[Ultimate one] Type - Sun

ลำดับตอนที่ #8 : อาทิตย์ตกดิน

เมื่อไทโยรีบวิ่งกลับมาถึงร้านเสือผ้าที่เป็นที่ซ่อนเขาก็พบว่าสองพี่น้องอาโอซากิไม่อยู่ที่นี่แล้ว

    “พวกเธออยู่ที่ไหนกัน . .”

    ไทโยใช้สายตา X-Ray สอดส่องหาตัวสองสาวอย่างเอาเป็นเอาตายก่อนที่จะพบว่าพวกเธอกำลังถูกคุมตัวขึ้นไปยังชั้น 2

    ถ้าพวกนั้นพาพวกเธอไปถึงเฮลิคอปเตอร์ที่ชั้นดาดฟ้าละก็ . .

    ไทโยรีบวิ่งตามไปทันทีโดยที่ตัวเขาไม่ลืมหยิบไม้แขวนเสื้อติดมือมาเป็นอาวุธด้วย

    ถึงจะรู้ว่ามันช่วยอะไรมากไม่ได้ก็ตามทีแต่ก็ยังดีกว่าไปมือเปล่าละนะ . . (เอาไม้แขวนเสื้อสู้กับปืนคิดได้เนอะ)

    ทางด้านของสองพี่น้องตอนนี้พวกเธอกำลังถูกคุมตัวโดยพวกกลุ่มติดอาวุธ

    “เดินไปเร็ว !”

    สองพี่น้องไม่มีทางเลือกได้แต่ต้องทำตามที่พวกมันสั่งเพราะอีกฝ่ายจ่อปืนมาทางพวกเธอ

    “พี่หนูขอโทษ . .”

    “เธอไม่ผิดหรอกอาโอโกะ”

    สาเหตุที่พวกเธอถูกเจอตัวนั้นก็เป็นเพราะอาโอโกะเห็นแม่และเด็กกำลังถูกคนพวกนี้ทำร้ายเธอก็เลยออกไปห้ามจนถูกเจอตัวในที่สุด

    และสองพี่น้องเองก็ไม่ใช่คนโง่ตอนนี้พวกเธอรู้แล้วว่าเป้าหมายของคนพวกนี้ก็คือพวกเธอที่เป็นหลานสาวของเจ้าบ้านอาโอซากิตระกูลจอมเวท

    สิ่งเดียวที่พวกเธอทำได้ในตอนนี้ก็คือภาวนาให้ตัวชายหนุ่มเพื่อนของพวกเธอหนีรอดไปได้ปลอดภัย

    “โอ๊ย !”

    ทว่าวินาทีที่พวกเธอกำลังหมดหวังอยู่นี้เองก็ได้มีใครบางคนปาไม้แขวนเสื้อใส่เต็มหน้าคนด้านหลังที่จ่อปืนใส่พวกเธออย่างแม่นยำจนมันเอามือกุมใบหน้าด้วยความเจ็บแสบ

    “เกิดอะไรขึ้น !”

    ส่วนพวกมันอีกคนที่เดินนำหน้าพอได้ยินเสียงร้องของพวกเดียวกันก็เลยหันไปดูจนเปิดช่องว่างให้ผู้ขว้างไม้แขวนเสื้อเข้าจู่โจม

    ผัวะ !!!

    “อ๊อค !!!”

    ผู้ขว้างไม้แขวนเสื้อได้พุ่งเข้ามาตีเข่าใส่ที่กลางลำตัวจนมันตัวงอนอนจุกกับพื้นไป

    “ไทโย !!!”

    อาโอโกะมองผู้ที่เข้ามาช่วยเธอกับพี่ด้วยความดีใจส่วนโทโกะนั้นเธอกลับรู้สึกผิดคาดเพราะไม่คิดว่าชายหนุ่มจะยอมเสี่ยงชีวิตมาช่วยเธอกับน้องสาวจริงๆ

    ส่วนที่ไทโยเลือกลงมือในตอนนี้ก็เป็นเพราะพวกมันมีอยู่กันแค่สองคนถ้าเกิดปล่อยให้พวกมันรวมกลุ่มกันกับพวกที่เหลือหลังจากนี้เขาคงไม่มีโอกาสอีกแล้ว

    “ไอ้เด็กบ้า !!!”

    ปัง !!! ปัง !!!

    น่าเสียดายอีกคนที่โดนไม้แขวนเสื้อได้หยิบปืนขึ้นมายิงใส่ทำให้ไทโยต้องถอยไปหลบที่มุมทางเดินที่เขามาดักรอช่วยเหลือสองสาวในตอนแรก

    “ออกมาซะไม่งั้นฉันจะเป่าสมองยัยเด็กคนนี้ทิ้ง !!!”

    “พี่ !!!”

    อาโอโกะร้องเสียงหลงเพราะมันเข้ามาล็อคคอโทโกะพี่สาวของเธอแล้วเอาปืนจ่อที่ขมับ

    “ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม !”

    “นับ 1 !”

    “นับ 2 !”

    “ช้าก่อน !!!”

    ไทโยไม่มีทางเลือกจำต้องยอมออกมาถึงเขาจะรู้ว่าพวกนี้ได้รับการว่าจ้างให้ลักพาตัวไม่ใช่การเอาชีวิตแต่จากความดุร้ายของคนเหล่านี้มันทำให้ตัวเขาไม่กล้าเสี่ยง

    “ปล่อยเธอไปสิ !”

    “เออชั้นปล่อยแน่ . .”

    “แต่แกรู้ไหมไอ้หนูว่าคนที่ชอบทำตัวเป็นฮีโร่แบบแกน่ะมักจะตายเร็ว”

    มันยิ้มเหี้ยมก่อนที่จะยิงปืนใส่ตัวชายหนุ่มอย่างไร้ความปราณีทันที

    ปัง !!! ปัง !!! ปัง !!!

    กระสุนได้เจาะทะลุกลางลำตัวของไทโยสองนัดกับที่ปอดข้างขวาอีกหนึ่งนัดทำให้ชายหนุ่มกระอักเลือดออกมาและทรุดตัวนอนแน่นิ่งไปกับพื้นทันที

    “ไทโย !!!”

    อาโอโกะเธอจะรีบเข้าไปดูอาการของไทโยทว่าก็ถูกพวกมันอีกคนที่พึ่งหายจุกจากการโดนแทงเข่ากระชากผมของเธอเอาไว้ส่วนโทโกะที่ได้เห็นร่างเปื้อนเลือดของชายหนุ่มเธอก็พยายามดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของพวกมัน

    “ทำตัวเป็นฮีโร่ดีนัก . . หืม ?!”

    ทว่าพอมันสังเกตดูดีๆแล้วก็พบว่าตัวชายหนุ่มนั้นยังคงมีลมหายใจอยู่ถึงแม้จะดูแผ่วเบาก็ตาม

    ไอ้เด็กนี่ยังไม่ตายอีกเรอะ . .

    ผิดคาดที่ชายหนุ่มยังมีลมหายใจมันก็เลยคิดที่จะยิงซำ้แต่โชคยังดีที่อีกคนเข้ามาห้ามเอาไว้เพราะไม่อยากเสียเวลา

    “อย่าเสียเวลาเลยรีบไปกันเถอะ”

    “เข้าใจแล้ว”

    พวกมันลากตัวสองสาวที่กำลังดิ้นรนจากไปในทันทีทิ้งให้ชายหนุ่มเสียเลือดตายไปเอง

    “ปล่อยฉันนะ !!!”

    “ไทโย !!!”

    เสียงร้องของสองสาวพี่น้องได้เข้าสู่โสตประสาทดึงสติของชายหนุ่มที่กำลังจะแตะขอบประตูมรณะให้ลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก

    “แค่กๆ !!!”

    ตอนนี้ไทโยรู้สึกว่าร่างกายของเขามันเริ่มชาขึ้นเรื่อยๆและความรู้สึกง่วงนอนที่ต้านทานไม่ได้ก็เริ่มเกาะกุมห้วงความคิดของเขาอีกครั้ง

    นี่ฉันจะตายหรือ . .

    หลังต้านทานอาการง่วงนอนอยู่สักพักชายหนุ่มก็ไม่อาจทนไหวจำต้องหลับตาลงอย่างไม่เต็มใจ

    จนกระทั่งแสงสีส้มจากดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตกดินได้ส่องใส่ร่างของชายหนุ่มผ่านทางหน้าต่างกระจกที่เป็นโถงทางเดินของห้าง

    วินาทีนั้นเองก็เกิดเรื่องอัศจรรย์ขึ้น !!!

    (ลง)