Wonder Boys (Super Junior Yaoi)

ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7: Bad Boy's Punishment (เด็กไม่ดีต้องโดนทำโทษ)

ห้องคิง ปี4

”ยินดีต้อนรับกลับมาตำแหน่งที่หนึ่งของม่านดำหลังโรงเรียน”คิมจุนซู หัวหน้าห้องผู้สามารถเลียนเสียงแบบโลมาพูดขึ้นมาทันทีที่คิมฮีชอล คิมแจจุง ลีซองมินและลีดงแฮย่างกรายเข้ามาในห้อง

”ขอบคุณ”ทั้งสี่คนพูดออกมาห้วนๆแล้วทิ้งตัวลงเก้าอี้ของตน

ไม่กี่อึดใจ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกมาพร้อมกับร่างสูงในชุดสูทที่ตนใส่เมื่อวาน ใบหน้าคมคายและดวงตาคมเข้มหันไปมองร่างบางที่นั่งหลังห้องริมประตูแล้วกระตุกยิ้มให้

ใบหน้าหวานของฮีชอลกลายเป็นสีแดงเข้มไปทันทีที่ซีวอนส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นมาให้

”ฮีชอล เป็นอะไร?”แจจุงที่สังเกตุถึงท่าทีที่เปลี่ยนไปของร่างบางหันหน้ามาถาม มือเรียวของร่างบางยกขึ้นมาตบหน้าตัวเองทั้งสองด้านเบาๆเหมือนเป็นการเตือนสติแล้วค่อยหันหน้ามามองเพื่อนซี้

”ไม่เป็นไร^^ สบายดี”แต่ในตัวกลับร้อนไปหมดแถมใจยังเต้นตึกๆไม่เป็นจังหวะ! แต่ยังไง...ร่างบางก็เก็บอาการเอาไว้ได้อย่างแนบเนียน

ชเวซีวอน...ทำไมแค่นายคนเดียวทำฉันเป็นได้ถึงขนาดนี้ได้วะ?!?!

นายเป็นใครมาจากไหนฟะ?!

เจ้าของชื่อที่ร่างบางนินทาอยู่ในใจภายใต้หน้ากากเรียบๆนั้นกระตุกยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้แกล้งก่อนที่จะกวาดสายตามองเด็กนักเรียนทุกคนในห้อง มือหนาหยิบแผ่นกระดาษปึกหนึ่งขึ้นมาถือเอาไว้

”เอาหละนักเรียน วันนี้ครูมีข้อสอบมาแจก ขอให้นักเรียนทุกคนตั้งใจทำนะ มันคือข้อสอบทดสอบความรู้...อย่าเพิ่งหันกระดาษมาดูหละ รอจนกว่าครูบอกให้เริ่มได้ก่อน มีเวลาทำ3นาทีเท่านั้น...อ้อ! อ่านคำสั่งทั้งหมดก่อนทำข้อสอบนี้ด้วยนะ”

ร่างสูงพูดพลางเดินแจกกระดาษข้อสอบแล้วคว่ำให้เด็กนักเรียนทุกคนบนโต๊ะให้ ร่างสูงเดินมาจนถึงโต๊ะคู่ของฮีชอลและแจจุง

“May the luck be with you.”ร่างสูงพูดออกมาเป็นภาษาอังกฤษพลางวางกระดาษข้อสอบเอาไว้บนโต๊ะ ฮีชอลมองหน้าร่างสูงเรียบๆก่อนที่จะกระตุกยิ้มออกมาเรียบๆ

“And also with you”

ชเวซีวอนยิ้มรับรอยยิ้มท้าทายของคิมฮีชอลก่อนที่จะหมุนตัวกลับไปแล้วเดินไปยังที่โต๊ะครูหน้าห้อง

“เริ่มทำได้!”

--------10%--------

ครืดดดดดดดดดดด...

“พวกเราพร้อมจะลุย!”

“I’m in the lead!”

เสียงนักเรียนสลับกันลุกขึ้นยืนและนั่ง เสียงนักเรียนสลับกันตะโกนประโยคทั้งสองประโยคออกมา และแน่นอนว่าทุกๆคนที่ทำแบบนี้จะต้องทำสีหน้าอับอายไม่ก็พูดเบาๆและเร็วๆให้เสร็จกันไป

ร่างสูงมองเหล่านักเรียนที่นั่งทำข้อสอบอยู่ดีๆก็ลุกขึ้นหรือไม่ก็ตะโกนออกมาด้วยใบหน้าเรียบๆปนขำเล็กน้อย แต่ดวงตาคมเข้มกลับจับจ้องไปยังร่างบางที่นั่งโยกเก้าอี้อย่างสบายๆ

“เสร็จแล้วเหรอคิมฮีชอล?”

 เจ้าของชื่อยิ้มหวานแล้วพยักหน้า

“เสร็จสิ้นแล้วฮะ”

แม้แต่แจจุงก็ยังหันมามองร่างบางอย่างอ้าปากค้าง เพราะซีวอนให้เวลาเพียงแค่3นาทีในการทำข้อสอบบ้าๆนี่ที่มี15ข้อ! และแต่ละข้อก็ช่าง...

”เอาหละ ในเมื่อมีคนเสร็จแล้ว ทุกคนหยุดทำ!”นักเรียนทุกคนบ่นออดๆพลางหยุดทำมีเพียงร่างบางทำนั่งหัวเราะขำๆอยู่คนเดียว

มือหนาของซีวอนหยิบกระดาษข้อสอบขึ้นมาอ่าน

บททดสอบความรู้ (Mental Agility Test)

คุณมีเวลา3นาทีที่จะต้องทำข้อสอบนี้ให้เสร็จ โปรดอ่านคำสั่งทุกข้อก่อนที่จะทำข้อสอบ

 คำสั่ง:

1.     เซ็นลายเซ็นของคุณตรงด้านขวาบนของกระดาษสอบ

2.     1+2 = ?

3.     ขีดเส้นใจ้คำถามข้อที่ 1

4.     เขียนชื่อและนามสกุลตรงซ้ายบนของกระดาษข้อสอบ

5.     วาดรูปวงกลมเล็กๆ 3 วงตรงช่องว่างหน้าคำสั่งข้อที่ 5

6.     ใส่กากบาทในวงกลมที่วาดในคำสั่งข้อที่5

7.     ลุกขึ้นและนั่งลง

8.     12.5÷50 = ? โปรดใช้แผ่นกระดาษด้านหลังเป็นกระดาษทด

9.     ตะโกนออกมาดังๆว่า 'พวกเราพร้อมจะลุย'

10.   เจาะกระดาษให้เป็นรู 3 รูข้างๆคำสั่งข้อที่ 10

11.   วาดรูปสามเหลี่ยมรอบๆรูทั้ง 3 ที่คุณเจาะ

12.   ถ้าคุณคิดว่าคุณเป็นคนแรกที่มาถึงคำสั่งข้อนี้ได้ ให้ตะโกนออกมาดังๆว่า 'I’m in the lead'

13.   วงกลมข้อที่เป็นตัวเลขทุกตัว

14.   จากคำสั่งข้อ8 ให้นำคำตอบจากในคำสั่งข้อที่ 8 นั้นมา x5 และ ÷2.352

15.   คุณได้อ่านคำสั่งทุกข้อแล้ว ทำตามคำสั่งข้อที่ 2, 4 และ 20 เท่านั้น

“คิมฮีชอล นายทำตามที่คำสั่งข้อสุดท้ายบอกหรือเปล่า?”ใบหน้าหวานพยักหน้าแทนคำตอบก่อนที่จะส่งแววตารู้ทันมาให้ ชเวซีวอนกระตุกยิ้มเป็นเชิงรู้ทันเช่นกัน

สมแล้วที่เป็นเด็กที่ฉลาดที่สุดในโรงเรียน คิมฮีชอล...

นายเก่งจริงๆ... 

“ทุกคนอ่านข้อที่15 ข้อสุดท้ายสิ”

เสียงเด็กนักเรียนทุกคนเงียบไปก่อนที่จะร้องโวยวายออกมา บางคนถึงกับหัวเราะกลิ้ง เสียงหัวเราะของซองมินดังลั่นที่สุดเพราะเขาเป็นคนแรกเลยที่ลุกขึ้นยืนแล้วนั่งลงตามคำสั่งข้อที่7

ดงแฮยิ้มให้กับความซื่อบื้อของตนเพราะเขาเป็นคนที่ตะโกน 'พวกเราพร้อมจะลุย’ ในคำสั่งข้อที่ 9 ได้ดังสุด

แจจุงอมยิ้มเพราะเขาเพิ่งเจาะรูไปสามรูตามคำสั่งข้อที่ 11

ทำไมหนะเหรอ? ก็เพราะคำสั่งข้อสุดท้ายมันบอกว่า...

15.   คุณได้อ่านคำสั่งทุกข้อแล้ว ทำตามคำสั่งข้อที่ 2, 4 และ 20 เท่านั้น

“ครูบอกแล้วไงว่าให้อ่านคำสั่งทั้งหมดก่อนทำข้อสอบนี้”ซีวอนพูดพลางมองหน้าร่างบางที่ก้มหน้างุดๆ

เหมือนเจ้าตัวจะรู้สึกว่าโดนมอง ใบหน้าหวานเงยหน้ามาสบตากับดวงตาคมเข้มที่จ้องมองมาทางตน

“มีแค่ฮีชอลเท่านั้นที่ทำตามอย่างถูกต้อง ไม่ลุกขึ้นมา ไม่ตะโกน ฮ่าๆๆ...เก่งจริงๆ เดี๋ยวครูมีรางวัลมาให้ เลิกเรียนมาเจอครูที่ห้องด้วยหละ^^”

ใบหน้าหวานขึ้นสีอีกครั้ง

มีรางวัลให้...ไอ้บักฉ่อยนี่มันจะทำอะไรตูอีกแล้วหรือฟะ?!?!

“ผมขอปฏิเสธฮะ”ร่างบางตะโกนดังลั่นเมื่อซีวอนกำลังจะเดินออกไปจากห้อง

“ค คือว่า...เลิกเรียนผมมีธุระฮะ”ไม่ว่าเปล่าใบหน้าหวานก็ตีหน้าเนียนพูดด้วยน้ำเสียงเสียใจ ซีวอนยิ้มแห้งๆ

 ”งั้นก็ไม่เป็นไร”

--------30%--------

ร่างบางวิ่งราวกับติดลมอย่างรวดเร็วไปยังโรงอาหาร อีกสถานที่ที่สามารถโดดเรียนได้อย่างง่ายดาย

วันนี้ฮีชอลโดดเรียนคนเดียว...เพราะว่า...

แจจุง: ฉันรู้สึกว่าวันนี้เราจะไม่สามารถโดดเรียนได้

ดงแฮ: ((หลับ!))

ซองมิน: ฮีชอล ฉันสอบตกวิชาประวัตศาสตร์ของไอ้บ้านั่น ฉันโดนกักบริเวณหนึ่งวันกับมัน!! คิดดู! อีกคะแนนเดียวผ่าน...แซ้ดโว้ยยย!!! T^T

ไอ้แจจุง! ป๋ามึงเป็นหมอดูหรือไงวะ? ถึงได้มาแช่งว่ากูจะโดดเรียนไม่ได้?!?!!!

ไอ้ดงแฮ! มึงหลับ...กูไม่ว่า แต่มึงเสือกมาหลับตอนกูจะหาพรรคพวกโดดเรียน!!!

ไอ้ซองมิน! น่าสงสารมึง- -^

คิมฮีชอลหยุดวิ่ง เขามาหยุดอยู่หน้ากำแพงขนาดเตี้ยประมาณกำแพงด้านโรงยิม

สาเหตุที่เขาต้องโดดเรียน...ทำไมหนะเหรอ?

ก็เมื่อตอนพักเที่ยงหนะสิ เขาบังเอิญดวงซวยไปพบกับชเวซีวอนเข้า...

 ”คิมฮีชอล คาบสุดท้ายไปพบฉันที่ห้องด้วยนะแล้วค่อยไปทำธุระนายได้”

เพราะคำพูดของไอ้บ้าซีวอนหนะสิ! ทำให้เขาต้องรีบมาโดดเรียนก่อนคาบสุดท้าย

ไม่งั้นถ้าไปห้องมันแล้วโดนแบบเมื่อคืนก็ชิบเป๋งหนะสิ!!!

ทำไม...ทำไมต้องรู้สึกดีไปกับสัมผัสที่ผู้ชายคนนั้นมอบให้...

ทำไม? ไม่เข้าใจเลย?!

“โดดเรียนไม่ได้ก็ให้แม่งรู้กันไปเว้ย! คิมฮีชอลคนนี้โดดเรียนมาหลายร้อยล้านปียังไม่เคยโดนจับได้เลยโว้ยยย!!!”

ไม่ว่าเปล่าก็ยกมือซ้ายขึ้นมาแล้วกระโดดขึ้นเกาะกำแพงแต่...

ฉึกกกกกกกกกกกกกก!!!

 ร่างบางกัดปากเพื่อไม่ให้เสียงเล็ดลอดริมฝีปากเรียวของตน มือซ้ายที่กระโดดเกาะนั้นค่อยๆลดลงมา ฮีชอลหล่นตุบมาอยู่บนพื้นดินอีกครั้ง ดวงตากลมโตเพ่งมองมือซ้ายของตน

มือเรียวมีเลือดข้นๆสีแดงสดไหลย้อยออกมาเป็นทางยาวก่อนที่จะหยดติ๋งๆลงบนพื้นดิน ใบหน้าหวานมองไปยังกำแพงที่ทำให้มือตนเป็นเช่นนี้เรียบๆ

“เศษแก้วหนะ”

เสียงทุ้มต่ำของบุคคลที่ฮีชอลเฝ้านินทาตลอดดังขึ้น ใบหน้าหวานหันไปมองตามต้นเสียง

ชเวซีวอนยืนอยู่ข้างหลังของร่างบาง มือหนาสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง

“ฉันโรยเศษแก้วเอาไว้บนกำแพงกันนักเรียนกันเด็กโดดเรียน...เป็นไง นายว่ามันได้ผลไหม?”

มือเรียวข้างซ้ายที่อาบเลือดถูกยกขึ้นมาดูแทนคำตอบ ซีวอนชะงักเล็กน้อยก่อนที่จะส่งรอยยิ้มสะใจไปให้ร่างบาง

“สงสัยว่าจะได้ผลดีมากๆเสียด้วย”

ร่างสูงเดินมายังฮีชอลที่มองตนอย่างโกรธแค้น มือหนาคว้าเข้าที่ข้อมือบางด้านขวาที่ไม่เป็นแผล

“จารย์ทำไรอะO_O?!?!!!”

“ทำโทษ”

“เฮ้ย ทำโทษเรื่องไรจารย์?!!”ไม่ว่าเปล่าก็สะบัดข้อมือของตน

ซีวอนส่งเสียงจิ้จ้ะในลำคอเป็นเชิงไม่พอใจก่อนที่จะมือหนาจะช้อนตัวร่างบางมาพาดเอาไว้บนบ่าของตนทันที ฮีชอลร้องลั่นอย่างตกใจ ร่างสูงหัวเราะเล็กน้อยก่อนที่จะพูดออกมาราวกับย้ำเตือนในกฏของโรงเรียน

“ใครที่โดดเรียนแล้วโดนจับได้จะโดนทำโทษอย่างหนัก”

--------45%--------

ห้องพยาบาล

ตุบบบบบบบบบบบบบบ...

ซีวอนโยนร่างบางที่ตะโกนด่าทอตนตั้งแต่ที่กำแพงโรงอาหารยันห้องพยาบาลลงบนเตียงพยาบาล ทันทีที่ลงไปนอนแผ่อยู่บนเตียง ใบหน้าหวานก็หันมามองร่างสูงอย่างเคืองๆ

“จารย์จะทำอะไร?!!”

“ทำแผลก่อนแล้วค่อยทำโทษเถอะ”ร่างสูงพูดเรียบๆพลางลุกขึ้นไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลในตู้เก็บยา

“ห้ะ? จารย์...แผลแค่เนี้ย ไม่เป็นไรหรอ...”

“ไม่เป็นไรอะไรเล่า?!?!!”ชเวซีวอนตวาดดังลั่น ใบหน้าคมคายหันมาอย่างโกรธจัด ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยแล้วมองคนตรงหน้าอย่างกลัวๆ

ร่างสูงเดินกลับมาหาฮีชอลแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเตียงที่มีร่างบางนั่งอยู่ มือหนาคว้ามือซ้ายที่โชกเลือดมาอย่างรวดเร็วและรุนแรง ฮีชอลร้องออกมาเบาๆอย่างเจ็บปวด

“โดนแก้วบาดซะมือกลายเป็นสีแดงแบบนี้...จะไม่ให้ไม่เป็นไรได้ไงหละ”

ใบหน้าหวานเงยหน้ามามองอย่างงงๆ จากน้ำเสียงที่ดุดันกลายมาเป็นน้ำเสียงอ่อนโยน มือหนาที่เคยกระชากมือเรียวกลายมาเป็นลูบไล้อย่างอ่อนโยนโดยไม่สนใจเลือดที่ติดมาแม้แต่น้อย

ซีวอนหยิบสำลีชุบแองกอลฮอลล์มาเช็ดเลือดตรงมือเรียวเบาๆ ฮีชอลส่งเสียงซี๊ดในลำคอเบาๆเพราะความแสบเมื่อมือหนาเช็ดโดนแผลของตน

“เจ็บไหม?”เสียงทุ้มต่ำถามเป็นระยะๆเมื่อร่างบางส่งเสียงซี๊ดออกมาในลำคอเบาๆ

ใบหน้าหวานส่ายหน้าแทนคำตอบ ฮีชอลกัดปากเพื่อไม่ให้ร้องออกมา

ในที่สุดเลือดที่อยู่บนมือเรียวก็ถูกเช็ดหายไป ซีวอนมองบาดแผลที่เป็นทางยาวตรงอุ้งมือของร่างบาง

“เอาหละ เสร็จแล้ว”ทันทีที่ร่างสูงพูดจบ มือเรียวของฮีชอลก็ชักออกมาจากมือหนาที่เกาะกุมเอาไว้อย่างรวดเร็ว แต่ก็ต้องค้างเอาไว้แล้วส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวดอีกครั้ง

“เป็นอะไรไป?”ไม่มคำตอบจากร่างบาง ฮีชอลยกมือขึ้นมาดูบาดแผลของตน

“มีเศษแก้วอยู่...”

ไม่ทันที่ร่างบางจะจบประโยคของตน มือหนาของซีวอนก็ชักมือเรียวกลับมาอีกครั้ง ฮีชอลร้องเบาๆอย่างเจ็บปวด

“จารย์จะ...”

ใบหน้าคมคายเลื่อนมาตรงอุ้งมือเรียวของตน ลมหายใจอุ่นๆรดตรงอุ้งมือเรียวของร่างบาง ฮีชอลมองอย่างอึ้งๆ ประโยคคำถามของตนถูกกลืนหายเข้าไปในปากเมื่อริมฝีปากอุ่นๆของร่างสูงประทับบนอุ้งมือนิ่มของตนตรงแผลที่มีเศษแก้วอยู่ข้างใน

“อ้ะ อาจารย์...อื้ออ...”ร่างบางครางออกมาอย่างเสียวซ่านเมื่อร่างสูงใช้ฟันกัดตรงแผลของตนเบาๆ ซีวอนดูดแผลของร่างบางพร้อมกับใช้ลิ้นสากๆของตนดุนหาเศษแก้วในบาดแผลของตน

“อาจารย์ อื้อออ...อุ๊บ!”มือหนาอีกข้างหนึ่งที่ไม่ได้เกาะกุมมือเรียวร่างบางเอาไว้ถูกนำยัดมาใส่ปากเรียวของร่างบางเพื่อไม่ให้มีเสียงออกมา ฮีชอลตาโต

ชเวซีวอนถอนริมฝีปากจากอุ้งมือฮีชอล ดวงตาคมเข้มตวัดมามองร่างบางอย่างไม่พอใจเล็กน้อย

“อย่าร้องนะ...ไม่งั้น...ถ้าฉันได้ยินเสียงครางของนาย...ฉันคงจะ...”

 ร่างสูงถอนหายใจเล็กน้อย แววตาจากดวงตาคมเข้มของซีวอนเปลี่ยนไปเป็นแววตาโหยหาก่อนที่จะพูดประโยคต่อไปด้วยน้ำเสียงแหบพร่า...

 ”ฉันคงจะจับนายกดแน่ๆ”

ห้องพักครู

ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...

โจคยูฮยอนนั่งตรวจข้อสอบอยู่บนโต๊ะประจำตำแหน่งของตน ใบหน้าคมคายมีสีหน้าเคร่งเครียด แว่นตากรอบดำที่ร่างโปร่งสูงสวมใส่นั้นดูเหมือนจะช่วยทำให้ความหล่อเพิ่มขึ้น

“อ้าว ซองมิน”ฮยอกแจที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงโต๊ะตรงกันข้ามกับร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นมามองแล้วทักทาย คยูฮยอนเงยหน้ามามองบ้าง

“มาแล้วเหรอ ลีซองมิน”คยูฮยอนถามเรียบๆด้วยสีหน้าเฉยเมยทำเอาเจ้าของชื่อรู้สึกโกรธอย่างไม่รู้สาเหตุ

 ก็แกเรียกฉันมาเองไม่ใช่เหรอฟะ?!!!

 “แล้วคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าจารย์นี่คงเป็นบริทนีย์ สเปียร์มั้งฮะ”ซองมินตอบอย่างกวนๆ

“= =^”ฮยอกแจกลั้วหัวเราะออกมาพร้อมกับลุกขึ้นยืน เก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินไปหาซองมิน

“เจอกันวันจันทร์หน้านะซองมิน^^”ร่างเล็กพูดแล้วเดินออกไปจากประตูทิ้งเพียงซองมินยืนมองคยูฮยอนที่ยังคงนั่งตรวจสอบข้อสอบต่อไป

“คนที่สอบตก...”

“จะโดนกักบริเวณหนึ่งวัน ผมทราบแล้วฮะ ไม่ได้โง่=[]=;;”ซองมินพูดขัดร่างโปร่งขึ้นมาอย่างเหนื่อยใจ

“ถ้าไม่บอกก็ครู ครูก็คงคิดว่านายโง่ต่อไป ขอบคุณที่บอกความจริงว่านายไม่ได้...โง่!”คยูฮยอนพูดเสียงเรียบและเน้นท้ายคำสุดท้ายชัดๆและดังๆ

 ซองมินตาโตอย่างตกใจเมื่อโดนตอกกลับ มืออวบกำแน่นจนเล็บจิกแต่ใบหน้าหวานของตนก็ยังตีหน้ายิ้มแฉ่งต่อไป

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกฮะ”พูดด้วยน้ำเสียงกระแทกระทันอย่างรุนแรง คยูฮยอนกระตุกยิ้มที่มุมปากแล้วกวักมือเรียกให้ร่างอวบเดินมาหาตน

ซองมินเดินมาช้าๆอย่างอ้อยอิ่งแล้วมองหน้าคยูฮยอน ร่างโปร่งยิ้มแห้งๆแล้วยื่นกระดาษข้อสอบของห้องคิงปี3ให้ร่างอวบ

“ช่วยตรวจข้อสอบให้หน่อย”

“แล้วจารย์จะให้ผมนั่งไหน?”

“นั่งบนตักครูสิ”คยูฮยอนพูดพร้อมกับส่งสายตาท้าทาย ซองมินอึ้งเล็กน้อยก่อนที่จะยิ้มรับคำท้า

“จารย์พูดเองนะ”พูดจบก็หันหลังกลับแล้วทิ้งตัวลงบนตักของคยูฮยอนเต็มแรง ร่างโปร่งกระตุกตัวราวกับโดนไฟช้อตเมื่อโดนซองมินนั่งตักเต็มแรง

ร่างอวบยิ้มร่าอย่างมีชัยก่อนที่จะลงมือตรวจข้อสอบ โจคยูฮยอนมองอย่างอึ้งๆเล็กน้อยก่อนที่ใบหน้าคมคายของตนจะมาเกยอยู่ตรงไหล่ของร่างอวบ มือหนาลอดผ่านใต้วงแขนของซองมินมาตรวจข้อสอบอีกครั้ง

ลีซองมิน...ทำไมนายทำให้ฉันรู้สึกดีกับนายด้วย...

นายอย่าทำให้ฉันเป็นแบบนี้สิ...ความรักอะไรนั่นหนะ...

ฉันไม่อยากเจ็บอีกเป็นครั้งที่สองนะ...

ลีดงแฮเดินถอดน่องสบายอารมณ์ในตึกปี2เพื่อฆ่าเวลารอฝาแฝดของตนที่หน้าตาไม่เหมือนกันแม้แต่น้อย

“เฮ้ นาย...ลีดงแฮ!!!”เสียงทุ้มต่ำเรียกชื่อของตน เจ้าของชื่อหันไปมองก็พบกับคิมคิบอม อาจารย์สอนภาษาอังกฤษและผู้ช่วยฝ่ายปกครองเดินดุ่มๆมาทางเขา

“ครับจารย์”ร่างบางถาม คิบอมเดินมาแล้วยิ้มให้

“นายรู้หรือเปล่า ว่าห้องพักครูของตึกปี2 อยู่ชั้นไหน?”

“จารย์อยู่มาสองอาทิตย์แล้วจารย์ยังจำห้องไม่ได้อีกเหรอฮะ?”ร่างบางถามพลางหัวเราะเบาๆ คิบอมหัวเราะเบาๆบ้าง

“ครูมาเพื่อสอนไม่ได้มาเพื่อจำแผนผังตึก”ร่างสูงพูด ดงแฮหัวเราะบ้างแล้วมองหน้าคิบอม

“งั้นผมพาทัวร์ตึกปี2 ไหมหละฮะ?”

คิบอมยิ้มร่าราวกับเฝ้ารอคำๆนี้มานานแล้ว

“งั้นก็วานหน่อยด็แล้วกัน”

“คิมแจจุง!”

“วอสซับลิเก?”ใบหน้าสวยหันมาพร้อมกับคำทักทายที่ค่อนข้างจะกวนอวัยวะเบื้องล่างเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลานิ่วหน้าอย่างโกรธจัด

“อย่าเรียกฉันว่าลิเกนะ!”

“โอเคคร้าบบบ แล้วเรียกผมมีไรจารย์”แจจุงถามพลางซุกมือลงกระเป๋ากางเกงของตนแล้วเอียงคออย่างน่ารัก

“ห้ามเคี้ยวหมากฝรั่งในโรงเรียน”ร่างสูงโปร่งเดินมาประจันหน้า ร่างบางสวยเบ้ปากอย่างไม่พอใจ

“ผมเคี้ยวตอนไหน?”ไม่ว่าเปล่าก็อ้าปากกว้างให้ยุนโฮดู ร่างสูงมองภายในปากของร่างบางที่ไม่มีอะไร สักพักยุนโฮก็เกิดความคิดออกมา ร่างสูงกระตุกยิ้มเล็กน้อย

“แน่จั้ย?”ใบหน้าสวยพยักหน้าก่อนที่จะอ้าปากกว้างอีกครั้ง

“งั้นครูขอพิสูจน์ได้ไหม?”ใบหน้าสวยของแจจุงพยักหน้าอีกครั้ง

“นายอนุญาตแล้วนะ”ไม่ทันที่แจจุงจะอ้าปากถาม มือหนาก็คว้าข้อมือบางแล้วดึงให้คนสวยมประชิดตัว

ในขณะที่แจจุงร่างบางจะอ้าปากจะพูดริมฝีปากหนาก็ทาบลงบนริมฝีปากสีชมพูของร่างบาง แจจุงเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อโดนจูบ

ลิ้นสากของร่างสูงลอดริมฝีปากของร่างบางมาพันกับลิ้นเล็กอย่างร้อนแรงและเร่าร้อน

“อื้อออ....”แจจุงครางออกมาเบาๆพร้อมกับโยกหน้าจะหนีแต่มือหนาของร่างสูงจับท้ายทอยเอาไว้ทำให้หนีไปไม่ได้

ยิ่งลิ้นเล็กดันให้ลิ้นใหญ่ออกไปมากเท่าไหร่ มันก็เหมือนยิ่งตวัดรัดเกี่ยวกับลิ้นใหญ่ของร่างสูงมากยิ่งขึ้น

ยุนโฮตวัดลิ้นหนาของตนเพื่อเก็บเกี่ยวความหอมในโพรงปากของร่างบางเป็นเวลานานก่อนที่จะผละออกเมื่อร่างบางทุบอกแกร่งของตนเป็นเชิงบ่งบอกว่าเริ่มขาดอากาศหายใจแล้ว

“ไหนบอกว่าไม่ได้เคี้ยวไง?”ร่างสูงถามพลางอ้าปากแล้วแลบลิ้นที่มีก้อนหมากฝรั่งสีชมพูจางให้แจจุงดู

ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงก่ำ มือเรียวยกขึ้นมาเช็ดริมฝีปากเรียวของตน

“นั่นมันจูบแรกของผมนะO_O”ร่างบางพูดอย่างตะกุกตะกัก

“แต่มันไม่ใช่จูบแรกของครูนี่”ยุนโฮพูดพลางยักคิ้วให้อย่างกวนประสาทสุดขีด

“ไอ้...”

“ถือว่าเป็นการทำโทษที่เคี้ยวหมากฝรั่งในโรงเรียนก็แล้วกัน”

พูดจบร่างสูงโปร่งก็หันหลังกลับแล้วเดินจากไป แจจงมองตามแผ่นหลังแกร่งของยุนโฮอย่างเคียดแค้น

ไอ้ลิเกลามก!!!

“เอาหละ เสร็จแล้ว”

ร่างสูงผละออกมาจากอุ้งมือนุ่มของร่างบาง เมื่อเห็นใบหน้าหวานชักสีหน้างงๆซีวอนก็แลบลิ้นที่มีเศษแก้วแหลมขนาดเล็กออกมาให้ดูก่อนที่จะถุยออกไป มือหนาที่เคยยัดปากของฮีชอลก็เอาออกมาให้ร่างบางได้พูด

ดวงตากลมโตละสายตาจากใบหน้าคมคายมามองอุ้งมือของตน ความอุ่นจากริมฝีปากของร่างสูงยังคงอยู่...

“ข ขอบคุณฮะ”ฮีชอลพูดอย่างตะกุกตะกักเล็กน้อย ใบหน้าหวานแดงก่ำอย่างไม่ทราบสาเหตุ

ซีวอนยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูและอ่อนโยนมือหนาทีจับมือร่างบางแล้วบีบแน่นๆ ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมามอง

“เรามาทำโทษกันเถอะ^^”

เท่านั้นแหละมือเรียวที่ซีวอนเกาะกุมก็ถูกชักออกทันที ดวงหน้าหวานที่เคยแดงก่ำกลายมาเป็นซีดราวกับไก่ต้มอย่างเห็นได้ชัด ฮีชอลเขยิบหนีร่างสูงทันที

“ฮะๆ น นาย ทำไมทำหน้างี้หละ?”ซีวอนหัวเราะออกมาเบาๆกับท่าทีหวาดกลัวของร่างบาง

“จารย์จะทำโทษแบบไหนหละฮะ?”ร่างบางถามอย่างหวาดกลัว

ซีวอนหัวเราะออกมาเบาๆราวกับรู้ใจของคนตรงหน้า

“ไม่ใช่แบบเมื่อคืนก็แล้วกัน...ก็บอกแล้วไงตอนนี้ยังไม่หมดเวลาครู ฉันก็ยังเป็นครูอยู่...”ฮีชอลถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ล แล้วจารย์จะทำโทษแบบไหนหละฮะ?”

“อาทิตย์หน้าทั้งอาทิตย์...ห้ามโดดเรียน”

 ใบหน้าหวานหันมามองแล้วยิ้มร่า

“แค่เนี้ย?!?!”แล้วก็หัวเราะออกมาดังๆ

“คุณได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้!”

ซีวอนยิ้มออกมาอย่างดีใจมือหนาคว้ามือร่างบางมาแล้วดึงให้ฮีชอลมาประชิดตัวก่อนที่จะประทับริมฝีปากหนาลงบนแก้มเนียนขาวนวลของร่างบาง

 ”O_O”ฮีชอลมองอย่างอึ้งๆ

“นี่ทำโทษที่นายโกหกครูว่ามีธุระไง^^”

ฮีชอลมองอย่างเอ๋อๆเล็กน้อย ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงก่ำอีกครั้ง มือเรียวยกขึ้นมาจับแก้มที่โดนหอมแก้มของตน

ทำไมจารย์ทำโทษได้ซะใจเต้นตึกตักอย่างงี้หละฮะ?

--------------------------------------------------------------------------------

TB