หวงรักวิศวะตัวร้าย I To the man that I Love

ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER 08

"อี้อิ เอ้าอาไอ้อังอัย" (พี่ศิเข้ามาได้ยังไง)

อลีนาถามไม่เป็นประสา ไม้แปรงฟันยังคาปาก จู่ ๆ เจ้าของเรือนร่างกำยำปรากฏตัวในห้องน้ำของเธอ แถมเขายังอยู่ในสภาพท่อนบนเปลือยเปล่า บนไหล่กว้างมีเสื้อยืดสีดำพาดบ่าอยู่ ส่วนท่อนล่างยังใส่กางเกงขายาว มือจับโทรศัพท์ คล้ายกำลังเล่นเกม

"พี่ศิเข้ามาห้องอุ้มได้ยังไง" คราวนี้เด็กสาวดึงไม้แปรงฟันออก บ้วนฟองสีขาวแล้วถามอีกครั้ง มือกำชับผ้าขนหนูซึ่งพันรอบอกให้แน่นขึ้น



"เออ พี่น่าจะเข้าห้องผิด ขอโทษนะ" ชายหนุ่มเกาท้ายทอยแล้วรีบเดินออกจากห้องน้ำทันทีเมื่อเห็นว่าเด็กสาวมองเขาด้วยแววตาตื่นตระหนกตกใจ

ศตานนท์ก้าวพ้นออกจากประตูก็รีบปิดประตูให้เธอทันที ชายหนุ่มรีบเดินออกไปดูเลขห้องและเปิดอ่านข้อความของเพื่อนที่ส่งมาให้ก่อนหน้านี้ ปรากฏว่าตัวเองไม่ได้ดูหมายเลขห้องผิด ด้านหน้าประตูห้องเป็นเลข เดียวกับที่อธิกิตส่งมาให้ แถมมันยังบอกว่าประตูไม่ได้ล็อกให้เข้ามาได้เลย ด้วยเหตุผลหลายอย่างประกอบกัน เขาจึงมั่นใจ เปิดประตูเข้าไปโดยไม่คิดอะไร แต่ใครจะคิดว่าห้อง 3009 จะมีถึงสองห้อง

เขาผิดเองที่ไม่ทันสังเกตจึงไม่รู้ว่าทั้งสองห้องเป็นห้องสำหรับครอบครัวที่มีประตูด้านในเชื่อมต่อกัน เลขห้องเหมือนก็จริงแต่มันมีระบุตัวอักษรตามหลัง

3009A กับ 3009B

"ไอ้ศิ ห้องนี้ นั่นห้องอุ้ม" อธิกิตเปิดประตูออกมาเห็นเพื่อนยืนอยู่หน้าห้องน้องสาวก็รีบกวักมือเรียก

"เออ" รู้แล้ว คำหลังเขาพูดในใจ ขืนไอ้อ้นรู้ว่าเขาเข้าไปหาน้องสาวมาแล้ว แถมยังบุกเข้าไปถึงในห้องน้ำในสภาพที่คนตัวเล็กนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว มีหวังไอ้อ้นได้เอาเขาตายแน่ ๆ

ว่าแต่เมื่อกี้ไฟห้องน้ำมันสว่างเกินไปหรือยายน้องมันขาวเหมือนหลอดไฟ ตาเขาถึงได้พร่ามัวไปหมด ชายหนุ่มสะบัดความคิดฟุ้งซ่านในหัว ย้ำกับตัวเองว่าขาว ๆ นั่นเป็นน้องสาวเพื่อน แถมเธอยังเด็กมาก ๆ อย่าได้ริอาจคิดไม่ดีไม่ร้ายกับเธอ

"ละมึงเป็นเหี้ยไรชอบแก้เสื้อโชว์จัง" อธิกิตเอ่ยถามเพื่อนอย่างสงสัย เอะอะถอดเสื้อโชว์ตลอด



"ก็กูร้อน" คนมีความผิดรีบแก้ตัว

"มึงก็เลยถอดเสื้อกลางทางเดินโรงแรมเนี่ยนะใครมาเห็นเข้าจะหาว่ามึงโรคจิตวิตถาร"

คนถูกหาว่าโรคจิตไม่ได้คิดจะแก้ตัวอะไร ขืนบอกความจริงออกไปคงไม่เป็นผลดีกับตัวเอง ว่าแต่เด็กคนนั้นจะคิดว่าเขาโรคจิตเหมือนกับพี่ชายของเธอไหมนะ



หลังจากออกจากโรงแรม อลีนานั่งเงียบมาตลอดทางกระทั่งกลับมาถึงบ้าน เธอก็รีบหอบข้าวของตัวเองเข้าห้องนอนทันที การกระทำของเธอทำเอาคนต้นเหตุรู้สึกไม่ดี เธอต้องโกรธเขาแน่ ๆ ชายหนุ่มอยากเข้าไปคุยและขอโทษเธออีกสักครั้ง

"อุ้มเป็นอะไร มึงรู้ปะ" ไม่ใช่แค่คนศตานนท์ที่สังเกตเห็นความผิดปกติ พี่ชายแท้ๆ ของเธอก็สัมผัสได้เช่นเดียวกัน ตอนออกมาจากห้องโรงแรมสีหน้าของน้องสาวเหมือนคนเจอผีอย่างไรอย่างนั้น แต่พอถามว่าเกิดอะไรขึ้น เธอก็บอกว่าไม่มีอะไร พูดแต่ว่าอยากจะกลับบ้านไปนอนแล้ว

"ไม่รู้ มึงทำไรให้น้องโกรธอีกหรือเปล่า" เรื่องโยนความผิดคืองานถนัดของศตานนท์

"ไม่ได้ทำอะไรเลยไอ้ห่า" คนเพิ่งมีคดีออกตัวเสียงเบาอย่างไม่มั่นใจ “หรือว่ามีวะ”

"คงไม่มีอะไรหรอก น้องคงง่วงแหละ"



เที่ยงคืนเด็กสาวยังคงนอนพลิกตัวไปมาบนเตียงนอน เธอล้มเหลวที่จะข่มตานอนเป็นรอบที่ล้าน เมื่อนอนไม่หลับก็อาจจะต้องพึ่งพาของกิน จำได้ว่าพี่ชายซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปติดบ้านไว้หลายห่อ ร่างเล็กดีดตัวลุกจากเตียง บางทีการทำให้ท้องอิ่มอาจจะช่วยให้หัวใจของเธอสงบได้

คนตัวเล็กเดินลงบันไดมายังชั้นล่างของบ้าน ปลายเท้าจำต้องชะงักเมื่อบังเอิญเจอใครบางคนกำลังเปิดประตูเข้าบ้านมาพอดี เธอนึกว่าเขาเข้านอนแล้วเสียอีก

อลีนาหมุนตัวกลับขึ้นห้องแต่ถูกอีกฝ่ายเอ่ยรั้งเอาไว้เสียก่อน เด็กสาวจึงทำได้เพียงเดินมาพบเขาครึ่งทางตรงบริเวณห้องนั่งเล่น

"พี่ศิไปไหนมาเหรอ" คนตรงหน้าคือคนที่เธอกำลังพยายามหลีกเลี่ยงไม่เจอหน้า ส่วนสาเหตุเกิดจากเหตุการณ์ที่โรงแรมก่อนหน้านี้ทำเอาเธอเขินอายจนไม่กล้ามองหน้าเขา แต่เล็กจนโตก็มีเพียงมารดาและเพื่อนเท่านั้นที่ได้รับอภิสิทธิ์พิเศษได้เห็นเรือนร่างของเธอ ส่วนเขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้เห็นโดยไม่ตั้งใจ