้ข่าวมาว่าวันนี้จะมีแข่งบาสกับต่างโรงเรียน แต่ดูเหมือนทงเฮจะมาไม่ทันเสียแล้ว เพราะตอนนี้สนามบาสมันโล่งไปหมด มีเพียงคนไม่กี่คนที่ใส่เสื้อนักบาส เดินไปมาที่ข้างๆสนาม
“มาดูเค้าแข่งบาสหรอ เค้าแข่งจบกันไปแล้ว”
“หรอฮะ”
“อื้ม แข่งเสร็จไปได้สิบกว่านาทีแล้วแหละ โรงเรียนเราชนะ”
“ดีจังฮะ” ทงเฮตอบออกไป ทั้งๆที่ก็ไม่ได้รู้สึกดีอย่างที่พูด
โถ่ อาจารย์นะอาจารย์ ทำไมต้องมาเรียกทงเฮเข้าชมรมวันนี้ด้วย ไหนบอกว่าผู้สนับสนุนทุนให้ชมรมวาดภาพจะมาดูผลงาน แล้วอยากให้ทงเฮเป็นคนพรีเซ้นต์แล้ววาดภาพโชว์ แต่ไหง กลายเป็นเด็กสามขวบ วิ่งร้องไห้ผ่านมาที่ชมรม แถมยังให้เค้าช่วยโอ๋ด้วยการวาดภาพโดราเอม่อนให้ ก่อนที่อาจารย์จะไปประกาศตามหาผู้ปกครอง T[]T
ทงเฮได้แต่หงุดหงิดอยู่ในใจ นึกอยากจะเอาแผ่นผ้าใบวาดภาพไปตีหัวอาจารย์นัก ที่ทำให้ทงเฮอดดูพี่คยูฮยอนในชุดนักบาส โชว์ท่าดั้งค์แบบเท่ๆ โมโหชะมัดเลยนะ อาจารย์ชินดงเนี่ย!
:: ไม่รู้ ::
“หมะม้า~” เสียงหวานใสเอ่ยเรียกมารดา ทงเฮเข้าไปกอดแม่ของตนที่กำลังเตรียมอาหารสำหรับมื้อเย็นอยู่
“ทงเฮ” เสียงของมารดาเรียกชื่อลูกชายตัวเล็กอย่างอ่อนโยน และกอดตอบอ้อมแขนเล็กๆนั่นด้วย
“ฮี่”
“อารมณ์ดีอะไรมาฮะเรา” ยูกึมอาถามลูกชาย ที่ยิ้มซะจนตาหยีเป็นขีด
ทงเฮไม่บอกหรอก ว่าที่อารมณ์ดีหน่ะ เพราะรู้ว่าขนมที่ตนช่วยหมะม้าทำเมื่อวันก่อนถูกใจพี่คยู แถมพี่คยูก็ยังฝากมาชมด้วย นี่ต้องขอบคุณหมะม้าที่ยอมบอกสูตรลับ ที่ตนเองเอาไว้พิชิตใจเตี่ยของทงเฮ
“นี่ทงเฮ เราเห็นขนมที่เมื่อวานเราทำรึเปล่า หมะม้าว่าจะเอาไปให้เตี่ยทานกับกาแฟ แต่หาไม่เจอเลย ไม่รู้หายไปไหน”
ยูกึมอาคลายอ้อมกอดออก จ้องมองหน้าของลูกชาย เมื่อวานเค้าทำขนมเอาไว้ กะจะทานกันแค่ในครอบครัว แต่พอหายเข้าไปในบ้านแปบเดียว ขนมที่พักไว้ในครัวก็หายไปหมดเกลี้ยง
“มะ..ไม่เห็นฮะหมะม้า~” ทงเฮบอก พร้อมทั้งทำหน้าใสซื่อประกอบ
“อื้ม มันหายไปได้ยังไงน้า”
“อ่า…สงสัยน้องเจี๊ยบมันต้องแอบมากินแน่เลยฮะหมะม้า” คนตัวเล็กโบ้ยความผิดไปให้แมวตัวน้อยที่ตนเลี้ยงเอาไว้
“น้องเจี๊ยบมันเป็นลูกแมวนะ จะกินขนมได้ยังไง”
“อ่า…ไม่รู้สิฮะ ขนมของหมะม้าอาจจะส่งกลิ่นหอมๆไปรบกวนจมูกน้องเจี๊ยบ มันเลยทนไม่ไหว มาขโมยขนมไปหมดแน่เลยฮะ”
“ขี้โม้!” ทนฟังเสียงเจื้อยแจ้วมานานสองนาน คนที่ผ่านมาได้ยินบทสนทนาของสองแม่ลูกจึงทนไม่ไหว เดินเข้ามาเขกกะโหลกน้องชายตัวดีที่ใส่ไฟเจ้าแมวน้อยทันที
“อ๊ะ พี่ยุนอ่ะ” ทงเฮหันไปทำหน้าค้อนปะหลับปะเหลือก
“อย่าคิดว่าพี่ไม่เห็น”
“ไม่เห็นอะไรจ๊ะ ตายุน” กึมอาถามลูกชายคนโต
“ก็เห็น คนบางคน…”
“พี่ยุน! หยุดพูดเลยนะ!!” เห็นตัวเล็กๆแบบนี้ ก็ไวใช่เล่น ทงเฮผละจากแม่ ไปกระโดดคว้า ปิดปากพี่ชายสนิท
“อื้ออ อ่อยอั้นอ่ะ อีองเอ” ยุนโฮดิ้นไปมา พยายามให้หลุดจากการเกาะกุมของน้องชายที่ตอนนี้แปลงร่างเป็นลิง กระโดดขึ้นขี่หลังเค้า มือข้างนึงอ้อมมาปิดปาก อีกข้างก็ล๊อกคอเอาไว้
“ถ้าพูดมาก จะไม่ไปขอเบอร์พี่แจจุงให้นะ!”
ได้ผล คำขู่ของทงเฮทำให้ยุนโฮหยุดดิ้นในทันที เมื่อแน่ใจว่าพี่ชายจะไม่ปากมากอีก ทงเฮจึงปล่อยมือทั้งสองข้างออก แล้วกระโดดลงมาจากหลังของยุนโฮ
“ดีมากกก”
“นี่สัญญาแล้วนะ ว่าจะไปขอเบอร์แจจุงให้”
“อื๊ม แน่น๊อน ถ้าพี่ไม่ปากมากน่ะ”
“โอเค งั้นเอาตามนี้…ไม่มีอะไรหรอกฮะหมะม้า ขนมมันอาจจะโดนน้องเจี๊ยบกินเข้าไปจริงๆก็ได้ ผมไปก่อนนะฮะ มีงานต้องส่งอาจารย์พรุ่งนี้” ยุนโฮพูด ก่อนจะเดินหายออกไปจากห้องครัว อย่างกับว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อะไรของเค้านะลูกคนนี้…ทงเฮ พี่ชายของเราเค้าเป็นอะไรน่ะ”
“เป็นคนโง่ไงฮะหมะม้า สวยๆแบบพี่แจจุง เค้าไม่แจกเบอร์ใครง่ายๆหรอก ฮ่าๆ”
ยุนโฮ๊ว ถ้าจะมาเล่นกับคนเจ้าแผนการอย่างอีทงเฮน่ะ คิดผิดซะแล้ว คึคึคึคึคึ
TBC..
ขอย้ายจากบทความนู้นมาประจำการที่นี่
ปล. มีการรีไรท์เกิดขึ้นเล็กน้อย
THE★ FARRY
ความคิดเห็น