(Fic BTS) Dear [ Evil ] friend KookMin FT. VGA 18+

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 8 : ความรู้สึกที่ลังเล..!

บทที่ 8

: ความรู้สึกที่ลังเล...!

ทันทีที่ผมเห็นหน้าของผู้ชายที่ชื่อ [จองโฮซอก] ผมก็รู้ได้ทันทีที่ผมควรที่จะต้องทำยังไงต่อไป

สิ่งที่จอนจองกุกกลัวมากที่สุดก็คือการสูญเสีย..มันถึงเวลาแล้วแหละ  ที่ผมจะต้องทำให้เค้ามองเห็นค่าในตัวผม

มากกว่า แค่ คู่นอนเพื่อคั่นเวลา ในกับเค้าเท่านั้น

“ยุนกินี่พี่ชายของกูเอง..จองโฮซอก”

“พี่โฮซอกครับ..นี่มินยุนกิ เพื่อนรักสมัยม.ปลายของผมเอง”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ..รุ่นพี่โฮซอก”

มือของเรายื่นออกมาจับกันเอา  พร้อมกับรอยยิ้มเหมือนที่จะต้อนรับเพื่อนใหม่

ก่อนที่ผมจะเหลือบสายตาหันไปมองจองกุก ที่กำลังนั่งมองผมอยู่...แววตานั้น มันกำลังบอกให้ผมปล่อย  แต่เรื่องอะไรที่ผมจะทำ

ถ้าผมเป็นแค่คู่นอนของเค้าจริง  ผมก็มีสิทธิ์ที่จะคบ หรือ ทำอะไรกับใครก็ได้ไม่ใช่หรอ

“รุ่นพี่โฮซอกทานข้าวเช้ายังไงครับ..พอดีผมทำข้าวต้มหมูเอาไว้เยอะเลย  ไปนั่งทานกับผมนะ”

“อื้ม..เอาซิ พี่ก็หิวอยู่เหมือนกัน”

ผมให้โฮซอกนะนั่งข้างๆผม  ก่อนที่จะพูดหยอกล้อกับเค้าไปเรื่อยๆ

แต่ก็รู้หรอกนะ ว่าอีกคนมันรู้สึกยังไง  [ก็อยากเขี่ยกูออกมาเองไม่ใช่หรอ ใครจะไม่ไปสน]

“คือว่าจะว่าอะไรไหมครับรุ่นพี่โฮซอก ถ้าผมจะถามว่าพี่มีแฟนหรือยัง” ผมหันไปถาม  พลางทำสายตายั่วยวนให้กับเค้า

“แหมะยุนกิ ..เร็มไปไหมมึง  พึ่งเจอหน้าพี่กูไม่ถึงวันเลยนะ ถามแบบนี้แล้วหรอ” จีมินพูดขึ้น

“ไม่เป็นไรหรอจีมิน..ยังไม่มีครับ พอดีพี่ยุ่งๆอยู่แต่กับงาน เลยไม่ค่อยได้มีเวลาคิดเลยแบบนี้”

“แล้วสนใจที่จะมีไหมล่ะครับ..ถ้าสน ผมพอช่วยพี่หาคนๆนั้นได้นะ” ผมบอก พลางค่อยๆเขยิบมือของตัวเองเข้าไปใกล้ๆกับเค้า

.

.

ปัก..!!

แก้วน้ำถูกวางกระแทกลง  ก่อนที่ทุกคนที่อยู่บนโต๊ะจะพากันหันหน้ามองไปที่ต้นเสียง

“เป็นอะไรหรือเปล่าจองกุก”

“เปล่า..กูอิ่มแล้ว เดียวกูขอตัวไปรอที่รถนะ”

จองกุกมันบอก  ก่อนที่จะรีบดันตัวเองพรวดพราดลุกออกไปจากการสนทนาบนโต๊ะ  ก่อนที่ผมจะหันมาแสร้งยิ้มให้กับคนที่นั่งอยู่ข้างๆผม

“ยุนกิงั้นกูไปก่อนนะ/ งั้นผมฝากพี่โฮซอกไปส่งยุนกิที่ม. ด้วยนะครับ”

“ได้จีมินไปเถอะ..ไม่ต้องเป็นห่วง”

จองกุกกับจีมินพากันเดินออกไปแล้ว   เหลือเพียงแต่ผมกับพี่ชายของจีมินเท่านั้น ภายในห้อง..

“แล้วยุนกิ..มีเรียนกี่โมงแหละครับ พี่จะได้ไปส่ง”

“ไม่ต้อง”

O_O

“ขะ..ขอโทษครับ ..พอดีมัวแต่คิดอะไรเพลินไปหน่อย  เลยพูดออกไปแบบนั้น  แต่พี่โฮซอกไปต้องไปส่งผมที่ม.หรอกนะครับ พอดีวันนี้มีเรียนแค่วิชาเดียวเอง  แล้วผมก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาพอดี  ผมไม่รบกวนรุ่นพี่ดีกว่า”

“งั้นหรอ..ให้พี่ดูหน่อยนะ ว่าเรามีไข้หรือเปล่า”

ผู้ชายคนนั้นเอื้อมมือมาแตะที่หน้าผากของผมด้วยความเป็นห่วงทันที   ก่อนที่หัวใจของผมมันจะรู้สึกหวิวๆยังไงบอกไม่ถูก

คนที่ผมต้องการให้เค้าทำแบบนี้กับผม  เค้ายังไม่แค่รู้สึกเป็นห่วงผมขนาดนี้เลย

“ยุนกิตัวร้อนนิดๆนะ นั่งรออยู่นี่ก่อน เดียวพี่ออกไปซื้อยามาให้”

หมับ...!!!

ผมเอื้อมมือไปจับมือของคนคนนั้นมากุมเอาไว้  ก่อนที่จะหลับตาลงทั้งน้ำตาของผมที่มันไหลออกมา

หลังจากหวนกลับไปคิดถึงความหลังในวันนั้น...

นิ้วก้อยของเราสองคนเกี่ยวประสานกัน  ก่อนที่ใครคนนั้นจะโน้มลงริมฝีปากลงมาประกบกับริมฝีปากของผม

มันนิ่มนวล จนผมเองแทบจะลืมมันไม่ลง

[จองกุกรักยุนกินะ]

[อื้ม..สัญญานะว่ามึงจะไม่ทิ้งกูไปไหน]

ทั้งๆที่บอกว่ารักแล้วทำไมต้องลืม  ทำไมถึงต้องลบกูออกไปจากความทรงจำของมึงด้วยจองกุก

ปล่อยมือออกจากกูทำไม...[ทำแบบนั้นทำไม]

“ยุนกิครับ”

เสียงนั้นทำให้ผมลืมตาขึ้น แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองเค้าทั้งน้ำตา 

ก่อนที่ผมจะค่อยๆยื่นริมฝีปากของตัวเอง  เข้าไปสัมผัสกับริมฝีปากของเค้าอยากลืมตัว  แต่แทนที่เค้าจะปฏิเสธผม  เค้ากับตอบสนองผมมาเหมือนกัน..

.

.

แก๊ก

.

.

...........................................................

(จองกุก)

ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องเพื่อจะเข้าไปหยิบนาฬิกาของผมที่ลืมเอาไว้  แต่ไม่คิดเลยว่าผมจะต้องมาเห็นภาพอะไรแบบนี้

นี่ยุนกิเค้าต้องการประชดผม หรือ ต้องการที่จะทำแบบนั้นกับผู้ชายที่พึ่งรู้วันแรกกันแน่...

แต่มันก็ไม่แปลหรอก...เพราะคนอย่างมินยุนกิ  มันทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว

จะแปลกอะไรที่เค้าจะเปลี่ยนใจจาก ผม ไปหา คนอื่น

“จองกุกนาฬิกา...”

แก๊ก..!!

ผมรีบปิดประตู  แล้วหันไปแสร้งยิ้มให้กับจีมินทันที

“ไม่ต้องหรอก..ขี้เกียจเข้าไปเอาแล้วอ่ะ เรารีบไปม.กันเถอะ”

จีมินมองหน้าผมแบบงง..แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร  ก่อนที่รถสองคน จะพากันลงไปที่ลานจอดรถ

มหาลัยxx

ผมได้แต่นั่งเหม่อลอย  คิดถึงแต่ภาพที่ยุนกิกำลังยืนจูบกับผู้ชายคนนั้น

ทำไมกัน  ทั้งๆที่ควรจะดีใจ  ที่เค้ายอมออกไปจากชีวิตของผมแล้ว  แต่ยิ่งผมเห็นเค้านัวเนียกับผู้ชายคนอื่น  มันก็ยิ่งทำให้ผมโมโห

“เออ..วันนี้จองกุกกับห้องไปคนเดียวก่อนเลยนะ พอดีจีมินต้องอยู่ทำกิจกรรมที่ชมรมต่อนะ”

“แล้วมึงจะกลับยังไง..ให้กูมารับไหม”

“ไม่ต้องหรอก เหนื่อยป่าวๆ แค่นี้เอง..เดียวกูกลับกับไอ้จินก็ได้  ไม่ต้องห่วงนะ”

“อืม..ถ้าเสร็จก็รีบกลับนะ เดียวกูทำอาหารเย็นเอาไว้ให้”

.

.

“แม้หวานกันจังนะพวกมึงสองคนเนี่ย” เสียงของจินพี่ชายผม  ทำให้ผมกับจีมินหันหน้าไปมองมัน

“เมียผม ผมก็ต้องห่วงหรือเปล่า..งั้นผมไปนะ พี่จินฝากดูแลเมียผมด้วย”

“เออจะดูแลให้เป็นอย่างดีเลย..ไม่ต้องห่วง”

หอพักxx

ครื้น...!!

ล้อรถจอดสนิท  เครื่องดับลง  ผมนั่งอยู่ในรถคนเดียวซักพัก 

ก่อนที่กำลังจะคิดอยู่ว่าผมควรจะขึ้นห้องไปตอนนี้ดีไหม...แล้วผู้ชายคนนั้นกับยุนกิ  ยังอยู่ด้วยกันอยู่หรือเปล่า

ติ้ด...!!

ยุนกิ : จะนั่งอยู่ในรถคนเดียว แบบนั้นอีกนานไหม

ผมล่ะสายตาออกจากโทรศัพท์  ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองยุนกิที่กำลังยืนมองหน้าของผมอยู่ที่หน้ารถ

ผมแสร้งถอนหายใจ ก่อนที่จะเปิดประตู เดินจากรถลงมา  ประตูรถปิดสนิทแล้ว  ผมรีบเดินหนียุนกิเข้าไปข้างใน

ไม่อยากที่จะพูด  หรือเถียงอะไรกับเค้าตอนนี้

แก๊ก...!!

ประตูถูกเปิดเข้ามา  ก่อนที่ผมจะเหวี่ยงกุญแจรถไปที่โต๊ะ  แล้วเดินหนีเข้ามาในห้องนอนของผมเอง

โดยที่ไม่ทันสังเกตเห็นยุนกิที่เดินตามเข้ามาด้วย

เสียงกรลูกบิดดังขึ้น  ผมรีบหันหน้าไปมองคนที่พึ่งเดินตามหลังผมเข้ามาทันที

“เป็นอะไร”  ยุนกิถาม

“กูต่างหากต้องถามมึง ว่ามึงเป็นอะไร ทำแบบนี้ทำไม ..เจอกับมันไม่ถึงวัน จูบกับมันแล้วหรอ”

“แล้วทำไม..หึง..หรอ กูจะจูบกับใคร จะทำอะไร มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับมึงนิ  มึงบอกกับกูเองไม่ใช่หรอว่า กูมันก็แค่คู่นอน

แล้วมึงจะมาหึง จะมาหวงกูทำไม คนที่มึงต้องหึง ต้องหวง มันคือปาร์คจีมิน ไม่ใช่กู อย่าลืมซิ”

หมับ..!!

“มินยุนกิ”

ผมรีบเดินเข้าไปดึงตัวยุนกิเข้ามาใกล้ๆ  ก่อนที่จะเอาแรงบีบที่ต้นแขนของเค้าอย่างลืมตัว 

แต่สายตาของยุนกิที่จ้องมองมาที่ผม มันทำให้ผมรู้ว่าผมกำลังทำเค้าเจ็บ  ไม่ใช่แค่ร่างกาย  แต่มันลืมทั้งความรู้สึกของเค้าด้วย

“หึ!น่าขำนะ ทีมึงเห็นกูจูบกับพี่โฮซอกมึงยังโกรธกูขนาดนี้  แต่ทีกูต้องทนเห็นมึงหยอกล้อ มีอะไรกับ ปาร์คจีมิน กูเสือกพูดอะไรไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้..กูก็เจ็บเป็นเหมือนกันนะจองกุก”

“คือว่ากู…”

ยุนกิรีบปัดมือที่ผมกำลังเอื้อมขึ้นไปเช็ดคราบน้ำตาให้กับเค้าออกทันที   ก่อนที่จะรีบผลักตัวผมออกห่างจากตัวเค้า

“พอเถอะจองกุก..หยุดเรื่องบ้าๆแบบนี้ซักที  มันจบแล้ว กูตัดสินใจคบกับพี่โฮซอกไปแล้ว”

ยุนกิตะโกนบอกคำนั้นกับผมทั้งน้ำตา  ก่อนที่ผมจะรีบดึงตัวเค้าเข้ามากอดเอาไว้

“ไม่นะยุนกิ..จองกุกขอโทษ จองกุกขอโทษจริงๆ”

ผมยืนกอดยุนกิอยู่แบบนั้นซักพัก  ก่อนที่เค้าจะค่อยๆล่ะตัวเองออกจากอ้อมกอดของผมเล็กน้อย แล้วเงยหน้ามองผมทั้งน้ำตา

ก่อนที่ผมจะค่อยๆเอื้อมมือไปปาดคราบน้ำตานั้นเบาๆ

“กูถามมึงจริงๆเถอะจองกุก มึงยังรักกูอยู่ไหม”

“รักซิ..กูยังรักมึงอยู่นะยุนกิ”

“รักทั้งๆที่มึงยังมีปาร์คจีมินอยู่ข้างกายมึงแบบนี้ทุกวันนะหรอกจองกุก..แล้วมันจะต่างอะไรกับการที่กูต้องเป็นชู้กับมึงแบบนี้ต่อไปล่ะ”

ผมไม่ได้ตอบอะไรกับยุนกิเลย .. ผมได้แต่นิ่งไปซักพัก ก่อนที่ยุนกิเค้าจะพยักหน้าตอบรับความรู้สึกของผมเบาๆ พร้อมกับแสร้งยิ้มให้

แล้วโผล่เข้ามาจูบที่ปากของผมทั้งน้ำตา  ก่อนที่ผมจะตอบสนองเค้า  ด้วยการที่ดันตัวเค้าให้นอนราบไปบนเตียงของผม

.

.

หน้าหอพักxx

“ขอบใจนะไอ้จินที่มาส่งกูอ่ะ”

“เออ..แค่นี้เอง/ มึงรีบลงไปเถอะ ป่านนี้จองกุกมันทำอาหารเย็นเอาไว้รอมึงแล้วมั้ง”

“กูไปนะ”

จีมินเปิดประตูก้าวเท้าลงมาจากรถของจินทันทีที่ล่ำลากันเสร็จ  ก่อนที่จะเดินตรงไปที่ห้องของตัวเองพร้อมกับรอยยิ้มเบาๆบนใบหน้า

ตึก

ตึก

!!

ปลายเท้าหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตู  ก่อนที่จะหันไปคว้ากุญแจออกจากกระเป๋า

แก๊ก..!!

กิจกรรมที่กำลังทำอยู่หยุดชะงักลง  ก่อนที่ทั้งคู่จะหันไปมองที่หน้าประตูห้องนอน

O_O

ตัดฉับ++++

ขอโทษที่ไม่ได้มาอัพให้หลายวันเลย  พอดีติดธุระ

แต่อย่าลืม..อ่านจบ  คอมเม้น..ด้วยนะคะ

 

เครดิต:Nleeนูน่าไรต์