(OS/SF) Unlimited Love ; TAETEN JAEDO JOHNIL ETC.

ลำดับตอนที่ #8 : TAETEN : Green Tea Latte

I like me better when I’m with you

I like me better when I’m with you

I knew from the first time, I’d stay for a long time

‘Cause I like me better when

I like me better when I’m with you

"พี่แทยง"

เป็นการเรียกชื่ออีกฝ่ายที่เบามาก ใครจะไปคิดละว่าคนที่เราอยากอยู่ๆก็มายืนหอบอยู่ตรงหน้าเรา พอสมองเริ่มประมวลผลอะไรได้จู่ๆน้ำตาก็ดันคลอขึ้นมาบดบังการมอง ยกมือขึ้นปากมันออกแบบลวกๆเพื่อให้อีกคนไม่เห็นว่าตัวเองกำลังจะร้องไห้

"ต..เตนล์ไม่ได้จะหลบหน้านะ..ต..เตนล์แค่..อ๊ะ!"

ยังไม่ทันที่จะได้อธิบายอะไร ผู้ชายที่เมื้อกี้กำลังยืนหอบเหนื่อยอยู่แต่ตอนนี้กลับรีบเร่งฝีเท้ามาใกล้ๆเตนล์แล้วดึงตัวเขาเข้าไปกอด

"เรื่องนั้นไว้ค่อยว่ากันทีหลัง"

"ผ..ผม.."

"เรื่องเมื่อวันนั้นฉันขอโทษนะ ฉันยอมรับว่าตั้งใจแต่ฉันกลับไม่ถามถึงความรู้สึกของนายเลยสักนิดนึง ตอนที่จอห์นนี่บอกว่านายเปลี่ยนกะทำงานฉันก็เอาแต่คิดว่านายหลบหน้าฉัน ฉันกลัวนายจะเกลียดฉันที่ทำเรื่องแบบนั้นกับนาย”

เป็นคำสารภาพที่เตนล์ฟังแล้วรู้สึกโล่งอกขึ้นมายังไงไม่รู้ รู้สึกเหมือนกับว่าอีกฝ่ายให้ความสำคัญกลับความรู้สึกของเขามาก  มากกว่าความรู้สึกของตัวเองซะอีก ฝ่ามืออุ่นที่ตอนนี้กำลังลูบอยู่บนกลุ่มผมของเตนล์สัมผัสที่อบอุ่นและอ่อนโยน กลิ่นน้ำหอมที่อีกคนมักชอบฉีดเมื่อได้กลิ่นก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลายทันที เตนล์เลื่อนมือของตัวเองขึ้นไปโอบกอดอีกคนเอาไว้ฝ่ามือเล็กก็ลูบไปตามแผ่นหลังกว่านั้น

“เกลียดฉันรึเปล่า”

น้ำเสียงทุ้มที่ถามคำถามที่ตัวเองรู้สึกกังวลมาในหลายอาทิตย์ ถ้าเกิดเตนล์บอกว่าเกลียดขึ้นมาละเขาควรจะทำยังไงแล้วถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆเขาคงต้องเนรเทศตัวเองให้ออกจากวงโคจรชีวิตของเตนล์ทันที

“ไม่ได้เกลียดครับ”

เสียงหวานที่เอ่ยขึ้นมาเป็นคำตอบที่เอาแทยงเองก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ดีใจที่เตนล์ไม่ได้เกลียดอะไรเขาแต่สายตาเขาก็สังเกตเห็นใบหูเล็กของอีกคนที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงจัดจนมันเห็นได้ชัด

เตนล์กำลังเขินเขางั้นหรอ

“ผมไม่รู้หรอกนะว่าทำไมผมถึงเอาแต่คิดถึงเรื่องของคุณตั้งแต่เมื่อไร ตั้งแต่เรื่องวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอคุณเลย ที่ผมเปลี่ยนกะก็เพราะว่าผมต้องจัดเวลาเรียนของตัวเอง แต่พอเวลามันนานขึ้นเอากลับเอาแต่คิดถึงเรื่องของคุณอยากเจอคุณเหมือนอย่างทุกวัน ขอโทษนะครับที่ไม่ได้บอกเรื่องเปลี่ยนกะก่อนแล้วก็ขอโทษนะครับที่ทำให้คุณต้องกังวล”

เตนล์เงยมองหน้าอีกคนแล้วอธิบายเรื่องของตัวเองให้อีกคนฟัง พอได้มองหน้าของอีกคนใกล้ๆเตนล์ก็รู้สึกใจเต้นแรงขึ้น เป็นครั้งแรกเลยล่ะมั้งที่เตนล์ได้มองหน้าคุณแทยงใกล้ๆแบบนี้

สงสัยเตนล์คงจะชอบคุณแทยงแล้วละ..

.

.

.

.

.

.

เตนล์กับแทยงต่างเดินมาที่ร้านประจำด้วยกัน เตนล์เลิกงานในเวลา4ทุ่มของทุกๆวันและมักกลับบ้านคนเดียวหรือไม่ก็พี่แทอิลไปส่งแต่วันนี้จะต่างออกไปจากทุกๆวัน ทำไมน่ะหรอ

ก็คุณแทยงเขาขออยู่รอแล้วจะเป็นคนไปส่งหลังเลิกงานน่ะสิ

“มาไมไอ้หน้าแมว”

“ย่าห์! จอห์นนี่ทำไมพูดจาแบบนี้”

พักหลังๆมานี้พี่จอห์นนี่มักจะโดนพี่แทอิลดุอยู่บ่อยๆแต่เตนล์ก็ไม่รู้ว่าโดนดุเรื่องจนวันนี้นี่แหละที่เห็นว่าโดนดุเพราะพูดจากับลูกค้าไม่ดี ส่วนลูกค้าที่ว่าก็ไม่ใช่ใครที่ไหนไกลก็คุณลูกค้าประจำของร้านอย่างแทยงนี้แหละที่โดน

“พี่แทยงจะรับอะไรดี”

เตนล์เดินออกมาจากหลังร้านพร้อมชุดเครื่องแบบของร้าน วันนี้ที่ประจำของแทยงไม่ใช่ตีริมหน้าต่างแต่เป็นโต๊ะที่ติดอยู่กับเคาว์เตอร์ที่เตนล์ทำงานอยู่

ก็นั่งมุมนี้มันมองได้ชัดกว่านี่นะ

“เอาชาเขียวลาเต้เหมือนเดิม”

“ครับ”

เตนล์หันกลับไปทำตามออเดอร์อีกคนสั่ง ชาเขียวลาเต้แก้วเดิมกับคนคนเดิมที่ทำให้ใจเต้นมาโดยตลอด ทุกการกระทำของเตนล์และแทยงตกเป็นเป้าสายตาของอีก3คนในร้าน โดยเฉพาะกับเด็กหนุ่มม.ปลายพนักงานใหม่อย่างยูคยอมที่ยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้

“ผู้ชายคนนั้นเป็นใครหรอพี่”

“ลูกค้าประจำน่ะ ดูดีเนอะ”

พอแทอิลเอ่ยบอกชมผู้ชายคนอื่นคนที่มีป้ายแปะไว้ที่ว่าเป็นแฟนอย่างจอห์นนี่ก็อดที่จะส่งสายตาเป็นเชิงดุไม่ได้ สงสัยต้องกลับไปเคลียร์สักหน่อยล่ะ ใช่ไม่ได้มาชมคนอื่นว่าดูดีทั้งๆที่จอห์นนี่ก็ยืนอยู่ด้วย

พรุ่งนี้ปิดร้านดีมั้ย

          .

            .

            .

            .

            “เด็กผู้ชายคนนั้นพนักงานใหม่หรอเตนล์”

            “ใช่ ยูคยอมน่ะ ยังเป็นเด็กม.ปลายอยู่เลยแต่สูงกว่าเตนล์อีก”

            “ก็เตนล์เตี้ยนิ”

            “พี่แทยงก็สูงกว่าเตนล์แค่นิดเดียวเอง งื้อออ”

            น้ำเสียงที่เริ่มงอแงของเตนล์เมื่อถูกอีกคนว่าเรื่องส่วนสูงแต่ยังไม่ทันจะได้ถียงอะไรกลับไปเยอะก็โดนฝ่ามืออุ่นของอีกคนมายี้ที่กลุ่มผมสีน้ำตาลสว่างของเตนล์จนมันฟูไม่เป็นทรงพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเจ้าของฝ่ามืออุ่นนั้น

            รอยยิ้มของแทยงที่กำลังยิ้มให้เตนล์ รอยยิ้มที่เห็นแล้วรู้สึกใจสั่น รอยยิ้มที่อบอุ่น รอยยิ้มที่แทยงไม่เคยยิ้มให้ใครนอกจากเตนล์

            ใครเอาน้ำร้อนมาราดหน้าเตนล์กันนะ ทำไมมันร้อนแบบนี้

            .

            .

            .

            .

            .

            “กลับบ้านกันดีๆนะครับ”

            “กลับก่อนนะหมวย อย่าพาน้องกูเถลไถลนะมึง”

            ประโยคแรกเป็นการบอกลากับน้องชายคนสนิท แต่ประโยคหลังเป็นคำสั่งบอกกับคนที่จะไปส่งน้องชายเขา

            ใช่ แทยงไปส่งเตนล์

          หอพักของเตนล์กับแทยงอยู่ห่างกันไม่กี่บล็อกของตึก พวกเขาเองก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าระยะทางมันใกล้แค่นี้แต่กลับไม่เคยเจอกันมาก่อน ระหว่างการเดินกลับของทั้งคู่ก็มีเรื่องให้พูดคุยกันตลอดทาง ทั้งเรื่องภาพยนตร์ที่ชอบ แนวเพลงชอบฟัง หรือแม้แต่เรื่องไร้สาระที่ทำในแต่วัน เสียงพูดคุยที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เตนล์เป็นคนพูดเก่งส่วนแทยงก็ทำหน้าเป็นผู้ฟังที่ดี

            อาการในเวลา4ทุ่มเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังมีผู้คนเดินกันไปมาทำประสาวัยรุ่นที่ออกมาสังสรรค์กับเพื่อนฝูง พรุ่งนี้เตนล์ไม่มีเรียนช่วงเช้าเลยไม่รีบที่จะกลับห้องแต่คนที่เดินอยู่ด้วยข้างๆเนี้ยสิไม่รู้ว่ามีงานที่ต้องกลับไปทำด้วยรึเปล่าถึงได้ดูไม่รีบร้อนที่จะกลับห้องพักตัวเอง

            “พี่แทยง มีงานที่ต้องไปทำรึเปล่า”

            “พี่เคลียร์หมดแล้ว แล้วเตนล์ล่ะ”

            “ไม่มีครับ อีกอย่างพรุ่งนี้ก็ไม่มีเรียนเช้าด้วย”

            เตนล์ยิ้มออกมาด้วยท่าทางที่แทยงมองแล้วคิดว่ามัน(โคตร)น่ารัก ไม่รู้ว่านี่จะเร็วไปไหมสำหรับเตนล์แต่แทยงอยากทำให้เตนล์มั่นใจว่าตัวเขานั้นจริงจังกับเตนล์ไม่ใช่พวกที่คิดจะมาเล่นๆ ถึงเขาจะไม่ได้เดินหน้าจีบเลยก็ตามเถอะ

            “เตนล์”

            “ครับพี่แทยง?”

            “เอ่อออ..เป็นแฟนกันมั้ย”

            อยู่ๆก็รู้สึกเขินขึ้นมากับคำพูดของตัวเอง แต่แทยงเองก็ไม่อยากรอแล้วเขากลัวว่าวันหนึ่งเขากับเตนล์จะต้องห่างกัน แล้วถ้าเกิดเตนล์ปฏิเสธเขาขึ้นมาละ  มีหวังได้จำกัดระยะห่างกับเตนล์แน่ๆ

            “เอ่อออ..คือ”

            “ถ้าเป็นแล้วพี่จะไม่ทิ้งแน่หรอครับ”

            “ครับ?”

            “ผมไว้ใจพี่ได้ใช่ไหมครับ”

            ตกใจอยู่เหมือนกันที่อีกคนขอเป็นแฟน แต่เตนล์จะมั่นใจได้ยังไงว่าอีกคนจะจริงจังกับเขามากน้อยแค่ไหน แอบกลัวเหมือนกันว่าถ้าคบกันแล้วจะมีปัญหาที่ทำให้ไม่เข้าใจกันแล้วต้องมาเลิกรากันขึ้นมา มันจะไม่ยิ่งแย่ไปกว่านี้หรอ

            “ไว้ใจพี่เถอะ พี่ชอบเตนล์ตั้งแต่ที่เตนล์เริ่มมาทำงานที่ร้าน ตอนแรกพี่รู้สึกเอ็นดูเตนล์แต่พอมองนานๆเข้าความรู้สึกมันก็เปลี่ยนไป พี่ไม่อยากให้เตนล์ยิ้มให้กับคนอื่น พี่อยากเป็นคนที่สามารถดูแลเตนล์ได้”

            “พอก่อนครับ ผมตกลงตั้งแต่พี่บอกว่าชอบผมตั้งแต่ที่เริ่มเข้ามาทำงานแล้วละครับ”

            แทยงยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ยิ่งรู้จักเด็กคนนี้มากเท่าไรก็ยิ่งรู้สึกว่าเด็กคนโตขึ้นเรื่อยๆความน่ารักก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆเหมือนกัน แทยงดึงเตนล์เข้ามากอดฝ่ามืออุ่นที่ยังคงความอบอุ่นเอาไว้สัมผัสที่กลุ้มผมของเตนล์ เตนล์เองก็เลื่อนมือขึ้นมากอดอีกคนเช่นกัน ถึงจะกลัวในเรื่องบางอย่างแต่ยังไงซะนั้นมันส่วนของในอนาคตเราควรจะมองที่ปัจจุบันมากกว่า ปัจจุบันตอนนี้มีความสุขยังไงเดี๋ยวในอนาคตก็ต้องมีความสุขเหมือนกันนั้นแหละ แค่ตอนนี้เรามีความสุขกับคนที่เรารักมันก็ดีแล้ว

            เพราะเตนล์เชื่อใจคนคนนี้ เชื่อว่าไม่ว่าจะเรื่องอะไรเกิดขึ้นผู้ชายคนนี้ก็จะอยู่ข้างๆเขาไม่ห่างไปไหนแน่นอน เตนล์เชื่อแบบนั้น

            แทยงก็ยังคงเป็นแทยงคนเดิมและตั้งแต่ตอนนี้เขาก็จะเป็นพี่ลาเต้ของเตนล์  และจะเป็นแบบนี้ตลอดไปไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเข้ามาเข้าขอสัญญาว่าจะจับมือนี้แล้วผ่านมันไปด้วยกัน

            “ขอบคุณนะครับที่เข้ามาในวงโคจรชีวิตของผม”

            “ขอบคุณเหมือนกันนะครับที่ไว้ใจและเชื่อใจ”

          “รักนะครับพี่ลาเต้ของผม”

Talk:

            เรื่องนี้แบบพี่เขาต้องรู้สึกเยอะคนเดียว เป็นคนคิดเยอะ

            ตอนพิเศษก็ตามมาเช่นเดิม แต่รอบนี้ไม่เรทเหมือนมนุษย์แมวน้า

            ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนเลยที่ให้กำลังใจไรท์

            ใครที่อยากบ่นไรท์ก็สามารถมาตามบ่นที่ทวิตไรท์ได้

            คู่ต่อไปตอนนี้กำลังคิดอยู่จะเอาแนวนี้ดีมั้ยกลัวรีดเดอร์ไม่ชอบ

            ขอบคุณรีดเดอร์ทุกๆคนที่เข้ามาอ่านฟิคของไรท์นะคะ

            เจอกันตอนพิเศษนะคะ

            Enjoy Reading  And Thank You For Reading

 

B
E
R
L
I
N
❀