คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ศัณตะนลาฎ
ปารมีนาาำเนิึ้น้วยวามรั้ามั้นระหว่าท้าวศัรินทร์นาาับนาเือพรายอารยานี
้อถูนำห่าอมาราโยท้าวท่านบิาลับืนสู่ยัท้อนที
เนื่อ้วยนาหมอยัทำหน้าที่่อในแนมนุษย์่อให้สิ้นสุามสัา
่อนาึให้ไ้้มราบลาบอล่าว
“อสัาระมาราผู้มีพระุล้นเหลือานับอันบุร้อไ้ไล”
ราร่าอุบัิเิึ้นมานพผู้มีเรือนายรัศมีสีทอเลือบาบเปลวเินวาว
อีวรอบำ้อพราับผลรรมเ่าเย่ออีาิอนาฟ้าอ์นั้นึ่้อใ้
ั่วลีี้ทาธรรมพิารา‘ในเมื่อารพบทำให้เิสุไ้ันั้นารพบย่อม่อให้ทุ์ไ้เ่นัน’
น้ำาไ่มุเป็นสายร่วรินไหลาวาสีอำพันแสเศร้าออารยานีนา
“อระทำภาระมินานหรอนะมลบุา”เอ่ยับปารมีนาา
“เธอมิ้อห่วัวลประารใปิบัิิอนให้บริบูร์เถิ”
รับประันท้าวศัรินทร์นาาเปล่วาาแ่นารั
อารยานีานรับเอาำ“เ้า่ะสามี”
“อันเราออาสาพาสู่ถ้ำัสาลวิมานทิพย์เป็นสถานรัรอรับวั”
านะบิาท้าวท่านึนำูปารมีมลบาา
….เทพพรหมรับรู้เหุาร์เรื่อราว‘ที่ใมีรัที่นั่นย่อมมีทุ์’
ริามำพระศาสาล่าวให้เห็นผลมีสิไ้พ้นบ่วรั
ผู้ปล่อยวาประารทั้ปวมิถูับับาปใเล่นานไ้
เพ่ระแสิส่อสำรวะาีวิพื้นหลัเ่า่อนอปารมีนาา
ผลอันบำเพ็เพียรภาวนาบะสั่สมาวานรน้อยั้นมีอิทธิฤทธิ์เหาะเหินเินอาาศ
ส่วนนาสุมาวานรมาราผู้ให้ำเนิมีอาารป่วยไ้้วยโรร้าย
้อำัในแนพสุธาหาหยูยาสารพัวิธีัมิมีนานใบรรเทา
ลูวานรระเวนเสาะหาพยายามนพบว่าอวิเศษโอสถทิพย์
บนั้นสวรร์สูรปรุโยนาฟ้าเบัลสามารถรัษาไ้
ลิน้อยแอบลอยึ้นมายัถิ่นสูแ่โนับาบริวารเทพีรีพิทัษ์อาาเเสีย่อน
วามทราบถึพระเนรพระรรอท่านเทพอายุรเวท
ว่ามีวานรพิภพถือวิสาสะบุใล้หอลัเวภั์ึเรียัวเ้าพบถามไถ่แ้ถึประารมา
อเวานรเรียระแสเมาาท้าวท่านที่เห็นถึวามัูรูุ้มารา
ถึับไ้มอบแบ่โอสถวิเศษให้แ่้วย้อบััิเ์สวรร์้อรับโทษทั์ามสมวร
“ถือว่าทานบุบารมีมาีแล้ว”
เทพพรหมรวภพภูมิสรุปทราบถึที่มาปารมีนาาระ่าแ้
….เรือนายเรือรออปารมีนาาประาศถึสืบสายมาาระูลวิรูปัษ์
บุาธิารสั่สมมาึไ้ถ้ำลีพิมานทิพย์ประทานยันทีน่านปิะลา
“อันบุรอน้อมล่าวสุีถึวามเอื้ออาทรูแลอบิา”
้มลเบื้อบาทสำนึสรรเสริ
“อให้สวัสิ์โสภาประับแ่ิีวาทั้อินทรีย์ผ่อใส”
วาาพรทิพย์มอบให้าศัรินทร์นาา
รูปลัษ์ศัะปารมีนาาละม้ายล้ายไปทานาเือพรายอารยานี
ผู้เป็นมาราบนนลาประับมุสีทอล้อมเพรพราวหน่วยแสาสีทอสุปลั่
วใบหน้านวลผ่อรอยยิ้มพริ้มเพราเป็นที่ับิับใผู้พบเห็น
สัส่วนารีสมบูร์ามมาทาท้าวศัรินทร์นาา
ไ้เอ่ยวาาล่าว่อบิาเพื่อประทับยัพิมานน
“ะำระลึพระุบุพารีมิลืมเลือนในมล”
“ไปีมาีเถิบุรแห่เรา”
ประโยท้าวศัรินทร์นาาส่ท้ายแ่ปารมีนาา
ลำายสีทอล่อวารีมุ่ไปทาเหนือเเื่อมรอย่อระหว่าโามนที
….รั้ะล่าวถึอารยานี้อั้สิทุรั้ราอรุ่อรุ
เพื่อัวามห่วหายัปารมีนาาบุรึ่ยัมิไ้ื่นม้อถูพราไปไลอี
มวลเม็มุร่วหล่นระายเลื่อนบริเวในหัวอร่ำไรอาวร์
“ให้หยุโศาเถิอารยานี”
ร้อนถึท้าวศัรินทร์นาาส่ธารระแสิมาเิมพลั่วย
ประับประอผ่านอารม์สำหรับบรรลุล่วภาริสำั
อันอบแทนืนุแ่มารานาเือพรายษิา
“ภิริยาอเรา้อผ่านพ้นไป้วยี”
วาาั่น้ำทิพย์ปลอบประโลมให้ลายบรรเทา
“ท่านเทพารัษ์เราพร้อมแล้วเ้า่ะ”
ล้ำลืนอารยารีปลใเปิรับอุปสรร่อสิ่ที่เิึ้น
นเพลาล่วนายสุระสภาพหายีส่ลูน้อมารับไปยัสถานบ้านเรือนน
“นั่่อนเถินาหมอผู้มีพระุ”
ถูเิเ้ามารับประทานอาหารมีทาสีสอนา่อยปรนนิบัิ
“มีเหุอันใหรือท่าน?”
เนื่อนาหมออารยานีเยเยียวยานายสุระผู้ไ้รับบาเ็บอาารปาาย
าผลบาเ็บเิมีแผลบนใบหน้าถึั้นเสียโมให้สามารถลับมาปิ
ไ้เอ่ยถามถึเหุใที่เรียหามาพบยัเหะสถานเพราะสิ่่าออบแทน
ในารรัษาไ้ทำารปิเสธไปแล้วทั้ยัแนะให้บริาเป็นทาน
เมื่อนายสุระยืนยันะยื่นับมืออีหลายหนล้ายรบเร้า
“ระผมประส์สูรยาอมะาท่านนาหมอ”
นายสุระอสูรายแปลร่าเป็นมนุษย์ธรรมาแ้้อ้อารน
เพราะรั้ไ้รับบาแผลาาร่อสู้ในสนามรบศึแย่ิถิ่นับอียัษ์ี่าเมือ
ฝ่ายร้ามึ่นาหมอสามารถผลรัษาฟื้นฟูหายลับืนัปาิหาริย์
“หามิไ้หรอท่านัวยาอันใให้อมะนิรันร์แ่บาำพวยัพอมีสรรพุบำรุร่าายเป็นยาอายุวันะเท่านั้น”
นาหมออารยานีอธิบายแ่นายสุระให้เ้าใามหลัวามเป็นริอวิาาร
่อนอัวืนลับยัสถานบริบาลเพื่อิานรออยู่
….“ว่าอย่าไรนะรึสุระทาสอเรา?”
พามารอสูรอัศนัยเปล่เสียวาาเ้มใส่อสูรายที่นัุ่เ่า้มหน้า
“นาหมอแ้ว่ามิมีว่านสมุนไพรเลิศเลอนาทำให้อยู่ย้ำฟ้าไ้อรับท่าน”
หมอบ้มรายานแ่พามาร
“เรามิเื่อว่าในโลาหล้านี้ะ้นหามิพบ้อมีสิ”
พามารอสูรอัศนัยออำสั่่อสุระทาสอออุบาย
นำอารยานีนาหมอเพื่อใ้ประโยน์วามรู้้าน้นว้าปรุำรับยา
“ปล่อยัวเราไปเถินายสุระ”
ำอารยานีวิวอนแ่ผู้เยทุ่มเทรัษานลับมาเป็นั่เิม
“มิไ้นาหมอถือเป็นารัำสั่นายท่าน”
สุระอสูรทำเล่ห์ลวให้เทพารัษ์ิธุระไปปราบอีพวอสูรแปลเป็นมวลสารมัน
วิ่ไล่ทำร้ายาวนิศาพนาไพรยัสั่แ่ทาสีโมยธวิหวลาสิ่ป้อันสำเร็
ะล่อนาหมอมายัเรือนานบ้านศิลาแถือโอาสเป่ามน์สะ
ลัพานามาััในรเหล็ล้าลาโถูหาสูรย์พารานร
วบนพามารอสูรอัศนัย้าวเ้ามา“ทำไ้ีมาสุระอสูร”
ให้ำมในารระทำั่วแ่ลูน้อทาส
“อลานายท่าน”
พอทำามำสั่แล้วสุระอสูรรีบออไป้วยเระเห็นและทน
่อำร้ออานาหมอผู้เยรุารัษานมิไ้
อัศนัยมารอสูรึหันมาเราพามารเิออำสั่
“อันเรามีวามประส์นาหมอปรุยาอมะวิเศษให้เพื่ออิสระไถ่ัวเอ”
“ันระทำมิไ้ามสิ่ท่านปรารถา้วยเินวามสามารถนั”
หนัแน่นอารยานีอธิบาย
“ลอูสินาหมอหามิทำาม”
น้ำเสียพามารอสูรอัศนัยมิพอใในารปิเสธอนาหมอ
ั้นถึับนำทาสมนุษย์มา่าแให้ประัษ์สายาปิั้นทาเลืออื่น
“ฮ่าๆมิ้าะลับมารับฟัผลราหน้า”
ะเบ็อ้าปาหัวเราะึ้อลำพอ่มู่
….เทพารัษ์ไ้รุธาปารถันอาสาิามทวหานาหมออารยานี
ะนยั้อไปปราบเเรเหล่าอสูรายแปลเป็น้าป่าที่ยัเหลือรัแาวบ้าน
“บอมาเถิอย่าให้ถึั้นเอาีวิันเลย”
าั้นับสุระอสูรึ่ลับืนร่ามนุษย์แฝอาศัยบ้านศิลาแแหล่บาน
“ทำมิไ้หรอหนาท่านพราหม์”
ำอสูรลาเินับารันายนล่าว
รารั้มาส่ห่อยาให้ไ้ลิ่นละออปีศามารร้ายาายามที่าาร์ไว้
้นอผู้ทำารผิ่อนาหมออารยานีือนายสุระนี่เอรุธาปารถสืบสาวราวเรื่อถึ
“เ่นนั้นอย่าหาว่ามิปราี”
ลับืนร่าวิหเื้อ้าสะบัปีัสาใส่
“โอ้ย!”
เอเ้าับแรบมหาศาลลิ้หัวะมำระแทิน
“ปล่อย้าน้อยไปเถิท่าน”
ลานเ้าหาวอนอีวิารเล็บมอรุธาปารถ
“ให้บอมาเสียโยีว่านำเอานาหมออารยานีไปััยัถิ่นใ?”
ระทำารรั้นี้มิไ้มา้วยิเสน่หาั่เ่า่อนแ่ย้อนมาอบแทนสำนึ
ในอภัยทานที่นาเือพรายอารยานีับท้าวศัรินทร์นาามอบประทานโอาสใหม่ให้นพบทาสว่า
รุธาปารถออวาาเือนัยนายสุระอสูรายแปลแ้วามริ
“ไ้ๆะบอให้แ่อแลับีวิ้วยเถิ”
นายสุระั่น้ำหนัิสอฝั่อนยัระลึถึบุุอนาหมอเสมอ
แ่้วย่อลไปเพราะเรลัวอำนาอิทธิพลอพามารอสูรอัศนัย
เลยัสินใล่าวแุ้เ้าสู่สูรย์พารานรแ่รุธาปารถ
….้านท้าวศัรินทร์นาาเพ่มอลระทิพย์แว่นฟ้า
บัเิแววพิโรธเมื่อราแหวนนวโลหะแร่เินบ่วนาบาศ
เื่อมสื่อพลัานเรือแสล้ายุเือนถึยามับันเิเหุึ้น
“ถึรา้อลายพิษอีรอบแล้ว”
ยับเลื่อนายย้ายร่าไปยัอาาัรอสูร
วแสประายแทร้ามาลมิิหยุรบริเวห้อัั
แลพบับสิ่ปราเบื้อหน้านารันถูปิบัิระทำ้วยน้ำมือพามารอสูรอัศนัย
“เธอเป็นอันใไปบ้าหรือยัภิริยา?”
ถลาเาะลูรถามไถ่ห่วใย
“สามีท้าวท่านมาไ้อย่าไรัน”
อารยานีอาารถลันวิ่เ้าหาแ่รเหล็ล้าั้นลา
“มีสิ่นี้บอเหุเลยึ้นมาหา”
ประอบท้าวศัรินทร์นาาูหัถาประับแหวน
นถึทุวันนี้อารยานีเพิ่สัเเห็นนิ้วนา้า้ายนมีบ่วนาบาศรัีราไว้เ่นัน
“เอ๊ะ”แปลับวัถุสามารถเื่อมถึ
“ให้ถอย่อน”
ล่าวับภิริยาทั้ัารเป่ามน์ปลสลัลอนรเหล็ล้ามิอาทานฤทธิ์ไ้
ท้าวศัรินทร์นาาว้าร่าอรรมาอแนบิพรั่พรูวาา
“ไปหลบยัใ้บาาลันเถิอารยานี”
ลับลายเป็นว่าั้แ่ถูอร้อให้ละเว้นีวิรุธาปารถ
ประส์สร้าบุุศลานารันับนั้นมาท้าวท่านมิอยาปะทะลารปลิีพใร
ทันในั้นเอมีเสียทัท้านัึ้น
“้า่อนนาหมอมิมีสิทธิ์ระทำไ้นว่าะมอบยาวามเป็นอมะแ่พามารอย่าเรา”
อัศนัยอสูรร้ายับาเฝ้าูเห็นผู้มา่วยเหลือเลยัวาไว้
“ท่าน่าหามิมีสิทธิ์ัันผู้ใ”
ศัรินทร์นาาแย้โ้อบยัพามารึ่มัวหลวิปริผิวิธี
“หวันาหมอปรุยาสำเร็แ่ัวเรามิใ่ิอเรัานผุาบาาลเยี่ยนี้”
ำวาอพามารอสูรอัศนัย้วยมืบอมิยอมรับรู้เียริยศอผู้อื่น
ิเพียว่านอยู่เหนือว่าประารทั้ปวอิทธิพลล้น
“สารเลว!ไอ้มารั่วมอมิเห็นุ่าอื่นในสายาน”
วาาล่วละเมิแ่ท้าวศัรินทร์นาานอารยานีสุะลั้น
เี่ยวับิริยาทรามลุอำนาอพามารอสูรั้นลืมัว
นา้าวมาเผิโ้ืน้วยน้ำเสียโมโหโธาแทนสามี
ปรารุธาปารถเ้าร่วมมาสมทบเิมล่าวประาม
“ทั้ยัไ้สร้าบาปเ่น่าเอาีวิมวลมนุษย์เพื่ออบสนอิเลสัหาอนเป็นสิ่ที่มิถูมิวรอย่ายิ่”
“พวเรัานประเภทใันอี?”
พามารอสูรอัศนัยแผระแสเือาถามลับไป
“อันเราือผู้ล่วรู้เรื่อราวที่ท่านไ้่อรรมทำเ็ไว้ับมวลมนุษย์ทั้หลายราสร้าสำเภาอาถรรพ์”
รุธาปารถอบโ้มิเร“แล้วยัิสรรหาวามเป็นอมะายาวิเศษไร้สาระสิ้น”
ทุ่มเทลมาาถิ่นนภาอาาศเพื่ออบู้มวลมนุษยาิ้วยสะท้อนิเวทนา
ารูถูปิบัิเ่น่าประหนึ่มิมีราาามารอสูรสามานย์ึประาน
นฝ่ายายสั่นเทาแรอาา“ีริๆรนหาที่นั”
ปรามาสพามารอสูรอัศนัยเรียสมุนบริวารให้มารุมทำร้าย
“รีบพาอารยานีนาล่วนำลสู่บาาล่อนเถิท่านศัรินทร์นาา”
รุธาปารถเอ่ยส่่ว่อัน
“มิ่ายอย่านั้น”
พามารอสูรอัศนัยัทาเสาถาให้ทั้สอลไปยัุมเวทยะล
ท้าวศัรินทร์นาาับอารยานีร่วหล่นถึ้นเหวลึที่มาอหลุมพราือัเวทย์ไว้
นมิสำแอิทธิฤทธิ์ไ้ั่เป็นสิ่ลิรอนประอบผลใ้รรม
รีอเทพอาลัษ์ศานินันท์ในหลัระทำามใบารน
่อวามเสียหายสะเทือนบััิเบื้อบน“มิไ้ารแล้วภิริยา”
ท้าวท่านทำไ้เพียใ่ร่าายำบัมิให้วิาเหล่าอสูราย
โหยหิวทั้หลายมารุมล้อมหวััินสูบโลหิอารยานีนา
ะทารุธาปารถทหารเออทัพวิหสวรร์มีฝีมือเ่า
ปะทะบรราพลอสูรมารนล้มหายายสิ้นอเลื่อนลาเ็มบริเว
พามารอสูรอัศนัยออำสั่ะเ์“บุีเ้าไป!”
เร่รับัา“อสูรนใับีเนื้อ่ารุธาไ้ะมีราวัลาม”
อัระแสฮึเหิมระหายวามาย่าโหมมุ่สัหาร
วนเียนรุธาปารถเือบใล้สิ้นแรำลั้านับฝูหมู่อสูร
“ฮ้าๆๆ”
เสียึ้อหัวเราะเยาะเหยียอพามารอสูรอัศนัย
สื่อถึผู้อยู่ในานสมาธิท้าวสุรทินึ่ถึเวลาสะสา
….บัลลั์ปะาอศาร้อนน้อออมาทัทาน
“หยุเสียที”
ท้าวสุรทินสอ้านเี่ยว้อิสิ่ารนี้้วยอยา่วยนาเือพรายอารยานี
พ้นอันรายเพื่อใ้ในบาปเย่อไว้้นเหุแห่วิปโย
มารอสูรอัศนัยเปล่พยอเนื่อิไ้เปรียบสถานที่อน
“เรียันมาให้หมะไ้พร้อมำัสิ้นา”
ท้าวท่านประับานพุ่แสอุาโลมทรพลั
“ะ่า!หยามันมาไปแล้ว”
หายหลัระแทพามารเินแร้านพลาพลั้
“หยุ่อนมิะนั้นนาหมอายแน่”
หาทาเอาัวรอโหพลม
“้วยฝ่ามืออเราัวิไว้”
มุสาพลิเอาเพทุบายมาใ้ับท้าวสุรทินเพราะแพ้ทาฝีมือ
“เร็ว!ะนั้นมอบนำส่ืนมาเสียีๆะยืีวิให้”
หยุัหวะเรียหอรีศูลศาสราวุธสัหาร
“ิหรือพวเลาโ่”
อัศนัยอสูรพาัเอาวิามารสายอำมหิมฤยูฟา
เ้าร่านท้าวสุรทินลอยปลิวระเ็นไลระทบหินำแพ
….สถานถ้ำลีวิมานทิพย์เปิะลาน่านน้ำเหนือ
ปราาร์บัเิระแสรัสรับสั่าอ์อวารเบื้อบน
“อนุาให้ปราบพามารอสูรอัศนัยไ้”
ส่ธารวาามาถึยัปารมีนาาผู้ถูส่มาุิ่ววิฤ
“รับ้วยเล้าเทอ”
น้อมรับพระรร์แ้วอิทธิฤทธิ์้วยบุาธิารเสียสละีวิน
ปป้อหอพระัมภีร์ไรปิยัศาลาอุโบสถราเมื่อหลายพันปี่อนอปารมี
ายาวมนุษย์ให้พ้นาอัีเปลวเพลิไหม้ทำให้พลับุ่อำเนิมีสิทธิ์พิิมาร
“อันเราไ้มาถึแล้ว”
ประาศำปารมีนาาอัเิพระรร์แ้วยืนส่าามพร้อมทำศึรบ
“มันผู้ใันอีประาหน้าเพิ่ม”
มารอสูรอัศนัยพาะล่าร่าผินแลมอมายัายทิพย์ถึับำราม
“พรรษาบารมียัมิเ่ล้า่าสามหาวยิ่”
ทำารสาปล่อยมน์ำปะทะหาแ่มิระายผิวเนื้อทอ
้วยอำนานลาเพรเพ็พิสุทธิ์ปป้อมิล้มล้าไ้
“หายัมีไสยเวทย์เหลือปล่อยออมาให้หม”มานพท้าทาย
“เป็นผู้ใถึพลัเ่ล้านั?”
พามารอสูรึ่ิว่าัวเอยิ่ให่นัหนาประหลา้อิในวามระพัน
“ผู้มายับยั้ท่านนั่นเอ”
รูปทิพย์แย้มพรายระบายยิ้มอ่อนโยนอบ
“บัอา!”
พามารอสูรอัศนัยผู้มิเยแลมอเห็นใรในสายา
เมื่อราถูมานพยืนรหน้าหมิ่นให้ึรวมร่วมิู่โม
“อภัย้วย”
ปารมีนาายาบแว่ไววััับลเี่ยวเอาร่าปีศา
ปลิีวายึเอาวิาให้หลุลอยยมทูรอรับนาบ้า
“สัประเี๋ยว่อนเถิ”
วันละออลาเลือนอัศนัยเอ่ยวาาถามเป็นรั้สุท้ายับผู้หา
“รุาเลยมาเถิว่าท่านเป็นผู้ใถึสามารถำัพามารอสูรอย่าเราลไ้”
“ัวนเ่าืออีาิปารมีบุรุษสหายอท่านอัศนัยเอ”
แ้แถลให้ระ่าเพื่อะไ้มิ้อิ้าัน
“ึ่ไ้อุทิศปป้ออุโบสถวัวาอารามหอไรปิที่ท่านมีิสปรหมิ่นในำสอนศาสา”
พอล่าวถึรนี้ปารมีสลในวีรรรมเหยียบย่ำ
“่อวิบัิั้นลมือระทำารวาเพลิเผาผลาทำลายัมภีร์พุทธะหวััศรัทธามวลประาึ้ในรสพระธรรม”
ร่ายไปริศนา“มิรบริสุทธิ์อย่าเรามิประส์เห็นท่าน้อรับบาปนรหมไหม้เลยยอมแม้ระทั่แลมา้วยีวิมิให้ทำบรรลุสำเร็เป็นมารศาสนา”
เมื่อวามริเผยอัศนัยถึับเปล่วลี
“อโหสิรรมให้้วยเถิท่านผู้เริแล้ว”
ปารมีนาาส่รอยยิ้มไมรีิมอบให้ถือเป็นารอภัยทาน
….เััแนนรภพภูมิสำหรับพิพาษา
“เิท่านพามารอสูรอัศนัยมารับฟัผลรรมัสินวาม”
โท์ำเลยเ่าท้าวมัุราเปิีวาาแ้ให้มารับโทษยัุมนรแน่ำสุ
ะวิาำิ่ผ่านแลเห็นนาไยสีเมียรัยัภูมิั้นปิสสปัพพนร
ำลัถูน้ำร้อนา้นระทะทอแรลวศีรษะทรมานทุรนทุราย
บทอาาับผลารเอาเปรียบสร้าวามลำบาแ่ผู้อื่น
….ทั่วบริวารไพร่พลอสูรถูับแพ่ายระเิโยสอวามร่วมมือ
อรุธาปารถับท้าวสุรทินเมื่อเหุเภทภัยทุประารผ่านพ้น
เวทยะลหลุมำลายสลายสิ้นอามอารยานีถูโอบล้อมไว้
โยใ้ายเผือนาาแผ่พัพานนมิมีสิ่ใเ้าถึ
“สามีท่านเป็นเ่นไรบ้า?”
พะวเอื้อมสัมผัสับ้อสำรว
“อย่าห่วภิริยาัวเรามิไ้รับอันรายอันใเลย”
ท้าวศัรินทร์นาาเื้อสายแห่มุลินท์นารา
เปิประโยำ่ออารยานีให้ลัวล
เนื่อั้สิทันทั้ปล่อยายพิษป้อันเป็นเราะั้นนอึแล้วลา
“บุรมาทันเพลาพอี”
ปารมีนาาเลื่อนวนทบลับมา
“โอ้หนอลูแม่!”
อาัปิริยาปิิล้นทะลัอารยานีผวาเ้าหา
นาามานพรีบ้มน้อมลแทบเท้า“อวันทามารา”อาารมิ่าัน
“ให้ลุเถิ”
หัถารอพิภพสยบมารสัมผัสแะบ่าอารยานีปลื้มปริ่มพ้นภัย
ายถารรมรานี้้วยืนแทนุ่ายาวิเศษออีาลวานรน้อย
อันึ่นาฟ้าเบัลปรุไว้่อนะถูผลัให้สวรร์้อหาเปื้อนมลทินพร่อในิ
“สิ้นเราะห์หมโศเสียทีนะ”
ท้าวสุรทินปลถอนบ่วแรริษยาลไ้ผินมอไปยัท้าวศัรินทร์นาาทั้นาฟ้าอ์นั้น
วีรรมนเยล่าววาาใส่ไฟนเรื่อราวถึอ์เทพพรหม
ระทั่ผลัันเร่อาลัษ์และเภสัรสัมผัสเสพสัวาลย์น่อเิโศนารรมึ้นในประวัิ
“ยินีับท่านทั้สอ”
แสเนาบริสุทธิ์่อนสลายร่าเป็นธาุอาาศืนลับสู่บัลลั์ปะานรบูรพาอาโป
“รา้าพเ้า้อไปแล้ว”
เสร็สิ้นภาริปปัรุธาปารถเอ่ยึ้นพร้อมยื่นมอบธราวิหวลา
ส่ืนอารยานีนาเพื่อเ้ารายานผล่อพารุศรุายัแนเวหาหน
รั้สิ้นพามารอสูรอัศนัยมอบสันิสุืนสู่มวลมนุษย์ไ้
“หาท่านมีทุ์ภัยเราะลับมา”
สัะเปี่ยมล้นิอารัา่อนลาอรุธาปารถ
“มิไ้มา้านันะท่านทั้หลาย”
เทพารัษ์ภุ์สอบถามยันาหมอเนื่อเพิ่บาภาระในพนา
“มิหรอท่านา”
ภาพพน์ยัอยู่ในราบายรานอารยานีแลมาอบ
อีมอโยรอบ“อบพระุสำหรับทุอุปถัมภ์”
“มิไ้นาหมอวาานี้เราสมวรล่าวแ่ท่าน”
รัศมีมลายสว่าไสวเทพารัษ์น้อมส่เือพรายอารยานี
เินทาลับืนสู่นทีโามถือเป็นอันลุล่วไป้วยีับ้อแลเปลี่ยนทั้หลายบสิ้น
พร้อมหน้า่าาในถ้ำัสาลวิมานทิพย์ปารมีนาาเอ่ยวน
“ออัเิบิาทั้มาราเยือนยัถิ่นสถานลีพิมาน้วยเทอ”
แ้วประายมีนวลสุสาวประับูหาหอัมภีร์พระรันรัย
ส่อสว่าไป้วยแสแห่ธรรมเรือรอมวลศรัทธา
้นอมวลนพรัน์สามสี่อพุ่มสูออ่อบามประทับิ
โยลิ่นหอมรุ่นอบอวลมวลสับุษย์หลานิสร้าบรรยาาศสบในพิมานเสริมใให้อิ่มบุ………
ความคิดเห็น