เขียนตามใจเจ๊เองจ้า(?) ไม่ต้องอ่านนะจ้ะ(?)--

ลำดับตอนที่ #8 : Special 4 : พบเจอกันอีกครั้ง

Special 4 : รักแรกพบ

       'มิฮิระ จูนิเปอร์ ดาร์กไวโอเล็ต' ลูกชายคนที่สองแห่งตระกูลดาร์กไวโอเล็ต และเป็นลูกชายของผู้สร้างสาวนามว่า 'มิฮิระ แบล็ค' แต่ทว่าดันถูกตัดนามสกุลมิฮิระออกเพื่อไม่ให้ถูกสงสัย ดังนั้นเวลาที่จูนิเปอร์เอ่ยนามจะต้องเป็นนามสกุลทางฝ่ายพ่อ เป็นบุตรชายของดยุกแห่งดาร์กไวโอเล็ต เขามีนิสัยเย็นชา ไร้อารมณ์ความรู้สึก เข้าถึงยาก และไม่ค่อยยิ้ม...จึงเป็นที่มาของฉายา 'เจ้าชายนํ้าแข็งผู้แสนเย็นชา' ...

       ไม่มีใครสามารถเข้าหา...หรือพิชิตใจเขาได้เลยสักคนเดียว...

       แม้กระทั่ง...

       "สวัสดีค่ะคุณจูน!!"เสียงหวานใสที่เต็มไปด้วยความสดใสของเด็กสาวคนหนึ่งที่อายุเท่ากับเขาดังขึ้น เธอมีเส้นผมสีนํ้าตาลกับหน้าปลายสีดำกับดวงตาสีเหลืองอำพันที่เหมือนกับผู้เป็นแม่ แม้กระทั่งใบหน้าที่คล้ายคลึงกับผู้หญิงคนนั้นอย่างมาก...บัดนี้กำลังเอ่ยทักทายเด็กหนุ่มด้วยท่าทางที่สดใสราวกับสนิทสนม...

       แต่เขาไม่ได้อยากสนิทกับผู้หญิงคนนี้...

       "......."

       "วันนี้คุณจูนจะไปไหนงั้นหรอคะ? ให้ฉันไปด้วยได้มั้ยคะ!"เด็กสาวเอ่ยพร้อมฉีกยิ้มหวานน่ารัก(?)มาให้เขา แต่เด็กหนุ่มก็ยังคงมีสีหน้านิ่งเย็นชา...และไม่ตอบคำถามของเด็กสาวตรงหน้าก่อนจะเดินผ่านเธอออกไปเล่นเอาเธอหน้าเสียนิดๆแล้วหันมาเรียกเขา

       "คุณจูน!! รอฉันด้วยสิคะ!!"เธอกล่าวพร้อมกับวิ่งตามเขา แล้วพยายามเอ่ยชวนเขาคุยอย่างร่าเริงและดูเฟลนลี่มาก มีหลายครั้งที่เธอพยายามจะหาทางคุยกับเขา ทั้งถามนู่นนี่นั่น จนบางทีเขาเองก็คิดว่าเธอช่างน่ารำคาญจริงๆทำให้จูนิเปอร์เร่งฝีเท้าเดินออกมาห่างจากเจโรน่าไปมาก จนทำให้เด็กสาวตกใจและพยายามที่จะไล่ตามเด็กหนุ่มและตะโกนเรียกชื่อเขา

       "คุณจูน!! รอด้วยสิคะคุณจูน!!!"

       แม้เด็กสาวคนนั้นจะพยายามไล่ตามเขามามากแค่ไหนแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะเขาเดินหายเข้าไปในฝูงชนจนทำให้เธอคลาดสายตาจากเขา...

       เจโรน่าพยายามมองหาจูนิเปอร์และเรียกชื่อเขา แต่ก็หาไม่พบจนทำให้เด็กสาวมีแววความไม่พอใจแล้วเดินออกไป....

       ถึงแม้เด็กสาวที่ไล่ตามเขามาตลอดนั้นจะบอกว่าอยากสนิทและอยากเป็นเพื่อนกับเขา แต่ก็ใช่ว่าเขาจะดูไม่ออกว่าภายใต้แววตาที่ฉายถึงความมุ่งมั่นและความสดใสไร้เดียงสานั้น...กลับ 'ซ่อน' อะไรบางอย่างไว้...

       แม้แววตาลึกๆนั้นจะปรากฎความลุ่มหลง แต่ขณะเดียวกันก็แฝงไปด้วยความละโมบบางอย่างซ่อนอยู่...

       แม้ต่อให้รัก...แต่เธอก็ไม่ได้รักเขาจาก 'ใจจริง' ....

       "อ้าวจูนลูก ลูกกลับมาแล้วหรอ?"เสียงของเด็กสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น เธอมีเส้นผมสีดำยาวแต่ทว่ากลับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย เพราะเธอยังคงสาวยังตงน่ารักแบบเด็กสาวในวัยเดิมเหมือนกับว่ามันหยุดเวลาเธอเอาไว้...

       'มิฮิระ แบล็ค' แม่ของจูนิเปอร์หรือก็คือตัวตนที่แท้จริงของเธอคือผู้สร้างโลกจอยเทล แม้จะยังปกปิดสถานะและยังคงปลอมตัวเป็นลูกครึ่งสุนัขก็ตาม บัดนี้ก็โต(?)เป็นสาวแล้ว...

       "ครับ..."แต่จูนิเปอร์ก็ยังคงตอบเพียงสั้นๆเหมือนปกติจนผู้เป็นแม่เองก็อดคิดไม่ได้เลยว่าจูนิเปอร์ลูกชายของเธอช่างเหมือนพ่อของเขาสมัยก่อนเลย เพียงแต่จะแตกต่างจากพ่อหน่อยๆ(มั้ง?--) แม้จะรู้ว่าลูกคนที่สองของเธอจะเนื้อหอมและแถมยังมีเด็กเปร---เด็กสาวจากตระกูลเอเรนอร์เพื่อนบ้าน(ที่ไม่อยากสนิท---)พยายามสนิทกับลูกของเธออีก

       "จริงสิจูนคุงวันนี้จะมีลูกสาวของเพื่อนแม่มาที่โลกนี้ด้วยนะ"ได้ยินแบบนั้นก็ทำให้ผู้เป็นลูกชายเอียงคอเล็กๆคล้ายสงสัยทั้งๆที่ยังคงหน้านิ่งอยู่เช่นเดิม เธอละอดที่จะคิดไม่ได้จริงๆเลยว่าจูนคุงลูกชายของเธอจะเปลี่ยนไปขนาดไหนถ้าหากมาเจอ 'หลานสาวสุดโลลิ' ของเธอ แบล็คยิ้มให้ลูกชายบางๆ

       "เป็นลูกสาวต่างพ่อของป้าคุโระน่ะจ้ะ ยังไงแม่เองก็อยากให้ลูกได้รู้จักด้วย และอีกอย่างวันนี้ไพลินพี่สาวของลูกก็จะกลับมาช้าหน่อยนะจ้ะ คาดว่าน่าจะมาถึงตอนที่พวกเราไปวังศ์ลุงแอสเรียลพอดีเลย"ผู้เป็นแม่บอกลูกชายจากนั้นก็ได้เอ่ยประโยคหนึ่งด้วยเสียงแผ่วเบาที่เหมือนมีเพียงแค่ลูกชายของเธอได้ยิน ซึ่งดูเหมือนจูนิเปอร์นั้นคล้ายจะสงสัยเล็กๆแต่ก็ยังคงสีหน้าตายด้านกับความเย็นชาเช่นเดิม...

       "เอาล่ะ เราไปเตรียมตัวกันเถอะนะลูก"หญิงสาวพูดซึ่งจูนิเปอร์เองก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย...

       เมื่อไปถึงที่ราชวังศ์ของตระกูลดรีมเมอร์ อันเป็นผู้นำสูงสุดของเหล่าบรรดามอนสเตอร์แห่งอันเดอร์กราวทั้งมวล ภายในวังศ์นั้นยังคงเหมือนเดิม เพียงแต่อาจจะมีการดัดแปลงเพียงบางส่วนตามที่รุ่นพี่สาวของแบล็คได้ทำเอาไว้เมื่อครั้งในรูทที่ 8 เพื่อมิให้ผู้ใดรู้ เหล่าคนของตระกูลดาร์กไวโอเล็ตได้มาถึงที่วังศ์ของตระกูลดรีมเมอร์ที่เป็นถึงเพื่อนมิตรสหายมาช้านานครั้นที่ยังอยู่ในใต้พิภพ...

       แต่คงมิใช่เพียงแค่ตระกูลดาร์กไวโอเล็ต...

       "อะ น้องแบล็ค"เสียงหวานของหญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น เมื่อหันไปจึงพบกับหญิงสาวที่ดูมีอายุราวๆยี่สิบปี แต่เหมือนว่าอีกฝ่ายนั้นจะยังคงสาวและมีใบหน้าที่สวยอ่อนหวานน่ารักเช่นเดิม และเธอก็สวมเป็นชุดสไตล์แนวออ่อนหวานน่าทะนุถนอมเช่นเดิม เพียงแต่จะสวมเป็นกางเกง นี่บางทีก็อดสงสัยไม่ได้ว่าถ้าหากผู้หญิงคนนี้ไม่อยากแก่ล่ะก็...ปณิธานนั่นอาจจะทำงานก็ได้โดยไม่รู้ตัว

       "พี่ฟริกส์ พี่เองก็มาเยี่ยมพี่คุโระงั้นหรอ?"แบล็คเอ่ยถาม

       "อื้ม คุณคุโระชวนฉันมาด้วยน่ะค่ะ ก็เลยพาลูกมาด้วย เห็นว่าเธออยากจะแนะนำลูกสาวอีกคนนึงของเธอฉันเองก็อยากรู้เหมือนกัน ^^"เจลลี่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม จนกระทั่งก็มีเสียงหวานใสของเด็กสาวเอ่ยทักทายพวกแบล็ค

       "สวัสดีค่ะคุณน้าแบล็ค คุณอาแซนส์และคุณจูน!!"เจโรน่าเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มที่สดใสร่าเริงเหมือนเช่นทุกคราจนดูน่ารักไร้เดียงสา จอยเนอร์ทำเพียงแค่ทักทายสั้นๆ แบล็คเองก็ทักทายตอบด้วยรอยยิ้มเช่นกันและแอบคิดในใจว่าหวังว่าเด็กนี่จะไม่มาทำร้าย 'หลายสาวสุดที่รัก' ของเธอเหมือนอีเด็กด*กโลกหลักนั่นนะ แต่ขณะเดียวกันจูนิเปอร์ก็ยังคงเงียบไม่ได้แสดงท่าทีหรือทักทายตอบแต่อย่างใด มีเพียงแค่พยักหน้าเบาๆแล้วเมินอีกฝ่ายไปเช่นเดิมซึ่งนั่นทำให้เจโรน่ารู้สึกหน้าเสียแต่ก็ยังคงปั้นหน้ายิ้มเหมือนเช่นทุกครั้งและทำหน้าไร้เดียงสา...

       เหมือนแม่มันจริงๆ

       "มาแล้วหรอคะทุกคน"เสียงหวานของหญิงสาวคนหนึ่งที่แฝงไปด้วยเสน่ห์ลึกลับพิศวงเอ่ยขึ้น พร้อมกับการปรากฎตัวของสองสามีภรรยา และลูกชายกับลูกสาวของทั้งคู่แห่งราชวงศ์ดรีมเมอร์ หญิงสาวเจ้าของเส้นผมสีดำยาวสลวยที่ถูกมัดปลายยกสูงกับชุดสีดำที่บ่งบอกถึงบุคลิกภาพที่เต็มไปด้วยความลึกลับ และความพิศวงบางอย่างแอบแฝงแม้ต่อให้ชุดนั้นจะดูสวยแบบเรียบหรูแค่ไหนก็ตามพร้อมกับคนรักของเธอที่สวมชุดราชวงศ์ของตระกูลดรีมเมอร์

       'คาเทียลล่า คุโระ มิสทีเรียสซ่า' หรือชื่อปลอมของเธอในตอนที่พบเจอครั้งแรกนั่นคือ 'คุโระ ซาวีตัน' เด็กสาวที่ในอดีตนั้นดูไร้เดียงสาและน่ารักน่าเอ็นดูราวเด็กน้อยตัวเล็กๆคนนึงที่แสนขี้อายและขี้กลัว แต่บัดนี้เธอกลับดูมีความเป็นผู้ใหญ่และมีความเป็นคุณแม่ที่แสนดีและอ่อนโยนแต่...เวลาโกรธนี่บางทีคุณเธอก็คล้ายๆแอสเรียลของโลกนี้แปลกๆ(?) ตอนนี้เธอมีลูกชายและลูกสาวรวมถึงยังเป็นจักรพรรดินีของโลกนี้

       แม้เธอจะเกรงกลัวเรื่องการเป็นจักรพรรดินี แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะเริ่มดีขึ้นนิดหน่อย ไหนจะความงามและความมีเสน่ห์ที่แสนพิศวงนั่นหากผู้ใดได้มองเธอเพียงปราดเดียวเป็นอันต้องตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ...

       ซึ่งนั่นคือ 'คำสาป' ที่หญิงสาวมีติดตัวมาตั้งแต่กำเนิด...

       "ผมดีใจที่ได้พบพวกคุณอีกครั้งนะครับ"แอสเรียลเอ่ยด้วยรอยยิ้มเหมือนเช่นทุกครั้ง ยังคงเป็นแอสเรียลผู้แสนดี อ่อนโยน สุขุมและอบอุ่นเหมือนเดิม แต่....เหมือนมีบางสิ่งที่ 'ไม่เหมือนเดิม' จนเริ่มเอะใจ แต่ก็ไม่ได้คอนเฟิร์ม 100% นัก ก็คงมีเพียงแค่ผู้เป็นภรรยาของเขาเท่านั้นที่รู้ แบล็คเองบางทีก็สงสัยเหมือนกันว่าตั้งแต่ที่รุ่นพี่สาวของเธอหายตัวไปพี่แอสของเธอไปทำอีท่าไหนถึงสามารถพารุ่นพี่เธอกลับมาได้ เพราะจากที่รู้จักกันมานานแล้วคุโระก็เป็นพวกที่เชื่อคนยากมาก แต่มันก็เป็นเรื่องที่ดีที่พวกเขามีความสุข

       ทั้งคุโระและแบล็คต่างทักทายกันอย่างสนิทสนมเพราะรู้จักกันและสนิทกันมานานมากๆ เช่นเดียวกับ....เจลลี่ที่พูดคุยกับพวกเธอ แต่ถ้าหากไม่สังเกตดีๆล่ะก็เหมือนคุโระจะมีบางอย่างที่อะไรต่อเจลลี่อยู่แต่ก็ยังคงเลือกที่จะทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นและพูดคุยกันตามประสาสาวๆ แต่ขณะเดียวกัน....แอสเรียลแม้จะมองท่าทีของเจลลี่ที่ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรือต่อให้เจลลี่นั้นเปลี่ยนแปลงตัวเองแค่ไหน...แต่สายตา...และรอยยิ้มของเขากลับดูเรียบๆถ้าหากไม่มีใครสังเกตเห็นแล้วจึงหันไปพูดคุยกับเพื่อนสนิทของเขาระหว่างรอน้องชายบุญธรรมมาที่นี่...

       ส่วนเจโรน่าก็เข้ามาทักทายพูดคุยกับจูนิเปอร์และพยายามที่จะตีสนิทกับเขาด้วยปณิธานแห่งความมุ่งมั่น(?) เพราะครั้งนึงเจโรน่าก็เคยบอกกับจูนิเปอร์ว่าอยากจะเป็นเพื่อนกับเขา แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายนั้นจะไม่ยอมปริปากพูดคุยหรือมีท่าทีสนใจในตัวเธอเลยด้วยซํ้านั่นเลยทำให้เจโรน่าตีหน้าเศร้า แต่ยังไงจูนิเปอร์ก็ยังคงไม่ยอมพูดคุยกับเธอเช่นเดิม...

       "จริงสิ....ฉันจะแนะนำลูกสาวของฉันให้รู้จักค่ะ เธอมาจากต่างโลกเหมือนฉันค่ะ"คุโระเอ่ยด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม

       "ไหนฮะๆ! ผมเองก็อยากเจอหลานเหมือนกัน!"โอ้ยยยย อยากเจอโลลิน้อยของน้า!! ไม่ได้เจอกันนานแบบนี้ขอกอดหน่อยก็ดี แต่ต้องทำเหมือนกับว่ายังไม่รู้จักลูกสาวอีกคนของรุ่นพี่จึงต้องพูดออกไป

       "นั่นสิคะ ฉันเองก็อยากเจอเหมือนกันค่ะ"เจลลี่เองก็ยิ้มให้และเหมือนมีท่าทีสนอกสนใจ แต่ถ้าไม่มีใครรู้...มันก็แค่การ 'เสแสร้ง' เท่านั้น...

       คุโระยิ้มให้ทั้งหมกก่อนจะหันไปมองเด็กสาวคนหนึ่งที่เดินออกมาจากประตูมิติที่ถูกเปิดออกและการปรากฎตัวร่างของเด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่งก่อนที่ประตูนั้นจะถูกปิดตัวลง...

       เด็กหญิงตัวน้อยวัยเจ็ดขวบผู้มีเส้นผมสีดำสั้นสลวยเหมือนกับมารดา ดวงเนตรสีม่วงเข้มแซมหม่นเพราะการผสมผสานกับยีนส์สีตาของพ่อกับแม่เลยอาจจะดูผิดปกติ ผิวสีเทาอมชมพูอ่อนดูน่าทะนุถนอมราวกับตุ๊กตาเหมือนผู้เป็นแม่ กับชุดที่เด็กน้อยสวมใส่นั้นคือชุดเดรสแขนยาวกระโปรงคลุมเข่าสีดำที่มีความคล้ายโลลิต้าจนดูน่ารักน่าทะนุถนอมมากๆ ริมฝีปากบางอวบสีเชอร์รี่อ่อนๆชวนน่าสัมผัส โดยรวมๆแล้วน่ารักและงดงามเหมือนถอดแบบมาจากผู้เป็นแม่ หากแต่ทว่าแววตาของเด็กน้อยกลับดูปรือๆคล้ายกับเด็กที่เพิ่งจะตื่นนอน...และประกายแววถึงความเศร้าลึกๆ ในมือของเธอกำลังกอดตุ๊กตานกฮูกสีขาว...

       เด็กน้อยผู้แสนน่ารักคนนั้นได้ตรงดิ่งเข้ามาหาผู้เป็นแม่อย่างรวดเร็วแล้วจับมือของเธอเอาไว้ สร้างรอยยิ้มให้กับหญิงสาวและคนรอบข้างไม่ใช่น้อยๆ

       แต่ก็ยกเว้นบางคน...ที่มองมาทั้งเด็กคนนั้นด้วยแววตาแห่ง 'ความริษยา'

       "ขอแนะนำให้รู้จักนะคะ นี่คือลูกของฉัน 'เทเรซ่า มิสทีเรียสซ่า โมสาร์ท' แม้ดวงตาของเด็กคนนี้อาจจะไม่ค่อยเหมือนพ่อเท่าไหร่แต่เป็นเพราะความผิดปกติทางพันธุกรรมเลยทำให้มีสีผสมค่ะ เทเรซ่าทักทายคุณน้าคุณอาและคนอื่นหน่อยสิลูก"คุโระเอ่ยแนะนำตัวลูกสาวของเธอด้วยรอยยิ้มพร้อมกับหันมาบอกลูกของเธออย่างอ่อนโยน...

       เด็กน้อยมองไปทางคนอื่นๆด้วยสายตาที่ยังคงเรียบเฉยเช่นเดิม แต่กลับมีความน่ารักแบบแปลกๆแฝงอยู่ "เทเรซ่า...ค่ะ...เรียกหนู...เทรซี่ก็ได้ค่ะ"

       นํ้าเสียงอันเฉื่อยชาที่ติดงัวเงียแต่กลับช่างน่ารักน่าฟัด(?) จนทำเอาแบล็คที่พยายามอดทนเป็นต้องรีบตรงดิ่งเข้าไปกอดเด็กน้อยตรงหน้าอย่างไม่อาจห้ามใจได้ อย่างน้อยๆคนอื่นก็รู้แล้วว่าแบล็คเอ็นดูและรักเด็ก(?)หลังจากเวลาผ่านไปยาวนานก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลงกันบ้างในขณะที่ลูกสาวอีกคนของคุโระอย่างแองเจล่าเองก็เข้ามาสมทบกอดด้วยเช่นกัน

       "น้าชื่อ 'แบล็ค' เป็นเพื่อนแม่ของหนูนะจ้ะเทเรซ่าจางงง"

       "พี่ชื่อ 'แองเจล่า' นะจ้ะเรียกพี่ว่าแองจี้ก็ได้จ้ะเทรซี่!"

       "งือ..."

       ทั้งสองสาวน้าหลานต่างเข้าสวมกอดรัดฟัดเหวี่ยงจนแม่ของเด็กน้อยต้องรีบเข้ามาห้ามปรามจนได้ จากนั้นจึงให้เทเรซ่าทำความรู้จักกับคนอื่นๆบ้าง ซึ่งแน่นอนว่าพอเทเรซ่าเห็นจอยเนอร์ก็จ้องตากันและกัน(?)แต่ผู้เป็นอาอย่างเขาเองก็ยิ้มให้เล็กน้อยขณะที่เทเรซ่าก็ยังคงสีหน้าเช่นเดิมและทักตอบ

       "ว้าว น่ารักมากๆเลยค่ะ น้าชื่อฟริกส์นะจ้ะ ส่วนนี่ลูกของน้าชื่อเจโรน่าจ้ะ"เจลลี่ยิ้มให้เทเรซ่าด้วยความเอ็นดู แต่แววตานั้นฉายแววถึงความเกลียดชังแวบนึงก่อนที่จะกลับมาเป็นแววตาที่เอ็นดูเช่นเดิม

       "ส-สวัสดีจ้ะน้องเทรซี่! ยินดีที่ได้รู้จักนะจ้ะ!"เจโรน่าเองก็ยิ้มให้เด็กสาวอย่างสดใสและมีความคล้ายรักเด็กจากนั้นจึงเข้ามาจับมือของเทเรซ่าราวกับทำความรู้จัก

       "...พี่สาว...ไม่เหมือนคุณน้า...กับพี่เจโรน่า......โลกหลัก...ใช่มั้ยคะ..."คำถามของเด็กน้อยเอ่ยขึ้นนั่นจึงสร้างความงุนงงเล็กน้อย แต่สำหรับคนที่พอจะทราบนั้นว่าเทเรซ่ากำลังหมายถึงอะไรก็คงจะเดาได้ไม่ยากว่าโลกหลักนั้นต้องมีเจลลี่กับเจโรน่าแน่นอนจนทั้งสองแม่ลูก

       "หมายถึงอะไรหรอจ้ะ?"เจโรน่าเอ่ยถามคล้ายสงสัย แต่ในใจของเธอนั้นกลับรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังทำตัวไม่ถูกและกระวนกระวายนิดหน่อยเพราะเกรงว่าจะโดนรู้ธาตุแท้

       ".....ไม่มีอะไร...ค่ะ..."แต่เด็กน้อยเทเรซ่าก็เงียบไปพักนึงแล้วจึงตอบกลับเช่นนั้น จนกระทั่งหนูน้อยเทเรซ่าก็เดินออกมาจากเด็กสาวตรงหน้าและวิ่งตรู่เข้าไปหามารดาแท้ๆทันทีและกอดขาเอาไว้

       "ขอโทษด้วยนะคะ เทเรซ่าไม่ค่อยคุ้นชินกับคนแปลกหน้าน่ะค่ะ"คุโระตอบด้วยรอยยิ้มแต่ถ้าหากไม่มีใครสังเกตคำพูดของคุโระล่ะก็...เธอก็แอบจิกกัดแบบเนียนๆนี่แหล่ะ

       "ไม่เป็นไรค่ะ ก็ยังเป็นเด็กนิคะ"เจลลี่ตอบด้วยรอยยิ้มคล้ายแม่พระทั้งๆที่แววตานั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจแวบนึงเช่นเดียวกับลูกสาวของเธอ หนูน้อยเทเรซ่าถูกแม่พาไปหาคุณพ่อคนที่สามและทำความรู้จักกัน แต่ดูเหมือนว่าเทเรซ่านั้นจะเล่นถามอีกฝ่ายไปว่า 'รักคุณแม่...ของหนู...มั้ย??' แน่นอนว่าแอสเรียลตอบแบบมั่นใจว่ารักจริง และเทเรซ่าก็ไม่พูดอะไรต่อ

       "จริงสิ...ยังเหลืออีกคนนินา จูนคุงมานี่สิ มาทำความรู้จักกับน้องหน่อย"แบล็คเหมือนนึกขึ้นได้ว่าลืม(?)ใครบางคนไปก็หันไปเรียกลูกชายที่ชอบทำตัวเป็นธาตุอากาศ(?)อยู่ตรงมุม จูนิเปอร์มองผู้เป็นแม่แล้วจากนั้นจึงเดินเข้าไปอยู่ท่ามกลางครอบครัวตระกูลดาร์กไวโอเล็ตทั้งสองพ่อแม่

       "นี่คือจูนิเปอร์ เป็นลูกชายคนที่ 2 ของน้าเองจ้ะ แต่อีกคนนึงกำลังมา จูนิเปอร์นี่คือเทเรซ่า ลูกสาวของคุณป้าคุโระไง"แบล็คเอ่ยแนะนำตัวลูกชายของเธอให้กับหลานสาวแล้วจากนั้นจึงหันไปบอกกับลูกชายอีกที...

       ในตอนแรกๆจูนิเปอร์ก็ยังคงนิ่งเฉยไม่ได้แสดงท่าทีอะไร แต่เมื่อเขาได้สบกับดวงตาสีม่วงแซมหม่นที่แฝงไปด้วยความเศร้าแต่กลับดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสานั่นจึงทำให้เขาถึงกับมีความรู้สึกประหลาดจนเบิกตากว้างออกมาเล็กน้อยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...

       หัวใจของเขาพลันเต้นไม่เป็นจังหวะยามเมื่อได้มองเด็กน้อยตรงหน้าทั้งๆที่เขากับเธอเพิ่งจะเจอกันครั้งแรกแต่กลับมีความรู้สึกประหลาดกับเด็กคนนี้อย่างสิ้นเชิง...

       เด็กน้อยเองก็สบเข้าดวงตาสีขาวของบุรุษที่เหมือนพี่ชายในโลกของเธอด้วยแววตาเรียบเหมือนเช่นทุกครั้งและไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา กลับกันเธอเองก็เข้าไปใกล้ๆอีกฝ่ายแล้วจึงบอกให้เด็กหนุ่มก้มหน้าลงมา เด็กหนุ่มสงสัยแต่ก็ยอมทำตาม...

       *แปะ แปะ แปะ*

       มือเล็กๆนุ่มนิ่มราวกับขนแกะได้ยื่นออกมาแปะแก้มของเขาทั้งสองข้างดังแปะๆแต่มันก็ไม่ได้แรงเพราะเด็กน้อยตรงหน้าก็แค่แปะเบาๆไม่แรวจนเกินไปจนทำเอาคนรอบๆสงสัยและงุนงงบวกกับความตกใจกับการกระทำของเด็กน้อยตรงหน้า

       "พี่ชาย...ไม่ควรทำหน้า...แบบนั้น...พี่จูนิเปอร์...โลกหนู...ไม่ใช่คนเย็นชา..พี่จูนิเปอร์...เป็นคนใจดี...หนูไม่ชอบ...ที่พี่ทำหน้าแบบนั้น..." เทเรซ่าเอ่ยและแปะแก้มเขาสองครั้ง "คุณแม่...เคยแปะแก้ม..แบบนี้...เวลาที่หนู...ทำหน้าบูดบึ้ง...และเป็นการ...แสดงความรักอีกแบบ...ห้ามแปะแรง...ต้องแปะเบาๆ..." คำพูดที่ไร้เดียงสาได้เอื้อนเอ่ยจนเด็กหนุ่มเผยรอยยิ้มออกมา...

       มันเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยน...แตกต่างจากตอนแรกๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเด็กหนุ่มที่แสนเย็นชาได้แสดงสีหน้านั้นออกมาจนทำให้คนรอบข้างต่างตกตะลึง

       "เข้าใจแล้ว...พี่จะไม่ทำหน้าแบบนั้นต่อเทเรซ่าอีก..."ประโยคที่ดูสั้นแต่กลับมันช่างยาวสำหรับคนที่พูดน้อยและไม่ค่อยพูดกับใครยาวๆ นั่นยิ่งทำให้คนอื่นๆตกใจและไม่อยากจะเชื่อ

       ราวกับปาฏิหาริย์...เด็กคนนี้...สามารถทำให้เด็กหนุ่มจากเจ้าชายนํ้าแข็งผู้เย็นชา...ได้เผยรอยยิ้มเป็นครั้งแรก...ในรอบหลายปี

       ท่ามกลางความตกใจก่อนจะกลายเป็นความยินดี โดยมีสายตาคู่หนึ่งที่แสดงถึงความไม่พอใจและความอิจฉาริษยาก่อนจะค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชัง...

       ทั้งๆที่เธอมาก่อน...ทั้งๆที่เธอพยายามทำให้เขาสนใจ...แต่นังเด็กนี่กลับสามารถทำให้ผู้ชายที่เธอสนใจนั้นแสดงความอ่อนโยนได้มากขนาดนั้น!!!

       ทำไมกัน!? ทำไมจูนถึงแสดงท่าทีที่อ่อนโยนกับนังเด็กนั่น! แต่กับฉันหรือคนอื่นกลับไม่เคยเลยแม้แต่จะสนใจ!! ทั้งๆที่เธอพยายามทำทุกวิถีทางไม่ว่าจะแสร้งทำเป็นถูกกลั่นแกล้ง แม้เขาจะช่วยฉันแต่เขากลับไม่แม้แต่จะสนใจฉันเลย!!

       มันต้องเป็นเพราะแก...เพราะแกคนเดียว!! นังเทเรซ่า!!!

       ท่ามกลางความตกตะลึงและความยินดีนั้น แม้จะมีคนที่ไม่หวังดีแต่ก็ยังคงแสร้งทำเป็นว่ายินดีกับพวกเขาด้วย จูนิเปอร์นึกถึงประโยคที่แม่เคยพูดกับเขา...สิ่งนั้น..มันคงเป็นความจริง...แต่เขาก็ยังคงต้องใช้เวลา...

       ' เด็กคนนั้นจะสามารถทำให้ลูกยิ้มได้ ดังนั้นเชื่อใจแม่นะจูนคุง '