ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 3 เจรจา 1
เมื่อับรถลับมาถึบ้าน ปราย็เ็บัวอยู่แ่ในห้อ นอื่น ๆ ในรอบรัวน่าะยัไม่มีใรรู้เรื่อที่เิึ้น
ปรายอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และเินวนไปวนมาในห้อ้วยวามัวลใ ไม่รู้ว่าทาออที่เธอัสินใทำลไปะถู้อไหม ุพ่อุมาและพี่ ๆ รวมถึุปูุ่ย่าะว่าอะไรเธอหรือเปล่า
ยิ่ิ็ยิ่รู้สึผิ เธอไม่อบวามรู้สึอนนี้เอาเสียเลย ทั้ที่เธอไม่ำเป็น้อรู้ผินานี้็ไ้ เพราะร่าายเป็นอเธอ และุพ่อุแม่็ไม่เยบัับะเ์ให้เธอ้อเป็นแบบนั้นแบบนี้ พวท่านเลี้ยูเธอมาแบบามใ และมอบวามรัวามอบอุ่น รวมถึห่วใยและใส่ใเธอมาว่าพี่ ๆ เพราะเธอเป็นน้อน้อย เป็นลูสาวนเล็อบ้าน แ่็เพราะพวท่านามใและห่วใยเธอนานี้ ถึทำให้เธอึรู้สึผิเ็มหัวใ
ปรายถอนหายเฮือให่ เธอเินไปนั่ปลายเีย หยิบเอาโทรศัพท์ที่วาอยู่บนเียึ้นมาู พอเห็นว่าโอบอยัิ่อมาอี เธอ็ถอนหายใแร
หลัาที่เธอบอให้เา่วย ้วยารให้พ่ออเายันหมามาสู่อเธอ โอบอไม่ไ้รับปาเธอในทันที แ่็ไม่ไ้ปิเสธอย่าไร้เยื่อใย เาบอเธอว่า
“ผมอเวลาิูี ๆ ่อนนะ เพราะนี่ไม่ใ่เรื่อล้อเล่น และไม่ใ่เรื่อระหว่าเราสอน มันเป็นเรื่อระหว่ารอบรัวสอรอบรัว...ปรายเ้าใใ่ไหม”
เาว่ามาแบบนั้น แล้วเธอะเถียอะไรไ้ เพราะที่เาว่ามา มันือเรื่อริ เธอึไ้แ่พยัหน้า ยอมรับับสิ่ที่เาพู อีอย่า เธอเป็นนยื่น้อเสนอ วันไน์ ืนเียว ไม่ผูพัน แล้วพอไ้ันแล้ว ลับอให้เาไปบอพ่อยันหมามาสู่อ ็ูะเป็นำอที่มาไป ิไปิมา มันเหมือนใ้ร่าายล่อับผู้ายมาทำผัวเลย ทั้ที่เธอไม่ไ้ั้ใะทำแบบนั้นสัหน่อย
ปรายทิ้ัวลนอนหาย มอเพานห้อ เธอผ่อนลมหายใออมาบาเบา ยโทรศัพท์ึ้นมาเ็อีรั้ แ่็ยัไม่มี้อวามใหม่เ้ามา ไม่มีใรโทรหา...
เธอับโอบอแอไลน์และแลเบอร์โทรันไว้แล้ว เาบอว่า หาัสินใไ้อย่าไร เาะส่้อวามมาบอเธอภายในวันนี้ ึ่วันนี้็เหลืออีั้หลายั่วโม แ่เธอไม่อยารอเลย อยารู้ว่าเาะ่วยเธอไหม อยารู้อนนี้เลย้วย้ำ
“ทำไมไม่โทรมาสัที หรือะส่้อวามมา็ไ้ รู้ไหม นรอมันระวนระวาย”
บ่นทั้ ๆ ที่รู้ว่า เาไม่ำเป็น้อทำามที่เธออร้อ็ไ้ แ่ และเาไม่ผิเลย ถ้าะไม่ยอมทำามที่เธอร้ออ
ปรายลุึ้นนั่ัสมาธิ วาโทรศัพท์มือถือล้าัว ประนมมือแล้วยึ้นท่วมหัว
“สาธุ...อให้ลุเอื้อใี ยอมยบวนันหมามาสู่อลู้าเลยเถิ...เพี้ย !”
๊อ ๆ เสียเาะประูทำให้นที่เพิ่อธิษานอบวนันหมาาสิ่ศัิ์สิทธิ์สะุ้โหย
ปรายเอามือล แล้วหันไปมอประูอย่าหวาระแร อนนี้เป็นเวลาบ่ายโมแล้ว เธอิว่า ุพ่อุแม่น่าะลับมาาานแ่แล้ว พวท่านน่าะอยาุยับเธอ แ่เธอยัไม่พร้อมุย เพราะเธอำลัรอำอบาโอบอ และหวัว่าำอบอเาะเป็นทาออใหุ้พ่อุแม่อเธอโรธเธอน้อยล
๊อ ๆ
ปรายทำหน้าราวับะร้อไห้ ไม่อยาเปิประูเลย เธอหยิบโทรศัพท์ึ้นมาูอีรั้
ไม่มี้อวาม ไม่มีมิสอล
แ่ราวนี้ ปรายไม่ยอมรอเย ๆ แล้ว เธอพิมพ์้อวามและส่ไปให้เา
โอบ๋า...ปรายอร้อ อบปรายหน่อยว่า ลุเอื้อะยันหมามาสู่ปรายวันไหน
ปรายส่แล้ว็้อหน้าอ เมื่อเาไม่ยอมอ่านสัที เธอ็พิมพ์้อวามเพิ่มไปว่า
ถ้าโอบยอมแ่านับปราย ปรายสาบานว่า ปรายะยอมามใโอบทุอย่า
ส่แล้ว็ภาวนาในใให้เาอ่านและอบสัที แ่นแล้วนรอ เา็ไม่อ่าน ไม่อบ
๊อ ๆ
“ปราย...ออมาุยันหน่อยลู”
ราวนี้นอาเสียเาะประูแล้ว ็มีเสียุแม่ามมา้วย ปรายเลิ่ลั่ หน้าืเื่อน เธอมอหน้าอโทรศัพท์อีรั้ ้อวามที่เธอพิมพ์ส่ไปยัไม่ถูอ่าน
ปรายถอนหายใเฮือให่
เธอไม่มีทาเ็บัวอยู่ในห้อไ้ลอไป อย่าไรเสีย เธอ็้อออไปเผิหน้าับทุน ระหว่ารอำอบาโอบอ เธอ้อออไปุยับุพ่อุแม่่อน ท่านะุะ่า ะว่าอย่าไร เธอ็้อรับฟั เพราะเธอทำผิริ ๆ
ความคิดเห็น