REVENGE OF LOVE : หนี้แค้นแทนรัก (เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอย)

ลำดับตอนที่ #8 : คนไม่มีหัวใจ

อีกครั้งที่ภาพแรกที่เฮอร์ไมโอนี่เห็นเป็นภาพแรกคือม่านสีขาวที่โรยตัวลงมาจากเพดาน   เมื่อคืนเฮอร์ไมโอนี่จำไม่ได้ว่าหลับไปตอนไหน   ร่างกายปวดและระบมไปทั้งตัว.....อาจจะเป็นพราะเธอออกแรงกับข้าวของมากเกินไป

เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆยันกายขึ้น   เลือดแห้งเกอะกรังติดอยู่ที่เชือกและข้อมือซึ่งเป็นผลมาจากการที่เธออาละวาดกับกระจกและแจกันเมื่อคืน   ความเจ็บปวดที่ใจมีมากกว่าจนทำให้ความเจ็บปวดทางกายชาไป  เฮอร์ไมโอนี่ขยับข้อมือเล็กน้อย   ปากแผลเผยอขึ้นและมีเลือดไหลออกซิบๆ  เฮอร์ไมโอนี่มองมันอย่างเฉยชา



“ทำไมไม่ลึกลงไปถึงเส้นเลือดนะ” เฮอร์ไมโอนี่คิด   เธอยอมตายดีกว่าจะต้องตกเป็นเชลยของมัลฟอย   ยอมตายดีกว่าที่จะต้องอยู่ใกล้ๆศัตรูแต่ทำอะไรไม่ได้แม่แต่รอยข่วน  และยอมตายดีกว่าถ้าจะเป็นสาเหตุให้แฮร์รี่ต้องมาตายเพราะเธอ!

แต่ถ้าเธออยู่อย่างนี้ยังไงมัลฟอยก็ต้องออกไปฆ่าแฮร์รี่อยู่ดี! ทั้งที่เธอรู้อยู่อย่างนี้แต่แฮร์รี่ไม่รู้! เธอกำลังจะปล่อยให้แฮร์รี่ตายงั้นเหรอ

“โธ่เอ๊ย!”เฮอร์ไมโอนี่ทุบมือที่ถูกมัดไว้ลงกับหมอน   ผมที่ยุ่งอยู่แล้วกระเซอะกระเซิงเข้าไปใหญ่   ตอนนี้เธอคิดขอบคุณมัลฟอยที่มัดมือเธอไว้ไม่อย่างนั้นเธอต้องฆ่าตัวเองไปแล้วแน่!



บ๊อบ!



เกิดเสียงขึ้นเบาๆ   เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองอย่างขุ่นเคือง   เอลฟ์ตัวหนึ่งที่น่าจะเป็นผู้หญิงเพราะมันสวมหมวกอาบน้ำสีชมพูไว้แทนกระโปรง   มันโค้งหัวและค่อยๆเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ



“เป็น....เป็น...เธอชื่อดาช่าเจ้าค่ะ” เธอเอ่ยขึ้นอย่างหวาดหวั่น   ถ้าเธอรู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่เป็นนักเรียกร้องสิทธิให้เอลฟ์แล้วล่ะก็   ความเกรงนั้นอาจจะหายไปได้



แต่เพราะตอนนี้ไม่ใช่อารมณ์ที่เฮอร์ไมโอนี่จะยิ้มออก   เธอจึงทำท่าเหมือนจะแยกเขี้ยวใส่



“มีอะไร” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติ  เธอนึกปลงในใจว่าถึงจะโวยวายกับเอลฟ์ตัวนี้ไปก็ไร้ประโยชน์   และเธอก็ไม่ใช่คนที่จะทำร้ายเอลฟ์ที่น่าสงสารทุกตัวได้ลงคอ



“เป็น......เป็นนายน้อยให้ดาช่ามารับใช้เจ้าค่ะ” ดาช่าค่อยๆคลายความกลัวไปแล้ว   เฮอร์ไมโอนี่ไม่อยากจะรับการปฏิบัติจากคนหรือเอลฟ์ทุกตัวที่เป็นของมัลฟอย   เธอถอนหายใจแล้วหันไปเหม่อมองให้กับหน้าต่าง   รู้สึกคิดถึงอิสรภาพข้างนอกเหลือเกิน

“อยากทำอะไรมั้ยเจ้าคะ   หรืออยากรับประทานอะไร......ดาช่าจะช่วยค่ะ” ดาช่าเอ่ยค่อ   เฮอร์ไมโอนี่หันมาช้าๆอย่างเลื่อนลอย   ดาช่าค้อมหัวลงไปอีก



“เธอไม่ต้องมายุ่งกับฉันหรอก   ฉันจะทำหรือไม่ทำอะไรก็ฝากไปบอกนายน้อยของเธอด้วยว่าไม่ต้องมายุ่ง” เฮอร์ไมโอนี่บอกอย่างเลื่อนลอย   เธอค้องการให้มัลฟอยปล่อยเธอเอาในห้องนี้เงียบๆ  หรือขังลืมเธอไปเลยก็ได้



แต่ดาช่าส่ายหน้าจนหัวแทบจะหลุด   น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาโตโปน



“ไม่เจ้าค่ะ! ไม่   นายน้อยสั่งให้ดาช่ามารับใช้   นายน้อยสั่งให้ดาช่ามาคอยปฏิบัติ   ดาช่าได้รับคำสั่งมา   นายน้อยสั่งให้ดาช่ามาคอยปฏิบัติผู้หญิงของนายน้อย!!!”



เฮอร์ไมโอนี่หรี่ตาเล็กลง   รู้สึกว่าเลอฟ์ตัวนี้ไม่ค่อยจะน่าสงารสักเท่าไรแล้ว   ปากเธอสั่นและตัวสั่นด้วยความโกรธ



“เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงทุ้มอย่างน่ากลัว  เธอพยายามข่มความโกรธไว้   เดาช่าไม่รู้ว่าทำไมถึงดูร่าเริงขึ้น   หรือเธอดีใจเพราะคิดว่าจะได้รับความร่วมจากเฮอร์ไมโอนี่



“ดาช่า.....ดาช่าเรียกผู้หญิงของนายน้อยว่าผู้หญิงของนายน้อยเจ้าค่ะ”ดาช่ายิ้มแช่มชื่น   เฮอร์ไมโอนี่หรี่ตาเล็กลง   เธอมองไปที่หัวเตียง   พระเจ้ายังเป็นใจให้เหลือรูปปั้นเซนทอร์เอาไว้



เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบรูปปั้นนั้นมาด้วยมือทั้งสองข้าง   เธอง้างมันไว้เหนือหัว  ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่การทำลายข้าวของช่างเป็นเรื่องที่ระบายความโมโหของเธอได้ดีจริงๆ



“อย่าเจ้าคะ! อย่า   เดี๋ยวนายน้อย........”



“อย่าเอ่ยถึงคนพรรค์นั้นให้ฉันได้ยินอีก!” เฮอร์ไมโอนี่ทุ่มรูปปั้นนั้ลงกับพื้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี



เพล้ง!!!!!!!!!!!!



“ไม่.....ไม่......” ดาช่ายกมือทั้งสองขึ้นปิดตาแล้โอดครวญ



“ฉันเองก็เกลียดเซนทอร์” เขาเอ่ยขึ้นและมองมาที่เฮอร์ไมโอนี่อย่างเย็นชา   เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ   มัลฟอยเดินเข้ามาและเตะดาช่ากระเด็นไป



“เธอจะทำแบบนั้นไม่ได้!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง   ดาช่ายันกายขึ้นมาและก้มหัวอย่างต่ำที่สุด



“ออกไป!” มัลฟอยตวาดลั่น   ดาช่ารีบหายตัวออกไปทันที



เมื่อเสียงบ๊อบ!หายไป   ความเงียบก็เข้ามาปกคลุม   มัลฟอยถอนหายใจแล้วตวัดไม้กายสิทธิ์   รูปปั้นเซนทอร์ขึ้นไปตั้งสง่างามอยู่บนโต๊ะเช่นเดิม



“เธอไม่เข้าใจที่ฉันพูดเหรอเกรนเจอร์”น้ำเสียงของมัลฟอยปนความโกธไว้นิดๆ   เฮอร์ไมโอนี่ไม่นึกกลัวเลย   เธอนิ่งเฉยและพยายามที่จะไม่ต่ออารมณ์กับมัลฟอย



“ทำ-ตัว-ดี-ดี   อยู่ที่นี่น่ะ....เธอเป็นนักโทษนะ ไม่ใช่ราชินีเหมือนที่ฮอกวอตส์”



“ฉันไม่ใช่!” เฮอร์ไมโอนี่สวนกลับอย่างรวดเร็ว



“แล้วเธอจะเป็นอะไรล่ะ....เจ้าสาวแสนจะน่าสงสารที่ต้องไว้ทุกข์ให้สามีในวันแต่งงานงั้นเหรอ”มัลฟอยเหยีดหยัน



“เธอ!” เฮอร์ไมโอนี่กัดฟัน



“ขอบคุณที่กรุณาเปลี่ยนสรรพนามให้ฉันนะเกรนเจอร์  บอกตามตรงว่าฟังแล้วรื่นหูกว่าเก่าเยอะ.....แต่ฉันก็ยังชอบที่เธอเรียกฉันว่าแกอยู่เหมือนกันนะ...” มัลฟอยยิ้มเจ้าล่ห์แล้วกระชากตัวเฮอร์ไมโอนี่ให้มาใกล้ๆเขา



“มันได้อารมณ์ดี.....” มัลฟอยทำเสียงเจ้าชู้   เฮอร์ไมโอนี่ผละออกจากเขาอย่างรวดเร็วและมองเขาอย่างเจ็บแค้น



“เธอ...เอ๊ย!แก..โอ๊ย!” เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้ว่าจะเรียกมัลฟอยว่าอย่างไรดี  เธอจึงลงไปนั่งกับเตียงอย่างหัวเสีย



“สภาพดูไม่ได้” มัลฟอยพูดอย่างไม่เกรงใจและมองเฮอร์ไมโอนี่ที่สภาพเหมือนผ่านโลกมาอย่างโชกโชน   เขาดึงตัวเธอเข้ามาอีกครั้ง   ถึงเธอจะขัดขืนแต่เขาก็รั้งเธอเข้ามาได้



“มีแผล......”มัลฟอยพูดเบาๆและยกข้อมือของเฮอร์ไมโอนี่ที่ถูกพันธนาการไว้ขึ้นมา  โดยไม่คาดคิด!มัลฟอยค่อยๆใช้ลิ้นเลียเลือดจากแผลของเฮอร์ไมโอนี่!



“สกปรก!” เฮอร์ไมโอนี่แผดเสียงแล้วดึงข้อมืออกมา   มัลฟอยเงยหน้ามองเธอช้าๆอย่างไม่พอใจ

ดวงตาคู่นั้นมองเธออย่างเย็นชา!



“สกปรก......เธอว่าฉันสกปรกรึ” มัลฟอยพูดเบาๆด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น   เฮอร์ไมโอนี่จ้องมัลฟอยอย่างท้าทายโดยไม่มีความเกรงหลัวต่อสายตาคู่นั้นสักนิด



“ใช่! คนอย่างเธอน่ะมันสกปรกโสโครกยิ่งกว่าฝุ่นผงเสียอีก  เลือดบริสุทธิ์ของเธอน่ะไม่ได้ช่วยให้จิตใจที่โสโครกของเธอสะอาดขึ้นมาเลย!” เฮอร์ไมโอนี่แผดเสียงลั่นด้วยความเคียดแค้น   เธอมองมัลฟอยตาลุกวาวเหมือนกับมีกองไฟอยู่ในตาของเธอ   มัลฟอยเม้มปากแน่นเหมือนโกรธสุดขีด   เขากระชากแขนเฮอร์ใมโอนี่เข้ามาและมองเธอราวกับจะกลืนกินไปทั้งตัว



“เลือดอย่างเธอไม่มีสิทธิ์มาด่าฉันว่าสกปรก!”มัลฟอยตะคอกใส่อย่างบ้าคลั่ง   เฮอร์ไมโอนี่พยายามดึงตัวออกจากมัลฟอย   สีหน้าของเธอฉายแววทุกข์ร้อนและรังเกียจ



“อย่ามาจับตัวฉัน! ฉันจะพลอยสกปรกไปกับเธอด้วย!”เพียงเท่านั้น.....คำพูดของเฮอร์ไมโอนี่เหมือนน้ำมันที่ราดลงไปบนกองไฟที่กำลังโชติช่วง   มัลฟอยพยักหน้าช้าๆ   ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความเย็นชาผสมกับความโกรธเคือง



“ดี!ถ้าเธอสกปรกนักละก็! ฉันจะช่วยให้เธอสะอาดขึ้น!” มัลฟอยพูดจบเขาก็อุ้มเฮอร์ไมโอนี่ไว้ในอ้อมแขน   เฮอร์ไมโอนี่ร้องและทุบเขาพัลวัน   มัลฟอยไม่สนใจกับการต่อต้านและเสียงแผดร้องของเธอ  เขามุ่งมั่นก้าวพาร่างที่ไม่ยอมอยู่นิ่งของเฮอร์ไมโอนี่เข้าไปในห้องน้ำ  



ซูม!!!!!



เฮอร์ไมโอนี่ไม่สามารถร้องได้ทันเมื่อมัลฟอยปล่อยเธอลงในอ่างน้ำหินอ่อนขนาดใหญ่  ร่างของเฮอร์ไมโอนี่จมลงในอ่างน้ำ  เธอตะเกียกตะกายพาร่างขึ้นมาเหนือผิวน้ำเพื่อหาใจ   ความหนาวเย็นของน้ำแล่นเข้าสู่ร่างกายอย่างรวดเร็ว   เฮอร์ไมโอนี่โผล่ขึ้นมาเหนือผิวน้ำและหอบไออย่างน่ากลัว



“แค่กๆๆ อ๊ะ! ฮะ!” เฮอร์ไมโอนี่หายใจได้แค่ครู่เดียวเท่านั้นมัลฟอยก็กระโจนลงไปในอ่างน้ำและเข้ากอดเธอจากด้านหลัง   เขาดึงรั้งร่างของเธอให้ลงไปใต้น้ำ  เฮอร์ไมโอนี่ตะเกียกตะกายและขัดขืนต่ออ้อมแขนของมัลฟอย



“สกปรกไม่ใช่เหรอ! ฉันก็ทำให้เธอสะอาดไง   เอาสิ! เกรนเจอร์! ฉันมันสกปรกไงเล่า!” มัลฟอยตะโกนแข่งกับเสียงสาดกระเซ็นของน้ำและเสียงหอบไอของเฮอร์ไมโอนี่   ความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้นในจิตใจ  มันทั้งเจ็บปวดและน่าเศร้า“ปล่อย! ปล่อยฉัน  แค่กๆ  มะ....มัลฟอย! คนสารเลว!” เฮอร์ไมโอนี่ยังคงไม่หยุดฝีปาก  มัลฟอยกอดเฮอร์ไมโอนี่ไว้และดึงตัวเธอให้จมต่ำ  มือทั้งสองข้างของเฮอร์ไมโอนี่ถูกพันธนาการไว้จึงไม่สามารถดิ้นรนได้มากนัก  มัลฟอยกอดเฮอร์ไมโอนี่ไว้แน่นและพาเธอด่ำสู่ใต้น้ำ



.......เสียงร้องของเฮอร์ไมโอนี่เงียบลงเมื่อเธออยู่ใต้ผิวน้ำ   เธอจ้องมองมัลฟอยที่อยู่ใต้น้ำและอยู่ตรงหน้าเธออย่างตื่นตระหนก   เขาดึงรั้งร่างของเฮอร์ไมโอนี่เข้าหาตัวเมื่อเธอพยายามหนี   เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าไปมาอย่างทรมานเพราะไร้อากาศหายใจ   มือทั้งสองข้างของเธอรัวทุบมัลฟอย   แต่แรงทุบนั้นกลับแปรเปลี่ยนเป็นแรงให้มัลฟอยรั้งร่างของเฮอร์ไมโอนี่ให้เข้าหาตัวเองมากขึ้น



ภาพตรงหน้าของมัลฟอยคือนักโทษที่กำลังพยายามหนีการจับกุม.....อ้อมกอดของมัลฟอยเปรียบเสมือนกุญแจมือ  เธออยู่ตรงหน้าเขาแล้ว.....แรงปรารถนาที่จะดึงร่างนั้นมากอดไว้แนบอกมีมากขึ้น   ตอนที่เธอไม่สามารถพูดด่าเขาได้  ตอนที่เธอไม่มีความคิดเรื่องการแก้แค้นอยู่ในหัว  ตอนที่เธอยอมรับแล้วว่าเธอเองก็เป็นเพียงแค่มนุษย์ธรรมดาทีกลัวความตายและความทุกข์ทรมาน   จะมีเวลาไหนอีกที่มัลฟอยจะได้เข้าถึงเฮอร์ไมโอนี่มากขนาดนี้   แม้เธอจะทรมานหรืออยากจะฆ่าเขามากเท่าใดในตอนนี้........เขาก็ไม่สนใจอีกแล้ว



ช่วงเวลานั้นแสนยาวนาน   เฮอร์ไมโอนี่เริ่มไร้แรงที่จะต่อต้าน   อากาศกำลังจะหมด....และแรงของเธอก็กำลังจะหมดเช่นกัน   มัลฟอยกำลังจะฆ่าเธอใช่มั้ย   นี่คงจะเป็นวิธีการฆ่าที่แสนเลือดเย็นของเขา   เธอกำลังจะตายจริงๆ.........ภาพศัตรูตรงหน้าของเธอกำลังพร่ามัว...เมื่อเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าลมหายใจของเธอกำลังจะหมดไป



แต่สติที่เลือนรางนั้นกลับมาทันที  ภาพตรงหน้าของเฮอร์ไมโอนี่นั้นเด่นชัดขึ้น  จะเรียกให้ถูกคือใกล้ขึ้นมากกว่า   มัลฟอยใกล้กับเธอจนสามารถรับรู้ถึงความอุ่นของร่างกายได้.....เฮอร์ไมโอนี่เบิกตากว้าง  นี่เขากำลังช่วยชีวิตเธอหรือทำไปเพราะอยากให้เธอเจ็บแค้นกันแน่

ริมฝีปากอุ่นๆของทั้งสองสัมผัสกันใต้อุณหภูมิน้ำที่เย็นเฉียบ   มัลฟอยกอดเฮอร์ไมโอนี่แน่นไว้ในอ้อมแขน   เขากอดเธอแน่นจนร่างของเธอแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ   ทั้งสองสบตากันนิ่ง   เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆหลับตาลง.....เธอรู้สึกว่าจูบของมัลฟอยเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความห่วงใย....เธอคงกำลังจะบ้าไปเต็มทีแล้ว   ที่เธอไม่ขัดขืนเขาเป็นเพราะแรงไม่มีหรือเธอเต็มใจที่จะรับจูบนั้นกันแน่นะ



ในที่สุดช่วงเวลาที่แสนยาวนานก็จบลง   มัลฟอยค่อยๆอุ้มเฮอร์ไมโอนี่และขึ้นบันไดหินอ่อนเพื่อให้ร่างกายพ้นจากผิวน้ำ   ทั้งสองเปียกโชกและกระเซอะกระเซิง   ผมที่หวีจัดทรงไว้เรียบร้อยของมัลฟอยยุ่งเหยิง  เฮอร์ไมโอนี่ไม่มีแรงที่จะขัดขืนมัลฟอย  เธอยอมให้เขาอุ้มง่ายๆและหายใจรวยรินอยู่ในอ้อมแขนของเขา



มัลฟอยค่อยๆวางร่างที่สั่นระริกของเฮอร์ไมโอนี่ลงบนเตียง   เธอตัวสั่นและหายใจอย่างอ่อนแรง   มัลฟอยลุกขึ้นมายืนอยู่ข้างเตียง   เขามองเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังไอเหมือนสำลักนิดหนึ่งก่อนจะหันไปทางอื่น   มัลฟอยถอนหายใจและยกมือขึ้นเสยผมที่ลงมาปิดใบหน้า

“แค่กๆๆ...อะ! ชั่วร้าย!” เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่วายสบถออกมาทั้งที่เธอกำลังกอดตัวเองด้วยความหนาว



“จะตายอยู่แล้วยังไม่เลิกปากเก่งอีกนะ” มัลฟอยพูดอย่างหัวเสีย   เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและหิบผ้าขนหนูมาผืนหนึ่งก่อนท่จะโยนไปคลุมตัวเฮอร์ไมโอนี่



“จำไว้!ทีหลังอย่าปากกล้ากับฉันอีก!” มัลฟอยพูดทิ้งท้ายไว้  เฮอร์ไมโอนี่มองมัลฟอยไล่หลังไปด้วยสายตาอาฆาตที่แดงก่ำ



ปัง!



ทันทีที่ประตูปิด.....ร่างสูงหลังประตูนั้นถอนหายใจอย่างครุ่นคิด  เขายืนพิงประตูและยกมือขึ้นเสยผมอีกครั้ง   มัลฟอยยกมือขึ้นกุมที่หน้าอกด้านซ้ายของตัวเอง   สิ่งสิ่งหนึ่งกำลังเต้นและเคลื่อนไหวอย่างรุนแรงอยู่ใต้ผิวหนัง   ความร้อนจากจุดนั้นแล่นผ่านทุกส่วนของร่างกายและลามไปทั่ว   ใบหน้าที่ขาวซีดนั้นแดงก่ำ  อีกมือหนึ่งมัลฟอยค่อยๆแตะที่ริมฝีปาก   ร่างกายของเขาบอกว่าไม่อยากจากริมฝีปากอันอ่อนนุ่มนั้นไปเลย



“บ้าชะมัด!” มัลฟอยสบถกับตัวเอง   เขาพยายามห้ามตัวเองไม่ให้ใจเต้นและทำตามสิ่งที่ร่างกายเรียกร้องขณะที่เขาค่อยๆเดินจากประตูนั้นมาอย่างนึกเสียดาย















ตอนนี้อาจจะสั้นไปนิดข้าพเจ้าก็ขออภัย  อาจจะงงกับสรพพนามไปนิดแต่ที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเพราะไม่อยากให้มันรุนแรงเกินไปและเปลี่ยนไปตามอารมณ์ของเฮอร์ไมโอนี่น่ะค่ะ

เรื่องคืนฝันรอกันสักนิดนะเจ้าคะ  กำลังทำใจกับการเขีนในตอนที่กำลังจะถึงนี้อยู่.....พยายามทำใจอย่างมากเลยแหละ  เพราะเพิ่งจะได้เขีนแนวนี้จริงๆสักที (เก็บไปปวดหมองกันเองว่าแนวอะไร)

THE LAST ต้องขอขอบคุณทุกคนที่ยังสนับสนุนด้วยการให้กำลังใจ  คอมเม้นท์  และโหวตให้  สัญญาว่าจะแต่งอย่างเต็มที่ค่ะ