คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 2 พรากเพื่อเจอ 1/6
“ขอบคุณที่มาร่วมงานแต่งลูกสาวผมนะคุณบอม”
“ยินดีครับ ขอให้มีหลานคนแรกไว ๆ
นะครับ”
ธตรัฐยกนิ้วโป้งให้คู่ค้าคนสำคัญซึ่งเดินมาส่งเขาถึงลิฟต์หน้าห้องจัดเลี้ยงหลังจากที่งานเลี้ยงโต๊ะจีนฉลองมงคลสมรสในช่วงหัวค่ำเสร็จสิ้นลงเรียบร้อย
“แล้วคุณบอมล่ะ จะมีข่าวดีเร็ว ๆ นี้หรือเปล่า”
ชายวัยกลางคนเอ่ยเย้า
“ผมอีกนานครับ สงสัยเนื้อคู่ยังไม่เกิด”
ธตรัฐตอบทีเล่นทีจริง
“เสียดายผมมีลูกสาวคนเดียว
ถ้ามีอีกสักคนอาจจะทาบทามคุณมาเป็นลูกเขย”
สิ้นประโยคนั้น
ชายสองคนสองวัยก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน
“ไว้เจอกันนะคุณบอม”
“สวัสดีครับ”
ชายหนุ่มยกมือไหว้ก่อนแยกจากกัน
เป็นเวลาเดียวกับที่ประตูลิฟต์เปิดออกพอดี
ร่างสูงก้าวเข้าไปด้านในแล้วกดปุ่มตัวเลข
ไม่กี่วินาทีต่อมาเจ้ากระบอกโดยสารก็พาเขามายังชั้นที่ต้องการ
“เดี๋ยวสิคะเสี่ย
ค่าตอบแทนที่เราตกลงกันไว้ไม่ใช่ราคานี้นะคะ”
คนที่เพิ่งออกจากลิฟต์มาคงเดินไปจนถึงประตูทางออกสู่ลานจอดรถ
หากเสียงที่ดังขึ้นเมื่อครู่นั้นไม่ใช่เสียงที่ติดตรึงในใจเขามาหลายวัน
แต่เมื่อเยี่ยมหน้ากลับไปมองก็พบว่าหญิงสาวไม่ได้อยู่เพียงลำพัง ใกล้ ๆ
กันยังมีชายอายุราวห้าสิบปีร่างลงพุงใส่ทองเต็มทุกนิ้ว ข้อมือ และลำคอยืนอยู่ด้วย
และเธอคงไม่ทันเห็นว่ามีคนเพิ่งออกมาจากลิฟต์โดยสารตัวติดกัน
ชายหนุ่มก้าวต่อมายืนหลบอยู่ตรงหัวมุมช่องลิฟต์
ตรงนี้มีกระถางไม้ประดับพอจะอำพรางไว้ได้บ้าง
ปกติเขาไม่ใช่พวกชอบแอบมองหรือยื่นเท้าเข้าไปสอดเรื่องคนอื่น
ทว่าแม่คนหน้าหวานนัยน์ตาเศร้าทำให้เขาก้าวเท้าต่อไม่ได้เสียแล้ว
“ไอ้หยา ! ก็คืนนี้ลื้อต่อรองอั๊วว่าจะอยู่ไม่เต็มคืน
อั๊วก็ต้องหักตังน่ะซี”
คนพูดผายมือสองข้างขึ้น ๆ ลง ๆ
ประกอบคำพูด สร้อยทองหลายเส้นตรงข้อมือกระทบกันจนเกิดเสียงน่ารำคาญโสตประสาทหู ธตรัฐที่ลอบมองอยู่เริ่มขมวดคิ้วกับคำพูดเหล่านั้น
“ไม่เต็มคืน แต่หนูก็อยู่ครบสามชั่วโมงอย่างที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่แรกนี่คะ”
“ไม่ละ อั๊วให้ลื้อได้เท่านี้แหละ
จะเอาไม่เอาก็เรื่องของลื้อ”
ผู้เปรียบเสมือนตู้ทองเคลื่อนที่จะเอื้อมมือไปกดเรียกลิฟต์
แต่หญิงสาวในชุดราตรีเกาะอกรัดรูปสีเขียวไข่กายาวกรอมเท้าก็พาตัวเองมาขวางไว้เสียก่อน
“แต่ค่าตอบแทนมันต่ำกว่ามาตรฐานตั้งครึ่งหนึ่งเลยนะคะ”
“ลื้ออย่าเซ้าซี้น่า
คนที่ติดต่อลื้อมาให้อั๊วก็ทำผิดอยู่เหมือนกันนั่นแหละ
อั๊วบอกว่าอยากได้ใหม่แกะกล่อง เพิ่งลงสนามครั้งแรก แต่อีดันเลือกลื้อมาให้อั๊ว”
สายตาดูหมิ่นไล่มองตั้งแต่หัวจดเท้าก่อนส่ายหน้าอย่างดูแคลน
ธตรัฐมองจากตรงนี้เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวอ้าปากหวอ
คล้ายไม่คิดว่าจะได้ยินถ้อยคำเหล่านี้
“ตะ...แต่วันนี้หนูเพิ่งมาประจำโรงแรมนี้ครั้งแรกเลยนะคะ”
“ใหม่ที่นี่แต่เก่ามาจากที่อื่นอั๊วก็ไม่ชอบ
อย่าคิดมาย้อมแมวกับคนอย่างอั๊ว”
ร่างผอมบางเซไปนิด ๆ
เมื่อถูกผลักออกจากหน้าลิฟต์
กว่าจะทรงตัวให้ยืนตรงได้คนที่ต้องการพูดด้วยก็เดินเข้าไปโดยสารในลิฟต์เสียแล้ว ประตูปิดจวนมิด
หญิงสาวจึงได้แต่กดปุ่มให้เปิดออก มือข้างหนึ่งตบไปที่ประตูเหล็กนั้น
ทว่ากลับไร้ผลเมื่อคนด้านในระดมนิ้วกดปุ่มปิดรัวไม่ต่างกัน
“เสี่ยคะ เสี่ย !”
ธตรัฐพยายามบังคับลมหายใจของตัวเองให้เป็นปกติ
ในขณะเดียวกันก็หักห้ามใจไม่ให้เข้าไปประคองเธอ วันนี้หญิงสาวแต่งหน้าแต่งตัวจนแทบไม่เหลือเค้าเดิมจากที่เขาเคยเจอ
และคงดีหากเขาไม่ได้มารับรู้เรื่องบ้า ๆ นี่
ไม่เต็มคืน
ค่าตอบแทนต่ำ
ใหม่ที่นี่เก่าที่อื่น
หึ ! เดี๋ยวนี้โรงแรมหรูระดับหกดาวกลายเป็นจุดนัดทำเรื่องอย่างว่าได้อย่างไรกัน
ชายหนุ่มเดินเร็ว ๆ กลับมายังรถ เมื่อนั่งลงตรงที่นั่งคนขับได้ก็ทุบกำปั้นลงกับพวงมาลัยแรง
ๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรู้สึกที่เป็นอยู่คืออะไรหรือมีสาเหตุมาจากอะไรกันแน่
“โธ่เว้ย ! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ”
สายตาผิดหวังตวัดมองไปยังสมุดบันทึกสีเขียวเข้มบนเบาะข้างคนขับที่เขาตั้งใจวางไว้เพราะหวังว่าสักวันหนึ่งจะได้คืนให้เจ้าของ
ก่อนปัดมันลงไปนอนแอ้งแม้งตรงที่พักเท้า “คุณมันก็ไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ
ที่เห็นเงินเป็นทุกอย่างของชีวิต”
ไม่น่าเลยจริง ๆ
เขาไม่น่าหลงใหลได้ปลื้มผู้หญิงที่พบกันแค่ครั้งเดียวเพียงเพราะน้ำใจหลอก ๆ
รวมทั้งความหวังดีจอมปลอมที่เธอหยิบยื่นให้เลยสักนิด
ผู้หญิงคนนี้ก็เหมือนกาแฟที่แรกจิบพานให้ใจสั่น แต่พอจิบไปเรื่อย ๆ ก็ตาสว่าง
...และนับว่าโชคดีที่เขาไม่ ‘ลองจิบ’ จนเกลี้ยงถ้วย
ความคิดเห็น