My Brother Lover พี่ชายแท้จอมเจ้าเล่ห์

ลำดับตอนที่ #8 : Chapter - - 7 เป็นไปไม่ได้!!

Chapter - - 7

     กริ๊ง!!

เสียงกริ๊งได้บอกฉันว่าเวลาสอบหมดลงแล้ว ฉันวางปากกาลงก่อนจะหันไปมองหน้าลิลี สิ่งที่ฉันเห็นคือนอนอืดอยู่บนโต๊ะ ยัยนี่ทำได้มั้ยเนี่ยถึงนอนอืดอยู่บนโต๊ะเนี่ย

          “เอาล่ะ วางปากกาได้แล้วนักเรียน หมดเวลาแล้วค่ะ”   เสียงอาจารย์ดังมาจากด้านหลัง

          “ครูจะเก็บข้อสอบแล้วค่ะ กรุณาวางข้อสอบไว้ด้านซ้ายด้วย”

ฉันทำตามอย่างที่ครูว่าก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ วันสอบของฉันหมดลงสักทีแต่ฉันก็ไม่แน่ใจว่าจะสอบผ่านรึเปล่านะเพราะข้อสอบมันยากเหลือเกิน

ฉันเดินทอดน่องออกจากห้องสอบด้วยสภาพหมดแรง ฉันเดินไปที่กระเป๋าตัวเองก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาพร้อมใส่ของลงในกระเป๋า

          “เนริด์!”

ฉันหันไปมองตามเสียงก็พบลิลียืนโบกมือให้ฉันอยู่ ฉันถือกระเป๋าแล้วเดินไปหาเธอด้วยรอยยิ้มที่ฝืนสิ้นดี

          “มีอะไร?”   ฉันเอ่ยขึ้นเมื่ออยู่ตรงหน้าลิลี

          “วันนี้แกกลับก่อนเถอะ ฉันต้องสอบเก็บคะแนนกับครูสังคมอ่ะ”

          “อ้าว! ไหนแกบอกว่าสอบแล้วไง”

          “ก็...ไอ้ที่ฉันสอบในชม.น่ะ มันไม่ใช่อ่าดิ ครูเค้าบอกว่าอันนั้นสอบหลังเรียนไม่ใช่สอบเก็บคะแนน”

          “หรอ...งั้นให้ฉันรอมั้ย?”

          “อ๋อ...ไม่ต้องๆ คงนานอ่ะแก คนในห้องบางคนยังไม่สอบเลย วันนี้แกกลับไปก่อนเถอะ”

          “อืม~~ งั้นก็ได้แต่ถ้าสอบเสร็จแล้ว โทรมาหาฉันด้วยล่ะ”

          “จ้าๆ งั้นฉันไปก่อนนะ^^”

ฉันพยักหน้าเบาๆก่อนจะโบกมือลาลิลี เฮ้อ...วันนี้ฉันก็ต้องกลับคนเดียวน่ะสิ ไม่ชอบเลยอ่ะ

ฉันเดินลงบันไดมาเรื่อยๆจนถึงขั้นสุดท้ายฉันก็ต้อง...

          “กรื๊ดดดดดดดดด”   ฉันกรีดร้องดังลั่นอยู่ๆมีชายร่างสูงคนหนึ่งพุ่งตัวมาหาฉันอย่างเร็วน่ะสิแต่ไม่โดนตัวฉันนะ สงสัยเขาหยุดตัวเองทัน ฉันมองรูปร่าง ผมเขาด้วยสายตาตกใจ หมอนี่เป็นใครเนี่ย อยู่ๆก็มาหาฉันด้วยความเร็ว เอ๊ะ! คนนี้ฉันรู้สึกคุ้นๆนะหรือว่า...

          “ขอโทษนะ เธอคือเพื่อนลิลีใช่มั้ย?”   เขาเอ่ยถามฉันขึ้นเมื่อมองใบหน้าฉัน

เขาคือ...ผู้ชายที่ให้ฉันยืมปากกาแดงหนิ!!

          “ชะ...ใช่ นายมีอะไร...”

          “เอ่อ..ลิลี..เป็นลมไปน่ะ”

          “...อะไรนะ!!!”

          “ตอนนี้ลิลีอยู่หน้าห้องพักครูน่ะ เธอรีบไปเถอะ”

          “.....!!”

ฉันรีบวิ่งขึ้นบันไดเพื่อไปหาลิลีอย่างเร็วที่สุดแต่พอมาถึงหน้าห้องพักครู ฉันกลับไม่เห็นร่างของลิลีเลย แล้วลิลีหายไปไหนน่ะ ฉันเห็นครูยืนอยู่หน้าห้องพักครู  ฉันจึงตัดสินใจเดินไปหาครูที่ยืนอยู่หน้าห้องพักครูและเอ่ยถามขึ้น

          “อาจารย์ค่ะ ขอโทษนะคะ คือ..มีนักเรียนเป็นลมที่นี่เปล่าคะ?”

          “ไม่เห็นจะมีนะ มีอะไรเปล่า?”

          “เอ่อ...ไม่มีอะไรค่ะ”   ฉันเดินออกมาจากหน้าห้องพักครูด้วยความแปลกใจ แล้วทำไมผู้ชายคนนั้นบอกฉันว่าลิลีเป็นลมล่ะ โดยที่อาจารย์คนนั้นบอกฉันว่าไม่มีนักเรียนเป็นลมตรงนี้ หรือว่า..ลิลี

..........................................................................................................................................................

บันทึก : ลิลี

          “เฮ้อ..ข้อสอบยากมากเลย”   ฉันเดินออกมาจากห้องเรียนด้วยสภาพหมดแรง

          “ลิลี..พวกเราไปก่อนนะ”  เพื่อนๆทักฉันขึ้นก่อนจะโบกมือลาฉันแล้ววิ่งลงบันไดไปโดยที่ฉันยังไม่ทันบอกลาเลย จะรีบไปไหนน่ะ   ฉันเดินทอดน่องมานั่งเก้าอี้หน้าห้อง โอ้ย! ปวดหัวเป็นบ้าเลย ข้อสอบเก็บคะแนนหรือข้อสอบมหา’ลัยกันแน่  ฉันกุมขมับจนไม่ได้สนใจคนเดินผ่านไปผ่านมาแต่อยู่ๆมีร่างสูงร่างหนึ่งเดินมาอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นก่อนจะมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ หมอนี่เป็นใครน่ะ อยู่ๆมามองฉันด้วยสายตาเหมือนคนรู้จัก

          “เอ่อ..เธอคือลิลีใช่มั้ย?”   ร่างสูงเอ่ยถามขึ้น

          “ใช่ ทำไมหรอ?”

          “มากับฉันหน่อยสิ”

ฉันสบตาเขาด้วยแววตาไม่เป็นมิตรเท่าไร ทำไมฉันต้องไปกับหมอนี่ด้วยล่ะ ฉันไม่เห็นจะรู้จักเลย ถ้าฉันไปนายบ้านี่ต้องทำมิดีมิร้ายกับฉันแน่ๆ

          “ขอร้องเถอะ ไปกับฉันหน่อยนะลิลี”

          “.....”

          “ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ”

          “.....”

จบบันทึก : ลิลี

..........................................................................................................................................................

สวัสดีนักอ่านทุกท่านคะ^^

ขอโทษที่ไรเตอร์หายไปนานมากๆๆ

หวังว่านักอ่านยังไม่ลืมนิยายเรื่องนี้นะคะ

ไรเตอร์ก็มาขออัพให้สักนิดนึง  มันก็นิดนึงจริงๆ (หัวเราะ)

ยังไงไรเตอร์จะพยายามมาอัพให้เต็มนะคะ

ถึงยังไงก็อย่าพึ่งทิ้งเรื่องนี้นะคะ

รักนักอ่านทุกท่านคะ

สองพี่น้อง