คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 3 (2)
ผ้าลุมผืนบาวาลบนไหล่เล็ พาวัสะุ้เล็น้อย่อนหันไปมอน้านหลั ทิศเหนือยิ้มอ่อนโยนนนมอยิ้มาม
“ใหมเลย่ะ”
เายัิ้ว เห็นวาบวมเป่อน้อแล้วอเป็นห่วไม่ไ้ วันนีุ้ลยาอยรายานสภาพิใอพาวัให้พี่ให่รับรู้ลอทั้วัน
“เราเถอะ มายืนทำอะไรรนี้ ึนานี้แล้วทำไมไม่พัผ่อน”
นถูถามลับ้มหน้าิอราวับเ็ระทำวามผิแล้วโนผู้ปรอ่อว่า เวลานี้ทิศเหนือรู้ีว่าหล่อน้อารอยู่นเียว วหน้าหวานมอผ้าลุมไหล่สีหวาน ับูเนื้อผ้าย่อมรู้ว่ามันเป็นอี นัวเล็หรี่ามอพี่ายล้ายับผิ
“อเฮียเหรอะ”
“สสัยอะไร”
ทิศเหนือหัวเราะเบาๆ
“แ่ไม่เยเห็น สีหว๊านหวานนะะ แอบไปมีแฟนหรือเปล่าเนี่ย”
ุหมอหนุ่มไม่อบลับยมือลูบท้ายทอยแ้เ้อนนมอยิ้มว้า
“ริ้วย ทำไม้อปิบั วัเยเอหรือเปล่าะ”
“เพ้อเ้อน่า”
นถู้อนหันหลัให้ พาวัหัวเราะเสียเบา่อนเินอ้อมไปยืน้าหน้าแล้วยิ้มล้อเลียน เธอยัไม่เยเห็นแฟนเฮียเหนือสัน เยิว่าเาอาะมีรสนิยมอีแบบ
ทว่า...
“ิอะไร มานี่”
“โอ้ยเฮีย!”
มือให่ึร่าเล็เ้ามาหา ใ้มืออี้าบีบแ้มนุ่มนปาู่ลโทษที่บัอามาล้อเลียน พาวัหัวเราะิแ่็แสร้โอโอยไปอย่านั้น
วามเศร้าหมอในใ่อยๆลาย หล่อนหลลืมมันไปั่วะ ถ้าหา...
“สนุันัเลยนะ!”
สอหนุ่มสาวะันิ่ ทิศเหนือเอียหน้ามอน้อาย่อนปล่อยหิสาวเป็นอิสระ หิสาวยับไปยืน้านหลัอาศัยพี่ายเป็นเาะำบั
“ไม่เห็นมีใรบอว่าแะลับมานอนบ้าน”
นฟัยิ้มเยาะใ้ลิ้นันระพุ้แ้มยียวน หาเทียบันแล้วสอนนี้่าันราวฟ้าับเหว ทิศเหนือาวสะอา ส่วนเา...
“ทำไม ลัวผมมาเห็นอะไร?”
ุหมอหนุ่มถอนหายใ ไม่อยาเสวนาับนพาลสัเท่าไหร่ พาวัระุายเสื้อทำให้ทิศเหนือเอียหน้ามอ
“วัเ้าบ้านนะ”
ทิศเหนือพยัหน้ารับรู้
“เี๋ยว!”
ิมหัน์รไปัหน้าว้าแนเรียวเอาไว้ หิสาว้มมอพันธนาารวามเ็บปวแทรลึลในใอีรั้เมื่อพบหน้า
“ปล่อย”
บอเสียแ็พลาบิแนนเอออ ทว่าเาลับำแน่นนเ็บไปหม
“เ็บนะ ปล่อย...”
น้ำเสียแว่นนฟัับไ้ ทิศเหนือ้าวเ้ามาหา
“ไอ้มิว ปล่อยน้อ”
ามวัมอพี่าย
“มีสิทธิ์อะไรมาสั่ผม”
ิมหัน์้อาพี่าย เาพร้อมระโนใส่ทุนที่เ้ามาวา วามวาบแสับ้อนัวเล็ที่ออแรสะบัราวับรัเียผัวเสียเ็มประา
“ูบอให้มึปล่อย ไม่เห็นเหรอว่าน้อเ็บ มึ้อารอะไรอีวะ ทุอย่ามันบามวาม้อารอมึแล้ว ไม่พอใอีหรือไ”
ทิศเหนือหมวามอทน ึหิสาวเหวี่ยไปหลบ้านหลั มือบายึ้นปาน้ำาลวๆ ไม่อยาเห็น ไม่อยาพบเอ...
“หย่าับผัวไม่ทัน้ามวันมาระริระรี้ับพี่ผัว ัน้อมอเธอใหม่ริๆ”
ำพูบาลึถึหัวใ หิสาวเม้มปาแน่นัสินใโ้อบเาลับบ้า
“หย่าแล้ว็ือหย่า ะพึ่หย่าหรือหย่ามานานแล้ววามหมายมัน็เหมือนัน ันไม่เห็น้อแร์ว่าใระิยัไ ในเมื่อเฮียเหนือับันเรารัันเินว่านอย่าุะเ้าใ”
หิสาว้าวเ้ามา้าายทิศเหนือสอมือล้อแนอีฝ่ายเป็นารยืนยันวามสัมพันธ์ รามแร่บแน่นนัยน์าาบไป้วยอเพลินาให่
“หมายวามว่ายัไ”
“เิมทีันยัไม่อยาเปิเผย อยาให้เรื่อหย่าอเราผ่านไปสัพั แุ่ยัอแยไม่เลิ...”
“แพศยา!”
วาลมโวูบไหว หล่อนั้ใราน้ำมันลบนอไฟเพื่อพานเอออาสถานาร์นี้เสียที แปลที่หล่อนยัสามารถฝืนยิ้มให้นรหน้าไ้
“ราวนี้เลิยุ่ับน้อสัทีนะ”
ทิศเหนือระับมือแน่น้มมอนัวเล็เ้าใวามรู้สึอพาวัเป็นอย่าี และเาเป็นนพาเธอเินผ่านอีสามีไปอย่ามั่น
“อบุมานะะที่่วย อโทษ้วยที่ลาเ้ามาในเรื่อที่ไม่เป็นเรื่อ”
ทิศเหนือยิ้มบาวามือบนศีรษะเล็ยี้เรือนผมเบาๆ้วยวามเอ็นูระนสสาร
“เฮียเ้าใ ไม่้อิมานะ”
นฟัพยัหน้า วาลับเศร้าลถนัา ่าามานาร้ายที่นสร้าึ้นมาเมื่อรู่
‘เ็บ เ็บนแทบาใ’
“ไปนอนไ้แล้ว พรุ่นี้เ้าร้านี่โม”
“สายๆ่ะ”
ุหมอหนุ่มพยัหน้าแล้วันนัวเล็เ้าไปในห้อ่อนเป็นฝ่ายปิประูให้ เารู้ว่าหายืนนานว่านี้ไ้เห็นน้ำาหล่อนเป็นแน่
พาวัึผ้าลุมผืนเล็ออาไหล่นึไ้ว่า้อืนพี่ายึเินไปเปิประูอีรั้...
“ุ!”
แรผลัไม่เบาทำให้นัวเล็วนเไร้ทิศทา่อนล้มลับพื้น ิมหัน์เป็นนล็อประูห้อ่อนสาวเท้าไปหาอีภรรยาึหล่อนให้ลุึ้นมาเผิหน้า
“ออไปนะ!”
หิสาวถอยห่าไปหลาย้าว ิมหัน์ไม่มีอารม์่อปา่อำายหนุ่มสาวเท้าเ้าไปหาอย่ารวเร็ว
“รี๊!”
ร่าบาถูเหวี่ยไปที่เีย เาามิผลัหล่อนให้นอนราบลไป่อนปาหยัะระแทลบนลีบปา อยาบยี้หล่อนให้แหลามือเสียเี๋ยวนี้
“อื้อ!”
ลิ่นเลือราวลุ้ไปทั่วปา มือยึใบหน้าามรับูบร้อนแรนี่เป็นบทลโทษที่หล่อนล้าพูเรื่อบ้าๆออมา่อนหน้านี้
หยาน้ำาหลั่รินเาไม่เปิโอาสให้หล่อนัืน เสื้อผ้าิายถูระาออเหลือเพียร่าเปลือยเปล่ารอสนอวาม้อารอเา าเรียวถูับแยาม้วยายแร่ที่สอผสานเ้ามานไ้ยินเสียหวีร้ออนัวเล็
สะโพสอบทำาน่อเนื่อเบาบ้าหนับ้าสลับัน เสียเนื้อระทบเนื้อัลั่นห้อทั้ยัไ้ยินเสียลมหายใหนัๆัลออยู่้าหู
วหน้าหวานเบือนหนียามเาามประบูบ ทำให้เป้าหมาย่อไปือใบหูาวสะอา สะโพสอบเ้าหาย้ำๆ หนัึ้นเรื่อย ๆ นไ้ยินเสียหวานหวีร้อเสียหลร่าายพลันเร็ระุในวินาที่อมา
“อ่า...”
....เธอแพ้แล้ว ร่าบาถูับว่ำาม้วยบทรับทที่สอามมาิๆ ปาบาเม้มแน่นระบายวาม่านเสียวที่ีรวนเ้าหาอีระลอ
เหุาร์วนลูปอยู่อย่านั้นหลายั่วโม ปิท้าย้วยารที่เาอุ้มเธอเ้าห้อน้ำำระร่าายแล้วัในนั้นอีสออ่อนลับมานอนอันอยู่บนเียแล้วหลับไปพร้อมันนถึเ้า
ความคิดเห็น