ลำดับตอนที่ #8
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : รักแรก
“แยันรนี้เลยน่ะีน พรุ่นี้เอัน”
ุลมาศยืนร่ำลาเนิราในะที่เพื่อนอเธออยู่บนรถอัวเอไปแล้ว
ว่าะุยานับผู้บริหารอ่อบไป็ปาไปนมื่ำเสียายที่ทั้แบมแบมและีนับรถมานละันไม่ั้นเราสอนไ้ไปหาอะไรื่ม่อนลับแน่แน่
“ถ้าพรุ่นี้ลู้าอนเฟิร์มเราะโทรบอแบมอีทีนะ”
“อืม”
“ไปละ”
“้า”
ปรื
เมื่อเนิราับรถออไปนลับา
ุลมาศ็รไปยัรถอเธอที่อไว้ไปไลนัพร้อมับวานหาุแที่อยู่ในระเป๋าอัวเอ
.
.
.
ระหว่าทีุ่ลมาศำลัสนใสิ่ที่อยู่ในระเป๋าอนอยู่
ไ้มีายุำนหนึ่ท่าทาไม่น่าไว้ใเินเ้ามาหาโยที่าราสาวนัไม่ทันะรู้ัว
และ
่อนที่เหุาร์ไม่าฝันะเิึ้น
ทันทีที่ายนนั้นหยิบอมีมในระเป๋าเสื้ออนออมาและเรียมะ้วแทไปยัร่าบา
เสียร้อ้วยวามใอใรนหนึ่็ัึ้น
“ุแบม ระวั!”
?
พรึ่บ
ึ
แบมแบมหันามเสียเรีย็เอเ้าับร่าหนาอมาที่เ้ามาโอบร่าเธอเอาไว้และเบี่ยัวเธอออามมีอายนิรนามที่ะเ้ามาทำร้ายนปลายมีเียไปโนแนอมาเป็นทายาว
“!”
“นายมา! ่วย้วย ่วย้วย่ะ”
แบมแบมใเมื่อเห็นเลือสีแาไหลออมาาแนอนที่โอบอเธอ
“โธ่เว้ย”
ายนนั้นสบถออมา้วยวามัใ่อนะรีบหายไปในวามมื
และทันทีที่ายนนั้นหนีไปแล้ว
แบมแบม็รีบเ้าไปูแผลอมา
และเมื่อเห็นว่ามันหนัหนานาไหนเธอ็ในทำอะไรไม่ถู
เธอิไม่ถึเลยว่าารถูเลียาลุ่มแฟนลับอวิวที่ไม่่อยพอใับบทบาทารแสที่เธอเล่นร้ายู่ับวิวมาลอะทวีวามรุนแรนถึั้นามมาเอาีวิันแบบนี้
นี่ถ้ามาไม่มา่วยเธอปานนี้เธอะเป็นอย่าไร
แ่ิุลมาศ็ใเสียเพราะ่อให้ภาพลัษ์อเธอะูเป็นนรๆแรๆมั่นใในัวเอ
แ่วามเป็นริแบมแบม็เป็นแ่เพียผู้หิธรรมาๆนหนึ่เท่านั้น
“เ็บมาไหม ไปหาหมอเถอะนะเลือไหลมาเลย”
แบมแบมถามมา้วยวามห่วใย
เพราะใริเธอเอ็ไม่ไ้อยาะให้ใรมารับเราะห์แทน
“แ่ว่าุแบม”
มาเรใเพราะเป็นห่วื่อเสียอาราสาว
มันไม่ีแน่ถ้ามี่าวออมาว่าใรสันในวารไปเห็นุลมาศพาเาที่เป็นยามเ้าไปรัษาัวที่โรพยาบาลในเวลานี้
มันะนำมาึ่ารสืบสาวราวเรื่อนลายเป็นเรื่อให่
และไม่พ้นที่บรราแฟนลับอทั้สอฝ่ายะถล่มันเละ
แน่นอนแบมแบมโนโมีว่าเป็น้นเหุอเรื่อทั้หม
“ไม่เป็นไรหรอ เพื่อนอันเปิลินิอยู่ใล้ๆรนี้นี่เอ”
“............”
“ไปเถอะน่ะเราเป็นห่ว”
มาพยัหน้าเ้าใ
ทีแร็ั้ใะปิเสธ
แ่พอเห็นเห็นสายาที่เ็มไป้วยวามห่วใยาุลมาศ มา็ใอ่อนยอมทำามที่เธอ้อารโยไม่ั้อแ่ประารใ
“นี่ยาแ้อัเสบทานหลัอาหารเ้าเย็นห้ามา ส่วนนี่ยา่าเื้อินิ่อันนว่ายาะหม และน้ำยาล้าแผลใ้ล้าแผล่อนะเปลี่ยนผ้าพันแผลใหม่ ที่สำั อย่าให้แผลโนน้ำเพราะไม่ั้นอาะิเื้อและหาย้าไ้”
ุลมาศพยัหน้าเ้าใ่อนะรับยามาาแนเพื่อนอเธอที่มีอาีพเป็นหมอและเป็นเ้าอลินิที่เธอพามามารัษาัว
แนเป็นเพื่อนที่เรียนบาเียใหม่มาพร้อมับีนและแบมแบม
เธอเป็นนัศึษาแพทย์ที่่อน้าะมีอารม์ศิลปินสู
ทั้สามรู้ัันเพราะ้อมาอยู่หอเียวันอนปีหนึ่ามอมหาลัยและ็สนิทันโยปริยาย้วยอุปนิสัยหลายๆอย่าที่ล้ายๆัน
และเพราะวามสนิทสนมนี้นี่เอ
แบมแบมึไว้ใที่ะพามามารัษาัวที่นี่โยไม่ลัเล
ถึแม้ว่าอนนี้ลินิอวิวะปิเนื่อาวันหยุามปีปิทิน็าม
“่อไป แ้อระวััวเอมาว่านี้นะแบม แล้วนี่ไอ้ีนรู้เรื่อยั”
“รู้แล้วันโทรบอเมื่อี้นี้นี่แหละ แ่ใระไปิล่ะว่านพวนั้นมันะล้าเ้ามาทำร้ายันถึใน่อ ันแยับยัยีนแปบเียวเอ”
“นมันิร้ายเนาะ มันะบอแล่วหน้าหรอว่าวันนี้ ันะเอามีมา่าแนะแบมแบม อะไรแบบนี้”
แนพูพร้อมับทำท่าประอบ
บาทียัยแบมมัน็ื่อเนอะ
“อีนานไหมว่าแผละหาย”
“็พยายามอย่าายาและอย่าให้แผลโนน้ำไ้เป็นพอ”
แนพูพลาเ็บวยาเ้าทีให้เรียบร้อย
แบมแบมพยัหน้าเ้าใและเผลอมอไปยัมา้วยสายาที่ผิปินแนสสัย
“แบม”
“?”
ุลมาศเป็นับเสียระิบาแนทีู่ะมีลับลมมในแปลๆ
“นายนนั้น หล่อีเนอะ”
แบมแบม สะุำว่าหล่อาปาอเพื่อน่อนะหันไปมอมาที่นั่มอผ้าพันแผลร้นแนอัวเออีรั้
นี่เธอเผลอมอมา้วยสายาแบบไหนัน ยัยแนถึมาพูับเธอแบบนี้
“หล่อรไหน หนวยาวะนานั้นสายาแเนี่ยมีปัหานะแน”
“็ลอให้เาโนูสิ ี้ร้านะหน้าาีว่าผู้ายใน่อแอี”
“เาเป็นยามที่เอะไนนท์ย่ะ”
“ยาม? ว้าว”
หน้าาีนานี้ทำไมไม่สะุาแมวมอที่เอะไนนท์บ้า รอไปไ้ยัไ
“เี๋ยวันอัวลับ่อนน่ะแน อบใมาสำหรับวันนี้”
แบมแบมับทเพราะลัวะถูเพื่อนับผิ
“้า”
“ไว้ว่าๆ่อยนัทาน้าวันนะ”
“๊ะ”
“ุพัอยู่ับุลุันรึเปล่า”
มาเยหน้าึ้นมาาโทรศัพท์่อนะหันไปอบุลมาศที่ับรถอยู่
“ผมพันเียวรับ ส่วนปู่พัอีที่หนึ่”
“แล้วแบบนี้ใระทำแผลให้นาย”
“็แ่ระวัอย่าให้โนน้ำ ทานยาให้รบ็ะไม่เป็นไร”
“.........”
แบมแบมนิ่ไปอย่าใ้วามิ
“ะีเหรอรับุแบมแบม”
มาถามาราสาวที่อนนี้ลุมหน้าสวมแว่นาำยืนอยู่รหน้าห้อพัอเา
“เอาน่าถือว่าันอบแทนนายละัน อย่าพูมาสิเี๋ยวใรเปิประูออมา็ไ้วยันพอี”
พอมาไุแไ้แบมแบม็รีบีัวเ้าไปอย่ารวเร็ว
“นายนี่เ้าระเบียบมาว่าที่ันิเยอะนะ”
“อบุที่มรับ”
แบมแบมมอไปรอบๆห้ออมาอย่าสนใ
ถึห้อะไม่่อยให่แ่็ัไ้น่าอยู่และอบอุ่นมาๆ
“ถอเสื้อสิ”
“?”
“ันะเ็ัวให้”
“ไม่้อหรอรับ ผมเรใ”
“เรใอะไรนี่ันั้ใะมาเป็นพยาบาลส่วนัวอนายนะ”
“ะีเหรอรับ”
“ีไม่ีัน็มานั่อยู่รนี้แล้วนี่ไ ถอ! เร็วๆ”
มานั่หน้าเสีย
ลัเล
เอาริเหรอว่ะ
่อนที่ร่าหนาะ่อยๆถอุยามอนออนเผยให้เห็นล้ามแนเป็นมัๆ และล้ามท้อเป็นลอนๆูสมส่วน
“.............”
ึ
ึ
ึ
ทีแรแบมแบม็ิมาลอว่านไม่ใเ้นับร่าายอนรหน้าเป็นแน่
เพราะเธอทำานในวารมานาน มาว่านี้เธอ็เห็นมาแล้วันั้นึไม่มีทาที่เธอะใสั่นับผู้ายนไหนอย่าแน่นอน
แปล
ทำไหมอยู่ๆใอเธอ็เ้นแรแบบนี้
“ุแบมรับ”
“............”
“ุแบม”
“...........”
“ุแบม”
“ห๊ะ? นายว่าอะไรนะ”
“ไม่ไ้ว่าอะไรรับ เพียแ่ผมะบอุว่าะเ็ัวให้ผมไ้รึยั พอีผมหนาว”
“อโทษที เ็ัวเนาะ”
แบมแบมมีอาารเินมือไม้สั่นนเห็นไ้ั พลอยทำให้มาที่นั่มออยู่นานอะยิ้ม้วยวามเอ็นูไม่ไ้
น่ารัั
ว่าะเ็ัว
ทานยานเรียบร้อย
็ทำเอาร่าบาเหนื่อยหอบไปไม่น้อย
แปล
ที่แบมแบมลับไม่รู้สึว่ามันหนัหนาสำหรับเธอ
เธอลับมีวามสุที่ไ้อยู่ใล้ๆับมา
ะผิรึเปล่าที่เธอันมารู้สึพิเศษับนที่เป็นแ่ยามใน่ออัวเอแบบนี้
วามผูพัน
วามอบอุ่นที่เธอสัมผัสไ้มันืออะไรัน
มาเยหน้ามอนาฬิาที่ิร้าฝา่อนะหันมาหาแบมแบมที่ำลัเ็บาน้าวและยาให้เาอยู่
“ุแบมะลับเลยไหมรับ อนนี้มัน็ึมาแล้ว”
“นายอยู่นเียวไ้รึเปล่า”
“น่าะไ้นะรับ”
“............”
“...........”
อยู่ๆทั้สอ็เียบไปเยๆ
“เออ......นายะว่าอะไรไหม”
“?”
“ันอยาะอยูู่แลนาย”
“............”
แบมแบมะพยายามเ้าใว่าผู้ายทั่วไปมัเ็บอไม่เป็นระเบียบหรือเผลอมือนหลลืมไม่รู้ัวว่าเอาอที่มีไปไว้รไหนอบ้านบ้า
อะไรที่ทำให้แบมแบมิแบบนี้
มันเิมาามาที่ำลัพยายามวานหาผ้าเ็ัวและุที่เธอ้อใส่ให้อยู่
แบมเห็นนะว่ามาูๆและ็โทรศัพท์เป็นว่าเล่น
อะไรอเา
“มา ุอะไร นาย็เอามาเหอะ เราใส่ไ้หมแหละ”
แบมแบมเริ่มเ็เพราะรอายหนุ่มมาเป็นั่วโมแล้ว
“แปบนึนะรับุแบม ผมำลัหาอยู่”
อาารลุลี้ลุลนที่มาแสออมามันทำให้แบมแบมที่นั่มออยู่อะยิ้มอย่า่วยไม่ไ้
แสว่านายไม่เยพาสาวมานอนที่นี่ล่ะสิท่า
เอ๊ะ?
แล้วเราะีใทำไม
“สมัยเ็ๆนายเยฝันอยาะเป็นอะไรที่มาว่ายามไหม”
อยู่ๆแบมแบม็ถามายหนุ่มึ้นมา
ไม่ใ่อย่าที่ทุนินะ
ถึแบมแบมะามมาเป็นพยาบาลให้็ริแ่เธอเอ็รู้ัวาัว ไม่ไ้นอนบนเียหรือนอนิันนเินาม
เพราะเธอนอนอยู่บนเียส่วนมานอนรพื้น้านล่า
“นานะอย่าผมะไปมีสิทธิ์ฝันอะไรับเาไ้รับ”
มาอบอย่าไม่ิอะไร
็มันรินี่ ีวินหาเ้าิน่ำอย่าเาะมาเอาอะไรมามาย แ่เอาัวให้รอไปแ่ละวันไ้็ีแ่ไหนแล้ว
“ันแ่สมมุิ ว่าไ นายเยฝันอยาะเป็นอะไรไหม”
แบมแบมะแ้าหันมา้อหน้านที่นอนอยู่รพื้น อยารู้ว่าายหนุ่มะอบเธอว่าอะไร
“ผมไม่มีฝันหรอรับ ถ้าะาหวั็พอมีบ้า”
“แล้วนายาหวัอะไรอยู่เหรอ”
“ผมหวัว่าสัวันผมะไ้เอับนที่ผมรอมาทั้ีวิ”
“..............”
มาพูพร้อมับหันมา้อหน้าแบมแบม
“ทุวันนี้ผม็ยัรอว่าเราสอนะไ้ลับมาเอันอีรั้ไหม”
“ใร? แฟนนายเหรอ”
“ไม่ใ่แฟนหรอรับ ะเรียว่าอะไรี อืมมมม เรียว่ารัแรน่าะเหมาะว่า”
“แล้วเธอนนั้นเาอยู่ที่ไหน”
“อยู่ใล้ๆนี่แหละรับ เมื่อหลายวัน่อนเราเพิ่บัเอิไ้มาเอัน”
“ทำไมนายไม่ไปหาเธอล่ะ หรือว่าเธอนนั้นเาแ่านไปแล้ว”
“เปล่ารับ เธอยัโส แ่น่าน้อยในะ ที่เธอำผมไม่ไ้”
“นาย็ไปแสัวสิ าันั้นาน็มีหลๆลืมๆันบ้า”
“ยัไม่ถึเวลารับ แ่ทุวันนี้ผมไู้เธออยู่ห่าๆมัน็มีวามสุมาแล้ว”
“...............”
สายาที่มา้อมามันทำใหุ้ลมาศถึับไปไม่เป็นและเินโยไม่รู้ัว
อะไรันยัยแบม เาไม่ไ้หมายถึเธอะหน่อย
“ันว่าเรานอนันีว่าเนอะ นายปิไฟ้วยน่ะ รารีสวัสิ์”
แล้วแบมแบม็หัน้าลับไป้วยหัวใที่เ้นแรไม่หยุ
**********
@tada14mark
ไม่รู้ว่าฟินันรึเปล่าแ่ไรท์ฟินน่ะ
เยเป็นันไหม
ว่าแ่เราไ้อยู่ใล้ๆับนที่อบมันมีวามสุมาๆ
นไม่อยาะยับไปไหนเลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
3ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
3ความคิดเห็น