Be my destiny เพราะใจยังไงก็ใช่เธอ ❤

ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 6 Be Beauty ฉันอยากสวย [100%]

Chapter  6

Be Beauty

ฉันอยากสวย

  

“บางทีเราก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อใคร

เพราะเขาอาจชอบที่เราเป็นเราก็ได้ คุณคิดอย่างนั้นรึเปล่า?”

          “เรนะ…”

          ฉันเรียกชื่อเพื่อนรักออกไปเบาๆ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยสนใจฉันเท่าไหร่เพราะกำลังวุ่นอยู่กับการแต่งหน้าซึ่งเป็นสิ่งที่เธอรักเป็นชีวิตจิตใจ :(

          “เรนะ…”

ฉันเรียกซ้ำอีกครั้ง แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผลเช่นเคย เพราะเจ้าตัวกำลังวุ่นวายอยู่กับชโลมครีมลงบนแขนขาทั้งสอง

          “เรนะ ช่วยสนใจฉันนิดนึง” ฉันเม้มริมฝีปากแล้วมองหน้าเรนะ เธอเหลือบตามองฉันเล็กน้อย ก่อนรับคำอย่างง่ายๆว่า “มีอะไร?”

          “ฉันอยากสวยอ่ะ –o-”   

ฉันกลั้นใจพูดออกไป ฉันก็คิดอยู่นานว่าจะพูดดีรึเปล่า แต่เอาเถอะ! ฉันอยากสวยบ้างอะไรบ้างหน่า!

          “o_O ริโกะ เธอพูดเล่นใช่มั๊ย!?” เรนะร้องออกมาอย่างตกใจพร้อมเบิกตาโพลงกับคำพูดของฉัน เธอรีบขยับเข้ามาหาฉันแล้วเอามือแตะหน้าผากฉันทันที

          แค่บอกว่า อยากสวย มันแปลกตรงไหน?

          “ริโกะ เป็นไข้ ตัวร้อน กินยาลืมเขย่าขวดหรืออะไร? ทำไมถึงอยากสวยขึ้นมา” เรนะพูดแล้วหรี่ตามองฉันอย่างจับผิด ก็คนมันอยากสวยผิดมากรึไง = =;

          ฉันได้แต่ก้มหน้างุด ความอายเริ่มแทรกซึมเข้ามาช้าๆ ถ้าจะบอกว่าอยากสวยขึ้นเพราะใครบางคน เรนะคงว่าฉันบ้าแน่ๆ เพราะคนอย่างริโกะไม่เคยสนใจเกี่ยวกับความสวยความงามและไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเองสักนิด แต่วันนี้มันเป็นไปแล้วล่ะ!

          “โอเค ไม่ถามๆ แล้วอยากสวยแบบไหนอะไรยังไงจะได้ช่วยถูก” เรนะลอบถอนหายใจเบาๆ เป็นใครก็คงช็อกเหมือนกันสิหน่า

          “ก็ไม่รู้สิ อยากสวยกว่านี้”

          “งั้นเอาเท่าที่ช่วยได้แล้วกันนะ ;)” เรนะยิ้มบางๆก่อนลุกขึ้นยืนแล้วเดินหายเข้าไปในห้องนอนตัวเองซักพัก และเธอก็ออกมาพร้อมกับกระเป๋าเครื่องสำอางใบโต  
        OH MY GOD!!! ริโกะช็อก –[]-

          “งั้นเริ่มแล้วน้า~” เรนะยิ้มเล็กๆ ก่อนเริ่มลงมือจัดการกับตัวฉัน โดยที่ฉันได้แต่นั่งนิ่งเป็นหุ่นและในใจก็แอบลุ้นว่าตัวเองจะเปลี่ยนไปแค่ไหน ><

          3 ชั่วโมงผ่านไป

        ฉันเริ่มรู้สึกไม่อยากสวยแล้วสิ ทำไมมันทรมานขนาดนี้นะกว่าจะสวยเนี่ย? ไหนจะทาเล็บ ทำผม แต่งหน้าทาปาก โอ๊ย! สารพัดอย่าง ขนตาปลอมก็ช่างหนัก รู้สึกเคืองๆอย่างบอกไม่ถูก T^T

          ส่วนเรนะก็ตั้งใจช่วยฉันมากๆ เธอไม่ยอมพูดกับฉันเลยแม้แต่คำเดียวเลย และการเลือกของแต่ละอย่างเธอก็มองแล้วมองอีก กว่าจะได้สิ่งที่ต้องการก็ใช้เวลานานเลยล่ะ เพื่อนฉันดูทุ่มเทจัง :)

          “เฮ้อ~ เสร็จแล้วๆ ริโกะลุกขึ้น แล้วหยิบชุดตรงนั้นไปลองไป” เรนะพูดเนือยๆ แล้วชี้ไปที่ชุดนักเรียนสีกรมท่าที่แขวนอยู่หน้าตู้ สงสัยเธอจะเหนื่อยจริงๆนั่นแหละ แล้วชุดนักเรียนเนี่ยนะ!? เรนะคิดจะให้ฉันโกงอายุตัวเองใช่มั๊ย?

          ฉันเดินไปหยิบมันก่อนหายเข้าไปห้องนอนเพื่อเอาไปลองใส่อย่างว่าง่าย พอใส่แล้วจะเป็นยังไงนะ ฉันคงประหลาดพิลึกเนอะ = =;

          พอใส่ชุดเสร็จฉันก็เดินออกมาจากห้องเพื่อให้เรนะดูทันทีทั้งๆที่ยังไม่ได้ส่องกระจกดูสภาพตัวเองตอนนี้เลยด้วยซ้ำ มันคงประหลาดมากแน่ๆ

          “o_O ริโกะ! เธอน่ารักมาก!” เรนะร้องออกมาเมื่อฉันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ฉันได้แต่ยืนเก้ๆกังๆอย่างเขินอาย ฉันน่ารักจริงเหรอ?

ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!

เอ๊ะ! เสียงนี้มัน…จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก “เขา”

ฉันรีบวิ่งมาที่หน้าต่างทันที แล้วกวาดสายตามองดูรอบๆ และมันก็เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้จริงๆ วันนี้เขามาเล่นบาสอีกแล้วสิ

ถ้าเกิดเขาเห็นฉันในสภาพนี้เขาจะมองฉันด้วยสายตาแบบไหนกัน?

--------------------------------------[50%]--------------------------------------

“เรนะ! เดี๋ยวฉันมานะ” ฉันบอกเรนะก่อนวิ่งออกมาจากห้องทั้งสภาพอย่างนั้น ฉันไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ว่าตัวเองน่ารักตามคำชมของเรนะ แต่เมื่อเธอยืนยันขนาดนั้น ริโกะก็ขอหลงตัวเองวันนึง ^^

ฉันค่อยๆย่องไปซุ่มดูเขาเงียบๆ ฉันคงใกล้จะโรคจิตเต็มทีแล้วล่ะ ถึงขนาดสุ่มดูผู้ชายเนี่ย = =; เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันไม่เคยจะสนใจใครเลย

วันนี้เขาเท่อีกแล้วสิ ><

เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นที่แสนจะเรียบง่าย แต่มันกลับส่งให้เขาดูดีอย่างน่าประหลาดใจ ไม่ว่าเขาจะใส่แบบไหนก็ดูดีไปซะหมดสินะ

ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!

รู้สึกใจเต้นแรงอีกแล้วสิเนี่ย –o- ช่วงนี้เป็นอะไรไปนะ ทำไมรู้สึกแปลกๆจัง

ตุ้บ!

“โอ๊ย!” ฉันร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆลูกบาสลอยมากระแทกหัวฉันอย่างแรง เล่นเอาฉันล้มลงก้นกระแทกพื้น
       โอ๊ย~ เจ็บ TT

“มาแอบดูอะไร?” เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่มายืนกอดอกอยู่ตรงหน้า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเพราะในโลกนี้มีอยู่คนเดียวที่ใจร้ายใจดำขนาดนี้น่ะ

 คนเจ็บอยู่ตรงหน้าไม่รู้จักช่วย!

“ช่วยหน่อยสิ”  ฉันเม้มริมฝีปากด้วยความเจ็บ รู้สึกเจ็บชะมัดเลย เจอหมอนี่ทีไรเจอแต่เรื่องซวยๆ!!!

“ล้มลงไปเองก็ลุกขึ้นเองสิ”

กรี๊ดดด~~!!! ใจร้ายที่สุด ถ้าไม่โดนลูกบาสนายมากระแทกหัวฉันจนมึนนะ ฉันลุกได้ไปนานแล้ว!!! ไม่ออกปากง้อนายหรอก ไอ้บ้า~~~!!!

“รู้จักมั๊ยคำว่า สุภาพบุรุษ?” ฉันพูดช้าๆชัดๆแล้วตวัดสายตามองเขาทันทีว่าจะมีปฏิกิริยาอะไรบ้างรึเปล่า…

“อื้ม โอเค ช่วยก็ช่วย”

ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาจะต้องคิดอะไรมากมายกับการช่วยฉันให้ลุกขึ้นได้เนี่ย ฉันเป็นตัวปัญหาสำหรับเขารึไงกันเล่า?

ในที่สุดเขาก็ยอมเข้ามาพยุงฉันและค่อยๆพาฉันเดินไปนั่งที่ม้านั่ง กว่าจะช่วยต้องคิดกี่ตลบกันล่ะ? ฉันไม่ได้จะลอบฆ่านายสักหน่อย อีตามืดเอ๊ย!

“วันนี้โรคจิตอย่างเธอนึกครึ้มอะไรแต่งตัวแบบนี้มา หืม?” เสียงทุ้มเอ่ยด้วยวาจาที่แสนจะเจ็บแสบเช่นเคย แต่! วันนี้ฉันไม่ใช่ริโกะคนเดิม ฉะนั้นไม่โกรธๆ

ฉันหันไปฉีกยิ้มให้เขา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจสักนิด

“ถามนี่ไม่ได้ยินเหรอ? กินยาลืมเขย่าขวดรึเปล่า?” เขาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง คำพูดของเขากระตุกต่อมโมโหฉันขึ้นมาอีกแล้ว แต่! ต้องไม่โกรธ ยิ้มเข้าไว้ๆ ;)

“ท่าจะอาการหนักนะ - -” ดูเหมือนเขาจะแค่พูดลอยๆขึ้นมาเท่านั้น แต่นั่นมันกระตุกต่อมโมโหจนขาดผึงซะแล้วล่ะ อีตาบ้าอย่าอยู่เลย!!!!

ฉันกัดฟันแล้วยิ้มให้ราวกับว่าฉันเป็นแม่พระที่แสนดี ทั้งที่ในใจครุกรุ่นด้วยความโกรธ

“แล้วนายว่าเป็นไงล่ะ?”

“ก็ดี”

เขาตอบด้วยคำตอบที่แสนง่าย แต่กว่าฉันจะมาปรากฏโฉมให้นายเห็นในสภาพแบบนี้มันไม่ง่ายแบบที่นายตอบสักนิดนะ = =

“แล้วฉันน่ารักขึ้นมั๊ย?”

ฉันเผลอถามออกไปตามที่ใจคิด อยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย! ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้~~~!!!

“เธอน่ะน่ารักอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องแต่งเติม ผู้หญิงจะดูน่ารักขึ้นเวลาที่ยิ้มพร้อมกับใบหน้าที่ไม่ถูกแต่งแต้มอะไรน่ะนะ มันดูธรรมชาติและน่ามองมากๆ”

ฉึก!

คำพูดเขาคมยิ่งกว่าใบมีดที่ลับมาใหม่ๆเสียอีก

ฉันเริ่มรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีกับคำพูดของเขา เขาบอกว่าฉันน่ารักอย่างนั้นเหรอ?

 เขาก้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วลอบยิ้มเล็กออกมา  คนใจร้ายเผลอพูดออกมาเหมือนกันสินะ…

Writer Talk!
แอบกรี๊ดพระเอกเบาๆ 555 น่ารักอ่ะ ><'
อ่านแล้วเม้นต์นะคะๆๆๆ -/\-
แอด Fav. ไว้จะดีมากค่ะจะได้แจ้งง่ายๆด้วย ^^

YamaKat