คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 8
นิรินรีร้อเสียหล ่อนะลายเป็นเสียอู้อี้เมื่อเาะปบมือปิปาเธอเอาไว้
“ร้อทำไม อยาให้นแห่ันมาูหรือยัไว่าเราำลัทำอะไรันอยู่” เาทาบทับมาทั้ร่า เธอส่ายหน้าไปมา มืออเาำลัเลื้อยเ้าในเสื้อัวสวย นิรินะรุบมือให่นั้นเอาไว้ แู่เหมือนะไม่ไ้่วยอะไร
“ไม่เอานะะ อย่าทำแบบนี้ ลุราเลิแล้เนยสัทีเถอะ่ะ”
“แล้เธอ... ื่นเ้นีออ” นรราอรัร่าเล็แนบอ เธอิ้นหนี เา็ยิ่ะายารัร่าเธอเอาไว้แน่นึ้น
“ะไปไหนล่ะ นอนอันแบบนี้อุ่นีะายไป” เาระิบอยู่รริมหู แอบยิ้มอย่ามีวามสุ
“อย่ามาใ้อำนาบารให่แบบนี้นะะลุรา”
“ทำไม” ำถามอเาเหมือนวนอารม์เธอัๆ เา็รู้ว่าทำไม เธอยิ่ิ้น เายิ่อรั สอมือเ้ามาสัมผัสส่วนสวนที่เธอไม่เยให้ายใล่วล้ำมา่อน
“ลุรา เนยไม่เอาแบบนี้นะะ” เธอึมืออเาออาปทุมถันอวบอิ่ม แ่เาไม่ิะปล่อยลับยิ่ฟอนเฟ้นหนัึ้นไปอี
“เอาันแบบนี้แหละ”
“ลุราไม่ลัวนอื่นมาเห็นบ้าหรือะ” ู่ๆ เา็ลาเธอมาที่นี่ หายไปแบบนี้้อมีนสสัยแน่ๆ สีหน้าเป็นัวลอเธอลายเป็นสีหน้าเสียว่านแทนเมื่อเาึเสื้อยืพอีัวอเธอึ้นไปเหนือออวบอิ่ม
“ลุรา...” เธอันใบหน้าอเาออห่ายามเมื่อปาร้อนับยอออเธอผ่านบราเียร์เนื้อี นิรินสะุ้ วามเสียว่านแล่นพล่านไปทั่วเรือนร่า ยิ่ถอยหนี เายิ่โถมายเ้าหา ันเธอไปิอยู่ับพนัหัวเีย มือหนาเลื่อนไปปละอบราาทา้านหลั นทรวออวบอิ่มหลุพ้นาพันธนาารที่ห่อหุ้มเอาไว้
“อ๊ะ! ลุรา” เธอันศีรษะอเาออห่า แู่เหมือนะไม่เป็นผล เมื่อฟันมาวัับและูยอออเธอ น่อให้เิวามเสียว่านับิับใ ระโปรผ้าเนื้อี้านล่าำลัถูปลออ เธอรีบามมาะรุบมือหนา แ่้าเินไป เารูระโปรัวนั้นผ่านสะโพอเธอไปไ้อย่า่ายาย
นิรินึเสื้อยืมาปิอัวเอ เา็สอศีรษะเ้ามาในัวเสื้อเพื่อบเม้มูรวบอสวยเอาไว้ มือหนาเล้นลึหนัหน่วนไ้ยินเสียราาปาอิ่มสวย
เาแทรายเ้ารหว่าา ท่วท่าหวาเสียวทำให้เธอส่ายหน้าิ บาอย่าที่แ็ึเสียสีอยู่รสัส่วนวามเป็นสาว ฝ่ามือหนาอเาล้วเ้าไปในาเในเนื้อนิ่ม เธอหนีบาหนีแ่หนีบไม่เ้า เพราะเาแทรายเ้ามาิใล้ ลายเป็นร่อรัอเธออรันิ้วลายาวเหยียอเาแทน
“ลุรา อื้อ...” เธอราเสียหลเมื่อเายับอยนิ้วเ้าออในร่อวามเป็นสาวนหยาน้ำหวานไหลึมออมา้อนรับารรุรานอย่ามิอาห้าม นิรินพยายามผลัมืออเาออ แ่เามือเธอไปเหนือศีรษะ ใ้ฟันมาวาบายเสื้ออเธอึ้นไปเหนือออีรา
เาู่โมเธอทั้่วบนและ่วล่า นิรินัปา้วยวามเสียว่านที่ถูโมีเ้าหารุนแร
“ไหนบอว่าไม่เอาไ แ่เยิ้มนานี้ มีอารม์เหรอ” ประโยวาบหวามน่าอายเิึ้น เาึนิ้วออมาาร่อสวาท เธอหน้าแเมื่อเห็นเาูเลียนิ้วนั้นเบาๆ ่อนที่นิ้วแร่ะเ้าไปหาเนินอวบอูมเบื้อล่าที่่ำื้นไป้วยน้ำหวานที่ไหลึมออมานเปียุ่มาเในอีรั้
“ลุราพอใแล้ว็ปล่อยเนยสิะ” เธอพูึ้นเมื่อิว่าเาแ่อยาะแล้ให้เธออายเท่านั้น
“ใรบอว่าันพอใแล้วันล่ะ” เาับมืออเธอที่ถูปล่อยให้เป็นอิสระมาลูบไล้เป้าาเุๆ อัวเอ เธอาโึมือหนี แ่เาลับเอาไว้แน่นว่าเิม
“ูให้หน่อยสิ ำลัอยา”
เพียะ!!! ใบหน้าอเาหันไปามแรบ นรราหันวับมามอ้วยประายาุัน เธอถอยหนี แ่เาระาร่าอรรมาอยู่ใ้ร่า ใ้ลิ้นุนันรระพุ้แ้มเบาๆ
“รสมืออเมียนี่เ็บแสบีแท้ อบวามรุนแร็ไม่บอ”
“ลุราป่าเถื่อน ะย่ำยีเนยไปถึไหน”
“ย่ำยีไปถึสวรร์ยัไล่ะ เวลาึ้นสวรร์ับเธอ ันสะใเป็นบ้า”
“เนยไปทำอะไรให้” เธอพูอย่า้ำใ น้ำาวนเียนะไหล แ่พยายามลั้นเอาไว้อย่าเ็มที่
“เธอไม่ไ้ทำอะไร แ่พ่อับแม่อเธอทำให้ันเ็บใ”
“นใร้าย เรื่อมัน็ผ่านมานานแล้ว โอ๊ย!” เธอร้อ้วยวามเ็บเมื่อเาบีบปลายาสวยเอาไว้ะที่เธอยัพูไม่ทันบ
“ผ่านมานานแล้ว แ่ิว่าันะลืมอย่านั้นเหรอ” เาบีบปลายาอเธอหนัึ้นนหิสาวนิ่วหน้า นิรินิ้นเร่าๆ เมื่อโนร่อมทับมาบนเรือนร่า นรราสอมือเ้าไปใ้สะโพอนามอเธอเพื่อรั้ให้าเในเนื้อนิ่มหลุพ้นไปาท่อนล่า เายัามไปถอเสื้อยือเธอให้หลุไปทาศีรษะ
“ลุรา!” เาปาเสื้ออเธอออไปนอเีย นิรินยมือึ้นปิป้อออวบอิ่ม้วยวามอาย
“มันปิไม่มิหรอ ให่เท่าลูแโม”
“ลุราปาร้าย พูาน่าเลียที่สุ” เธอรู้ว่าเาแล้พูให้เธออายหรือเ็บใเล่นเพราะไม่อบเธอ ับุย่าทว เาพูาน่ารัน่าเอ็นู
ความคิดเห็น