คุณชายสายเถื่อน (E-Book)

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่๗ ออกเดท

“ผมไปก่อนนะครับคุณย่า”

“ไปดีมาดีล่ะ อย่าให้ย่าจับได้ว่าชายแอบไปกินเหล้ายาอะไรอีกนะ อาหารที่มันไม่ดีรสจัดๆ ก็อย่าไปกิน เดี๋ยวป่วยขึ้นมา เดือดร้อนอีก ครั้งนี้ย่าไม่พาไปหาหมอแล้วนะ ต่อให้ผ่าตัดกระเพาะ ย่าจะให้ชายไปเอง แล้วจะตัดความช่วยเหลือทุกอย่างด้วย” คำแก้วปราม ทยาทัพหัวเราะ

“ผมไม่กินให้คุณย่าจับได้หรอกครับ”

“ชาย!”

“แหม ผมล้อเล่น ไม่ก็คือไม่”

“แล้วอย่าเผลอไปทำอะไรเถื่อนๆ ต่อหน้าลิลัวเขาล่ะ”

“ไม่ต้องห่วงน่าคุณย่า ไม่ว่ายังไง หล่อๆ อย่างผมคุณลิลัวเขาก็ต้องสนใจอยู่ดี เชื่อมือชายทัพเถอะน่า” ทยาทัพโกนหนวดโกนเคราใส่ชุดรีดเรียบกริบผิดปกติแล้วหันมาทางโชติกาที่กำลังล้างผักอยู่ “ฉันจะไปออดเดททั้งที เธอไม่คิดจะอวยพรเจ้านายเลยหรือไง?”

“โชคดีค่ะคุณชาย ขอให้ความสัมพันธ์คืบหน้านะคะ”

......................................................................................................................................................

ทยาทัพยิ้มอย่างมั่นใจแล้วเดินออกไป เห็นลิลัวใส่ชุดเดรสสีฟ้าพาสเทลลายใบไม้ รัดเข็มขัดเส้นเล็กที่เอวคอดกิ่วดูดึงดูดตามาก ไหนจะสะโพกใหญ่บึ้มที่ทำให้เธอดูเซ็กซี่จนเขาละสายตาไม่ได้ต้องมองเธอทั้งตัวไปมา ริมฝีปากสีสดแย้มยิ้มน่ารัก ไม่มีเขินอายแม้แต่น้อย นี่เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับผู้หญิงสวยๆ อยู่แล้ว

“มาแล้วเหรอคะคุณทัพ?”

“มาแล้วครับ ไปกันเลยนะครับ” ทยาทัพเปิดประตูรถให้เจ้าของรองเท้าส้นสูงแหลมปรี๊ดเดินเข้าไปแล้วเปิดเพลงหวานโรแมนติกตามที่ขจรเดชแนะนำมา

“คุณทัพฟังเพลงของนิชานุชด้วยเหรอคะ?”

“นิชานุช?”

“คนที่ร้องเพลงนี้ไงคะ”

“ออ ก็มีฟังบ้างครับ”

ชายหนุ่มแก้ตัวและขับรถไปจนถึงไดมอนด์เซ็นเตอร์ที่ตอนนี้กำลังเต็มไปด้วยคนมาท่องเที่ยว

ทยาทัพพาลิลัวไปชอปปิงร้านเสื้อผ้าเพราะเห็นว่าน่าจะเป็นของที่ผู้หญิงชอบกันและเสืออย่างขจรเดชก็แนะนำว่าอย่างนั้น หญิงสาวก็ไม่ได้ซื้ออะไรมากไปกว่าชุดไม่กี่ตัวที่เขาเป็นคนคะยั้นคะยอให้ซื้อ แน่นอนว่าด้วยดีกรีทายาทเจ้าของห้างทำให้เธอจะหยิบตัวไหนก็ได้ไม่ต้องจ่ายเงิน

“ตัวนี้เหมาะกับคุณนะ”

“โห ตัวละตั้งสองพัน ฉันไม่เอาหรอกค่ะ มันแพงเกินไป”

“ตัวละสองแสนถ้าคุณอยากได้ผมก็ซื้อให้ คุณลืมไปแล้วเหรอว่ามากับใคร?”

“แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะคะ”

“งั้นก็เป็นซะสิครับคุณลิลัว ผมจะได้เหมาเสื้อทุกแบบให้คุณหมดเลย ถ้าคุณอยากได้แหวนเพชร กำไล หรือแม้แต่บ้าน รถ หรืออะไรก็ตาม ผมจะหามาให้หมด” ทยาทัพกุมมือเธอขึ้นมาอย่างถือวิสาสะ ไม่อายใครต่อใครที่อยู่ในบริเวณ “คุณก็รู้นี่นาว่าผมรักคุณ รักมานานแล้ว รักตั้งแต่เห็นหน้า เมื่อไรคุณจะคบกับผมสักที?”

“อย่ารีบร้อนสิคะคุณชาย”

ลิลัวตอบอย่างไว้ตัว นิ้วลูบไล้มือเขาไปด้วย

“แต่ผมไม่อยากรอ”

“ถ้าคุณไม่อยากรอ คุณไปหาผู้หญิงคนอื่นสิคะ น่าจะมีคนที่อยากคบกับคุณเพียบ”

“ไม่เอา ผมรอคุณคนเดียว”

“งั้นก็รออีกหน่อยเถอะค่ะ ให้ฉันมั่นใจอะไรก่อน” ลิลัวหยิบเสื้อที่ตัวเองซื้อมาแล้วควักเงินลงไป ครอบครัวของเธอแม้จะไม่ได้ร่ำรวยมากขนาดทยาทัพแต่ก็จัดว่าเป็นคนรวยคนหนึ่ง “แล้วเสื้อผ้าแค่นี้ ฉันจ่ายเองได้ค่ะ ฉันก็ทำงานทำการ ไม่อยากได้ชื่อว่าเกาะผู้ชายกิน”

“แต่ผมอยากซื้อให้คุณ นะ”

“ก็ได้ค่ะ แต่ให้ฉันเลี้ยงข้าวคุณแทน ตกลงไหม?”

มีหรือที่ทยาทัพจะบอกว่าไม่ ลิลัวเป็นผู้หญิงที่ผู้ชายคนไหนก็ไม่กล้าปฏิเสธ เธอเลือกร้านอาหารที่มีระดับแต่ไม่แพงมากแล้วก็เข้าไปกิน

“สั่งอาหารค่ะ”

“รับอะไรดีครับ?”

“เอาผักโขมอบชีส หอมทอด กับสปาเกตตีคาโบ แล้วก็เบอร์บอนวิสกี้ตัวนี้ค่ะ” ลิลัวชี้ไปที่วิสกี้ราคาสองพันท่าทางล่อตาล่อใจ แค่เห็นเธอก็น้ำลายหกแล้ว มันน่ากินมากๆ “มือนี้ฉันเลี้ยงเอง ตอบแทนที่คุณซื้อเสื้อผ้าให้ฉัน อยากได้อะไรสั่งเลยค่ะ กินให้เต็มที่ คุณทัพเอาอะไรคะ?”

“สปาเกตตีหอยลาย พิซซ่าฮาวายเอี้ยน ไก่กรอบสองจาน แล้วก็น้ำเปล่า”

พนักงานโค้งหัวออกไป สองหนุ่มสาวคุยกัน

“คุณทัพกินจุเหมือนเคยเลยนะคะ”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทั้งคู่มาเดท มันก็หลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่มีอะไรคืบหน้าสักที ยิ่งเขาเข้าใกล้เธอก็ยิ่งห่าง แต่พอเขาจะปล่อยห่างเธอก็กลับมาโปรยยิ้มสวยๆ ใส่ ชายหนุ่มไม่เคยเข้าใจว่าเธอต้องการอะไรกันแน่ ลิลัวไม่เหมือนผู้หญิงหิวเงินที่คอยสูบเลือดสูบเนื้อล้างผลาญเวลาชอปปิงเหมือนแฟนคนก่อนๆ

ทยาทัพเป็นคนรวยก็จริง แต่เขาไม่เคยมีพวกคู่ขวงคู่ขาหรือคู่นอนเหมือนพวกคนรวยอื่นๆ

แม้จะดื้อด้านไม่ฟังใครและเอาแต่ใจเกินพิกัด แต่ถ้าคำแก้วอบรมจริงๆ ทยาทัพมีหรือจะไม่ฟัง เขาโตมากับคุณหญิงย่าที่คอยดูแลเอาใจใส่เขาอย่างใกล้ชิดจึงรักย่ามาก คำแก้วเป็นผู้หญิง จึงสอนให้หลานชายให้เกียรติผู้หญิงและไม่เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น ชายหนุ่มจึงไม่เคยล่วงเกินผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่แฟน กระทั่งสาวๆ ตามผับที่เพื่อนเรียกมาเขาก็ไม่เคยไปยุ่งย่ามอะไร จะมีก็แค่มองบ้างเป็นเรื่องปกติ

แต่ผู้หญิงที่เข้ามา กลับไม่มีใครทนเขาได้นาน นั่นก็เพราะว่า...

“เหยด... มึงดูสวยผมดำที่นั่งตรงนั้นสวยสัตว์ๆ”

แก๊งเด็กกวนตีนสี่คนที่แต่งตัวบอกยี่ห้อว่าเพิ่งไปแว้นมามองเข้ามาในร้านแล้วส่งเสียงวีดวิ้ว

“หุ่นโคตรเด็ด กูเห็นแล้วแข็งเลยว่ะ”

“ก้นแม่งโคตรน่า...”

“ไอ้เฟี๊ยตเอ๊ย ได้สักครั้งกูจะตั้งใจเรียนเลย”

โครม!!

ความอดทนของทยาทัพน้อยนิดเมื่อเทียบกับคนปกติ โอปป้าหน้าหล่อกระแทกโต๊ะดังโครมทำเอาหญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขาเดินเข้าไปหาพวกเด็กแว้นท่ามกลางสายตาที่ใครหลายคนจ้องมองมา กำหมัดแน่นจนเส้นเลือดที่แขนปูดโปนแล้วจ้องหน้าแบบพร้อมมีเรื่อง

“เมื่อกี้มึงพูดว่าอะไร?”

“เห้ย มึงมีปัญญาอะไรวะ?”

“ทำไมกูจะมีปัญหาไม่ได้ ก็มึงมาพูดจาถ่อยๆ กับผู้หญิงคนนี้”

“ผู้หญิงคนนี้? ใครวะ? เมียมึงเหรอ?”

“เออ เมียกูเอง” ทยาทัพพูดไปด้วยความหึงหวง โมเมหญิงสาวเป็นเมียเสร็จสรรพ ลิลัวที่กำลังยืนอยู่ห่างๆ ขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่มุมปากก็ยกกระตุกรวดเร็วจนแทบไม่มีใครสังเกต เธอไม่คิดจะห้าม ตรงข้ามยังอยากให้เขาจัดการพวกนั้นด้วยซ้ำ ด้านเด็กแว้นก็ไม่เกรงกลัวแต่อย่างใด

“เมียมึงเหรอ? พวกกูขอผลัดสักคืนได้เปล่า?”

“สักคืนเหรอ? มึงอยากมึงใช่ไหม? กูจะเล่นให้สูญพันธุ์เลยไอ้พวกโรคจิต!” ทยาทัพซัดหมัดล้วนๆ เข้าไปที่หน้า พอมันเสียหลักล้มแล้วก็ตรงเข้าไปกระทืบเป้าทันที ชายโฉดอีกสองคนวิ่งเข้ามาจะช่วยเพื่อนแต่ก็โดนหนุ่มหล่อจับหัวมันสองคนโขกเข้าหากันอย่างแรงจนเลือดออก

“โอ๊ย! มึง!”

“ทำไม? ทีงี้ยังเก่งอยู่ไหม?” ชายหนุ่มกระชากคอเสื้อมันขึ้นมาแล้วเข้าไปต่อยอีกหลายรอบ คนในบริเวณนั้นจะเข้ามาห้ามแต่เจอสายตาเกรี้ยวกราดก็ผงะแล้วถอยหลังไปหลายก้าว ทยาทัพโวยลั่น “เข้ามาดิวะ ใครห้ามกูจะจัดให้หมด กูจะล่อจนไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มสักครึ่งปีเลย”

ชายที่โดนกระทืบเงยหน้าขึ้นมา

“มึงมองหน้าแบบนี้ด่ากูในใจเหรอ!?” โดยไม่รอฟังคำตอบ ทยาทัพกระทืบท้องมันเข้าไปอีกรอบจนชายชั่วอาเจียนออกมา แรงของเขามหาศาลมากจนพวกมันสามคนทำอะไรไม่ได้ อีกคนก็ยืนตัวสั่นงันงกทำอะไรไม่ถูกหมดสภาพแว้นกร่าง “อะ มีอะไรจะพูดอีก? มีอะไรจะเถียงกูอีก?”

“ไอ้... ไอ้เฟี๊ยต ช่วยกูด้วย”

คนที่ดูเป็นหัวหน้าวิ่งเข้ามา แต่ทยาทัพก็เบี่ยงตัวแล้วศอกเข้ากลางหลังจนมันล้มลงไปอีกคน ทยาทัพยังไม่หายโกรธเข้าไปกระทืบซ้ำโดยเน้นที่จุดอ่อนไหวของบุรุษเพศ ทุกคนมองลิลัวอย่างวิงวอนเพราะรู้ว่าหญิงสาวเป็นคนเดียวที่จะห้ามศึกครั้งนี้ได้ ลิลัวเติมปากแล้วเดินเข้าไปห้ามอย่างเสียไม่ได้  

“พอแล้วค่ะคุณชาย แค่นี้พวกมันก็เจ็บมากแล้วค่ะ”

“นี่เห็นแก่คุณลิลัวนะมึง ไม่งั้นพวกมึงได้ไปเฝ้ายมบาลแล้ว” ทยาทัพดึงแขนเสื้อลงมาแล้วเดินกลับเข้าไปในร้านโดยไม่วายหันไปโวยคนอื่น “มองทำไม? กูกระทืบพ่อมึงเหรอ?”

“ปะ... เปล่าครับ เชิญเลยครับ ตามสบาย”

ชาวบ้านเดินตัวลีบออกไปจากบริเวณดังกล่าว มีคนใจบุญช่วยกันลากซากพวกเฟี๊ยตออกไป หลายคนคงดีใจมากกว่าสงสารเพราะไอ้เด็กแว้นพวกนี้วันๆ ก็ไม่ทำอะไรนอกจากซิ่งรถก่อความเดือดร้อนรำคาญให้คนอื่น แน่ล่ะว่าพวกมันก็นอนอ้ากพะงาบๆ รอไปส่งห้องไอซียู

ทยาทัพมองหน้าของลิลัวที่ดูอารมณ์ไม่ดี

“คุณไม่พอใจอะไรหรือเปล่าครับ?”

“อืม ฉันไม่ชอบให้คุณเรียกว่าเมีย ยิ่งต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ฉันยิ่งไม่ชอบ ฉันยังไม่ได้เป็นเมียคุณนะคะ” ลิลัวบอกยิ้มๆ แล้วจิบวิสกี้ ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าลึกๆ

“ขอโทษครับ ผมโมโหมากไปหน่อยที่พวกมันพูดจาไม่ดีกับคุณ”

“ช่างมันเถอะค่ะ อย่าเรียกอีกก็พอ จนกว่าฉันจะเป็นเมียคุณจริงๆ ฉันจะให้คุณเรียกทั้งวัน... ทั้งคืนเลย” หญิงสาวบอกอย่างมีเลศนัย เธอไม่เห็นคิดมากเลยที่ใครจะมองเธอในแง่เป็นสิ่งเร้าทางเพศ เธอภูมิใจด้วยซ้ำเพราะนั่นแปลว่าเธอสวยมีเสน่ห์ ลิลัวคิดอย่างมั่นใจ ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ปฏิเสธเธอไม่ได้