พลังแห่งห่วงเวลา

ลำดับตอนที่ #8 : สายเลือดนักเวทเผ่ากุยร์เย่

ตอนที่ 8
 

สายเลือดนักเวทเผ่ากุยร์เย่
 

โดย

จิ้งจอกหางขาว

 

หมิงซื่อกะพริบตาถี่  พยายามปรับสายตาให้ชินกับแสงสีทองเรืองรองรอบตัว เขายืนอยู่บนพื้นหินอ่อนที่ขัดจนสะท้อนภาพเงาของตนเอง เหนือศีรษะเป็นโดมกระจกใสขนาดมหึมา เผยให้เห็นม่านน้ำสีครามที่แหวกออกเป็นชั้น ๆ ราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืน แต่แทนที่จะมีดวงดาว กลับเต็มไปด้วยฝูงปลาส่องแสงแวววาวแหวกว่ายไปมา

"นี้ข้าอยู่ที่ไหน คุ้นๆ เหมือนเคยมา"

"เมืองมังกร!"

เมืองมังกรใต้น้ำช่างงดงามเกินจินตนาการ อาคารทุกหลังสร้างจากเสาหินแกะสลักผสานด้วยอัญมณีหลากสี เสาหินสลักลวดลายมังกรเลื้อยพันขึ้นไปสูงจนแทบแตะเพดาน ประทีปคริสตัลแขวนเรียงรายปล่อยแสงสีฟ้าอ่อนให้บรรยากาศดูเงียบสงบแต่ลึกลับ แม้จะอยู่ใต้น้ำ แต่ที่นี่กลับไม่รู้สึกอึดอัด ราวกับมีม่านพลังล่องหนกั้นกระแสน้ำไว้ ทำให้หมิงซื่อสามารถหายใจได้อย่างเป็นปกติ

ขณะที่หมิงซื่อกำลังตื่นตะลึง เสียงแผ่วเบาก็ดังขึ้นข้างหลัง

"หมิงซื่อ!...เจ้ากลับมาแล้วรึอ?"

เสียงนั้นเย็นเยียบดุจสายน้ำลึก—และมาพร้อมเงามืดของบางสิ่งที่กำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้...

"นี้เหมือนข้าเคยมาตอนวัยเด็ก"

หมิงซื่อพยายามรวบรวมความทรงจำในวัยเด็กที่ผ่านมา เหตุการณ์ในครั้งนั้น เมื่อตอนที่ยังเป็นเด็กวัยห้าขวบ ครั้งตอนท่านพ่อพาไปเยี่ยมเหล่าหมู่บ้านทหารที่ซานซี

หมู่บ้านทหารในเมืองซานซี ถูกจัดตั้งตามแนวกำแพงเมืองจีนและพื้นที่สำคัญทางยุทธศาสตร์ มีทหารที่ประจำการจะได้รับที่ดินทำการเกษตรและรับผิดชอบทั้งการป้องกันประเทศและการทำไร่ทำนา ระบบนี้สร้างความมั่นคงในพื้นที่ชายแดนที่มีความเสี่ยงจากการโจมตีของมองโกเลีย โดยเฉพาะในพื้นที่อย่าง ไท่หยวน และ ซานโจว ซึ่งถือเป็นแนวหน้าของการป้องกันอาณาจักรหมิง.

ช่วงนั้นเป็นช่วงกำลังก่อสร้างเขื่อนเก็บน้ำไท่หยวน หมิงซื่อวิ่งเล่นตามประสาเด็กที่อยากรู้อยากเห็น มีขันทีและพี่เลี้ยงติดตามไปด้วย อยู่ๆ ทั้งขันทีทั้งพี่เลี้ยงหาเธอไม่เจอ

ในระหว่างที่คนออกตามหา หมิงซื่อเห็นมังกรวิ่งผ่านไปแล้วลงไปเล่นน้ำ หมิงซื่อเห็นน่าสนุกดีก็ลงไปเล่นน้ำด้วยอย่างสนุกสนาน จนลืมว่าต้องกลับไป

หมิ่งซื่อเล่นกับมังกรหลายตัว บางครั้งก็กลายเป็นมังกรหลากสีมาเล่นกัน มีทั้งหญิงและชาย ได้กินอื่มและเล่นจนคิดว่าบ้านตัวเอง

"ข้าว่าเจ้าน่าจะได้เวลากลับบ้านเจ้าได้แล้วน่ะ..หมิงซื่อ!"

เสียงมังกรสีขาวเอ่ยขึ้น และตามด้วยเสียงของมังกรตัวอื่นๆ

"ข้ายังอยากเล่นกับพวกเจ้าอยู่เลย..ได้ๆข้าไปแล้ว แต่ข้าจะมาหาพวกเจ้าอีกได้ไหม"

มังกรสีเขียวหนึ่งในจำนวนนั้น ชื่อ "ชิงหลง"   ได้มอบปิ้นปักผมไม้ให้ไว้กับหมิงซื่อ 

"ข้าให้เจ้า...เมื่อไรที่เจ้าคิดถึงข้า ไม้นี้จะเป็นเหมือนคลื่นให้เราสื่อถึงกันได้"

"ขอบใจนะ....ชิงหลง.. ข้าจะไม่ลืมพวกเจ้า"  เสียงก้องกังวารดังชัดเจน

"ข้าก็อยากกลับแล้วเหมือนกัน"

เสียงเด็กน้อยผู้กล้าหาญ

เทพมังกรยื่นเหรียญมังกรทองให้ แล้วบอกว่า

"เมื่อไรที่เจ้าเดือดร้อนหรืออยากเจอข้าก็กำเหรียญไว้แล้วคิดถึงข้า ข้าก็จะไปหาเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม"

เสียงทรงพลังนั้นก้องกังวาลไปทั่วทั้งท้องทะเล

ก่อนจากลาหมิงซื่อรับปากกับเจ้ามังกร ว่าจะกลับมาอยู่ในดินแดนแห่งนี้อีกครั้งเมื่อพร้อม แต่ต้องให้มังกรช่วยดูแลเขื่อนด้วย

เมื่อเวลาผ่านไปได้สองวัน หมิงซื่อเดินมาจากริมฝั่งแม่น้ำเฟิง มีสุขภาพสมบูรณ์ทุกประการ แต่ในมือกำเหรียญมังกรสีทองส่องสว่าง จากวันนั้นจนวันนี้ หมิงซื่อมองไปรอบๆ

"เทพมังกร ท่านไม่เปลี่ยนไปเลยนะ"

"ข้าย่อมไม่เปลี่ยนอยู่แล้ว เพราะข้าอายุยืนว่าพวกเจ้า"

"ข้าเรียกเจ้ามา เพราะจะให้ลูกแก้วกับเจ้าเป็นของขวัญในวันแต่งงานของเจ้า"

เสียงทรงพลังพูดเสร็จก็หัวเราะดังก้องกังวาลทั่วท้องแม่น้ำ

"ขอบคุณท่านเทพมังกร"

หมิงซื่อพูดไปอมยิ้มไป เพราะคิดว่าเทพมังกรต้องมีเหตุผล ที่ให้ลูกแก้วนี้มา

เสียงเรียกของพระชายาโคกิ 

"ท่านพี่..ดื่มชาหน่อยไหมเพค่ะ"

"ได้..ข้าก็รูสึกคอแห้งอยู่นะ"

เมื่อหมิงซื่อดื่มชาหมด ก็กำลังจะบอกกับพระชายาโคกิว่า เทพมังกรให้ลูกแก้วมา ก็โดนขัดเสียก่อน 

"ท่านพี่!.ข้ามีเรื่องอยากถาม ข้าอยากรู้ว่าความเป็นมาของไท่ฮองเฮ้าเพค่ะ?"

"ข้าว่าเจ้ารู้ไว้ก็ดี จะได้ระวังตัวไว้บ้าง อยู่ในวังหลวงไม่ง่ายเหมือนอยู่ทุ่งหญ่า"

ณ.เผ่ากุยร์เย่ เมื่อสิบปีก่อน 

ท้องฟ้ามืดดำเหมือนหลุมมืด เส้นควันดำพวยพุ่งไล่ไปทั่วฟ้า ผู้คนในเผ่าต่างรีบกลับไปยังที่พักอย่างเงียบชื่น ในขณะที่หัวหน้าเผ่ายืนอยู่บนริมหน้าผา แสดงอำนาจเหนือธรรมชาติ 

"ทวยเทพแห่งป่าเอ๋ย จงมาสถิตในกายข้า.." 

เสียงหัวหน้าเผ่ากุรย์เย่ ชื่อ เปรยยูร์สวดในภาษาชนเผ่าที่เยือกเย็นดังก้องไปทั่วป่า แม้สัตว์ป่าทั้งหลายต่างเงียบสงบ มีเพียงเสียงอีการ้องที่ดังไกล เมื่อสวดจบลง เส้นควันสีดำที่หมุนวนรอบหัวหน้าเผ่าก็พุ่งเข้าหาทวารทั้งห้าของเขาอย่างลึกลับ เมื่อเขาลืมตาขึ้น เขาได้ยินเสียงเรียกจากคนสนิทชื่อ คานา

 "นายท่าน!" 

ด้วยน้ำเสียงมั่นคง หัวหน้าเผ่าถามว่า 

"เจ้าจัดการเรียบร้อยแล้วหรือยัง" และคำตอบสั้น ๆ ปรากฏว่า 

"ข้าทำตามที่ท่านสั่งเรียบร้อยแล้วขอรับ" 

หัวหน้าพูดต่อด้วยความพึงพอใจ

 "ดี! ดีมาก ให้พวกเผ่าต่างๆ จงรู้จักข้า ข้าไม่ยอมให้ใครมายุ่งกับคนของข้า" 

ในงานชุมนุมชนเผ่าคืนนั้น กองเสียงวิจารณ์ได้โผล่ขึ้นเกี่ยวกับลูกสาวของหัวหน้าเผ่า ผู้ซึ่งมักมีพฤติกรรมเข้าขัดแย้งและทำร้ายเผ่าอื่นโดยไม่ยอมขอโทษ 

"ท่านเปรยยูร์! ลูกสาวท่านไปทำร้ายลูกข้า นางวางยาพิษลูกสาวข้า" 

เสียงของท่านมายัส หัวหน้าชนเผ่าคีตาน ในเผ่าจะนับถือ หินเป็นพระเจ้า

"เจ้ามีพยานและหลักฐานหรือไหม ถ้าไม่มีก็อย่าคิดจะใส่ร้ายลูกสาวข้า"

เมื่อความคิดเห็นไม่ตรงกัน เรื่องนี้ทำให้หัวหน้าเผ่าตัดสินใจใช้วิธีข่มขู่เพื่อแสดงอำนาจเหนือเผ่าอื่น ๆ เขาจึงรวบรวมดวงวิญญาณของสมาชิกในเผ่าอื่นๆที่ไม่ลงรอยและปล่อยไว้ใน หน้าผ่ากลืนวิญญาน สมาชิกเผ่าอื่นๆก็ค่อยๆตายไปที่ละคนๆ

 ซึ่งเป็นพิธีกรรมลึกลับที่ทำให้เผ่าเพื่อนบ้านต่างหวาดกลัวและไม่พอใจ รู้สึกถึงพลังอำนาจที่ไม่สามารถท้าทายได้ ทำให้พวกเขาทำเรื่องลับ ๆ รวมตัวส่งสารไปยังทางต้าหมิง เพื่อขอให้ช่วยกำจัดเผ่ากุรย์เย่ให้สิ้นซาก 

"กราบทูลฝ่าบาทพะยะค่ะ มีสารมาจากเผ่าต่างๆส่งมาพะยะคะ"

 ขันทีคนสนิทและภักดีที่สุดของฮองเต้หมิงหลง เมื่อฮองเต้หมิงหลงอ่านเรื่องราวในสารนั้นก็ได้แต่คุ้นคิดหาวิธีแก้ไข

อย่างไรก็ตาม เผ่ากุรย์เย่เองทราบแผนการลับ ๆ เหล่านั้นไว้ล่วงหน้า จึงได้วางกลยุทธ์ป้องกันภัยด้วยการส่งลูกสาวของหัวหน้าเผ่าไปแต่งงานกับฮองเต้ต้าหมิง เพื่อสร้างพันธมิตรที่แข็งแกร่งและรักษาความอยู่รอดของเผ่าไว้ให้ได้ โดยคิดจะยกลูกสาวเข้ามาเป็นสนมของฮองเต้หมิงหลง 

  ช่วงเวลานั้น อาณาจักรต้าหมิงเผชิญศึกสงครามไม่เว้นแต่ละวัน เมืองโดยรอบเต็มไปด้วยความวุ่นวายและการต่อสู้ ประชาชนเดือดร้อนและอดอยาก ฮ่องเต้หมิงหลงทรงตระหนักถึงภัยคุกคาม จึงตัดสินพระทัยให้เผ่ากุยร์เย่เป็นปราการด่านหน้าของต้าหมิง และยอมรับข้อตกลงที่หัวหน้าเผ่าเสนอ 

ในวันที่ขบวนเจ้าสาวเคลื่อนตัวเข้าสู่วัง ห้วงอากาศกลับปกคลุมด้วยม่านหมอกสีหม่วน เสียงอีกาดังกึกก้องขณะพวกมันบินวนจากทุ่งหญ้ากว้างราวกับเป็นผู้ส่งสารแห่งโชคชะตา เมื่อขบวนเดินทางมาถึงหน้าประตูวัง เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็พลันอุบัติขึ้น...