[Fic iKON] Once Upon A Time #DoubleB[จบ]

ลำดับตอนที่ #8 : Episode 7

Episode 7

“มาเถอะที่รัก มาอยู่เคียงข้างฉัน” เสียงนี้อีกแล้ว เสียงนี้มันเรียกเขาอีกแล้ว

     ร่างบางเดินวนอยู่ในความมืดมิดพร้อมกับมีเสียงประหลาดดังเรียกเขาไม่ยอมหยุด ผู้หญิงแก่คนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับมาจับมือเขาเดินไปในความมืด ทั้งสองข้างทางเป็นป่าทึบไม่มีแสงสว่างส่องมาเลยซักนิด คนตัวเล็กพยายามมองหาสิ่งมีชีวิตก็พบว่ามันไม่มีใครเลย ตอนนี้เขาหยุดเดินก่อนจะหันกลับมาก็พบว่าหญิงแก่คนนั้นหายไปแล้ว แล้วอยู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีอะไรซักอย่างลอยอยู่บนหัวเมื่อเงยหน้าขึ้นไปก็ต้องทำให้เขาตัวแข็งถือแล้วเบิกตากว้าง สักพักร่างกายก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่รู้ รู้สึกเหมือนมีใครจะกระชากหัวใจออกไปจากตัวเขา

“อ๊ากกกก!”

เฮือกก!!

ฮันบินสะดุ้งตื่นขึ้นมาก่อนจะหอบหายใจหนัก ฝันแบบนี้อีกแล้วสินะ ตั้งแต่เด็กจนจำความได้เขามักจะฝันแบบนี้ตลอด แล้วมันก็หายไปพักหนึ่งจนตอนนี้กลับมาฝันแบบนี้อีกแล้ว เสียงที่เรียกเขา หญิงแก่คนนั้น และสิ่งที่เขาเงยหน้าขึ้นไปมองในความฝันมันน่ากลัวจนบอกไม่ถูก ถ้าคนเราบอกว่าความฝันมักจะเกิดขึ้นจริง เขาไม่อยากให้เรื่องนี้เกิดกับตัวเขาเลยซักนิด ได้แต่ขอให้มันเป็นแค่ความฝันแบบนั้นต่อไป

ฮันบินลุกขึ้นออกจากเตียงก่อนจะเดินไปเปิดผ้าม่านให้แสงแดดส่องเข้ามา วันนี้เป็นวันหยุดที่เขาไม่ต้องไปโรงเรียนมันเลยทำให้เขานอนตื่นสายได้ขนาดนี้ ร่างบางพาตัวเองกลับมานั่งบนเตียงอีกครั้งก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นอะไรไปเรื่อยเปื่อย พลางคิดว่าวันหยุดแบบนี้เขาควรจะไปไหนดี การอยู่บ้านเฉยๆมันน่าเบื่อสำหรับฮันบิน แต่บางทีเขาก็อยากนอนนิ่งๆบนเตียงทั้งวันไม่อยากไปไหน นอนกลิ้งไปมาซักพักก็นึกถึงจินฮวานขึ้นมา ฮันบินลุกขึ้นก่อนจะไปจัดการอาบน้ำ ล้างหน้าแปรงฟันแล้วลงไปหาจินฮวานที่ข้างล่าง เมื่อลงมาถึงฮันบินก็เห็นจินฮวานนั่งเล่นกับโอบังอยู่

“พี่จินฮวานตื่นนานแล้วหรอ?” ฮันบินถามพลางไปนั่งข้างๆ

“ก็ได้สักพักแล้ว วันหยุดตื่นสายเลยนะเรา” จินฮวานตอบก่อนจะอุ้มโอบังมานั่งบนตัก

“แหะๆ ขอนิดหนึ่งครับ เออพี่อยากไปเดินเล่นดูเมืองหน่อยมั้ย เดี๋ยวผมพาไป” ฮันบินบอกก่อนจะรับแก้วโอวันตินร้อนมาจากแม่บ้านที่เอามาให้

“ก็ดีนะ อยากไปดูเหมือนกันว่ามันเปลี่ยนไปแค่ไหนแล้ว” จินฮวานบอกยิ้มๆ

“งั้นเดี๋ยวผมชวนจุนฮเวไปด้วย ไปเดินเล่นกัน” พูดจบฮันบินก็โทรไปหาจุนฮเวบอกให้ไปเจอกันที่นัดหมาย

“ลุงคนขับรถอยู่มั้ยครับ?” ฮันบินหันไปถามป้าแม่บ้าน

“ไม่อยู่นะคะ เห็นว่าออกไปกับคุณดาร่าตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ” ป้าแม่บ้านบอกทำให้ฮันบินมุ้ยหน้าขึ้นมา

“แล้วเราจะไปยังไงกันดีล่ะครับ ให้ไอ้จุนมารับคงไปกันไม่ได้แน่ๆ” ฮันบินบ่น

“งั้นไปดูที่หน้าบ้านสิ พี่ว่ามันน่าจะมีตัวช่วยได้อยู่นะ” จินฮวานบอกยิ้มๆทำให้ฮันบินที่กำลังสงสัยลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปที่ประตูบ้าน เมื่อเปิดมันออกไปเขาก็เจอกับรถสปอตไบค์สีดำด้านคันสวยจอดอยู่ ฮันบินเดินตรงไปก่อนจะเดินวนรอบรถคันนั้นด้วยสายตาที่ตื่นเต้น

“ของพี่จินฮวานหรอ สวยจังเลย ผมอยากได้บ้างเลย” ฮันบินบอกพร้อมกับค่อยๆยื่นมือไปจับสปอตไบค์คันตรงหน้าเบาๆ เหมือนกลัวว่าถ้าจับแรงแล้วมันจะแตกสลายยังไงแบบนั้น

“ของฮันบินนั้นล่ะ พี่ซื้อให้” จินฮวานบอกพร้อมกับยื่นกุญแจรถไปตรงหน้าฮันบิน ทำให้เจ้าตัวถึงกลับอึ้งพูดอะไรไม่ออก นั้นทำให้จินฮวานหัวเราะขึ้นมาเสียงดังกับสีหน้าที่ดีใจป่นตกใจของฮันบิน

“ห..ให้ผมจริงหรอ เย้! ขอบคุณครับ ขอบคุณมากๆเลย” ฮันบินรับกุญแจมาก่อนจะโค้งตัวขอบคุณให้จินฮวานจนนับไม่ถ้วน

“ฮ่ะๆ ไม่เป็นไรหรอก เพราะงั้นจะได้ไปไหนมาไหนแบบสะดวกแล้วเนอะ” จินฮวานพูดก่อนจะมองฮันบินที่ตอนนี้หันไปสนใจรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“งั้นพี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้เลย ผมจะพาไปแว๊นเอง” ฮันบินบอกพร้อมกับส่งรอยยิ้มกว้างไปให้

“โอเคๆ งั้นเดี๋ยวอีก 10 นาทีมาเจอกัน” จินฮวานบอกก่อนที่จะพาตัวเองเข้าไปในบ้าน อย่างน้อยๆเขาเห็นฮันบินมีความสุขในตอนนี้ก็ดีแล้ว เพราะว่าไม่รู้ต่อไปฮันบินต้องเจอกับอะไรบ้างก็ไม่รู้ มันอาจจะเป็นเรื่องที่เลวร้ายที่สุดของฮันบินเลยก็ว่าได้

ààààà

            ภายในห้องนอนขนาดใหญ่ ผ้าม่านยังคงถูกปิดกั้นแสงแดดไว้ คนร่างสูงผิวเข้มเดินเข้ามาในห้องก่อนจะมองคนตัวเล็กที่ยังคงนอนหลับอยู่บนเตียง ว่ากันว่าแวมไพร์นั้นไม่หลับ แต่เอาจริงๆแล้วแวมไพร์สามารถงีบหลับได้ อย่างเช่นตอนนี้ บีไอกำลังงีบหลับอย่างสบายภายในห้องนอนบ้านของมินโฮ คนตัวสูงเดินไปนั่งที่ข้างเตียงก่อนจะมองใบหน้าที่หลับตาพริ้มนั้นอย่างตั้งใจ จะบอกว่าเขาคิดถึงบีไอนั้นมันก็ถูก เพราะบีไอเป็นรักแรกของมินโฮไม่แปลกเลยที่มินโฮจะรักมากขนาดนั้น แต่แล้วมินโฮก็ถูกทำร้ายจิตใจด้วยคำพูดที่ออกมาจากปากคนรักของเขาเอง ร่างสูงยื่นมือไปไล้ใบหน้าเรียวนั้นเบาๆก่อนจะเผลอยิ้มออกมาเมื่อคิดถึงวันเก่าๆ

“คิดถึงตอนนั้นจังนะ” บีไอพูดก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วมองมินโฮที่ตอนนี้ดึงมือตัวเองกลับมาแล้ว

“อย่ามาพูดแบบนั้น” มินโฮบอกก่อนที่บีไอจะลุกขึ้นนั่ง

“นายไม่สงสัยเลยรึไงว่าฉันรักนายมากขนาดนั้น แล้วทำไมถึงได้มาพูดจาทำร้ายจิตใจนายได้” บีไอบอกพร้อมกับมองหน้ามินโฮไปด้วย

“เพราะนายมันหลายใจไงล่ะบีไอ”

“ไม่ใช่! เพราะบ๊อบบี้” บีไอพูดออกมาเสียงดัง

“บ๊อบบี้ บ๊อบบี้ทำไม?” มินโฮถามพลางมองหน้าบีไอ

“คืนนั้นที่เราจะเปลี่ยนที่อยู่กัน บ๊อบบี้เป็นคนสะกดจิตฉันให้ไปพูดว่าฉันไม่รักนายแล้ว พูดทุกอย่างที่ทำร้ายจิตใจนาย ให้ฉันอยู่ห่างนาย ให้ฉันบอกนายว่าฉันรักบ๊อบบี้ไม่ได้รักนายแล้ว เมื่อนายเดินจากฉันไปก็ขอให้ฉันหัวเราะใส่นายทั้งๆที่ในใจฉันไม่อยากทำเลยซักนิดมิโน ฉันไม่เคยนอนกับบ๊อบบี้เลยซักครั้ง ที่นายเห็นมันเป็นแค่ภาพลวงที่บ๊อบบี้สร้างขึ้น” บีไอพูดก่อนจะยื่นมือมาจับมือมินโฮไว้ มินโฮนิ่งไม่คิดว่าจีวอนจะทำแบบนั้น จริงอยู่ที่จีวอนชอบหาเรื่องเขาบ่อยๆแต่ไม่คิดว่าจะทำกันแบบนี้

“แต่กับซิโค่ นายเต็มใจไปกับมัน นายเต็มใจที่จะนอนกับมัน!” มินโฮพูดก่อนจะลุกขึ้นยืนเดินไปทางหน้าต่าง

“ฉันขอโทษ มันเป็นทางเดียวที่ฉันจะหลุดพ้นจากบ๊อบบี้ได้ ฉันขอโทษ” บีไอบอกก่อนจะก้มหน้าอย่างยอมรับผิด

“หึ นายก็รู้ว่าฉันเกลียดคนที่นอกใจฉันมากที่สุด เพราะงั้นนี้คือการทำโทษ” มินโฮกระตุกยิ้มร้ายก่อนจะเปิดผ้าม่านให้แสงแดดส่องเข้ามา

“โอ๊ย!” เมื่อบีไอยกแขนขึ้นมาบังแสงก็ต้องพบกับแสงแดดที่เผาตัวเขา บีไอรีบหลบเข้ามุมห้องมุมหนึ่งที่แสงแดดไม่ค่อยส่องถึงพลางมองหน้ามินโฮ

“กำไลนั้นต้องใช้กุญแจนี้ไข ถ้านายเข้ามันออกไม่ได้ นายโดนแดดเผาตายแน่” มินโฮบอกแล้วชูลูกกุญแจอันเล็กขึ้นมาก่อนจะเก็บมันไว้ที่กระเป๋ากางเกงของตัวเอง บีไอก้มมองข้อมือของตัวเองที่ตอนนี้มีกำไลล็อคไว้อยู่ มันคือกำไลที่อาบไปด้วยน้ำเวอร์เวน ถ้าแวมไพร์ตัวไหนใส่กำไลนี้จะทำให้ไม่สามารถไปเดินกลางแดดได้

“เพราะงั้นระหว่างที่นายอยู่ในห้องนี้ ฉันอยากให้นายสำนึกแล้วบอกฉันมาซักทีว่าซิโค่มีแผนอะไร แต่ฉันคงต้องไปคุยกับไอ้น้องชายตัวดี เพราะงั้นรอจนว่าฉันจะกลับมานะที่รัก” มินโฮบอกยิ้มๆก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าออกจากห้องไปโดยไม่สนใจบีไอที่โวยวายอยู่ข้างหลัง

“นายจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะมิโน!”

บีไอตะโกนไล่หลังมินโฮไปแต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่สนใจเลยซักนิด บีไอยืนหัวเสียอยู่ในห้อง พยายามไม่ให้ตัวเองออกไปโดนแดด เจ้าตัวลองยืนมือออกไปนิดเดียวแดดก็เตรียมพร้อมที่จะเผาไหม้เขาให้เป็นจุล

“แม่งเอ้ย!”

หลังจากที่จัดการกับบีไอเสร็จ มินโฮตั้งใจจะไปหาจีวอนที่บ้านเพื่อจะไปถามความจริงเกี่ยวกับเรื่องนั้น ยอมรับว่าได้ยินครั้งแรกเขาโกรธมาก จนถึงตอนนี้ก็ยังโมโหไม่หาย น้องชายที่เขาไว้ใจทำไมทำกับเขาแบบนั้น นั้นคือคำตอบที่เขาอยากรู้ที่สุดในตอนนี้ มินโฮเดินเข้ามาในบ้านของจีวอนก่อนจะมองหาน้องชายตัวดีแต่ไม่พบ เขาเลยตัดสินใจตะโกนเรียกเสียงดัง

“บ๊อบบี้ นายอยู่ไหน!”

“มาถึงก็เสียงดัง มีอะไร?” จีวอนเดินออกมาจากห้องทางด้านบนก่อนจะเดินมาหามินโฮที่ตอนนี้ยืนอยู่กลางห้องโถง เมื่อจีวอนเดินมาถึงมินโฮไม่พูดอะไรนอกจากส่งหมัดไปต่อยจีวอนจนหน้าหันทำให้จีวอนเริ่มโมโหขึ้นมาบ้างแล้ว

“นายทำแบบนั้นทำไม!” มินโฮพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว

“ฉันทำอะไรวะ!” จีวอนตอบกลับไปก่อนจะต่อยเข้าไปที่หน้าหล่อๆของมินโฮเป็นการเอาคืน ทำให้มินโฮเซไปเมื่อโดนต่อย แต่จีวอนยังไม่ทันทำอะไรต่อมินโฮก็เข้ามากระชากคอเสื้อจีวอนแล้ว

“นายสะกดจิตบีไอให้มาทำร้ายจิตใจฉัน!” มินโฮพูดใส่หน้าจีวอนด้วยอารมณ์ที่โกรธเต็มที่ จีวอนที่ได้ยินแบบนั้นก็กระตุกยิ้มออกมาก่อนจะมองหน้าอีกคน

“รู้แล้วสินะ ที่ฉันทำแบบนั้นก็เพื่อเป็นการปกป้องนาย!” จีวอนจับตัวยกขึ้นก่อนจะโยนให้ไปกระแทกกับโต๊ะที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้องโถงจนโต๊ะตัวนั้นพังไม่มีชิ้นดี ดงฮยอกได้ยินเสียงดังโครมครามก็วิ่งออกมาดูก่อนจะพบว่าพี่น้องคู่นี้ทะเลาะกันอีกแล้วพลางภาวนาในใจให้คนที่หยุดทั้งสองคนนี้ได้ตื่นซักที

“ปกป้องหรอ ปกป้องด้วยการทำร้ายจิตใจฉันเนี้ยนะ ถ้าไม่มีปัญญาไปหาเองก็อย่ามาแย้งของคนอื่นดิวะ!” มินโฮบอกก่อนจะหยิบโครมไฟที่ตั้งอยู่เข้ามาตีไปที่กลางหัวจีวอนทำให้หัวของจีวอนมีเลือดไหลลงมา แววตาของจีวอนเปลี่ยนเป็นสายตาที่โกรธจัดก่อนจะคว้าเอาขาโต๊ะที่ตอนนี้มันหักจนมีปลายแหลมมาไว้ในมือ

“ฉันทำไปเพราะหวังดีกับนาย ฉันไม่เคยนอนกับมันเลย มันไม่ได้บอกนายรึไงห๊ะ!” พูดจบจีวอนปาไม้ในมือเข้าไปปักตรงกลางโดนหัวใจของมินโฮเข้าเต็มๆ ถ้าไม้ขาโต๊ะนั้นคือไม้ที่สามารถฆ่ามินโฮได้ตายไปแล้วแน่ๆ เลือดเริ่มซึมผ่านเสื้อที่มินโฮใส่ก่อนที่มินโฮจะดึงไม้นั้นออกมา จีวอนใช้ความเร็วมาอยู่ด้านหลังของมินโฮแล้วกัดฝังพิษหมาป่าลงไปที่คอของเขา

“ของแบบนั้นฉันมีปัญญาหาเองได้ แล้วเผลอหาได้ดีกว่านั้นด้วยซ้ำ” จีวอนบอกก่อนจะปล่อยตัวมินโฮแล้วเดินมาอยู่ข้างหน้า ดูเหมือนตอนนี้พิษหมาป่าได้เข้าไปที่ตัวของมินโฮเป็นที่เรียบร้อยแล้ว มินโฮเข้ามาใกล้ตัวจีวอนก่อนจะจับตัวจีวอนขึ้นแล้วโยนไปให้กระแทกกับเสาด้านหนึ่งของบ้าน ตัวของจีวอนกระแทกเข้าอย่างเต็มๆก่อนจะร่วงลงมาสู่พื้น

“เรื่องนี้ที่นายทำฉันจะไม่ให้อภัย! ไม่มีวัน!” มินโฮตามไปเตะเข้าที่ท้องของจีวอนอีกหนึ่งที ตอนนี้หน้าของมินโฮเริ่มซีดแล้ว

“หึ ปากดี … ไม่ว่านายจะไม่ให้อภัยฉันด้วยเหตุผลอะไรแต่บอกไว้ก่อนว่าฉันทำไปเพื่อปกป้องนาย!” จีวอนบอกก่อนจะเตรียมต่อยมินโฮอีกครั้งโดยที่มินโฮก็เตรียมตั้งรับเต็มที แต่แล้วก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นซะก่อน

“หยุดเดี๋ยวนี้เลย!!!” ยุนฮยองพูดพร้อมกับเข้ามายืนระหว่างทั้งคู่

“ผมตื่นมาก็หวังว่าจะเรื่องดีๆ บรรยากาศดีๆ แต่ดูสิ่งที่ผมเจอสิ พวกนายทะเลาะกันอีกแล้วหรอ!” ยุนฮยองพูดพลางมองหน้าทั้งสองคน

 ยุนฮยองเป็นหนึ่งในพี่น้องของแวมไพร์ต้นตระกูล จะเรียกว่าเป็นน้องคนเล็กก็ไม่เชิงเพราะยุนฮยองเกิดก่อนจีวอนแต่เกิดในปีเดียวกัน ยุนฮยองเป็นพี่น้องแม่เดียวกันกับซิโค่และมินโฮ แน่นอนว่ามีแค่จีวอนที่เป็นพี่น้องคนล่ะแม่กับพวกเขา ทุกครั้งที่มินโฮกับจีวอนทะเลาะกันก็มีแค่ยุนฮยองนี้ล่ะที่ห้ามทั้งคู่ได้ ยุนฮยองเป็นแวมไพร์ที่ชอบแสว่งหาความสุขและอยากอยู่อย่างสงบแต่เขาไม่เคยได้มันเลย ทั้งสามคนจะรักกันมากเพราะผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะ วิ่งหนีด้วยกัน สู้ด้วยกัน เดินไปพร้อมกัน ที่ยุนฮยองหลับไปก็เป็นเพราะจีวอนสั่งให้แม่มดอดีตคนรักร่ายคาถาใส่ยุนฮยองแล้วนำร่างของยุนฮยองมาไว้ในโลงก่อนจะรอให้ยุนฮยองตื่นขึ้นมา แต่จีวอนไม่เคยจะถามยุนฮยองซักคำว่าเต็มใจที่จะลงไปนอนอยู่ในโลงมั้ย พูดง่ายๆจีวอนบังคับยุนฮยองมากกว่า

“นี้กัดคอพี่มิโนอีกแล้วหรอ ก็รู้ว่าพิษหมาป่ามันอันตรายต่อแวมไพร์แค่ไหนยังจะทำ” ยุนฮยองพูดก่อนจะมองแผลที่คอมินโฮมันกำลังใหญ่ขึ้น ยุนฮยองเดินไปหยิบแก้วก่อนจะส่งให้จีวอน จีวอนรับมันมาเหมือนรู้งานแล้วกัดไปที่ข้อมือตัวเองจากนั้นก็ให้เลือดที่ออกมาจากข้อมือไหลลงเข้าไปในแก้วก่อนจะส่งแก้วนั้นคืนไปให้ยุนฮยอง

“กินซะ ผมรู้ว่าพี่ไม่ได้ขอร้องแต่ต้องกิน แล้วก็บอกผมด้วยว่ามันเกิดเรื่องอะไรถึงมาทะเลาะกันแบบนี้!” ยุนฮยองยืนแก้วไปให้มินโฮก่อนจะพูดประโยคนั้นออกมาแล้วมองทั้งคู่สลับกัน มินโฮรับแก้วที่มีเลือดของจีวอนไปดื่ม ยุนฮยองได้แต่ถอนหายใจออกมาสงสัยคงต้องมีเรื่องคุยกันอีกยาวสินะ

ààààà

To Be Continued

ààààà

Talk ::

มาอัพต่อแล้ว และแล้วยุนฮยองก็มา พี่น้องบ้านนี้มีความทะเลาะกันได้น่ากลัวมาก 5555 ความสัมพันธ์ของครอบครัวนี้จะมีให้เห็นมากขึ้นเนอะ

ตอนหน้าฮันบินแย่แล้ว ยังไงก็ฝากติดตามกันต่อด้วยนะคะ ฟิคนี้อาจจะอัพทุกวันอาทิตย์เน้อ

ขอบคุณที่ตามอ่านกันมาน๊า รัก -.-