คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตื้อเท่านั้น...ฉบับหมอญาดา
เสียฝีเท้าอม้าที่หมอาาี่ำลัวิ่้าๆเ้ามาที่ฟาร์ม
“ยู่วว!”ร่าบา้าวลาม้าพนัานประำฟาร์มเินมารับม้าาเธอ หิสาวเินรไปที่ฟาร์มม้าที่หมอะวันอยู่ สายาหวานสอส่ายหานที่เธออยาพบ
“ไปไหนแล้วนะ... หรือว่าไปที่อื่นแล้ว...”
“สวัสีรับุหมอาา”เสียนานในฟาร์มม้าเอ่ยับเธอเมื่อเห็นว่าเธอำลัหาอะไรสัอย่า
“อ้อ สวัสี่ะ”ใบหน้าหวานยิ้มให้ับนานในฟาร์ม
“มีอะไรให้ผม่วยไหมรับ?”
“อ้อ ไม่มี่ะ เอ่อ...ือว่าเห็นหมอะวันไหมะ?”
“อ้อ ุหมอะวันอยู่รนั้นไรับ” นานี้ไปอีทาหิสาวหันหน้ามอามไปทันที ็เห็นร่าสูที่มอหาำลันั่ทำอะไรบาอย่า ถ้าไม่สัเ็มอไม่เห็น
“อบในะ”เธอยิ้มให้นาน่อนะเินไปยัที่ที่หมอหนุ่มอยู่
“ทำอะไรอยู่ะ?” หมอะวันเยหน้าึ้น
“อ้าวุหมอาา ี่ม้าเสร็แล้วเหรอรับ?”
“่ะ”
“เอ่อ ือว่า ุหมอ”ใบหน้าที่ับสีแาาราแี่ม้า ูมีเหลือฝาำลั้มเ้าไปใล้ายหนุ่มรหน้า ะวันเยหน้าึ้นมาทันทีใบหน้าาววาี๋ๆสบาับเธอพอี ใล้เพียลมหายใ รอยยิ้มหวานที่สุอหมอาาถูส่ออไปให้ายหนุ่ม วาี๋อะวันเบิว้าึ้น้วยวามใพร้อมหันหน้าหนีอีฝ่ายอย่ารวเร็ว
“เอ่อ... หมอะวัน่วยไปส่าาหน่อยไ้ไหมะ?” เสียหวานทีเอ่ย้าๆแ้มายหนุ่ม ะวันหันหน้ามาหาเธออีรั้
“เอ่อ เี๋ยวผมให้.....”
“นะะ”าาอออ้อนเสียหวาน พร้อมระพริบาสวยๆให้เาเธอทำหน้าให้น่าสสารที่สุเท่าที่ะทำไ้
“าารอไ้่ะ รอใหุ้หมอเสร็ธุระ่อน็ไ้่ะ วันนี้าาไม่รีบ” หมอะวันลอบถอนหายใเบาๆ เมื่อรู้ว่าเาไม่อาปิเสธเธอไ้
“ั้นุหมอรอผมสัรู่นะรับ”
“่ะ”เมื่อายหนุ่มอบรับ าา็ถอยหาออมาให้เาไ้มีพื้นที่ในารทำาน ร่าบาเินไปนั่รอ แ่สายาหวาน็แอบมอหนุ่มรหน้าอยู่ลอเวลา นระทั่ายหนุ่มรวม้าเสร็็เินไปล้ามือแล้วเินมาหาเธอ
“ไปันรับ”
“ุหมอเสร็แล้วเหรอะ?”
“รับ”ำอบสั้นที่อบเธอ วามริเธอ่อน้าะินเพราะลอเวลาที่เธอรู้ัเา เา็มัะเป็นอย่านี้ สุภาพ พูน้อย ่อน้ารัษาระยะห่า แ่ว่าเธอ็ไม่ยอมแพ้หรอ ใบหน้าหวานิในใ ่อนะหันไปหาเาเมื่อึ้นนั่บนรถเรียบร้อย
“แล้วุหมอะไปไหน่อหรือะ?”
“ฟาร์มแพะรับ”ร่าบาาโ เมื่อรูุ้หมาย
“เอ่อ ไป้วยไ้ไหม?”หมอะวันหันหน้าาถนน ลับมามอเธอ หมอาาหลุบา่ำเล็น้อย ่อนะหันไปมอถนน
“ุหมอำลัะลับไม่ใ่เหรอ?”ำถามที่ออมาาปานหน้านิ่ ว่าแล้วเียว เธอเาำอบอเาถู เาะยอมให้เธอไป้วย่ายๆไ้ยัไ
“่ะ แ่ว่าวันนี้าาหยุ เมื่อรู้ว่าุหมอะไปฟาร์มแพะ าา็อยาไป้วย”ประโยสุท้ายเสียเบามา หมอะวันหันหน้ามอเธออีรั้ วาสอู่สบประสานัน
“เอ่อ...ือว่าาาไม่ไ้ไปนานแล้ว่ะ”
“าาสัาว่าะไม่รบวนุหมอแน่นอน่ะ”สามนิ้วูึ้นพร้อมัน สายาหวานมอนรหน้า ลุ้นรอว่าเาะว่ายัไ เิมาเธอ็ไม่เยหน้า้านนานี้มา่อน แ่ับผู้ายรหน้ามันทำให้เธอล้าพอที่ะพูออไป หาเธอไม่พู ทุโอาสระหว่าเธอับเา็อย่าหวัว่ามันะเิึ้น าาถอนหายใแผ่วเบา เธอ้มลมอมือัวเอ เหมือนว่าเธอะรู้ำอบแล้ว ว่าะ้อโนปิเสธแน่ ะวันหันหน้าลับมามอหิสาว้าน้า้วยหัวใที่อ่อนล
“็ไ้รับ ถ้าุหมอไม่เบื่อ” ำอบที่ไ้ยินทำให้หมอสาวรีบหันหน้าไปหาเาทันที
“ไม่เบื่อ่ะ”เธอส่ยิ้มหวานให้เาอีรั้
“ีในานั้นเลยหรือรับ”
“่ะ”เธอพยัหน้าอบเา หมอะวันหันหน้าลับไปมอถนนพร้อมรอยยิ้มที่ผุึ้นบนใบหน้าเล็น้อย
“เายิ้ม”หมอาาพูับัวเอในใเมื่อเห็นว่าหมอหนุ่มยิ้ม นั่นมันทำให้เธอยิ้มออมา้วยวามีใ หมอะวันหันลับมามอหิสาว้าายอีรั้เมื่อเห็นว่าเธอเอาแ่ยิ้มและมอเาไม่เลิ นใบหน้าหวานหุบยิ้มทันทีพร้อมรีบหันหน้าออมอหน้า่า
…..
เสียุยันที่ัมาา้าหลัทำให้เหมือนฝันเยหน้าึ้นาหนัสือที่ำลัอ่าน
“มาพร้อมันเียว”
“อืมเสร็พร้อมันพอี”น้อยหน่าเอ่ย
“เอาไ ไปิน้าว่อนหรือไปส่เอสาร่อน”เหมือนฝันถามวามเห็นเพื่อน
“ิน้าว”ำอบาเพื่อนทั้สาม ทำทุน่าหัวเราะพร้อมัน
“อนบ่ายมีสอบอีนะ รีบไปเถอะ” น้อยหน่าเสริมอีรั้
“อื้มมไปัน” สี่เพื่อนสนิทเินไปที่โรอาหารอะ ที่อนนี้มีนไม่มานั ่าน่าเินไปสั่อาหาร
หลัาิน้าวเสร็ทั้สี่น็เินไปส่เอสารอบลับเรื่อฝึานับอาารย์ที่ปรึษา
“สวัสีรับ/่ะ”ทั้หมเินเ้าไปหาอาารย์ประำรายวิาฝึาน เหมือนฝันยื่นเอสารให้อาารย์ อาารย์รับมาเปิู
“เร็วมา”อาารย์อ่านหนัสืออบรับพร้อมอบลูศิษย์ที่ยืนรอยู่ ทำเอาทั้หมยิ้มให้ัน
“อือที่นี่ีนะรุ่นพี่พวเธอ็ไปเมื่อปีที่แล้ว”
“สอบเป็นไบ้าละ?”
“ยามารับอาารย์”นาวาเอ่ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า เสียหัวเราะอเพื่อนๆัามมา
“สู้ๆ!”
“ั้นพวเราอัว่อนนะะอาารย์”
“อือ ไปเถอะ”
“อบุรับ/่ะ”ทั้หมล่าวอบุอาารย์่อนะเินออาห้อ
“สอบั้นไหนนะ”ลามเอ่ย
“ั้นห้า”นิ้วเรียวสวยอลามที่สวยว่าผู้หิหลายๆนเลั้นเมื่อ้าวเ้าไปในลิฟท์
“นี่ลาม...ทำไมมือนายสวยนานี้อ่ะ”น้อยหน่าอไม่ไ้ที่ะถามเพื่อนเพราะอิา มันเป็นไปไม่ไ้ที่ะสวยว่ามือเธอ แ่มัน็เป็นไปแล้ว
“เธอถามมันี่รอบแล้ว ำอบ็เหมือนเิม” เป็นนาวาที่เอ่ยอบแทนลาม ลามแอบหันไปมอเหมือนฝันเล็น้อยเมื่อเพื่อนอีสอนุยัน
“นอาะนิ้วสวยแล้วน็หล่อนะ”นิ้วสวยี้มาที่หน้าัวเอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เพื่อนๆ่าำ
“ใ่ไหมเหมือน?”ำถามนั้นลามั้ใะถามเหมือนฝัน เหมือนฝันหันมายิ้มให้เพื่อน
“ร้า หล่อออมา”เสียลายาวทำเอาลามอมยิ้มอย่าพอใที่เห็นเธอมเาแบบไม่เ็มในั
“หล่อทำไมไม่มีแฟนสัทีละ ันไม่เห็นว่านายะมอใรเลย”น้อยหน่าแว ลาม็มอมาทาเหมือนฝัน เหมือนฝันหันไปมอลามรอว่าเพื่อนะอบว่าอะไร แ่ลายเป็นว่าเธอถูเา้ออยู่่อนแล้ว นั่นทำให้เธอ้อ้มลูมือถือ เธอหลบสายาเพื่อน วามริเธอ็พอะับสัเุเพื่อนมาั้แ่ปีสามแล้วที่ท่าทีอลามที่มอเธอ่าออไป แ่ว่าเธอไม่เยิอะไรับเามาเินว่าเพื่อนริๆ และนับวันเหมือนว่าเพื่อนเธอะยิ่แสออมายิ่ึ้น
.....
“ไอ้หมอันะไม่อยู่สอสามวันนะ มีธุระ้อลรุเทพ” านทัพเอ่ยับหมอะวันะนั่ทาน้าวเที่ยที่รัวลาอฟาร์ม หมอะวันเยหน้ามอเพื่อน ่อนะพยัหน้ารับทราบ
“ฝาฟาร์ม้วย” หมอะวันพยัหน้าอีรั้
“นี่แะหวำพูไปไหนว๊ะ?”
“ะให้ถามว่าอะไร ไปไหนเหรอ? ผมไม่ใ่แฟนุสัหน่อยนี่รับ ที่ะ้อถามลายระเอีย อีอย่าเรื่อฟาร์มมัน็เป็นหน้าที่อผมอยู่แล้วไหมรับ ผมแ่รับทราบ็พอว่าเ้านายไม่อยู่”
“เออ ันละยอมแริๆ เมื่อไหร่ะมีนทำให้แพูไ้เยอะึ้นนะ หวริๆไอ้ำพูนิ พ่ออพิุล”
“ุานละรับเมื่อไหร่ะมีแฟน บอแ่ผมเถอะ ลไปรุเทพรั้นี้อาะเอ็ไ้นะ...”
“เฮ้ย! เรื่อที่ไม่วรพูันพู” ฮ่า ฮ่า ฮ่า สอหนุ่ม่าหัวเราะให้ัน
“แล้วนายะไปวันไหนล่ะ?”
“พรุ่นี้”หมอหนุ่มพยัหน้ารับทราบ
“ไม่้อห่วเรื่อฟาร์มหรอผมะูแลเ็ๆอุานเป็นอย่าี” ฮ่า ฮ่า ฮ่า เสียหัวเราะอทั้สอเมื่อ้อแลฝีปาัน ่า็ไม่มีใรยอมใร
.....
ลอสอสัปาห์เป็น่วสอบที่ัน และวันนี้เป็นวันสอบวันสุท้าย
“โอ้ยยย! วันสุท้ายแล้วววว เฮ้อ...” เสียโอรวอน้อยหน่าัึ้น เหมือนฝันเินมาบไหล่เพื่อนเบาๆ เพื่อให้ำลัใ
“เหมือนันละอิาเธอริๆเลย นิ่สุๆ”
“ใรบอเธอล่ะ ัน็ไม่่าันหรอน่า เพียแ่ไม่ไ้บ่นเท่านั้นเอ”เหมือนฝันหัวเราะเสียัเมื่อแหย่เพื่อนไ้
“๊ะ เพื่อนบ่น๊ะ”
“เราไปลอสอบเสร็ันไหม? เหน็เหนื่อยมาสอสัปาห์แล้ว ไปผ่อนลายัน” นาวาเอ่ยวนเพื่อน
“อืม”ลามพยัหน้าเห็น้วย
“็ีนะ ไปนะเหมือน”น้อยหน่าหันหน้ามาวนเธอ
“ไปสิ” เหมือนฝันอบลเพื่อนๆเธอมัะไม่่อยปิเสธเพื่อนหาว่าเพื่อนๆัสินใเพราะส่วนมาแล้วเธอะเป็นส่วนน้อยะมาว่า แ่ว่า็ไม่ใ่ว่าเธอะินไม่ไ้ เพียแ่ว่าเธอไม่่อยะไปบ่อยๆเท่านั้นเอนอาว่าโอาสสำัๆที่เพื่อนๆอเธอ่าไปันึ่เธอเอ็ปิเสธไม่ไ้
“ร้านไหนี?”น้อยหน่าเอ่ยถาม
“แหม!! ทีอย่านี้ละไวริๆเลยนะแมุ่” เหมือนฝันเอ่ยแวเพื่อน ฮ่า ฮ่า ฮ่า
“็นมันอีใอ่ะ ะสอบเสร็สัที แถมเทอมสุท้ายแล้ว ็เือบะบแล้วป่ะ? อหน่อยน่านะ”น้อยหน่าเอาแนสอเ้ามาที่แนอเหมือนฝันอย่าอออ้อน
“ร้าา แล้วแ่เพื่อนันเลยยย”เสียลายาวอเหมือนฝันทำให้น้อยหน่ายิ้มอย่าพอใ
“ให้ลามเลือีว่า นายไปบ่อย”น้อยหน่าโยนมาให้ลาม ทำเอานที่นิ่ๆฟัสาวสาวพูัน้อหันมาร้อนัวเมื่อเ้าเพื่อนัวีันบอว่าเาไปบ่อย ร่าสูหันมามอเหมือนฝัน
“เปล่าสัหน่อย ใรบอเธอันว่าันไปบ่อย เธอมั่วแล้ว”
“นายนั่นแหละ ันรู้นะ เพื่อนันบอว่าเห็นนายอยู่บ่อยๆ”เอาแล้วไลามหน้าเหลอหล่าพูไม่ออบอไม่ถู
“เ้าห้อสอบันเถอะ” เหมือนฝันหยุารพูุยอเพื่อพร้อมเรียมัวเินเ้าห้อสอบ
“เหมือน”เหมือนฝันหันลับมามอลาม เธอเลิิ้วเป็นำถามว่าเรียเธอมีอะไรหรือเปล่า
“โีนะ”
“โีเหมือนัน”
ความคิดเห็น