คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7
บทที่ 7
ระบบน้ำานอหน้า ใบหน้านาเล็เ็มไป้วยเส้นนยับย่น วาลมโลอ้วยน้ำา
มันไม่นึเลยว่าะมีวันที่้อทำอะไรที่น่าอับอายแบบนี้
้นอ้วนป้อมที่เ็มไป้วยเส้นนสีาวสะอาา เลื่อนไปนั่บนอินที่มีเมล็พันธุ์ผิั่วฝัอยู่
“รนั้นแหละ ให้ปุ๋ยไ้เลย”
เสียหวานใสลอผ่านหน้า่า วาลมโแวววาวยาม้อมอระรอน้อยพยายามนั่ยอๆ
ใบหน้านาเล็ยับยู่ยี่ อุ้มือน้อยปาน้ำา อนนี้เริ่มรู้สึมวนท้อแล้ว
ลำัวเล็ป้อมโ้โ้ หาปุปุยสีาวสะอายึ้นเหนือพื้นิน
“อือ…มวนท้อ เหลือเิน”
วามรู้สึแปลใหม่ที่ระบบไม่เยสัมผัสมา่อน พร้อมท่วท่าที่ทำให้มันประหลาใยิ่นั
“โฮส์ห้ามมอนะ” ระบบรีบหันไปหาเ็สาวที่ยื่นหน้าออมาาหน้า่า
“ไม่มอ็ไ้ ไม่เห็น้ออายเลย ทำบ่อยๆ เี๋ยว็ินไปเอ”
ศีรษะอเ็สาวผลุบหายเ้าไปในบ้านแ่โยี
ระรอน้อยัวสั่นสะท้าน เส้นนพุ่ี้ไปทั้ัว บ่บอสัาบาอย่า
“อือออ” มันส่เสียในลำอ
ร่าายเริ่มับสารอาหารอพืผลเป็น้อนนาเล็ออมาไม่หยุ
ระบบัวสั่นสะท้าน “ทำไม…ยัไม่หมอี”
มันถอนหายใโล่อ อุ้มือน้อยที่ำแน่นลายออ้วยวามรู้สึผ่อนลาย
ร่าเล็ระโออห่าาทุ่นระเบิที่วาไว้
วาลมโสีำเบิว้ายามเห็น้อนล้ายินเหนียว่อยๆ หลอมละลายับผืนิน
“อึอันละลายไ้้วย” มันอุทานอย่าแปลใ
ร่านาเล็ระโปีนเ้าบ้านไม้อม่อผ่าน่อหน้า่า
มันไม่ทันไ้สัเหน่อสีเียวนาเล็โผล่พ้นผืนิน
ระบบไม่รู้เลยว่ามันสูเสียพลันเือบหมเพราะสร้าร่าระรอวิเศษมีพลัแอบแฝมามาย
หนึ่ในนั้นือเร่ารเริเิบโให้พืพันธุ์
ืน่อนมันถ่ายทอวามฝันให้โฮส์เพื่อะไ้ามทันเนื้อเรื่อแล้วทำหน้าที่นาร้ายเสียที
ภาพเ็สาวร่าผอมยืนระสับระส่าย ยามไ้พบเอบิา
ายลาน้มมอเ็น้อยอย่าเย็นา “ทำไมเ้าไม่ปราัวให้เร็วว่านี้”
นั่นเป็นำพูเอ่ยทัทายรั้แรในารพบเอ ่อนที่บิาะเินาไปอย่าเย็นาเ็มไป้วยวามุ่นเือ
เ็น้อยไ้แ่มอแผ่นหลัำยำที่าไปอย่ารวเร็ว ไม่มีโอาสะเรียอีฝ่ายว่าพ่อเลย้วย้ำ
พ่อบ้านพาเ็น้อยไปอยู่ในบ้านพัหลัเล็ “พรุ่นี้ะเปิรอบวัระับพลั ุหนูพัผ่อนให้เยอะๆ”
ายลานพาสาวใ้มา่วยพาเ็สาวอาบน้ำ รับประทานอาหารมื้อเย็น นอนพัในเรือนรับรอแ
ะาีวิเ็สาวะถูัสินในวันพรุ่นี้...นายท่านแทบไม่เหลียวแลวามเป็นอยู่ออีฝ่าย
พ่อบ้านหวัว่าเ็สาวะแสพลัอันเพื่อพิสูน์นเอ ยามที่เินนำเ็สาวบ้านนอเรียมะึ้นรถ
เาโ้ัวให้เ็สาวอีน ใบหน้าแสนน่ารั ผิวาวผ่อแ้มแระเรื่อ "ุหนูลู่อันอัน"
เ็ร่าผอม้อนามอเ็สาวอีนที่มีรูปลัษ์ล้ายนาฟ้าำแลอย่าสนใ
"เธอือ..." ลู่อันอันมอนแปลหน้าอย่าสนใ
"อ้อ...นี่ือาิอนายท่าน ุหนูรีบเินทาเถิ เี๋ยวะไม่ทันไปร่วมานเปิภาเรียนามำหนาร"
พ่อบ้านรีบับท เาไม่แน่ใว่าวรแนะนำัวเ็สาวบ้านนอนนี้ในสถานะไหน ้อรอูท่าทีอนายท่านหลัาฟัผลารวัพลัในวันนี้
ายลานรับหน้าที่พาเ็สาวไปสนามวัพลั เาแสป้ายไม้สัลัษ์ประำระูล
สำนัอู่เถิเป็นหนึ่ในสำนัศึษาที่มีื่อประำเมือหลว ทำหน้าที่ทสอบพลั
“เิามมาทานี้อรับ” เ็รับใ้พานำไปยัลานว้า
้อนหินสีรามนาให่ั้วารลา
ายราเินมาพร้อมระาษและพู่ัน
“ลนามรนี้”
เ็สาวแปะนิ้วโป้ลบนระาษ
ายราอธิบายั้นอนารวัพลั “เ้าเอามือทาบไปที่หินเวท และั้สมาธิเพ่พลัิไปที่้อนหิน ้าะแสัวอย่าให้เ้าเห็น”
เพียเมื่อายราแะ้อนหิน แสสีส้มเปล่ประาย
เาึมือออ่อนหันมามอเ็สาวร่าผอม เสื้อผ้าหลวมเินนาัว “ทำแบบนี้ เ้าใแล้วใ่ไหม”
“เ้าใแล้วเ้า่ะ ้าะพยายามเ้า่ะ”
ร่าบาาหวัว่านเอะสามารถแสพลัเพื่อพิสูน์ุ่าอน
เธอไ้ยินสาวใุ้บิบัน “นาอ้าว่าเป็นาิอนายท่านใ่ไหม หาเป็นสายเลือโยร ้อแสพลัธาุไม้ หรือไม่็ธาุิน”
เ็สาวเื่อมั่นอย่าเ็มเปี่ยม เธอะสามารถแสพลัเพื่อพิสูน์ัวน
น่าเสียายที่แม้ะพยายามเพ่สมาธิไปที่้อนหินมาเท่าใ หิน้อนนั้นไม่แสารเปลี่ยนแปลใๆ
เหื่อผุที่มับ พยายามเพ่สมาธิ ทุอย่าือวามว่าเปล่า
“เอาล่ะ พอไ้แล้ว” ายราเอ่ยหลัาให้โอาสเ็สาว
พ่อบ้านถอนหายใ ยามมอเ็สาวเินอลับมา
“้าะลับไปรายานนายท่าน พวเราลับันเถอะ” พ่อบ้านพานำไปยัรถม้า
เพียไม่นาน็ถึที่หมาย เ็สาวเ็มไป้วยวามัวล
“ัว้า่าไร้่ายิ่นั ะถูไล่ออไปไหมเนี่ย” เสียหวานเอ่ยพึมพำอย่าเศร้าหมอยามเินามพ่อบ้านไปยัเรือนหลั
ร่าบายืนัวสั่นเทา ยามสัมผัสวามเย็นาาบุลผู้เป็นบิา
“หาไม่อาทำประโยน์ไ้็ไม่่าาเศษยะ”
แววาแ็ระ้าเ็มไป้วยวามเลียัมอบุรสาวในสายเลืออย่าเย็นา
เ็สาว้มศีรษะล่ำ้วยวามอสู...ไม่รู้ว่าทำไมนเอถึไ้โร้าย
นอาะพลัพราารอบรัวในวัยเ็ ยามลับมาพบเอบิา็ไม่ไ้รับวามอบอุ่นมีแ่วามเย็นา แถมเธอยัไร้วามสามารถผิแปลานในรอบรัว
***
ระบบน้ำานอเลยยย เอน้อระรอเ้าไป
ความคิดเห็น