ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ ๗
-๗-
้นพฤษภาม หูวาำลัแท่ออและออใบอ่อนสีเียวพราวไปทั่วทั้้น นาให่โอมัน่วยบัหิสาวผู้้าวไปรมุมอาารไ้เือบมิ ปลายนิ้วเบอร์มิสอล รอไม่ถึนาที็มีนรับสาย
“แม่ะ” ประโยเริ่ม้นอนโทรเียบแ่แฝรอยเศร้า “เราะิ่อันไ้็่อเมื่อแม่สะวเท่านั้นใ่มั้ย”
“แม่พยายามแล้ว หนู็รู้ว่าแม่--”
“หนูแ่อยารู้ว่าเิอะไรึ้น”
เสียถอนหายใ “นัวิทยาศาสร์สาวน้อยอแม่หมายถึเรื่ออะไร”
“เมื่อืนมีนใ้ลื่นเสียนั่น แล้ว็มีนาย แม่ะบอว่าเรื่อนี้ไม่เี่ยวับพรรพวอแม่เหรอะ”
“เรื่อนั้น--”
“หนู้อารแ่วามริ”
. . . . . . . . . .
ปราป์
๑๗ พฤษภาม ๒๕๕๘
.
ความคิดเห็น