My Passion, My Lust [fic.Johnny's Jr. yaoi]

ลำดับตอนที่ #8 : My Passion, My Lust - 07

My Passion, My Lust – 07

เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องพักดังขึ้นตอนกลางดึก โคกิงัวเงียตื่นขึ้นมา กระป๋องเบียร์ว่างเปล่ากลิ้งขลุกๆ ไปตามพื้นห้อง ดวงตาทอดมองสภาพเละเทะอย่างอนาถใจ พยายามก้าวข้ามเศษซากเพื่อนร่วมวงแต่ละคนด้วยความระมัดระวัง สาเหตุที่ห้องพักของเขายับเยินขนาดนี้ก็เพราะว่าเจ้ายูอิจิมันลากคาเมะมานั่งด้วยกันจะได้หายกลุ้ม ดังนั้นจุนโนะกับทัตจังจึงรีบเห็นด้วยสมทบทันที ตอนนี้จึงมีทั้งขนม เครื่องดื่ม ไพ่ เกม กองกระจายเกลื่อนเต็มห้องไปหมด 

 มือเอื้อมไปปลดโซ่คล้องและหมุนลูกบิดออกหลังจากมองเห็นทางตาแมวแล้วว่าผู้ที่มาเคาะห้องดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้เป็นใคร บานประตูเปิดกว้าง ร่างของ อาคานิชิ จิน ยืนอยู่เบื้องหน้า พี่คิเกาหัวกลุ้มๆ ถึงแม้คาเมะจะไม่ได้เล่าอะไรมาก แต่หลังจากปล่อยโฮไปเต็มสตีมบวกกับคำด่าเจ้าหมูบ้าไปอีกเป็นโขยงทำให้เดาได้ไม่ยากว่าเจ้านี่แหละ...ตัวต้นเรื่อง...คงจะทะเลาะกันหนักมาก

 “คาเมะล่ะ” คำถามสั้นๆ ทำเอาพี่คิแทบอยากหัวเราะพรืด...จินมันเคยเป็นแบบนี้มาก่อนซะที่ไหน ดูหน้าตาท่าทางแล้วน่าแกล้งชะมัด เหมือนกับว่าเป็นห่วงมากจนปล่อยไปไม่ได้อย่างนั้นแหละ

 “หลับแล้ว” โคกิว่า เอนหลังพิงขวางเต็มทางเข้า สีหน้ากวนสุดๆ...แกล้งหมูสนุกจริงๆ 555+ ^o^

 “ขอฉันเข้าไปได้มั้ย” หน้าอ้อนสุดฤทธิ์

 “ไว้พรุ่งนี้ก็แล้วกันนะ...คืนนี้คงนอนเกลื่อนกันอยู่ที่นี่แหละ”

 จินเงียบ ทำไมจะไม่รู้ว่าโคกิกำลังกันท่า...ห่วงก็ห่วงคาเมะ แต่ก็เข้าใจว่าเพื่อนของเขาคงไม่ยอมให้เข้าไปง่ายๆ แน่ แต่มาถึงขั้นนี้แล้วเสียชื่อ อาคานิชิ จินหมด “งั้นฉันเข้าไปนอนด้วยนะ”

 “ง่า...ฉันว่ามันจะเบียดกันเปล่าๆ นา” ว่าไปนั่น...ความจริงห้องสูทสุดหรูของโรมแรมแห่งนี้นอนได้เกือบร้อยด้วยซ้ำถ้าคิดอยากจะนอนล่ะก็...พี่คิค้านหัวชนฝา แม้ว่าเขาจะไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบางอะไรมากนัก แต่ในเมื่อคาเมะกังวลและไม่อยากเจอจิน เพนกวิ้นตัวนี้ก็ขอปกป้องเต่าน้อยสุดกำลัง!!

 “คิ...นายเป็นเพื่อนฉันรึปล่าว”

 ...ซวยแหล่ว...

 พี่คิเหงื่อตก มันมาไม้นี้อีกแล้วอ่ะ TT^TT 

 “ก็มัน...” ลำบากใจสุดๆ ไม่รู้จะเลือกทางไหนดี

 “นายจะไม่ช่วยฉันจริงๆ เหรอคิ” 

 เฮือก!!...สะ...เสร็จกัน....เผลอไปมองหน้าจินเข้าซะแล้ว มันทำหน้าเหมือนลูกหมูโดนทิ้งยังไงยังงั้น...ไม่ได้นะโคกิ...เข้มแข็งไว้ >_<

 “คือ...แบบว่า”

 “ฉันรึหลงคิดว่านายอยู่ข้างฉันซะอีก” จินถอนใจ ยกมือขึ้นลูบหน้าคล้ายจะปาดน้ำตา (รึปล่าว??) 

 “โว้ย...ยอมแล้ว” โคกิหมดความอดทน “รีบเข้าไปซะ...อยากทำไรก็เรื่องของแก”

 เจ้าของห้องหันหลังกลับไปอย่างเหลืออด ต่างกับคนเดินตามหลังที่พยายามซ่อนรอยยิ้มสุดฤทธิ์ สภาพในห้องเละมากกว่าที่จินคิดเอาไว้ คาเมะนอนอยู่บนโซฟาตัวยาว ขนตาสีเข้มหรุบทาบไปกับแก้มเนียนใส  ลมหายใจแผ่วเบาผ่อนปรนเข้าออกสม่ำเสมอจนคนมองอดที่จะยิ้มตามในความน่าเอ็นดูนั้นไม่ได้ แต่แล้วความคิดเพลินๆ ก็พลันสะดุดลงเมื่อมองไปหยุดอยู่ที่เจ้ายูอิจิที่ฟุบหัวพิงโซฟาข้างๆ มือใหญ่วางทาบเรือนผมคาเมะของเขา...( - *- ...อิจฉานะโว้ย / เจ๊เอง)

 ใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง เดินข้ามศพทัตจังกับจุนโนะฉับๆ รี่ไปที่โซฟาสถานที่เกิดเหตุ ยัวะสุดๆ...ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยยัวะอะไรได้มากขนาดนี้ แกะมือพี่ยูออกไปโทษฐานที่มาแตะต้องของของเขา

 “...หือ...อะไรเนี่ย...” ยูอิจิสะลึมสะลืองัวเงียขึ้นมา หลับอยู่ดีๆ ก็โดนเหวี่ยงมาติดโต๊ะซะนี่...แถมพอลืมตาขึ้นมายังเจอปีศาจหมูบ้าอาละวาดอีก -_-“...เฮ้อ...ตูล่ะเครียด

 “ยุ่ง!” คำพูดสั้นๆ ดูจะอธิบายทุกเรื่องราวที่สงสัยได้อย่างดี รวมถึงสาเหตุที่มันทำหน้าอยากจับโคอาล่าส่งกลับออสเตรเลียขนาดนี้...ที่แท้ก็หึงจนพาลนี่เองนะคนเรา...

 พี่ยูทำหน้าเซ็งๆ แต่ก็ไม่ได้บ่นอะไรอีก ลุกมานอนที่เตียงใหญ่โดยดีทำเอาโคกิเพื่อนซี้หน้ามุ่ยที่โดนแย่งที่นอน ลงท้ายพี่คิก็ต้องมุดขึ้นเตียงตามไป เพราะไม่อยากไปนอนเกลื่อนกลาดแบบอีกสองคนที่เหลือ

 “กลับไปนอนที่ห้องกันนะ...คาเมะ” น้ำเสียงอ่อนโยนต่างจากเมื่อวานลิบลับ จินค่อยๆ ประคองร่างบางขึ้นมาในอ้อมแขน คาเมะตัวเบาหวิวจนแทบไม่รู้สึก...ผอมเกินไปแล้วนะเนี่ย...สงสัยต้องขุนกันซักหน่อยแล้ว

 “อื้อ” คาเมะงึมงำเมื่อรู้สึกว่ากำลังถูกรบกวนการนอน บิดตัวอย่างรำคาญเล็กน้อย หากแต่จินกลับกระชับอ้อมกอดไว้แน่น แล้วยังไม่วายหันมาสั่งพี่คิต่อ 

 “คิ!”

 “คร้าบๆ” โคกิขานรับอย่างรู้หน้าที่ ดึงบานประตูเปิดออก ให้เพื่อนทั้งสองคน มองตามแผ่นหลังของจินที่ค่อยห่างไปทางห้องฝั่งตะวันออก “ดูแลดีๆ นะโว้ย!” กำชับด้วยความเป็นห่วง

 เหนือความคาดหมาย เมื่อเสี้ยวหน้าของร่างสูงเหลียวกลับมาพร้อมกับท่าทางที่ดูน่าเชื่อถืออย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนจาก อาคานิชิ จิน “เท่าชีวิต”

 **********

  ผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นๆ ค่อยๆ บรรจงซับลงบนใบหน้าเรียวสวย มือสั่นเล็กน้อย...ก็เขาเคยทำแบบนี้ให้ใครซะที่ไหนล่ะ คาเมะคนแรกเลยนะเนี่ย...เหงื่อชื้นซึมออกมาตามโคนผมทำให้พอจะดูออกว่าอีกฝ่ายคงรู้สึกร้อน เครื่องปรับอากาศปรับลงจนต่ำสุด จินมองดูคาเมะที่ยังคงขยับตัวอย่างอึดอัด กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกลับกลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างบางยิ่งเร่งความรู้สึกที่พยายามสะกดไว้ให้ลุกโชน

 จินเปลี่ยนชุดเก่าของคาเมะออก รอยจูบสีจัดที่เกิดขึ้นจากฝีมือเขาเองปรากฏเด่นชัด แล้วไหนจะรอยช้ำที่ข้อมือนั่นอีก...เขาคงจะกดไว้แรงเกินไปแน่ๆ รู้สึกผิดที่ทำรุนแรงจนคาเมะบอบช้ำไปหมดแบบนี้ แต่ไม่เสียใจเลยซักนิด เพราะทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้ได้กอดร่างๆ นี้เอาไว้...

 เช็ดไล่ลงมาจนถึงไหล่ ร่างบางพลิกตัวขดอีกครั้ง “อื้ม” ดวงตาปรือขึ้นมอง ชั่วขณะนั้นอีกฝ่ายแทบหยุดหายใจ คาเมะมองนิ่งๆ ไม่ได้ต่อว่าอะไร แล้วพลิกตัวหลับตาลงตามเดิม

 “ละเมอรึปล่าวนะเต่าตัวนี้” จินล้ออย่างอารมณ์ดี หอมแก้มนุ่มไปหนึ่งทีแล้วจึงจับผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้หลังจากเช็ดตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เดินเอาข้าวของไปเก็บ (กอง) ไว้ในอีกฟากหนึ่งของห้อง 

 ร่างสูงนั่งลงข้างๆ มือลูบผมนิ่มๆ เล่น

 “รู้มั้ยว่าฉันต้องอดทนแค่ไหน” เอ่ยเบาๆ เพราะกลัวว่าร่างเล็กนี้จะตื่นขึ้นมาอีก...ขออยู่แบบนี้ซักพักเถอะนะ คาเมะ...อยู่กับฉันแบบนี้อีกซักพัก “ผิวนาย...นุ่มจัง” 
 
ลูบใบหน้าของคนที่หลับสนิท ริมฝีปากเรียวบางเชิญชวนให้สัมผัสซะเหลือเกิน เขารู้ดีที่สุดว่าน่าลิ้มลอง และหอมหวานแค่ไหน... “ถ้าทำมากกว่านี้ จะโกรธฉันอีกรึปล่าว...คาซึยะ” ทุกสิ่งดูพร่าพรายไปหมด มีเพียงร่างตรงหน้าเท่านั้นที่อยู่ในสายตา จินโน้มตัวลงมาใกล้...กลิ่นหอมนั่นอีกแล้ว...กลิ่นที่เร่งความปรารถนาให้ก่อเกิดครั้งแล้วครั้งเล่า...กลิ่นนั้นมันคงจะไม่มีอิทธิพลอะไรเลยถ้าหากไม่ได้มาจาก คาเมนาชิ คาซึยะ คนที่เขาต้องการแทบทุกนาทีที่ได้อยู่ด้วยกัน

 มือข้างหนึ่งรั้งผ้าห่มลง สัมผัสผิวเนียนบอบบาง จูบซับลงที่หน้าผากมน นุ่มนวล อ่อนโยน “ฉันจะไม่ทำร้ายนายอีก...เชื่อสิ” ลมหายใจลามเลียรินรดที่แก้ม ร่างกายคร่อมทาบเรือนร่างน่าหลงใหล 

“อะ...” คาเมะขยับตัว อึดอัด ง่วงก็ง่วง ไม่อยากจะรับรู้อะไรทั้งนั้นตอนนี้ แต่น้ำหนักที่ทับลงมามันก็เร่งความสงสัยจนต้องตื่นจริงๆ ซักที ดวงตาสีอ่อนลืมขึ้นมาช้าๆ ช่วงแรกยังงงๆ อยู่ แต่พอเริ่มมองเห็นอะไรได้ชัดเจนแล้วเจ้าตัวถึงกับผงะ “จ...จิน” กระทั่งน้ำเสียงยังฟังอ่อนแรง ทั้งเหนื่อย ทั้งเพลีย มือบางผลักแผ่นอกกว้างออกเพราะเริ่มรู้สึกว่ามันแนบชิดมากเกินไปแล้ว

ก่อนที่จะพูดอะไร เขาก็ฉวยจูบไปจากอีกฝ่ายราวต้องการรสสัมผัสอ่อนหวานอย่างไม่รู้จักจบสิ้น ลิ้นเกี่ยวกระหวัดปลุกเร้าให้คล้อยตามโดยง่าย คาเมะหลับตาลง เตลิดไปกับรสจูบที่เขามอบให้ จินเอียงใบหน้าไปด้านข้างเพื่อให้ริมฝีปากแนบสนิทยิ่งขึ้น มือประคองร่างเล็กอย่างทะนุถนอม

...ต้องการ...แน่นอนว่าความรู้สึกนี้ยังคงคุกรุ่น ย้ำเตือนตัวเองเสมอว่าต้องใจเย็น...เขาจะไม่ยอมให้คาเมะเจ็บตัวแบบคืนก่อนอีก...ถ้าจะได้มา ขอให้ได้มาด้วยความยินยอมจากคนคนนี้ซักครั้ง...

“อือ” ร่างบางหายใจลึก ริมฝีปากถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระ แต่เขายังไม่หยุด ความรู้สึกเย็นซ่านจากปลายลิ้นตรงต้นคอพัดพาให้ความตั้งใจจะขัดขืนกระเจิดกระเจิง “อ๊ะ...จิน”

ถ้าอยากจะถามนายด้วยประโยคเดิมอีกซักครั้ง...จะได้มั้ย “นายรังเกียจฉันรึปล่าว คาซึยะ” จินปลดเสื้อแบรนด์เนมราคาแพงลิบลิ่วของตนเองออกอย่างไม่ไยดี กุมมือคาเมะมาวางทาบไว้ที่หัวใจ “บอกมาแค่คำเดียว...”

คาเมะมือสั่น...กลัว...สัมผัสจากเมื่อคืนวานยังคงติดตรึงในความทรงจำ...นี่จินจะมาไม้ไหนอีก...หรือจะแค่หลอกให้ตายใจ...แต่ทำไมดวงตาถึงได้เศร้าขนาดนั้น

“เอ่อ...” คาเมะอ้ำอึ้ง แค่ไม่อยากอยู่ใกล้ แต่ก็ไม่ถึงกับรังเกียจ ยังไงซะจินก็เคยเป็นเพื่อนสนิทที่สุด “ไม่...แต่...อึ่ก จิน ปล่อยก่อน” แค่ได้ฟังเพียงคำแรกร่างสูงก็ไม่ฟังคำพูดใดต่อๆ ไปทั้งนั้น วงแขนแข็งแรงตวัดรอบเอวบางไว้ด้วยกันกับตัว คาเมะดิ้นขลุกขลัก มือร้อนไล้ไปทั่วหน้าอกบอบบางขาวเนียน ริมฝีปากแนบลงไปพร้อมกับเรียวลิ้นขบเม้มจนเป็นรอยใหม่ย้ำชัด

“จิน...บอกให้...หยุด...ไง...” คำพูดขาดช่วง เปล่งเสียงออกมาได้ยากลำบาก ต้นเหตุก็เพราะคนที่คร่อมทับอยู่นี่ แก้มใสระบายสีชมพูเข้มจัด ขืนตัวสุดแรงหากแต่เขาไม่ยอมปล่อยให้ไปไหนทั้งนั้น แม้จะไม่ยึดส่วนใดของร่างกายเอาไว้เพราะกลัวว่าคาเมะจะเจ็บ แต่อ้อมกอดที่รั้งไว้แนบชิดไม่ต่างอะไรกับพันธนาการแน่นหนา แต่ละจูบ แต่ละถ้อยคำ แต่ละการกระทำ ราวกับจะบอกว่าจะไม่มีวันปล่อยให้ไปไหนอีก

“ขอให้ฉันได้มั้ย” คาเมะร้อนวาบกับสัมผัสที่รุกล้ำเข้ามาถึงต้นขาด้านใน “ขอนะ...คาซึยะ” จินปลุกเร้าทุกสิ่งทุกอย่าง คาเมะไม่รู้ว่าตัวเองตอบรับหรือพยักหน้าไปตอนไหน แต่ที่รู้แน่ๆ คือทุกสิ่งที่เคยเกิดขึ้น มันกำลังเกิดขึ้นอีกครั้ง มือใหญ่โอบรั้งร่างบางไว้มั่นก่อนจะเลื่อนลงมาตามแผ่นหลัง พร้อมกับที่จินยกขาเรียวให้พาดเอว

“อย่าทำแบบนี้ได้มั้ยจิน” ร่างเล็กอ้อน รู้ดีว่าคำตอบคืออะไรแต่ก็อยากจะเสี่ยงดูซักครั้ง จินในคืนนี้อ่อนโยนจนทำให้หัวใจไหววูบไปตามความใจดีนั้น แต่จินในวันต่อๆ ไปล่ะ...

“อยู่กับฉันนะ”

เสียงทุ้มพร่ำบอกราวจะปลอบประโลม 

...ฉันจะไม่ไปไหนอีกแล้ว...ดังนั้นอยู่กับฉันนะคาเมะ...

...จะดูแลนายให้ดีที่สุด...ยิ่งกว่าชีวิตของฉัน...