[FIC EXO] PLAY BOY CHENMIN

ลำดับตอนที่ #8 : Night 08

08

ในห้องประชุมขนาดใหญ่ที่มีคนสี่ห้าคนนั่งอยู่บรรยากาศภายในไม่ได้เครียดเหมือนการประชุมทั่วไปกลับได้บรรยากาศที่เป็นกันเองมากกว่า บรรยากาศแบบนี้มันเกิดเพราะการวางตัวของคนหัวโต๊ะ มันเกิดเพราะ คิม จงแด

“ทางมหาลัยขอขอบคุณ คุณจงแดมากนะครับที่ให้ความอนุเคราะห์ทุนให้กับนักศึกาของเรา”

“ไม่เป็นอะไรครับ ผมในฐานะศิษย์เก่าก็ต้องช่วยเหลือรุ่นน้องเป็นธรรมดา”

น้ำเสียงทุ้มตอบกลับอย่างเป็นกันเองและถ่อมตัว จงแดยกยิ้มอย่าเป็นมิตรให้กับทุกคนในห้องประชุมและไม่ลืมที่จะหันไปยิ้มให้เด็กในทุนของเขา บยอน แบคฮยอน

“เชิญคุณจงแด คุยกับนักศึกษานะครับ พวกเราขอตัว”

พูดเสร็จก็โค้งลาก่อนในห้องจะเหลือเพียงแบคฮยอนและจงแด กิริยาที่เคยแสดงความสุขุมแล้วอ่อนโยนจางหายไปเหลือไว้เพียงสายตาที่วาวโรจน์อย่างมีเลศนัย ดวงตาคอมมองไปมาเพื่อให้แน่ใจว่ามีเพียงแค่เขาสองคนเท่านั้น

“หายไปไหนมาล่ะ แบคฮยอนของฉัน”

น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามคนตรงหน้าโดยไม่ลืมเน้นย้ำคำที่แสดงความเป็นเจ้าของให้อีกคนรู้ แบคฮยอนไม่ได้ตอบอะไรเพียงยกยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมาให้จงแดเกิดความอยากเอ็นดู

“ฉันจะลงโทษนายแบคฮยอน”

มือหนาเชยคางมนขึ้นมาก่อนจะประทับกลีบปากหยักบางลงฟันคมกัดลงบนริมฝีปากสวยแผ่วเบา ลิ้นร้อนแตะเลียชิมริมฝีปากของร่างเล็กที่กำลังเผยออก สอดเรียวลิ้นเกี่ยวตวัดให้แสบทรวงมัวเมาจนรู้สึกถึงบางอย่างที่ร้อนผ่าวขึ้นมา

“ฉันจะลงโทษนาย”

ฟันคมกัดลงที่ต้นคอขาวดูดดุนจนเป็นรอยแดง มือที่เคยอยู่นิ่งประคองเอวบางบีบสัมผัสเนื้อแน่นเต็มแรง มือเรียวของแบคฮยอนดันอกแกร่งให้ออกห่าง

“ผมว่าในห้องน้ำน่าจะสะดวกกว่านะครับ”
 

Cut #เสี่ยจงแด

ดวงตาคมแปลบมองสบกับดวงตากลมใสเหมือนกวางของคนตรงหนาวก่อนริมฝีปาหยักจะยกยิ้มให้อย่างเป็นกันเองแต่แฝงไปด้วยความสุขุมหน้าเกรงขาม

“จากประวัติของคุณเรายินดีมากที่ได้คุณมาทำงาน”

“ขอบคุณครับ”

จงแดยกยิ้มขึ้นอีกก่อนจะสั่งให้เลขาคนสนิทพาพนักงานใหม่ของเขาไปหยั่งโต๊ะทำงานตามที่เขาสั่งเอาไว้ ร่างสูงลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้พนักงานใหม่และเลขาของเขาเพื่อเป็นคำสั่งให่เริ่มงานได้เลย

“ผมหวังว่าคุณจะทำงานได้ดีนะ คุณลู่หาน

 ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีเข้มกำลังออกเดินด้วยความเร่งรีบ สองขายาวก้าวอย่างฉับไวเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา มือหนาผลักประตูกระจกของร้านอาหารชื่อดังแห่งหนึ่งเข้าไปข้างในก่อนจะพาตัวเองไปหยั่งโต๊ะประจำ

“ขอโทษที่มาช้าครับ คุณสั่งอะไรหรือยัง”

เซฮุนรู้ดีว่าสถานการณ์ตอนนี้มันอึดอัดขนาดไหนเขารู้ดีว่าเขาทำให้คนตรงหน้ารอนานแค่ไหนไม่ใช่แค่สิบหรือสิบห้านาทีแต่รวมๆแล้วก็หนึ่งชั่วโมงและมันไม่ใช่ครั้งแรก

“งั้นเราสั่งอาหารกันดีกว่า”

“เซฮุน...ฉันมีเรื่องจะบอก”

สายตาคมละจากเมนูอาหารมองหน้าหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าสายตาทั้งสองคู่ที่จ้องสบประสานกันแฝงความนัยบางอย่างที่มีต่อกันบางอย่างที่คิดว่าคล้ายกันหรืออาจไม่ใช่

“สั่งอาหารก่อนเถอะ คุณคงจะหิ..”

“เราเลิกกันเถอะ”

ไม่ทันที่จะพูดจบหรือแม้แต่เตรียมใจกลีบปากสีชมพูที่เขาเคยประทับออดอ้อนป้อนคำหวานบัดนี้มันกำลังเอ่ยปากจากลาเขาไปความรู้สึกทั้งหมดจมหายเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะสลายแล้วสุดท้ายเธอก็เดินจากไป...

“คุณครับจะรับอะไรดีครับ”

“...”

“คุณครับ”

“ไปเอาเหล้ามา”

“ครับแล้วอาหาร”

“ไปเอาเหล้ามาเร็วๆ”

“ครับรอสักครู่ครับ”

สองแขนถูกทิ้งลงข้างตัวมาดหล่อสุขุมของเลขาหนุ่มจางหายไปเหลือไว้เพียงความอ่อนแอของผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้น

“โบมี ผมขอโทษ”

ต่อจบพาร์ทแล้วเย้ หลังจากหายไปนาน เกือบไหลไปกับน้ำสงกรานต์ พักผ่อนกันเสร็จแล้วก็กลับเข้าสมรภูมิรบกันต่อ ฮ่า อย่าลืมคอมเม้นติชม เป็นกำลังใจให้หน่อยนะครับ หรือจะแท็กทวิต #เสี่ยจงแด รู้สึกไม่อัพนานคนหายไปไหนกันหมดก็ไม่รู้ ตอนหน้าเต็มอิ่มจุใจกับคู่...ไหนโปรดติดจามตอนต่อไปครับ

O W E N TM.