คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 4-2 มิลืมเลือน 不忘 [ร้อนเบาๆ]
ยินเฟิเฝ้าอูบนาอย่านรัพลัพรา ปลายมูุลสูมลิ่นอันน่าหลใหลบนผิวายาวละเอีย เนินอนุ่มเนียน หัวไหล่ลมลึ ฝ่ามือสั่นเทาลาไล้ไปามเรียวแน ้วยใะนึหานาผู้นี้ยิ่นั
“เ้าไม่มีลิ่นิน... ไม่ใ่ปั้นิน เป็นเ้าริ ๆ”
เรือนผมนุ่มหอมที่ลอปลายนิ้วผ่านในแ่ละเส้น ไม่มีลิ่นิน เรือนร่าามไม่ละลายหายไปามือนเหลือเพียเถ้าธุลี ทั้หมเป็นลิ่นอไป๋เหม่ยหลาน เาไม่นึเสียายที่เผาปั้นินนั้นทิ้เสียแล้วามาฟู่มาพบนา วาแผนารละเอียรอบอบใน่วเิบ เพื่อให้นไ้เป็นอ๋อ
“ปั้นินอะไรเ้าะ?”
“...”
ใบหน้าหล่อเหลาเฝ้าุไ้ลำอเพรียวระห ไป๋เหม่ยหลานยัอยู่ในอ้อมแนอุ่นร้อนไร้อาภร์สัิ้นหนึ่ ัพ้อ้วยแววาไร้เยื่อใย
“ในเมื่อภพาินี้้ามีีวิใหม่ที่ี ท่านึไม่วรมารบวน้า ้าไม่ปรารถนาวามเ็บปว สิ้นลมหายใอย่าเียวายในสถานที่มืมิ...”
“้ารู้...”
ยินเฟิรู้ีว่านาเสียอี นาสลายไปเพียสอเ่อ ในะที่ปรมาารย์เียนสามารถฝืนทนในหุบเหวมารว่าห้าร้อยปี
“ธรรมาหุบเหวมารมิใ่ที่ที่เียนะไปเหยียบเยือน นับประสาอะไรับศิษย์ผู้บำเพ็นไม่ี่หมื่นปี เ้าถูพันธนาาร้วยโ่แห่หยา นวนล่อปีศาั้นี ร่าทิพย์ถูัร่อน้วยไอปีศา”
เบ้าาแสบร้อนอยินเฟิปราวามเียแ้นสาหัส ่าานาผู้หวาลัว
ไป๋เหม่ยหลานไม่อยานึถึฝันร้ายที่ามหลอหลอนนาในทุ่ำืน วามเ็บปวทรมานสุานับเหล่านั้นเยเิึ้นในอีอนา แม้ว่าาลเวลาะผ่านไปเนิ่นนานสัเท่าไร นารู้สึว่ามันเพิ่เิึ้นเมื่อวาน
“ท่านอาารย์... ้าลัว... ้าเ็บเหลือเิน”
นาเริ่มร้อไห้ร่ำรว ร้ออให้ายร่าำยำอปลอบนา ริมฝีปาหนาหยัไ้รูปึประทับุมพิโหยหาบนเรียวปาสีาที่สั่นระริ
ยินเฟิมอบุมพิให้นานนาลายหายาวามเศร้าหมอ ปลายลิ้นที่แทรเ้าโพรปารสาิหอมหวาน ะละะลาม ระหวัลิ้นน้อยมาื่นม เาสอนนาให้รู้ัรสูบ ให้นาลืมเลือนเรื่อราวอันเลวร้ายสัั่วรู่หนึ่ เมื่อนาแสนอ่อนแอในร่ามนุษย์
ระนั้นไป๋เหม่ยหลานำประสบาร์อนาและเาไ้เป็นอย่าี แม้ในยามนี้ท่านอาารย์อนาทั้อบอุ่นเร่าร้อน นัยน์าสีาที่้อมอนา้วยสีหน้าประาศเนารม์ัแ้ พาไรนลุูัน
มือเรียวลูบผ่านแผอว้า ปัยอปทุมถันูันอบุรุษ นาเพิ่ปลุเร้าราะาเรือนายายแร่ผู้ห่าเหินามารม์มาเนิ่นนาน มิไ้ล่วรู้ว่ายินเฟิุ้นเยวิถีในเมือปีศา บุรุษสรีสานสัมพันธ์วามใร่ แลเปลี่ยนพลั้วยารสอสวมร่าายให้เป็นหนึ่ ภาพเหล่านั้นทำให้เาิถึไป๋เหม่ยหลาน เามัะเินหนีไปสบิใ้วยารอูบปั้นิน
เมื่อวแนเล็ระออร่าำยำแน่นแฟ้น ผิวายเปลือยเปล่าสัมผัสัน ใบหน้าหล่อเหลา้มลประทับูบโหยหา นาไม่แม้ะะพริบา
อารม์อันมาล้นทำให้ใบหน้าหล่อเหลาแปรเปลี่ยนไป ยินเฟิอ่อนล้อยามนา ในสีหน้าุันผ่อนลายล
ไป๋เหม่ยหลานมอเห็นเล็สีาวนวลบนท่อนแนเป็นล่ำสัน ใล้สายาอนา
‘เิอะไรึ้นับท่านอาารย์ันแน่?’
นาทำไ้เพียั้ำถามในใ มือลูบไล้ร่าายบุรุษามใปรารถนา นาสัมผัสเาไม่ว่าเว้นสัที่หนึ่ ไล่ั้แ่รามแร่เป็นสันมลมา ราบนร่าำยำหอบหายใแรนแผอระเพื่อมเลื่อนไหว
นามิไ้รู้ัปีศาอสรพิษแม้สันิ ทั้ที่เยไ้ยินว่าปีศาอสรพิษมีธาุแห่อัี เป็นปีศาราะ นามอเห็นเี้ยวาวมที่ยาวพ้นออมาผิไปาท่านอาารย์นเิม ใบหน้าหล่อเหลาที่นิ่เยแลูเ้าเล่ห์ร้ายา
“ท่าน... หายาพิษเหมัน์เพราะเล็อสรพิษหรือ?”
ไปเหม่ยหลานระลึไ้ พิษเหมัน์ึ่ึบาบเ้าระแสโลหิ ให้วามรู้สึหนาวเย็นถึั้วระู พิษปีศารารีเป็นธาุรัน้ามับปีศาอสรพิษ
“เ้ายัลาเลียวเ่นเิม ศิษย์รัอ้า...”
มุมปาหนาแสยะยิ้มร้ายา ายำยำยับึ้นร่อมทับ หัวเ่าลบนฟู เพื่อแหวเรียวาอนาให้อ้าออว้าอย่าใร้อน เมื่อเามิอาหัห้ามใรอ ิราะำลัแผเผาเรือนายให้รุ่มร้อนัไฟ เพียสัมผัสร่าเปลือยเปล่าอสรี
ใบหน้าหล่อเหลาุไ้ลบนออเพรียวาม ้มลื่ม่ำปทุมถันสีหวาน ทว่าลับมีเพียเสียสะอื้นไห้ นามิไ้มีอารม์ร่วมไปับเา
“ท่านมอบวิาให้ปีศา ท่านอาารย์มิใ่เียนอี่อไป เพราะ้า... ้าเป็น้นเหุใ่หรือไม่?”
วหน้าแ่ำอไป๋เหม่ยหลานทำร้ายิใเาเป็นอย่ามา ยินเฟิ้มหน้าอูบนา ริมฝีปาหนาบเม้มไปทั่วายอรร นผิวายาวละเอียปรารอย้ำแ พยายามะให้นาอ่อนล้อยามเา้วยวามื้อรั้น ระทั่ปราวามริว่านามิอาสานานหวามไหว่อ ถึแม้ว่านาะยอมามใเา หายัร้อไห้ไม่หยุหย่อน มือเรียวลูบเล็อสรพิษ้วยท่าทีไม่รัเีย ราวับว่าเป็นเรื่อแปลใหม่สำหรับนา
ไป๋เหม่ยหลานทุ์รมแสนสาหัส เมื่อนาเป็น้นเหุให้ท่านอาารย์ยินเฟิผู้เยเป็นเียนมอบิวิาอเาให้ับปีศา ยินเฟิหยุทุสิ่ล เพื่ออนา ริมฝีปาบนมับเนียน ปลอบนาอย่าอ่อนโยน
“ิใเ้าไม่มั่น ภรรยา ่ำืนมล็้อเลื่อนออไป่อน”
ความคิดเห็น