ลำดับตอนที่ #8
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Since; {Precious"Period Vll}
{Precious; Period VII}
ไม่้อบอใรๆ็ะูออว่าวันนี้ผมมีวามสุแ่ไหน แ่าราเรียนวันนี้มันัว่าแย่มารับมีอย่าที่ไหนเริ่มเรียนบ่ายโมเรียนแ่ั่วโมเียวแล้ว้อรอเรียนอีทีห้าโมเย็นถึสอทุ่ม ีนะที่วันนี้ผมอารม์ี ็วันนี้ทั้ผม ไอ้บั ไอ้ แล้ว็านฮีเรียน้วยันหมเลย อนนี้มีเวลาเหลือเฟือพวผม็เลยมานั่เล่นันที่ร้านาแฟ นี่ผมไม่ไ้ินาแฟมานานนาไหนแล้วนะ
"เี๋ยวูมานะ" ระหว่าที่ผมำลัิว่าะสั่เรื่อื่มอะไรีมินู็หยิบหยิบบุหรี่หนึ่มวนมาาบไว้แล้วเินออาร้านไป
"ทำไมมันลับมาสูบหนัอีแล้ววะ"
"มีอะไรเรียๆมั้ ูไปห้อน้ำ่อนนะ ฝาสั่มินท์็อใหู้้วย" ฮยอนเอ่ยบ็เินเอามือล้วระเป๋าผิวปาออไปอย่าอารม์ี ทำไมอารม์อเพื่อนผมสอนมันถึ่าันนละั้วแบบนี้เนี่ย
"นี่...ฮยอนสูบบุหรี่รึเปล่า"
"หืม...ทำไมหรอานฮี เอ...หรือว่าำลัประเมินุสมบัิมันอยู่ว่าะยอมให้บับาฮยอนีมั้ย ใ่ป่ะ" านฮีเม้มปาแน่นเลยรับ ใที่ผมับทาไ้ล่ะสิ
"็...ประมานั้นมั้" เ้าอใบหน้าหวานยิ้มออมาเ้อๆ ่อนะรีบลุเินหนีไปสั่เรื่อื่มผมเลยรีบลุามไปที่หน้าเาท์เอร์ทันที
ผมะสั่อะไรีนะ วามริแล้วผมอบรสาิเ้มๆอาแฟำมาเลยมันทำให้ผมรู้สึระปรี้ระเปร่า แ่ผม็ิถึรสาินุ่มลิ้นอลาเ้เหมือนันนะ านิาแฟลายเป็นนที่ื่มแ่น้ำเปล่าไปไ้ั้แ่เมื่อไหร่ผม็ไม่รู้ัวเหมือนัน ่วแรๆพี่หมอ็แ่บอให้ผมเพลาๆลแล้วให้หันไปื่มพวที่ผสมนมและมีปริมาาแฟที่ไม่เ้ม้นมานั แ่สุท้ายพี่หมอ็สั่ให้ผมาแฟโยเ็าเพราะาริาแฟและบริโภาเฟอีนำนวนมามีแ่ผลเสีย่อหัวใอผม
"บยอฮอนลนายะื่มอะไร นายอบินาแฟแบบไหนหรอ" แล้วเสียหวาน็เ้ามาในโสประสาทผมทำให้วามิทั้ปวหยุะัลทันที แน่นอนว่าในเมื่อร่าบาเอ่ยถามถึวามอบอผม ผม็ย่อมอบออไปามวามริโยแอบิเ้า้าัวเออยู่ลึๆว่าานฮีะำลัเ็บ้อมูลส่วนัวอผมอยู่เหมือนที่ผมเพียรพยายามำทุสิ่ที่านฮีอบ
"เอสเพรสโ่วัน็อ ือาแฟที่เราอบที่สุ" ร่าบาพยัหน้าและส่ยิ้มว้าให้ผม่อนะหันไปสั่เรื่อื่มทั้หมที่้อาร แ่็อเียวเอไม่เป็นไรหรอมั้ เมื่อวานยััโูไ้เลย
เวลาผ่านไปเพียไม่นานาแฟร้อนสีเ้มหอมรุ่น็ถูวาลรหน้าผม รวมถึมิ้น็อโแลปั่นสีสันสใสอฮยอน้วย ส่วนอานฮีถ้าผมเาไม่ผิ้อเป็นาราเมล มัีอาโ้แน่ๆเลย
"ิมมั้ย" านฮียื่นแ้วอัวเอมารหน้าผมพร้อมวาลมใสที่้อมอมา น่ารัเป็นบ้าเลยรับ ผมส่ายหน้าเบาๆเป็นารปิเสธ็ผมไม่่อยถูับอะไรหวานๆสัเท่าไหร่ ผมยแ้วเอสเพรสโ่ึ้นมาสูมลิ่นรุ่นอาแฟ่อนะิบและลิ้มรสาิเ้ม้นอมัน้า ถึะมแ่็นุ่มลิ้นเหมือนเย ผมิถึรสาินี้ัเลย
ผมเพลิเพลินับาริบเอสเพรสโ่แ้วนี้มาเลย ิบาแฟไป มอหน้าหวานๆฟัเสียใสๆอานฮีไป ร่าบารหน้าวนผมุยสารพัแถมยัเล่าเรื่อราวีวิที่วาูให้ผมฟัอี รู้สึัวอีทีาแฟ็ผมเลี้ยแล้วรับ แ่ทำไมใผมหวิวๆ มือที่ถือโทรศัพท์อยู่็สั่นนิๆ ้อเป็นผล้าเียอาเฟอีแน่
ะที่ผมลุึ้นยืนแล้วำลัะเินไปรินน้ำเปล่าเพื่อมาื่มเือวามเ้ม้นอาแฟทันใผม็รู้สึเหนื่อยเหมือนไปวิ่รอบสนามฟุบอลมาสัสิบรอบแล้วทุอย่ารอบาย็ับวูบล
.
.
.
"เฮ้ย! มึเป็นไรเนี่ย!!!" ฮยอนที่เพิ่ผลัประูร้านเ้ามารีบโผเ้าไปว้าร่าอบยอฮอนไว้ ผมไ้แ่ในทำอะไรไม่ถู เมื่อี้็ยัีๆอยู่เลยนี่นา ทำไมถึไ้ล้มพับไปแบบนั้น
"ไอ้เรี่ยบยอ! เล่นไรเนี่ย ูไม่ำนะเว้ย! านฮีเมื่อี้มันสั่าแฟินรึเปล่า"
"สะ...สั่...เอสเพรสโ่...วัน็อ" ผมอบไปอย่าอึอั นี่มันเิอะไรึ้นทำไมฮยอน้อ้อเสียั้วยนะ
"เรี่ยเอ้ย านเ้าแล้วไ านฮี่วยันประอมันไปที่รถที" ฮยอนว้าระเป๋าอบยอฮอนแล้วรีบเินนำออไปาร้านทันที มินูที่ยืนสูบบุหรี่มวนที่เท่าไหร่อยู่็ไม่รู้เมื่อหันมาเห็นบยอฮอนที่ถูหิ้วปีอยู่็รีบทิ้บุหรี่ลพื้นทันที
"ทำไมมันเป็นแบบนี้ไปไ้วะไอ้"
"แม่ัเอสเพรสโ่เ้าไปอ่ะิ รีบไปเหอะ"
"เออๆ เี๋ยวูโทรหาพี่หมอ่อน" ผมไปหมแล้วนะ ทำไมฮยอนับมินูถึไ้พูอะไรแปลๆ แล้วแ่เอสเพรสโ่็อเียวมันเี่ยวอะไร้วย หรือบยอฮอนะแพ้าแฟ แ่ผมถามแล้วนี่นาแล้วเา็เป็นนบอเอว่าอบเอสเพรสโ่ ในเมื่ออนนี้ไม่มีใรพร้อมอบำถามผม ผมึไ้แ่ึ้นรถไปและอยูแลบยอฮอนที่นอนหนุนัผมอยู่อนนี้
"พี่หมอสแนบายหน้าห้อุเินแล้วมึเหยียบให้มิเลย"
"ูรู้แล้วน่า มึอย่าันูสิ"
"บะ...บยอฮอนหน้าีมาเลย..." ผมเอ่ยออไป้วยเสียอันสั่นเรือ ผม็เป็นห่วบยอฮอนไม่น้อยไปว่าเพื่อนทั้สออเาหรอ ถ้าบยอฮอนอะไรไปเพราะาแฟที่ผมสั่ให้ผมรู้สึผิไปนายแน่ๆ
่วเวลาที่บีบั้นหัวใและวามอึอัภายในรถ็สิ้นสุลเมื่อฮยอนับรถมาอเทียบหน้าประูทาเ้าุเินอโรพยาบาล ุหมอร่าสูที่น่าะเป็น 'พี่หมอ' ที่มินูพูถึ พยาบาลและเ้าหน้าที่อีสี่ห้านรูันเ้ามาพาร่าที่นอนหลับไร้สิอบยอฮอนและวาลบนเีย่อนะเ็นเ้าห้อุเินไป
"ะบอันไ้รึยั ว่าลบยอฮอนเป็นอะไร"
"เอ่อ..." ยัไม่ทันที่ผมะไ้ฟัำอบาฮยอน มินู็เอ่ยัึ้นมาเสีย่อน
"ไม่เป็นอะไรมาหรอ ันว่ารอมันฟื้นแล้วนาย่อยถามมันเอีว่านะ" ไม่รู้ผมึ้นไปเอรึเปล่าแ่อนที่มินูบอว่าไม่เป็นไรทำไมแววาอเาถึไ้ไหววูบแบบนั้น บยอฮนเป็นอะไรันแน่ ผมเป็นห่วเาั
"บยอฮอนอย่าเป็นอะไรไปนะ..."
.
.
.
ผมเินไปเินมาอยู่หน้าห้อุเินอย่าระสับระส่าย ฮยอน็ไ้แ่นั่เียบส่วนมินูนั้นหายออไป้านอพัให่แล้ว ไม่พ้นออไปสูบบุหรี่อีเป็นแน่ สมออผมถูใ้านอย่านัิหาสาเหุมามายว่าทำไมบยอฮอนถึเป็นแบบนี้ ผมิทบทวนย้อนไปถึเรื่อราวที่เราสอนุยันเมื่อืน่อน
“านฮีื่มเ่ริๆ้วย นี่ื่มไปั้เยอะยัไม่เมาเลย”
“็ึๆเหมือนันแหละ” ารื่มเหล้าเ่เนี่ยมัน็ไม่ใ่เรื่อที่วระภาภูมิใเท่าไหร่หรอนะรับ แ่ทำไมบยอฮอนนี้เอาแ่มแถมยั้อหน้าผมลอเวลา้วย โน้อนานๆแบบนี้ผม็เินเป็นนะ
“มะ...มีอะไรรึเปล่า”
“านฮีรู้ัวรึเปล่าว่าานฮีาสวยมาเลยนะ ยิ่เวลามีน้ำาลอๆแบบนี้ยิ่เป็นประายวิบวับเลยล่ะ”
“เราเป็นแบบนี้แหละ มีแ่นบอว่าเวลาเมาเราะร้อไห้หนัมาเหมือนเ็ี้แยเลย”
“ว้า วันนี้านฮีไม่เมาเราเลยอเห็นเ็ี้แยเลยฮ่าๆๆๆ” ูเาำสิรับ แปลนริๆ
“บยอฮอนิะมอมเหล้าเราหรือไ เราเห็นนะว่าบยอฮอนื่มไปนิเียวเอ แ่ทีับเราที่รินให้ลอไม่าเลยนะ”
“เปล่าสัหน่อย เราบอแล้วไว่าเราื่มไม่เ่ แหะๆ” บยอฮอนส่ยิ้มเ้อๆมาให้ผม ผม็ยัไม่่อยอยาะเื่อหรอว่าบยอฮอนื่มไม่เ่ เาน่าะเลี่ยไม่ื่มเอเสียมาว่า แล้วบทสนทนาอเรา็ถูเปลี่ยนหัว้อไปเรื่อยๆ ทำให้เราไ้รู้ััวนอันและันมาึ้น
ผมเราเรื่อราวีวิอผมที่วาูให้บยอฮอน เาูั้ใฟัและให้วามสนใับมันมาเลย บยอฮอนเอ็เล่าถึารีวินเียวที่เาหลีให้ผมฟั ผม็เพิ่รู้วันนี้เนี่ยแหละว่ารอบรัวทั้หมอบยอฮอนอยู่ที่เอมริา บยอฮอนเอ็เิและโที่โน่นแ่เป็นวาม้อารอพ่อแม่ที่อยาให้บยอฮอนไ้มาใ้ีวิและสัมผัสับวันธรรมที่เาหลี เาถึถูส่ให้มาเรียนมหาวิทยาลัยที่นี่ ส่วนฮยอนและมินู็มาสนิทันอนรับเพื่อนใหม่อะ แ๊สามทหารเสือนี่เป็นลูายนเล็อระูลและโปรไฟล์หรูันทั้นั้น ร้ามับผมไปเสียหมไม่รู้ว่ามาสนิทันไปไ้ยัไ เป็นเพราะโะาละมั้
“านฮี...เราถามอะไรหน่อยสิ”
“หืม มีอะไรเหรอ”
“เรื่อาฮยอนน่ะ ทำไมานฮีถึ้ออยูแลและเป็นห่วาฮยอนนานั้น...” ผมะัไปเล็น้อย ไม่ิว่าอยู่ีๆบยอฮอนะเอ่ยถามถึเรื่อนี้ ารแสอออผม่อาฮยอนมันะูเินว่าเหุในสายานอื่นสินะ
“เราูโอเว่อร์ไปใ่มั้ย...” บยอฮอนพยัหน้าน้อยๆ ึ่ผม็ไม่ประหลาใเท่าไหร่นัหรอ เพราะูภายนอาฮยอน็เป็นเ็วัยรุ่นปิธรรมานนึที่โพอะูแลัวเอโยไม่้อมีพี่ายที่ห่าันแ่ไม่ี่ปีอย่าผมมาอยประบประหมแล้ว
“อืม...ะพูยัไีล่ะ...าฮยอนน่ะเป็นนพิเศษ พวนายอาะเห็นน้อเป็นเหมือนนปิธรรมาทั่วไป แ่น้อเปราะบาและอ่อนแอว่าที่พวนายเห็น เราถึ้ออยูแลไ อีอย่าเรา็เหลือันอยู่แ่สอนพี่น้อ เราไม่อยาให้าฮยอน้อเป็นอะไรไปอีนน่ะ”
“พอเ้าใละ ่อไปนี้พวเรา็ะอย่วยูแลาฮยอน้วย านฮี็อย่าใแ็ับฮยอนนัเลยนะ เรารับประันเลยว่าฮยอนมันริัับาฮยอนแน่นอน ั้แ่เป็นเพื่อนันมาเรายัไม่เยเห็นมันามีบใรเลยนะ มีแ่นวิ่เ้าใส่มัน าฮยอนเป็นนแรที่มันามินานี้” ผมยิ้มบาๆเป็นารอบรับ ทำไมผมะูไม่ออว่าฮยอนิยัไับน้อผม แ่็วระูันไปนานๆถูไหมรับ อแบบนี้ถ้ารีบร้อนเินไปหรือไ้มา่ายเินไป็ะสูเสียมันไปในเวลาอันสั้นเ่นเียวัน
“ั้นเราถามบยอฮอนบ้า”
“ว่ามาสิ ถ้าอบไ้เราะอบ” ผมะถามออไปีไหมนะ หรือบาทีมันอาะเร็วไป ผมไม่วรรีบร้อนนี่เนอะ
“่าเถอะ บาทีมันอาะยัไม่ถึเวลา” บยอฮอนประสานสบาับผมนิ่เนิ่นนานราวับ้อาร้นหาอะไรบาอย่าาแววาอผมนผม้อเป็นฝ้ายหลบาเสียเอ
“ใ่... ไว้ถึเวลาแล้วเราะบอานฮีเอ...” บยอฮอนพึมพัมอะไรบาอย่าึ่ผมับใวามไ้แ่ำว่า ‘ใ่’
ร่าสูที่เินออมาาห้อุเินุผมึ้นมาาห้ววามิ มีรอยยิ้มบาๆปราอยู่บนใบหน้า ฮยอนลุึ้นยืนเ็มวามสูแล้วรเ้าไปหานายแพทย์ร่าสูทันทีรวมถึมินูที่ลับลับมาภายในแล้ว
“ไอ้บยอมันเป็นไบ้ารับพี่”
“อนนี้ไม่เป็นอะไรมาแล้วล่ะ แ่พี่มีเรื่อะุยับพวนายสอน”
“รับพี่หมอ” ทั้ฮยอนและมินูอบรับำอแพทย์หนุ่มที่ผมอ่านป้ายื่อไ้ว่า ‘ปาร์านยอล’ ่อนะเินามร่าสูไป แ่แล้วุหมอปาร์็หยุเินแล้วหันหน้ามาทาผมที่ยืนว้าอยู่นเียว
“ผมะย้ายบยอฮอนไปห้อพิเศษ ยัไ็ามไปเฝ้าไ้นะรับ” ุหมอเอ่ยึ้น ผมส่ยิ้มบาๆลับไปให้พร้อมโ้เล็น้อยเป็นารอบุ วามริแล้วผม็อยาะามไปฟั้วยนะว่าุหมอะพูอะไรับสอนนั้นบ้า ็ผมอยาทราบอาารโยละเอียอบยอฮอนนี่นา แ่เอาเถอะในเมื่อผมเป็นนนอ็ทำอะไรไม่ไ้
.
.
.
ผมนั่เฝ้าอยู่้าเียอบยอฮอนโยุมมือเาไว้หลวมๆ วามรู้สึอนนี้ือเห็นห่ว ห่วมาเมื่อไหร่ะฟื้นึ้นมาเสียทีนะ ผม็ไม่รู้เหมือนันว่าผมเป็นอะไรไปแู่เหมือนว่าบยอฮอนะมีอิทธิพล่อผมมาเหลือเิน
“ะนอนเยอะเินไปแล้วนะบยอฮอนนา...”
“นะ...น้ำ...หิวน้ำ” ะที่ผม้มหน้าอยู่นั้น็ไ้ยิ้นเสียแหบพร่าเปร่ออมาานที่นอนหลับอยู่เมื่อี้ บยอฮอนระพริบาถี่ๆและมอมาทาผม
“หิวน้ำเหรอ แป๊บนึนะเี๋ยวเราเอาให้นะ” ผมรีบผละออมาและรไปัารเทน้ำเปล่าใส่แ้วพร้อมหยิบหลอใส่ลไป้วย่อนะปรับเียให้ันึ้นเล็น้อยแล้วประอัวบยอฮอนึ้นมาเอนพิหมอนหนุนะไ้ื่มน้ำไ้สะว
“่อยๆิบนะ”
“อบุนะ านฮียา...” ยัไม่ทันที่เราสอนะไุ้ยอะไรันมาไปว่านั้น ุหมอับเินเ้ามาภายในห้อพร้อมับฮยอนและมินู
“ไ ัวแสบ อยาาแฟมานอใไม่ไหวเลยหรือไ” ุหมอเินรไปลูบหัวบยอฮอน ผมว่าสอนนี้้อเป็นมาว่านไ้ับหมอประำัวแน่ๆเลย แถมนายแพทย์หนุ่มยัสนิทสนมับฮยอนและมินูเอามาๆเสีย้วย
“โถ่ พี่หมออย่าแวผมิ”
“หรือริๆแล้วิถึพี่ ทีหลัไม่้อลทุนนานี้็ไ้นะ”
“พี่หมอพูอะไร ผมเบื่อะาย แ่เวลาพี่หมอโทรมาผมยัไม่อยาะรับเลย”
“ฮ่าๆๆ ไม่รู้ล่ะ ยัไเรา็้ออยู่ับพี่ที่นี่อีสัสอสามวัน”
“ผมไม่ไ้เป็นไรสัหน่อย ผมไม่อยาอยู่โรพยาบาลนาน”
“อย่าื้อสิ นี่พี่ยัไม่ไ้ลโทษเราเลยนะ มีแอลอลฮอล้าในเลือ้วย ทำไมถึไ้ไปัเหล้าัาแฟมานานี้ ิอะไรอยู่ฮึ” บยอฮอนไม่ไ้อบำถามอุหมอประำัวเพียแ่พอแ้มและเบนหน้านี้เหมือนที่เ้าัวอบทำเวลาอนหรือไม่พอใ ยิ่ผมฟับทสทนาอทัู้่วามสสัยในวามสัมพันธ์อทั้สอน็ยิ่มาึ้น
“อ่า...ใ่... พี่หมอนี่านฮีเพื่อนผม เพิ่ย้ายมาาวาู ส่วนานฮีนี่ นายแพทย์ปาร์านยอล เป็นหมอประำัวอเราเอ”
“อ่า... สวัสีรับุหมอปาร์”
“ฮ่าๆๆๆ เรียพี่หมอเหมือนที่ฮยอนับมินูเรีย็ไ้ ไม่้อเป็นทาารนัหรอ นันเอพี่ไม่ถือ เอ...ั้น่อไป็ไม่ใ่แ๊สามทหารเสือแล้วสิ มีหนุ่มอไม้หน้าหวานาวาูมาร่วมวเพิ่มเนี่ย” มันแบบนี้ผม็ทำัวไม่ถูสิรับ
“พี่หมออย่าแวเพื่อนผมิ!”
“โอเ พี่ไม่วนพวนายแล้ว ฝาูแลบยอฮอน้วยนะานฮี” ุหมอปาร์เอ่ยทิ้ท้ายไว้่อนะเินออไปาห้อ แ่ทำไม้อฝาให้ผมูแลล่ะ ในห้ออยู่ันั้หลายนนะ ผมลืมไปสนิทเลยว่าป่านนี้าฮยอนเลิเรียนแล้วแน่ๆ ผมวระไปพาน้อลับบ้าน แ่ผม็ไม่อยาปล่อยบยอฮอนไว้นเียว ถ้าบยอฮอนเป็นแบบนี้เพราะาแฟริๆมัน็เป็นวามผิผมเ็มๆ เอายัไีนะ
“ไม่มีอะไรแล้วเราลับันเถอะ” มินูเอ่ยึ้นทำลายวามเียบภายในห้อ
“แล้วาฮยอนล่ะานฮี”
“นั่นแหละที่ั้นำลัิ พวนายะไม่มีใรอยู่เฝ้าบยอฮอนริๆเหรอ”
“เฝ้ามันทำไม พี่หมอ็อยู่ พยาบาลอีเยอะแยะ”
“แ่ว่า...”
“ถ้านายอยาอยู่เฝ้ามัน็ามสบาย ั้นไปล่ะ ไอ้มึะลับป่ะเนี่ย ูอรถทิ้ไว้หน้าร้านาแฟไม่รู้โนล็อล้อไปยั”
“มินูพูถู านฮีไม่้อห่วไอ้บยอมันหรอ”
“โห มึสอนนี่สุยอเพื่อนีเ่นเหลือเินนะ านฮียา...อยู่เป็นเพื่อนเรานะ” บยอฮอนเอ่ยัึ้นลาวสนทนา่อนะหันมาอ้อนผม วามริแล้วถึบยอฮอนไม่เอ่ยปาอผม็ว่าะอยู่ แ่ิรที่ว่าาฮยอนะลับบ้านยัไเนี่ยสิ
“เอาี้ ถ้านายอยาอยู่เฝ้าไอ้บยอเี๋ยวั้นะาฮยอนลับไปส่ที่บ้านให้เอ แล้วะไ้เอาเสื้อผ้าลับมาให้นาย้วย ีมั้ย”
“อ่า...เอาั้น็ไ้ รบวน้วยนะฮยอนนา...” ฮยอนอมยิ้มเล็่อนะเินออาให้ไปพร้อมมินู หวัว่าฮยอนะูแลาฮยอนไ้นะ
“ไม่้อัวลหรอนะานฮียา... ไอ้้อูแลัวเล็อมันเป็นอย่าีแน่นอน เื่อเรานะ” บยอฮอนล่าวเพื่อลายวามัวลให้ับผม ลอเื่อบยอฮอนูสัรั้ไม่เสียหายเพราะถ้าฮยอนิะริัับาฮยอนริเา็ย่อม้อูแลน้ออผมเป็นอย่าี
.
.
.
“เฮ้อ...”
“อะไรอมึวะรับ ึ้นรถปุ๊บ็ถอนหายใปั๊บ ะเรียอะไรนัหนา”
“ไม่รู้ิ วันทีู่ไปส่แเนียลที่บ้าน ูว่าน้อปวหัวรุนแรเินว่าะปวหัวธรรมาอ่ะ ูเป็นห่ว...”
“มึนี่็ิมา น้อเ้าอาะเป็นไมเรน็ไ้”
“วันนี้ทั้วันู็ไม่ไ้เอน้อเลย ไอ้บยอ็มาอาารำเริบอี”
“มึะเรียไปทำไมวะ เรียแล้ว่วยให้อะไรีึ้นป่ะ อ้อ แล้ว็บุหรี่้วย มึใล้ะเลิไ้แล้วนี่ลับไปสูบหนัอีทำไมวะ”
“ูไม่รู้ สูบแล้วแม่หัวโล่ ไม่้อิอะไรี” ผม็อบออไปามวามรินี่รับ เรื่อเรียนผมไม่เยเรียหรอ แ่ถ้าเป็นเรื่อเี่ยวับนใล้ัว ทั้รอบรัว ทั้เพื่อน และนที่ผมรั ผมอ่อนไหวมา ผมลัว ผมัวลไปหม ถึะเห็นผมเถื่อนๆแบบอย ินเหล้า สูบบุหรี่ สัเ็มัวแบบนี้แ่ผม็รัแม่ รัรอบรัว รัเพื่อนมานะรับ ผมเลียาราลาและวามสูเสียที่สุ
“แทนที่มึะเอาแ่อันิโินเ้าปอ มึ็ไปหาน้อเาิวะ ไปถามไถ่ ไปุยให้รู้เรื่อ ส่วนเรื่อไอ้บยอ ูว่าเี๋ยวพี่หมอ้อัารให้แหละ”
“มันไม่ไ้อยู่ที่พี่หมอป่าววะ ูรู้ว่าพี่หมอเป็นแพทย์ผู้เี่ยวา้านหัวใที่เ่ที่สุอเาหลี แ่มันอยู่ที่ว่าะมีนใบุหรือว่าะหาที่มันเ้าับไอ้บยอไ้รึเปล่า่าหา”
“มัน็ใ่ เหลือเวลาอีั้เยอะ ไอ้บยอมันไม่โร้ายนานั้นหรอ มึอย่าเพิ่ิมา ลับอนโไป็นอนะล่ะ ะไ้ไม่้อิมา เี๋ยวูะพาาฮยอนไปส่บ้าน่อนแล้วเอาเสื้อผ้าไปให้านฮีถึะลับ”
“เออ มึไม่้อรีบ เี๋ยวูอาะออไปอันยา” ผมลารถอไอ้แล้วเินมาึ้นรถอัวเอแทน โีที่ไม่โนล็อล้อ ไม่ั้นผม้อหุหิมาแน่ๆที่้อมาเสียเวลาับอะไรแบบนี้ ผมรีบออรถและมุ่หน้าไปอันยาทันที อย่าน้อยอแ่ไ้เห็นหน้าและถามไถ่ถึอาารปวหัวบ้า็ยัี
“ะหายปวรึยันะ อันแเนียล...”
.
.
.
To be Continue
Talk:;
มา่อแล้ว่า เปิัวพี่หมอไปแล้ว
เป็นวามอบส่วนบุลอไรท์เอ่ะ ยอลบยอ ฮ่าๆๆๆ
ปมะเริ่มผุึ้นมาเรื่อยๆ เรื่อราว็ะเริ่มหนั(?)ึ้นเรื่อยๆ
ยัไ็ฝาิาม้วยนะะ บทพูมันอาะเยอะว่าำบรรยายนะะ
เวลาัวละรอยู่รวมันเยอะมันัไม่ไ้ริๆ .___.
พูุยิมอย่าลืมิ #SinceNov ้วยนะะ
CRY .q
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
8ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
8ความคิดเห็น