คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 3 ‘หมอยุ้ง’ คุณค่านี้ที่ ‘พี่ซัน’ คู่ควร 1/2
หมูในฟาร์มได้รับการดูแลอย่างดีมาก่อนอยู่แล้ว หลังจากเดินสำรวจหมูทุกคอกแบบปูพรม ยุ้งทองจึงสรุปได้ว่างานของเธอไม่ได้หนักหนาอย่างที่คาดคิดไว้ตั้งแต่ตัดสินใจรับปากธรณ์ว่าจะมาเป็นสัตวแพทย์ที่นี่ หญิงสาวประเดิมงานแรกในฟาร์มด้วยการตรวจสุขภาพให้ลูกหมูคอกอนุบาล ก่อนเริ่มงานที่สองด้วยการทำคลอดหมูแม่พันธุ์ดูร็อกที่ค่อนข้างรักสันโดษและไม่ยอมให้ช่วยทำคลอดง่ายๆ ลูกหมูครอกใหม่แข็งแรงทุกตัว ถือว่าเป็นนิมิตหมายอันดีสำหรับวันแรกของการทำงาน
ยุ้งทองเสร็จสิ้นงานทุกอย่างในช่วงบ่ายแก่ๆ หญิงสาวใช้เวลาที่เหลือในวันนี้ทำความรู้จักกับคนงานรวมไปถึงสาวร่างเล็กแต่แสนแกร่ง ผู้เป็นหัวเรือใหญ่ของฟาร์มการุณย์กาญจ์ซึ่งเป็นเจ้านายเธอโดยตรง ทะเลจันทร์คือน้องสาวแท้ๆ ของภูตะวัน ทว่าเธอกลับคุยแล้วสบายใจมากกว่าคุยกับนายโย่ง ‘นายซี’ ที่คนงานทั้งฟาร์มเรียกขานเป็นคนคุยสนุก มนุษยสัมพันธ์เป็นเลิศ แถมยังไม่ถือตัว
“ขอโทษที่ไม่อยู่เมื่อวานนะคะ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ ไม่ต้องซีเรียส พี่ก็เป็นคนงานคนหนึ่งในฟาร์ม”
“ได้ยังไงกัน มีพี่ยุ้งงานซีเบาลงเยอะเลย เมื่อก่อนน่ะมีพี่ธรณ์มาช่วยดูให้ค่ะ ไม่เคยคิดค่าแรงสักบาท ซีเลยไม่กล้าใช้งาน” ทะเลจันทร์ยิ้มละไม เจ้าตัวเล็กในท้องพลอยดิ้นไปด้วย ราวกับรับรู้ได้ว่าแม่กำลังมีความสุข “ดีที่พี่ยุ้งยอมมาทำงานที่นี่ ทีแรกจะเปิดรับสมัครนั่นแหละค่ะ แต่พี่ธรณ์แนะนำว่ามีรุ่นน้อง โชคดีจัง พี่ยุ้งเป็นคนสระบุรีเหมือนกัน”
“ว่าแต่ในท้องเป็นตาหนูหรือยายหนูเอ่ย กี่เดือนแล้วจ้ะ ถ้าให้เดาคงราวๆ ห้าหกเดือนใช่ไหม” คนตรงหน้าเธอผิวพรรณอิ่มเอิบ ดูมีน้ำมีนวลหากก็ไม่ได้อ้วน มีเพียงหน้าท้องที่นูนเด่นยืนยันว่ามีอีกชีวิตหนึ่งเจริญเติบโตอยู่ภายใน
“ถูกเผงเลยค่ะ เข้าเดือนที่ห้าแล้ว ถ้าไม่ติดว่าหมอนัดคงได้เจอพี่ยุ้งตั้งแต่เมื่อวาน นี่เลยให้พี่ซันมาต้อนรับแทน”
สัตวแพทย์ประจำฟาร์มยิ้มแกนๆ ยามกระหวัดนึกไปถึงคนที่ทำหน้าที่ต้อนรับเธอแทนทะเลจันทร์ จะเรียกว่าต้อนรับคงไม่ถูกนัก ‘ขับไล่’ น่าจะเหมาะกว่า
“ใครต้อนรับก็เหมือนกันจ้ะ” น้องสาวภูตะวันกำลังจดจ่ออยู่กับการลูบท้องป่องๆ จึงไม่ได้เห็นสีหน้าเธอในเวลานี้
“เมื่อวานพี่ซันดูแลพี่ยุ้งดีหรือเปล่าคะ”
ดูแลดีหรือเปล่าน่ะหรือ...
สบประมาทตั้งแต่วินาทีแรกที่รู้ว่าสัตวแพทย์ประจำฟาร์มคือใคร
แสดงออกว่าไม่ชอบหน้า ทั้งที่อยู่ต่อหน้าคุณกาญจนากับคุณการุณย์
แล้วไหนจะทิ้งไว้กลางทางมืดๆ ปล่อยเธอให้เดินกลับบ้านพักรับรองเองตามยถากรรม
...หากตอบว่า ‘ดูแลดี’ ก็คือการโกหก
“ก็ดีค่ะ” ยุ้งทองเลือกโกหกเพื่อให้หญิงสาวผู้มีมนุษยสัมพันธ์ดีกว่าพี่ชายได้สบายใจ นับจากนี้เธอกับภูตะวันคงไม่ได้เจอกันบ่อยนักหรอก เพิ่งรู้จากคนงานในฟาร์มเมื่อเช้านี้นี่เองว่าชายหนุ่มอาศัยอยู่ที่ไร่ข้าวโพดในอีกจังหวัด เดือนหนึ่งกลับบ้านไม่เกินสี่ครั้ง และแต่ละครั้งก็อ้างแรมไม่เกินสองคืน ซึ่งอาจเป็นสี่ครั้งในหนึ่งเดือนที่เธอจะกลับบ้านไปหาอ้อมกอดอุ่นๆ จากพ่อแม่เช่นกัน เพียงแค่นี้ก็ไม่ต้องเห็นหน้านายโย่งให้รำคาญตารำคาญใจ
“พี่ยุ้งคะ”
“ขะ...คะ” หญิงสาวสะดุ้งน้อยๆ เมื่ออีกฝ่ายแตะลงบนท่อนแขน
“มีอะไรทำให้ไม่สบายใจบอกซีได้นะคะ ถ้าเกี่ยวกับฟาร์มหมูซีจะดูแลให้ เห็นพี่ยุ้งเหม่อๆ ซีเรียกตั้งหลายครั้งแล้ว” ทะเลจันทร์บอกตามตรง เธอกลายเป็นคนไม่อ้อมค้อมตั้งแต่แต่งงาน
“ขอโทษจ้ะ พี่คิดถึงเรื่องเก่าๆ น่ะ”
“เรื่องเก่าๆ ?”
“บังเอิญไปไหม ถ้าพี่จะบอกซีว่าพี่กับซันรู้จักกันมาก่อนหน้านี้” เรื่องนี้ไม่ใช่ความลับแม้ว่าจะไม่บอกก็ได้ แต่เธอเลือกบอกน้องสาวคู่กัด “สมัยเรียนมัธยมเคยเรียนโรงเรียนเดียวกัน”
“จริงหรือคะ” คนฟังตาโตดูน่ารัก
“จ้ะ ไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่แยกย้ายไปเรียนมหา’ลัย จนได้มาทำงานที่ฟาร์มนี้ พี่ถึงรู้ว่าซันเป็นพี่ชายของซี”
“ดีเลยสิคะ ทำงานกับคนคุ้นเคยคุยกันง่ายหน่อย”
เขาอยากคุ้นเคยกับเธอหรือเปล่าเถอะ เจอกันแต่ละครั้งก็ใช่ว่าพูดจาหวานหูใส่กัน
“ซีว่าอย่างนั้นหรือจ๊ะ”
“ค่ะ”
บทสนทนาถูกหยุดเอาไว้แค่นั้นเมื่อประตูสำนักงานประจำฟาร์มถูกเคาะ ชายหนุ่มคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามา ก่อนนั่งลงบนโซฟาตัวยาวข้างๆ ทะเลจันทร์แล้วส่งรอยยิ้มผูกมิตรให้
“คนนี้พี่ยุ้ง” ลูกสาวคนเล็กของคุณการุณย์แนะนำเพียงชื่อ เพราะรู้กันอยู่แล้วว่าสัตวแพทย์มีชื่อว่ายุ้งทอง “ส่วนคนนี้พี่ปราบค่ะ พ่อของตัวเล็กในท้องซี”
“สวัสดีค่ะ” ยุ้งทองยกมือไหว้ สามีทะเลจันทร์น่าจะอายุมากกว่าเธอ ใบหน้าสาวรุ่นน้องฉาบไปด้วยความรักและความสุขเมื่อแนะนำพ่อของลูกให้เธอรู้จัก
ปราบศึกชวนคุยอีกหน่อย ก่อนขอตัวพาทะเลจันทร์กลับบ้านตุ๊กตา ยิ่งได้พูดคุยกับหลายคนในฟาร์มแห่งนี้ ไม่ว่าจะเป็นคุณการุณย์ คุณกาญจนา ทะเลจันทร์ ปราบศึก หรือแม้แต่คนงานหลายชีวิต เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าภูตะวันคือแกะดำของฟาร์ม หน้าบูดบึ้ง ไม่เป็นมิตร ต่างจากทุกคนโดยสิ้นเชิง
“ไหนว่าเหนียวตัว อยากอาบน้ำไงคุณแม่” ดอกเตอร์ปราบศึกเอ่ยแซวภรรยายอดดวงใจ ทะเลจันทร์บ่นว่าเหนียวตัวตั้งแต่เดินออกจากสำนักงานมาจนถึงบ้านตุ๊กตา แต่เมื่อมาถึงบ้านกลับนั่งแช่บนเก้าอี้ในห้องครัว มองเขาทำกับข้าวเพียงครู่เดียวก่อนหมุนแก้วน้ำดื่มเล่น สายตาจดจ่อมันราวกับกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก
“ซีกำลังคิดเรื่องพี่ซันกับพี่ยุ้ง”
“หืม ซันกับหมอยุ้ง ?” ชายหนุ่มถามพลางจัดการนำถ้วยไข่ตุ๋นหมูสับลงวางในหม้อนึ่งที่น้ำเดือดจนไอความร้อนสีขาวพวยพุ่ง
“ทำไมพี่ซันไม่บอกซีว่าพี่ยุ้งเป็นเพื่อน มันผิดปกติไปไหม”
“อืม” ปราบศึกเห็นด้วย จะว่าลืมบอกก็ไม่น่าใช่
“โทรหาดีกว่า ซีอดใจไว้ถามตอนพี่ซันกลับมาบ้านไม่ไหว”
หญิงสาวตบๆ กระเป๋าชุดคลุมท้องของตน ตอนนี้เองที่นึกขึ้นได้ว่าวางมันไว้บนโต๊ะในห้องนั่งเล่น เช่นนั้นแล้วจึงแบมือตรงหน้าสามี ส่งสายตาปิ๊งๆ แทนคำขอ ได้เครื่องมือสื่อสารเคลื่อนที่สมใจจึงกดหมายเลขซึ่งจำได้แม่น รอสายไม่นานฝ่ายนั้นก็กดรับ
“ครับพี่ปราบ”
“พูดเพราะจัง นี่ซีเอง ยืมมือถือพี่ปราบมาโทร”
“เออ แกมีอะไร” ชายหนุ่มเปลี่ยนน้ำเสียงฉับราวสับสวิตซ์
“แหม โทรหาพี่ชายต้องมีธุระด้วยหรือ” เสียงถอนหายใจดังลอดจากปลายสาย เป็นปกติของพี่ซันนั่นละ “ทำไมไม่บอกว่าเคยเรียนที่เดียวกับพี่ยุ้ง”
ภูตะวันเงียบไปพักหนึ่งเหมือนตัดสายทิ้งไปแล้ว ทะเลจันทร์ต้องเลื่อนโทรศัพท์ออกจากใบหูมาตรวจเช็กหน้าจอ ถึงได้เห็นว่าเลขวินาทียังเดินอยู่ หญิงสาวแนบหูอีกครั้งไม่นานเสียงทุ้มจึงลอดผ่านสาย
“ยายหมอหมูบอกหรือ”
“อือ แล้วทำไมต้องเรียกพี่ยุ้งแบบนั้น”
“เป็นหมออะไรก็เรียกตามที่เป็น ถ้าเป็นหมอรักษาหมีฉันก็เรียกหมอหมี รักษาหมาเรียกหมอหมา ยายนั่นรักษาหมู เรียกหมอหมูถูกแล้ว”
“พอเลยๆ” ยิ่งปล่อยให้พูดยิ่งตีรวนไปกันใหญ่
“ปกป้องกันจัง ฉันเป็นพี่แกนะโว้ย”
“ก็เพราะพี่ซันเป็นพี่ ซีถึงพอเดาออกว่าระหว่างพี่ซันกับพี่ยุ้งต้องมีอะไรแอบแฝง ไม่อย่างนั้นพี่ซันบอกซีตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าพี่ยุ้งเป็นเพื่อน ไม่อุ๊บอิ๊บมุบมิบจนซีรู้เองแบบนี้หรอก”
“แกต้องรู้ทุกเรื่องหรือไง”
“เพื่อนพี่ซันไม่มีคนไหนที่ซีไม่รู้จัก” สมัยก่อนเธอไปไหนมาไหนกับพี่ชายด้วยความที่ชอบลุยๆ เหมือนกัน เพื่อนภูตะวันเธอรู้จักทุกคน ฟาร์มการุณย์กาญจ์คือสถานที่ตั้งแคมป์บ่อยครั้ง “นอกจากว่าพี่ยุ้งจะไม่ใช่เพื่อนธรรมดา”
“ไอ้นี่ !”
ความคิดเห็น