My mam is young [ fic: hanhyuk]

ลำดับตอนที่ #8 : My mam is young 7 (รีไรท์)

…..My mam is young…..

บ่ายแก่ๆของวันนี้ ร่าง 2 ร่างยังคงนอนกอดกันตั้งแต่เมื่อเช้า หลังจากที่ออกกำลังกายขณะอาบน้ำ ซึ่งมันต้องใช้กำลังเป็นอย่างมากดังนั้นทั้งคู่จึงหลับเป็นตาย

ไม่นานเปลือกตาบางก็ค่อยๆลืมขึ้น ก่อนจะกระพริบถี่ๆเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงที่สว่างจ้า ลำตัวเหมือนถูกใครซักคนโอบกอดจากทางด้านหลังเพราะมันอุ่นซะจนไม่อยากให้จากไปเลย ความรู้สึกอุ่นๆที่ตรงซอกคอขาวเหมือนมีลมอะไรซักอย่างมาเป่ารดอยู่ ตาเล็กหันมองด้านหลังก่อนจะค่อยจับมือหนาที่กำลังกอดรัดเอวบางช้าๆเพื่อไม่ทำให้คนที่กำลังนิทราอยู่ต้องตื่นขึ้นกลางคัน

แต่ฮยอกแจคิดผิดไปแล้วหล่ะ คิดว่าร่างสูงที่โอบกอดอยู่นั้นกำลังหลับ มือหนากอดรัดร่างบางให้แน่นมากขึ้นก่อนจะลืมตาที่แกล้งทำเป็นหลับ จมูกโด่งก้มลงกดไปที่แก้มใส โดยที่เจ้าตัวก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร คิดว่าแค่นั้นจะพอหรอ ฮันกยองยังคงระดมหอมเค้าไปที่แก้มใสอย่างไม่ยั้ง

“คิคิ ฮันพอแล้วฮยอกปวดท้องแล้วอะ-3- ” มือบางพลักหน้าของร่างสูงออก เพราะถ้ายังปล่อยให้ทำแก้มช้ำแน่ๆฮยอกแจเอ๋ย

“ก็แก้มฮยอกหอมซะจนฮันละออกไปไม่ได้อยากฮยอกหอมทุกเวลา”

“แต่มันกำลังจะช้ำแล้วน้า ฮันไม่สงสารฮยอกหรอ”

“ก็ได้ฮันหยุดก็ได้แต่ ฮันมีของจะให้อีกอย่างนึงนะ ฮันว่าจะบอกตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วแต่........เอ่อ......” ร่างสูงว่าพลางทำหน้าเจ้าเล่ห์

“ตาบ้าเอ้ย บอกว่าไม่ๆๆๆๆ ก็ยังทำ เชอะๆ”

“แต่ฮยอกก็ครางซะ 555+ เดี๋ยวฮันจะพาไปดูของขวัญชิ้นสุดท้าย รับรองฮยอกหายงอนแน่ๆเลย ว่าแต่ถ้าเห็นแล้วฮยอกชอบฮันขอรางวัลด้วยนะครับ คึคึ”

“หร๊อออออ กล้าขอฮยอกก็กล้าให้เดี๋ยวจะหาว่าฮยอกกลัว ชิๆ”

“งั้นไปกันเลยแต่ปิดตาพื่อความความตื่นเต้นหน่อยนะครับคนดี” มือหนาหยิบผ้าผืนบางสีเข้มมาปิดตาเล็กของฮยอกแจ ก่อนจะค่อยๆผูกมันอย่างระวังเพราะบางทีถ้าทำเร็วๆมันจะทำให้ฮยอกแจเจ็บก็ได้

มือหนาจับมือบางขึ้นจากเตียงขนาดใหญ่ก็จะโอบไหล่บางส่วนมืออีกข้างก็จับมือเล็กไว้ ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนของเค้าไปยังห้องอีกห้องที่ไม่ไกลกันนะ หน้าห้องเป็นป้ายชื่อไว้ใส่ชื่อของผู้อาศัยแต่ตอนนี้มันไม่มีตัวอักษรซักตัว ก็ยังไม่ได้ตั้งจะมีได้ยังไงหล่ะเนี่ย มือหนาพลักประตูบานใหญ่ออก พาเอาร่างเล็กๆข้างตัว ย่างกลายเข้ามาในห้องที่ถูกแต่งให้เต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้ของเด็กแรกเกิด ซึ่งสิ่งนี้เองแหล่ะที่เค้าใช้เวลาในการเลือกนานสุดในห้าง ถึงจะไม่รู้ว่าลูกของเค้าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายแต่ก็ซื้อมาไว้ทั้งสองแบบ ยังไงเค้าคงไม่หยุดมีลูกแค่คนเดียวแน่ๆ บางที่อาจจะใช้ข้ออ้างว่าซื้อเสื้อผ้ามาแล้วมันไม่ได้ใช้ ยังไงผลิตอีกซักคนจะได้ใช้ไง กรักๆ ยอดรักของผม

“ฮันถึงหรือยังอะ” ปากบางเอ่ยถามร่างสูงหลังจากที่เดินมานาน ทำไมมันไม่ถึงซักทีนะ

“ถึงแล้วครับคนดี เดี๋ยวฮันแกะผ้าให้นะครับ” มือหนาเอื้อมไปแกะผ้าสีเข้มที่ปิดตากลมของร่างบางออกอย่างระมัดระวัง

เมื่อผ้าปิดตาถูกเปิดออก ตากลมมองไปยังห้องที่ถูกตกแต่งไว้สำหรับชีวิตน้อยๆที่อยู่ในท้องของเค้า ทุกอย่างถูกจัดวางอย่างลงตัว พร้อมอยู่เมื่อลูกของเค้าคลอดออกมา นี่ซินะ ของสิ่งนี้ซินะที่ฮันบอกว่าถ้าเค้าแล้วจะให้รางวัลแน่ๆ มันคงเป็นแบบนั้นจริงๆแล้วหล่ะ มาถึงตอนนี้เค้าคงไม่ต้องสงสัยแล้วหล่ะว่าฮันกยองรักเค้าและลูกขนาดไหน -///-

“ชอบหรือเปล่าครับคนดี” ร่างสูงก้มลงกระซิบของหูของร่างบาง

“ชอบมาก ขอบคุณนะฮันนี่ที่รัก” ร่างบางหันหน้าเข้าหาร่างสูงก่อนจะเอ่ยคำหวานแล้วตามด้วยริมฝีปากบางทาบทับลงลบปากหนา ถึงแม้จะเป็นเพื่อแค่จูบที่ไม่ลึกล้ำแต่มันก็บอกเค้าได้ว่าฮยอกจะขอบคุณและรักร่างเค้ามากแค่ไหน ก่อนจะถอนจูบออก

“ฮันเลือกของชิ้นนี้นานที่สุดเลยนะ ฮันอยากให้มันออกมาดีที่สุดสำหรับลูกของเรา”

มือหนาจับมือบางเดินสำรวจห้องทุกซอกทุกมุม สองร่างเดินเคียงกันไปตามมุมห้องต่างๆหยิบจับของใช้ของลูกไปมา ช่างเป็นภาพที่น่ารักเสียจริง รีบเกิดขึ้นมานะลูกพ่อกับแม่หน่ะรักลูกมากนะ

หลังจากเดินสำรวจห้องของลูกเค้าเสร็จแล้วร่างสูงก็พาร่างบางไปส่งที่บ้านซักทีพาลูกเค้ามานอนค้างที่บ้านแถมไม่โทรไปบอกด้วย เดี๋ยวเค้าไม่ยกลูกให้ทำไงหล่ะเนี่ย

…..My mam is young…..

หลังจากขึ้นรถได้ไม่นานฮยอกแจกับหลับทันทีไม่รู้ไปอดหลับอดนอนมาจากไหน เอ๋พอจะรู้และว่าทำไมฮยอกแจถึงง่วงหลับสงสัยเมื่อเช้าพอเสร็จคงจะนอนไปพอ 555555555+

ใช้เวลาไม่นานรถคันหรูของร่างสูงก็ขับมาถึงบ้านของฮยอก มือหนาถูกปล่อยออกจากพวงมาลัยรถแล้วหันมาสัมผัสกับกลุ่มผมนุ่มลื่นของร่างบางที่แสนรัก ไม่น่าเชื่อว่าตั้งแต่ที่พบร่างบางครั้งแรกเค้าจะตกหลุมรักฮยอกแจได้เร็วขนาดนี้ จนถึงตอนนี้ที่ว่างในหัวใจเค้าคงให้ใครไม่ได้นอกจากคนๆอีกแล้ว ถ้ามีใครมาพรากฮยอกแจไปจากเค้า  เค้าคงจะมีชีวิตต่อไปไม่ได้แล้วแหล่ะ

“ฮยอกครับ คนดีถึงบ้านแล้วนะครับ” ปากหนาเอ่ยขึ้นพร้อมกับมือที่ไล่ไปตาใบหน้าขาวนวลของอีกฝ่าย

“อื้ม..........” ตากลมกระพริบถี่ๆเพื่อปรับเสียงดีสว่างก่อนจะหันไปมาว่าตอนนี้ถึงบ้านแล้วจริงๆ

“จะให้ฮันอุ้มลงไป หรือว่าจะเดินไปเองครับคนก่ง” ร่าสูงเอ่ยถามก่อนจะหันมามองตาร่างบางพรางรอคำตอบ

“เดินเองดีกว่าเดี๋ยวโดนแม่ล้อเอา คิคิ” ปากบางเอ่ยตอบ ก่อนที่ร่างสูงจะเปิดประตูรถฝั่งคนขับเพื่อเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ร่างบางในฝั่งคนนั่ง

“เดินไหวมั้ยครับ ให้ฮันประคองมั้ย”

“ไม่เป็นไรฮยอกเดินไหว รีบเข้าบ้านเถอะฮยอกคิดถึงแม่”

“คร้าบ พ่อคนติดแม่แล้วติดฮันด้วยรึป่าวเนี่ย”

“ขนาดนี้ยังจะถามอีกหรอ”

“55555+ เข้าบ้านเถอะ ป่านี้แม่ยายฮันคงเป็นห่วงลูกสาวน่าดู” พูดจบก็เดินจับกับร่างบางพรางแกว่งไปมา

ภายในบ้านที่ตอนนี้มีสมาชิกมาเพิ่มอีกสามคน ทำให้บ้านหลังน้อยนี้ดูมีความสุขไม่เงียบเหงามากนักในความคิดของลีทึก นานๆจะอยู่พร้อมหน้ากันซักที ว่าแต่เมื่อไหร่ฮยอกแจจะกลับมานะ

“กลับมาแล้วฮะ แม่” เสียงหวานเอ่ยขึ้นก่อนตัวจะมาถึงจะอีก ทำให้ลีทึกออกจากความคิกทันที ตายอยากจริงๆไอลูกสาว(ชาย)พูดถึงก็มาพอดี

“ฮยอกกกกกกกก” ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเสียงของดงเฮนี่เอง เค้าไม่ได้เจอน้องมาหลายปีคิดถึงจังเลย

“พี่ด๊อง กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ร่าบางที่ก้าวเข้ามาให้บ้าน เค้าเองคิดว่าคนที่เจอจะต้องเป็นแม่แน่ๆแต่ที่ไหนได้กลับเป็นพี่สาว(ชาย)สุดสวยวิ่งมากอดซะได้

“กลับมาวันนี้เองตอนสายๆ พี่คิดถึงฮยอกจังเลย ฟ๊อดดดดดดด” พูดจบก็หอมน้องชายไปทีนึงธรรมดาตอนที่อยู่ด้วยกันเค้าก็ทำแบบนี้ออกจะบ่อย

“เอ่อ - -* // เอิ่ม -*-.......” <<<<หน้าบอมกับฮัน

“พี่ด๊องปล่อยก่อนพี่บอมจะกินผมแล้วนะ” ฮยอกแจที่เห็นรังสีความหึงของพี่เขยเลยต้องรีบปล่อยดงเฮทันที

“อะไรคิบอม ด๊องกอดน้องหึงทำไม”

“อ้าวผมก็รักของผมนิใช่มั้ยครับดงคี” คิบอมหันไปขอความเห็นจากรู้

“ไม่เป็นไรฮะกอดเถอะฮะ คิคิ เอ่อสวัสดีฮะคุณอา ผมชื่อดงคีเป็นลูกของพ่อคิบอมกับแม่ดงเฮฮะ” ร่างเล็กเอ่ยขึ้นพร้อมกับโค้งเคารพคุณอาก่อนจะยิ้มให้อย่างน่ารัก

“ว้าวนี่ลูกพี่หรอ น่ารักจังเลย” ฮยอกแจที่ดูจะตื่นเต้นกับหลาน น่ารักดีจริงๆหลานใครเนี่ย - -*

“เอ่อพี่ด๊องพี่บอม นี่ฮันกยองแฟนฮยอกเองฮะ” ร่างบางที่ลืมไปว่ายังไม่ได้แนะนำฮันกยองให้พี่ชายและพี่เขยได้รู้จักเอ่ยขึ้น

“สวัสดีดีครับคุณดงเฮคุณคิบอม” ร่างสูงเอ่ยขึ้นก่อนจะโค้งให้เล็กน้อย

“ไม่ต้องเรียกคุณหรอกเดี๋ยวเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วเรียกพี่ก็พอ คิคิ”

“ทักทายกันเสร็จรึยังแม่ยืนดูอยู่นานแล้วนะ” ลีทึกที่ยืนมองอยู่(นาน)เอ่ยขึ้น

“อ่าแม่อย่างอนซิฮะ” ฮยอกแจที่เข้าไปหาผู้เป็นแม่พร้อมกอดอย่างอ้อนๆ

“สวัสดีครับคุณแม่” ฮันกยองเอ่ยขึ้น

“จ้าพ่อลูกเขยเอาฮยอกแจไปค้างไม่มีโทรมาหาแม่เลยนะ”

“พอดีเพิ่งง้อฮยอกสำเร็จเลยลืมหน่ะครับ แหะๆ”

“ไม่เป็นไรๆ มากันพร้อมหน้าพอดี อยู่ทานข้าวเย็นที่บ้านแม่ด้วยมั้ยฮัน”

“ฮันอยู่กินข้าวกับฮยอกก่อนนะๆๆๆน้า” ร่างบางที่เห็นเหมือนว่าฮันกยองจะท่านเลยต้องอ้อนกันหน่อยเง้ออออออ

“เฮ้อก็ได้ครับคนดี” อ้อนกันขาดนี้คงต้องอยู่อย่างเลี่ยงไม่ได้แล้วแหล่ะ

“หวานกันจังเลยน้า” ดงเฮแซวขึ้น

“อย่ามาล้อเค้านะ ทีแต่ก่อนตัวเองกับพี่บอมก็เป็นเหมือนกัน”

“เชอะ ไม่เถียงก็ได้” พูดจบทุกคนก็เดินไปยังโต๊ะอาหารที่ถูกจัดเตรียมขึ้นมาโดยคุณแม่ทึกสุดสวย

หลังจากผ่านอาหารมื้อเย็นลงไปด้วยความสุขที่วันนี้ครอบครัวมาพร้อมหน้ากัน ซึ่งมันไม่ได้จะเกิดขึ้นบ่อยๆ ก็เป็นธรรมดาที่จะใช้เวลาในการกินอาหารยาวนานกว่าปกติที่เป็นอยู่

“นี่ก็ดึกมากแล้วฮันไม่นานที่นี่หล่ะลูก ขับรถมืดๆ ค่ำมันจะอันตรายนะ” คุณแม่ตาสวยพูดขึ้น

“ลบกวนเปล่าๆครับวันนี้พี่ดงเฮกับพี่คิบอมก็อยู่ด้วยเดี๋ยวห้องจะไม่พอนะครับ” ร่างสูงพูดขึ้น

“ไม่เป็นไรหรอกฮันก็นอนกับฮยอกซิลูก เพราะดงเฮ คิบอม ดงคี ก็นอนห้องด้วยกันอยู่แล้ว”

“นะๆๆๆ น้าๆๆ ฮันนอนที่นี่เถอะนะ” ฮยอกแจที่สงสายตาปิบๆอย่างน่ารักไปให้ร่างสูงเอ่ยขึ้น

“เฮ้อออ ก็ได้ครับคุณแม่ ขัดใจไม่เคยได้เลย” ฮันกยองบ่น

“โอเคเรียบร้อยแล้วงั้นผมขอพาเจ้าตัวยุ่งไปอาบน้ำก่อนนะฮะ” ดงเฮเอ่ยขึ้นพรางอุ้มลูกไว้

“จ่ะ กลับมาเหนื่อยๆขึ้นพักผ่อนกันเถอะนะ”อีทึกพูดขึ้น ก่อนที่ทงเฮจะเดินขึ้นชั้นบนของบ้านพร้อมดงคีตามด้วยคิบอม

“งั้นเราสองคนขอตัวนะฮะแม่” ฮยอกแจเอ่ยขึ้น

“เราขึ้นไปก่อนนะฮยอกแจ แม่มีเรื่องอยากจะคุยกับฮันเค้าหน่อยน่ะลูก”

“แม่จะคุยอะไรกับฮันหรอฮะ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับฮยอก ฮยอกไปรอผมบนห้องก่อนนะ” ร่างสูงเอ่ยขึ้นก่อนที่ฮยอกแจจะเดินขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน ที่แม่บอกล่ะไม่ไปทีฮันบอกมันฟัง เหอะๆๆๆๆลูกฉัน(-*-)

“ฮันแม่ว่าเราคงคุยกันยาวหน่อยนะลูก!!!!!!!!!!!!!!!”

…..My mam is young…..

?