ลำดับตอนที่ #8
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ออกจากโรงพยาบาล
นั่วหลานนอนิอะไรไปเรื่อยเปื่อย พร้อมับทบทวนวามทรำที่ไ้รับมา เธอ้อทำัวเหมือนับหวไป๋หลานไป่อนแล้วึ่อย ๆ เปลี่ยนเป็นัวอัวเอ ไม่อย่านั้นแม่ผู้อ่อนแออเธอสสััยแน่
เธอยัิอยู่ว่าทำไมพ่ออเธอถึไมู่ำูีสอแม่ลูเลย แ่รอให้เธอหายีเสีย่อน่อยามล่าหาวามริ็ไม่สาย อนนี้เธอปวเมื่อยเนื้อัวไปหม แถมหัวที่แ็ปวุบ ๆ เธอลอเินลมปราูแล้วแ่ไม่ไ้ผล ึนึไ้ว่าร่านี้ไม่เยฝึฝนมา่อน เธอึไ้แ่ถอนหายใ้วยวามหุหิ หรือหาเธอมีเ็มสำหรับรัษาเธอ็ไม่เ็บปวนานี้
เธอิไปิมา็ไ้แ่่าว่านสารเลวพวนั้นที่ีเ็ไม่มีทาสู้ถึนานี้ ถ้าเป็นเธอ่าพวมันไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้นพวนั้นรัแเธอหรอ ้วยร่าายที่ยัเ็บป่วยึทำให้เธอผลอยหลับไปอีรั้
เธอื่นอนที่ไ้ยินเสียนุยัน เมื่อินินหยูเห็นเธอลืมา็รีบพุ่เ้ามาทันที
“อาหลาน เป็นยัไบ้าลู” เธอถามลูสาวน้ำานอหน้า
“ไม่เป็นไรแล้วแม่” หวไป๋หลานอบเสียแหบแห้
หมอหนุ่มที่รัษาเธอพอฟัว่าเธอไม่เป็นอะไรึอนุาให้ินินหยูพาเธอลับไปพัผ่อน่อที่บ้านไ้ เารู้ว่าสอนแม่ลูไม่มีเินมานั หาอยู่่อเสียเินไปอีมา พอินินหยูไ้ยินหมอบอว่าสามารถพาลูสาวลับบ้านไ้็อบุหมอ
พอหมอออาประูไป ินินหยูรีบระิบถามลูสาวว่าเธอมีเินเ็บเหลือบ้าไหม เธอบอว่านพวนั้นไม่ยอม่าย่ารัษาให้ เธอึไม่มีเินพาหวไป๋หลานออาโรพยาบาล
“พอะมีอยู่แม่ แม่เปิลิ้นัโ๊ะหนัสือแล้วล้วมือึ้น้านบน เินอยู่ในระเป๋าที่ิไว้รนั้นแม่็เอามาหมเลยเถอะ” นั่วหลานหรือหวไป๋หลานอนนี้รีบบอที่่อนเินที่ำไ้
“ถ้าอย่านั้นลูรอแม่่อนนะ แม่ะรีบไปรีบลับ เสื้อผ้าลูแม่เอามาไว้ให้ในู้้าเียแล้ว เปลี่ยนเสื้อผ้ารอแม่ไ้เลยนะ๊ะ” บอลูสาวแล้วเธอ็รีบออาห้อเพื่อลับบ้านไปเอาเิน
หวไป๋หลานนปัุบันไ้แ่มอส่แม่นใหม่ออไป เธอไม่มีแม้แ่แระลุแล้วะไปเปลี่ยนุยัไเนี่ย เฮ้อ บ่นในใไ้ไม่นาน็มีพยาบาลเ้ามาในห้อแล้วมอ้ายมอวา
“เอ่อ แม่อน้อสาวไม่อยู่เหรอะ”
“แม่ลับไปเอาเสื้อผ้ามาให้อยู่่ะ”
“อ้อ พอีุหมอบอว่าน้อำลัะออาโรพยาบาล พี่เลยลัวว่าแม่อน้อะไม่รู้ว่า้อทำเรื่อยัไน่ะ๊ะ ถ้าอย่านั้นพี่ไม่รบวนน้อแล้วนะ ถ้าแม่ลับมาน้อบอแม่ให้ไปที่เาเอร์พยาบาลนะ๊ะ”
“ไ้่ะพี่สาว พี่สาวะ ที่โรพยาบาลมีเ็มสำหรับารฝัเ็มหรือเปล่าะ หนูเยอ่านในหนัสือแ่ไม่เยเห็นอริเลยอยาอูหน่อย่ะ”
“มีสิ๊ะ โรพยาบาลอพี่มีแผนแพทย์แผนีน้วยนะ เี๋ยวพี่เอามาให้น้อู่าเวลารอุแม่นะ๊ะ”
“อบุ่ะพี่สาว”
รอไม่นานพยาบาลแสนใี็นำอใส่เ็มนา่า ๆ มาให้เธอแล้วออาห้อไป หวไป๋หลานรีบเปิอและนำเ็มฝัไปยัุ่า ๆ เพื่อรัษาร่าายที่บอบ้ำทันที เธอใ้เวลาไม่นานอาาร็ีึ้นมา หวไป๋หลานที่เห็นว่ายัอีนานว่าแม่อเธอะลับมา เธอึลุึ้นนั่ัสมาธิและเริ่มฝัเ็มเปิุลมปรา่อ
รั้นี้หวไป๋หลานไ้รับวามเ็บปวาารบัับเปิุลมปราเป็นอย่ามา แ่เธอ็ัฟันทนนสามารถเปิไ้รบทุุ อนนี้ร่าายอเธอและผ้าปูเียเ็มไป้วยราบสปรและลิ่นเหม็นาารระบายสิ่สปรในร่าาย หวไป๋หลานเินลมปราปรับสภาพสอสามรอบ เมื่อร่าายผ่อนลายแล้วเธอึรีบลุึ้นไปเปิหน้า่าระบายอาาศ านั้นรีบถอผ้าปูเียและนำเสื้อผ้าใหม่เ้าไปในห้อน้ำ้วย หวไป๋หลานรีบอาบน้ำล้าราบสปรออนหม แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าและัผ้าปูเียาเอาไว้ในห้อน้ำ
่อนออาห้อน้ำเธอไ้ยินเสียประู้านนอเปิพอี เธอึรีบเินออไป แม่อเธอึไ้เรียเธอไป้วยันเพื่อทำเรื่อออาโรพยาบาลทันที
หวไป๋หลานืนระเป๋าฝัเ็มให้ับพยาบาลพร้อมอบุเธอ้วยรอยยิ้ม หลัาทำเรื่อทุอย่าเสร็สิ้นสอแม่ลู็เินามันออไป แ่เินไปยัไม่พ้นประูโรพยาบาล เสียท้ออหวไป๋หลาน็ร้อัโรรา ใรใ้ให้ร่านี้สลบไปถึสามวันเล่า อนนี้พอีึ้นแล้วเลยเิหิวึ้นมา
ินินหยูพอเห็นลูสาวท้อร้อ็หัวเราะเบา ๆ และพาลูสาวไปร้านบะหมี่หน้าโรพยาบาลที่เธอเห็น ่ารัษารั้นี้มาถึ 100 หยวน เินเ็บอเธอมีเพีย 320 หยวนเท่านั้น ีที่บะหมี่หนึ่ามราาแ่ 3 หยวน เธอึไม่ิมา รอให้เธอัารเรื่อแม่ับรอบรัวนรนั่น่อน่อยหาเินเถอะ
ผู้สนับสนุนสูงสุด
ผู้สนับสนุนคนล่าสุด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น