รักได้ไหมพ่อคนไฮโซ?

ลำดับตอนที่ #8 : ก็แค่คนเมา

ร่างขาวโพลนพลิกกายไปมาบนที่นอนหนานุ่ม บนกายมีเพียงชุดชั้นในลูกไม้สีขาวปกปิด ระหว่างหล่อนกับเพื่อนรัก เคยอาบน้ำแก้ผ้ากระโดดน้ำคลองด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ไม่มีอะไรต้องอาย!

“ไอ้ศร..แกอยู่ไหน? มานี่!” ดึกแล้วเพื่อนหล่อนไปไหน? ทำไมถึงยังไม่มานอนอีก? ทุกครั้งที่ไม่สบายลูกศรจะอยู่ข้างๆมาคอยดูแล ตอนนี้หล่อนรู้สึกปวดหัวแทบจะระเบิดอยู่แล้ว ยัยเพื่อนตัวดีหายหัวไปไหน?

เพราะเสียงตะโกนโหวกเหวกของหล่อน ทำให้คนที่นั่งอยู่ด้านนอกลุกขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาที่หงิกงอนั่น บอกให้รู้ว่าเขารู้สึกหงุดหงิดและโมโหขนาดไหน ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินตรงมายังห้องนอน เสียงน่ารำคาญนั่นยังคงดังไม่หยุด

เขาเอื้อมมือจับลูกบิดประตูกระชากเปิดออก แล้วภาพที่เห็นก็ทำให้เขาถึงกับปากอ้าตาค้าง ร่างแข็งแกร็ง ลืมหายใจไปชั่วขณะ พอรู้สึกตัวก็รีบหันหน้าหนี แต่ภาพที่เห็นก็ยังคงติดตา เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนอยู่ในสภาพเกือบเปลือยต่อหน้าต่อตามาก่อน

ร่างสูงถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ทำอะไรไม่ถูก จังหวะหันหลังกลับเท้าก็ไปเหยียบเข้ากับผ้าห่มผืนหนา ที่มากองอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เขาเองก็ไม่รู้ ร่างสูงก้มตัวลงหยิบขึ้นมาก่อนจะหันหลังกลับเดินตรงไปยังเตียงกว้างโดยพยายามไม่มองคนที่นอนแผ่หราอยู่บนนั้น

...ใช้ผ้าห่มคลุมไว้ซะ อย่างน้อยจังหวะหัวใจเขามันคงเต้นช้าลงได้…

ใบหน้างามพลิกกลับมา หล่อนปรือตามามองเขา ภาพที่เห็นมันช่างดูยั่วยวน จนคนมองใจสั่น

นี่เขาเป็นอะไรไปอีก? ยัยผู้หญิงน่ารำคาญคนนี้ ทำอะไรเขา?

จังหวะที่กำลังตะลึงงันอยู่กับที่ จู่ๆคนตัวเล็กกว่าก็เอื้อมมือมาจับมือเขาไว้และออกแรงฉุดดึง เพราะไม่ทันระวังจึงล้มลงไปบนเตียงกว้างข้างๆหล่อน มือปลาหมึกของหล่อนกอดรัดเขาไว้แน่น ร่างสูงได้แต่นอนนิ่งตัวแข็งทื่อราวท่อนไม้

“ไอ้ศร ฉันปวดหัว.. ตอนนี้ก็รู้สึกหนาวมาก” หล่อนพูดเบาๆอยู่ข้างหูเขา ดวงตายังคงปิดสะลืมสะลือ

จะไม่ให้หนาวได้ยังไง? ก็หล่อนเล่นนอนแก้ผ้าตากแอร์เย็นฉ่ำซะขนาดนี้ เรียวแขนที่รัดร่างสูงแน่นขึ้น ทำให้อีกฝ่ายถึงกับต้องกลั้นหายใจ เขาสัมผัสได้ถึงเนื้อนุ่มนิ่มอุ่นๆของคนข้างกายที่เบียดชิดอยู่ใกล้ๆ ใบหน้าหล่อนห่างเขาแค่คืบ ชายหนุ่มนับหนึ่งถึงสิบในใจ ลมหายใจสม่ำเสมอของหล่อนทำให้เขาเดาว่าหล่อนคงหลับไปอีกแล้ว ร่างสูงจึงเริ่มขยับ ค่อยๆเอาท่อนแขนเรียวยาวที่พาดอยู่บนลำตัวเขาออกไปช้าๆ อย่างแผ่วเบา กลัวว่าหล่อนจะตื่น

แล้วทำไมเขาต้องกลัวหล่อนจะตื่น? ทำไมต้องมายอมเป็นหมอนข้างให้หล่อนกอดอยู่อย่างนี้? ร่างสูงลุกพรวดขึ้นนั่ง ไม่เข้าใจตัวเอง เพราะการเคลื่อนไหวอย่างกระทันหันของเขา ทำให้ร่างบางรู้สึกตัว เหมือนหงุดหงิดเมื่อถูกรบกวนการนอน หล่อนฝืนตัวลุกขึ้นดึงบ่าและกดร่างคนข้างๆให้ล้มตัวลงไปอีก คราวนี้เอาตัวเองคร่อมร่างอีกฝ่ายไว้ คนที่อยู่ใต้ร่างคาดไม่ถึงว่าหล่อนจะเป็นฝ่ายรุกหนักขนาดนี้ ถึงกับอ้าปากค้าง แล้วเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ใบหน้าหวานนั่นลอยใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ก่อนที่ริมฝีปากบางแสนเย้ายวนของหล่อนจะประกบลงมากับริมฝีปากของเขาอย่างพอเหมาะพอดี ขายหนุ่มแทบลืมหายใจ

“อยู่นิ่งๆ โฮมส์ ไม่งั้นจะทำโทษอีกนะ” แล้วหล่อนก็หลับไปทันที

‘โฮมส์!?’ ชายหนุ่มกระพริบตาปริบๆ นอนมองเพดานพยายามสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ หัวใจเจ้ากรรมทำไมต้องเต้นแรงขนาดนี้นี่?

นิ้วเรียวยาวสัมผัสริมฝีปากตัวเองอย่างลืมตัว ความรู้สึกอุ่นร้อนยังคงอยู่….สายตาคมหันมองไปทางคนข้างๆ ขนตางอนยาว จมูกโด่งรั้น แก้มใสนวลเนียน และริมฝีปากที่แสนยั่วยวนนั่น หล่อนหลับไปแล้ว แถมหลับสบายซะด้วย เขามองรอยยิ้มน้อยๆขณะนอนหลับนั่น สงสัยนักว่าหล่อนกำลังฝันถึงอะไร? หล่อนบังอาจสร้างปัญหาใหญ่ให้เขาถึงขนาดนี้ แล้วยังมีหน้ามาหลับสบายอีก แล้วเขาล่ะ? จะทำยังไงดี?

เวธิการู้สึกตัวตื่นขึ้นเมื่อสายมากแล้ว มีแสงแดงส่องผ่านผ้าม่านสีฟ้าอ่อนที่รูดปิดไม่สนิท หล่อนงัวเงียลุกขึ้นมานั่ง แล้วก็ต้องแปลกใจ ห้องนี้ มันดูไม่คุ้นตา หญิงสาวมองไปรอบๆ เห็นวิวทิวทัศน์จากที่ไกลๆ หล่อนอยู่ที่ไหน? คงเป็นตึกสูงที่ไหนสักแห่ง ร่างบางยกมือกุมขมับ รู้สึกปวดหัวตุ้บๆขึ้นมาอีก มือเรียวคว้าผ้าห่มเหวี่ยงออกจากตัว แล้วก็ต้องตกใจมากขึ้นไปอีก แม่เจ้า! นี่หล่อนอยู่ในสภาพล่อนจ้อนอีกแล้วเหรอนี่!? เวลาเมาทีไร หล่อนจะมีนิสัยไม่ดีอยู่อย่างคือ ชอบถอดเสื้อผ้าไม่งั้นก็นอนไม่หลับ จำได้ว่าเมื้อคืนดื่มเหล้ายาดองสูตรแรงนั่นเข้าไปหลายแก้ว หลังจากนั้นเกิดอะไรชึ้นหล่อนก็จำไม่ได้ อาจเป็นศิรดาเป็นคนพาหล่อนมาที่นี่เพราะเพื่อนคงแบกหล่อนกลับไปไม่ไหว แล้วตอนนี้เพื่อนรักของหล่อนไปอยู่ซะที่ไหน? เวธิกาหยิบชุดนอนที่กองอยู่บนพื้นมาสวมใส่อย่างลวกๆ เดินไปหากระเป๋าสะพายที่เห็นวางไว้บนโต๊ะเล็กมุมห้อง ล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมา แต่ปรากฎว่าแบตดันหมด

“ติ้งต่อง…” เสียงกระดิ่งหน้าประตู เวธิกากระชับเสื้อให้ดูเรียบร้อยก่อนจะเดินไปเปิดประตู เป็นพนักงานหญิงสองคน คนหนึ่งนำเสื้อผ้าชุดเดิมของหล่อนที่ถูกซักรีดมาอย่างเรียบร้อยมาให้ ส่วนอีกคนยกถาด ข้าวต้มถ้วยหนึ่งกับนำ้ผักผลไม้สดปั่น นำมาวางไว้บนโต๊ะรับแขกมุมหนึ่งของห้อง

“คือ..ฉันไม่ได้สั่งนะคะ”

“คุณปั้นเป็นคนสั่งไว้ให้คุณค่ะ ข้าวต้มร้อนๆกับน้ำผลไม้นี่ จะช่วยให้คุณรู้สึกดีขึ้น” พนักงานหญิงสองคนนั้นมองหล่อนยิ้มๆ แต่สายตาของพวกหล่อนที่มองมาดูแปลกๆ กล่าวจบก่อนจะขอตัวกลับออกไป

“คุณปั้น? คุณปั้นคือใคร? เดี๋ยวค่ะ! รอก่อน!” หนึ่งในหญิงสาวสองคนนั้นหันกลับมาถามด้วยความสุภาพ ค้อมตัวลงเล็กน้อย

“มีอะไรให้ดิฉันรับใช้คะ?”

“คุณปั้นเป็นใครเหรอคะ? แล้วฉันจะพบเขาได้ที่ไหน?”

“คุณปั้นคือคนที่พาคุณมาที่นี่เมื่อคืนนี้ค่ะ คุณเมามากแทบไม่รู้สึกตัวเลย แต่ถ้าคุณอยากจะพบท่าน คงจะไม่ได้ เพราะท่านกลับออกไปตั้งแต่เมื่อคืนหลังจากมาส่งคุณไม่นาน ก่อนไปยังสั่งให้ดูแลคุณและให้คนรถไปส่งคุณกลับที่พักด้วยนะคะ”

แล้วหล่อนก็ได้รับรู้จากคำบอกเล่าของพนักงานสาวที่มีอัธยาศรัยดีคนนั้น สังกตุจากท่าทางการพูดถึงคุณปั้นคนนั้น สีหน้าพวกหล่อนดูชื่นชมมากเป็นพิเศษ เมื่อคืนหล่อนเมามาก จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง คุณปั้นคนนั้นอาจเป็นพลเมืองดีที่มาเจอหล่อนเข้าแล้วพามาพักที่นี่ ใช่! เรื่องมันก็คงมีเท่านี้แหละ ไม่น่าจะมีอะไรมากไปกว่านั้น เวธิกาบอกกับตัวเอง แต่ทำไมหล่อนถึงรู้สึกไม่สบายใจเอาซะเลยนะ หล่อนสำรวจตัวเองอยู่สักพัก ก็รู้สึกว่ายังปกติดีอยู่ พนักงานสาวขอตัวกลับไปทำงานของตัวเองต่อ หญิงสาวเดินมองสำรวจไปรอบห้อง ที่ดูกว้างขวาง ห้องนี้ดูท่าน่าจะแพงมาก มองออกไปด้านนอกเห็นทั่วทุกมุมของเมืองนี้ เวธิกาเอามือทุบหัวตัวเองแรงๆ อยากจะเอาหัวโขกกำแพงซะให้รู้แล้วรู้รอด ทำไมหล่อนไม่รู้จักดูแลตัวเองให้ดีนะ ปล่อยให้เมามายไม่ได้สติขนาดนั้นได้ยังไง? แล้วเพื่อนรักของหล่อนล่ะ?

คิดแล้วก็รู้สึกเป็นห่วงอีกฝ่าย เวธิกานึกขึ้นได้จึงใช้โทรศัพท์ในห้องพักกดเบอร์โทรออก รออยู่ชั่วครู่ก็มีเสียงแหลมสูงปรี๊ดของเพื่อนตอบกลับมาหลังหล่อนกรอกเสียงออกไป

“ยัยเพื่อนบ้า นี่แกไปมุดหัวอยู่ที่ไหนห๊ะ? รู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วงแทบแย่ ฉันตามหาแกทั้งคืน ตอนนี้ยังไม่ได้นอนเลย” เวธิกาดึงโทรศัพท์ให้ห่างจากหู เพราะเสียงแหลมปรี๊ดนั่น เพื่อนหล่อนกำลังโมโหมาก!

หล่อนเล่าเรื่องราวให้เพื่อนฟังแบบคร่าวๆ บอกอีกฝ่ายไม่ต้องเป็นห่วง และจะรีบกลับไป หลังจากนั้นจึงวางสาย

หญิงสาวจัดการตัวเองอย่างเร่งด่วน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ช่างมันเถอะ คุณปั้นคนนั้นจะเป็นใครก็ช่าง ในเมื่อไม่อยู่ให้ขอบคุณ หล่อนก็จะไม่ลืมและจะระลึกถึงบุญคุณของเขาครั้งนี้ไว้ไปตลอดแล้วกัน

เวธิกาออกจากโรงแรมมาโดยเรียกแท็กซี่มาเอง ไม่อยากรบกวนทางโรงแรมอีก หล่อนรีบร้อนออกมาจนดูร้อนรน พนักงานแผนกต้อนรับยังแปลกใจ

จริงๆแล้วมันมีหลายเหตุผล ข้อแรกคือหากทางโรงแรมคิดค่าใช้จ่าย หล่อนคงไม่มีให้แน่ๆ เพราะหล่อนมารู้ภายหลังว่านี่เป็นโรงแรมใหญ่ที่ดีที่สุดของที่นี่ และห้องที่หล่อนพักก็เป็นห้องที่ดีที่สุด แต่ทางโรงแรมกลับไม่คิดค่าบริการใดๆทั้งสิ้น อีกเหตุผลคือหล่อนกลัวว่าสิ่งที่กังวลจะเป็นจริง เมื่อคืนหล่อนอยู่รอดปลอดภัยดีหรือเปล่า? คุณปั้นที่เป็นพลเมืองดีคนนั้นกลับไปก่อนที่หล่อนจะอยู่ในสภาพน่าอับอายขนาดนั้น หรือเขายังอยู่?…

เฮ้อ!…แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว ตอนนี้ขอเผ่นก่อนดีกว่า!

เวธิกากลับมาถึงโรงแรมที่พัก เห็นสภาพเพื่อนแล้วอดสงสารไม่ได้ หล่อนอยู่ในชุดเดิมและหลับไปทั้งๆที่ยังพิงพนักโซฟาที่วางอยู่กลางห้อง เวธิกาเดินเข้าไปใกล้สะกิดปลุกเพื่อนเบาๆ

“ยัยศร..ลุกก่อน ขึ้นไปนอนบนเตียงโน่น” หญิงสาวอีกคนครางตอบรับมาเบาๆ ตาสองข้างยังคงลืมไม่ขึ้น

“แกมาแล้วเหรอ? ฉันรอแกอยู่”

“ใช่! มาแล้ว ลุกขึ้นไปนอนให้สบายบนเตียงเถอะ” ร่างบางของเพื่อนรักขยับตัวบิดขี้เกียจรู้สึกปวดเมื่อยเพราะนอนอยู่ในท่านั้นมานาน ดวงตาเรียวรี กระพริบเปิดปิด ก่อนจะขยายกว้างเมื่อเห็นเพื่อนรักที่รอมาทั้งคืนมาอยู่ตรงหน้า หล่อนถึงกับร้องไห้ ดีใจสุดๆ ดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดแนบแน่น

“ยัยเพื่อนบ้า ฉันเป็นห่วงแกแทบตาย คราวหน้าห้ามทำอย่างนี้อีก เมื่อคืนฉันเอาแต่ตามหาแกทั้งคืน ฉันกลัวแกจะคิดสั้น ฉันอยู่ที่สถานีตำรวจทั้งคืน แกคงไม่รู้ว่าฉันไปโวยวายกับเจ้าหน้าที่ที่นั่นเพราะเขาหาแกไม่เจอ จนเกือบจะโดนสั่งขังเลยนะ” เวธิการู้สึกสงสารและซาบซึ้งใจที่ได้รู้ว่าเพื่อนเป็นห่วงมากมายขนาดนั้น แต่ก็อดขำกับเรื่องที่เพื่อนเล่าไม่ได้

“พอแล้วไม่ต้องร้องแล้ว ฉันขอโทษจะไม่ทำแบบนี้อีก สัญญาจะไม่ทำให้แกเป็นห่วงอีก เอางี้ เดี๋ยวจะไถ่โทษด้วยการทำอาหารอร่อยๆให้แกกินอย่างสุดฝีมือเลย ตกลงมั้ย?” ได้ยินอย่างนั้นศิรดาจึงยิ้มออกมาได้ เพราะเวธิกาเป็นคนทำอาหารอร่อยมาก หล่อนมีความสามารถทางด้านนี้ ใครได้กินเป็นต้องติดใจ เพื่อนเอาของกินอร่อยๆมาล่อ หล่อนจะไม่ยอมได้ยังไง?