คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #76 : 14 สายเลือดในสายตา 2/5
ต่อมาศิริญดาเป็นต้นเสียงร้องเพลงสุขสันต์วันเกิดให้ผู้เป็นแม่
เมื่อเพลงจบหญิงสูงวัยหลับตา ประสานมือไว้ตรงอก
ตั้งใจอธิษฐานแล้วเป่าเทียนรูปตัวเลขบนหน้าเค้กจนดับลง
ก่อนตัดเค้กก้อนใหญ่ออกเป็นชิ้นเล็กใส่จานมอบให้กับผู้ที่มาร่วมงานวันเกิดในค่ำคืนนี้
แจกจ่ายทุกคนจนมาถึงคนสุดท้าย
“ของหนูจ้ะ”
คุณปรางนวลยื่นเค้กให้ครูสอนพิเศษของหลานสาวด้วยรอยยิ้ม
“ขอบคุณค่ะคุณนวล มีความสุขมาก ๆ นะคะ”
มานิลารับมามือไม้สั่น
ตื่นเต้นจนคำอวยพรที่คิดไว้เสียดิบดีหดสั้นลงเหลือเพียงคำอวยพรธรรมดา ๆ
หัวใจที่แฟ่บไปเมื่อครู่ถูกสูบลมจนพองโตเช่นเดิม
ถึงแม้เป็นคนสุดท้ายที่ได้รับเค้กจากคุณปรางนวล แต่ก็ยังดีกว่าท่านไม่เคยนึกถึงเลย
ขอบคุณนะคะคุณยาย...
งานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดคุณปรางนวลย่อมมีวันเลิกรา
แขกเหรื่อทุกคนแยกย้ายกันกลับ เช่นเดียวกับครอบครัวธัญภากร ตอนขามาธตรัฐเป็นสารถี
แต่ขากลับชายหนุ่มขอให้พ่อขับรถเขาพาแม่กลับบ้านไปก่อน ส่วนเขาจะขับรถให้ธริษตรี
ด้วยเป็นห่วงน้องสาวที่อาจเป็นอันตรายหากต้องขับรถกลับบ้านมืดค่ำเช่นนี้
ก่อนขึ้นรถยนต์คันสีน้ำตาลเข้มของลูกชายที่มีสามีเป็นคนขับ
อาจารย์ตรีทิพย์ไม่วายฝากฝังเจ้าของรถ
‘บอมแวะไปส่งมะลิที่อะพาร์ตเมนต์ให้แม่ทีนะ
แม่ฝากมะลิด้วยนะลูก’
ธตรัฐรู้ว่าแม่พูดไปอย่างนั้นเอง เพราะท่านรู้อยู่แล้วว่าต่อให้ไม่สั่งเขาก็เต็มใจไปส่งมานิลาถึงที่
ทีแรกจะให้ธริษตรีกลับไปพร้อมพ่อกับแม่
เขาจะได้ใช้เวลาอยู่กับมานิลาบนรถเพียงสองคน
แต่ยายตัวเล็กกลับนึกรักนึกเป็นห่วงพี่ชายขึ้นมา
กลัวว่าขากลับจากส่งมานิลาเรียบร้อยแล้วเขาจะเหงาจึงอาสานั่งรถเป็นเพื่อน
ห่วงพี่น่ะดี
แต่ห่วงผิดที่ผิดเวลาแบบนี้...ไม่ค่อยดีเท่าไรนะน้องสาวที่รัก
“โอ๊ย ! มือถือยังอยู่ห้องน้องฟ้า
ลืมได้ยังไงกันเนี่ย” คนขี้ลืมบ่นกับตัวเองแล้วหยุดเดินทันที
เดินจะถึงโรงจอดรถอยู่แล้วเชียวเพิ่งนึกขึ้นได้
“เดี๋ยวฟ้าไปเอาให้ค่ะ” ชรัมพรบอก
“ไม่เป็นไรจ้ะ น้าไปด้วยดีกว่า”
หญิงสาวยิ้มให้คนจิตอาสา ก่อนส่งกระเป๋าเครื่องสำอางให้พี่ชาย
“บรีสฝากหน่อยนะพี่บอม เดินไปรอที่รถก่อนเลยก็ได้”
“พี่รอแถวนี้แหละ”
ชายหนุ่มบอกหลังจากรับกระเป๋ามา สายตาหันสบไปที่เก้าอี้สนามกลางดงต้นมะลิลา
“โอเค บรีสไปแป๊บเดียว ไม่เกินห้านาที
ฝากพี่มะลิด้วยนะ”
ธตรัฐพยักหน้า ก่อนลอบมองมานิลาเล็กน้อย
ทั้งแม่ทั้งน้องเขาดูจะห่วงเธอไปเสียหมด
“พี่มะลิรอบรีสแป๊บนะคะ”
มานิลาไม่ทันตอบอะไรธริษตรีก็วิ่งปรู๊ดไปเสียแล้ว
ธตรัฐวางกระเป๋าเครื่องสำอางของน้องสาวลงบนเก้าอี้สนาม
ทำท่าจะชวนมานิลาให้มานั่งตรงนี้ด้วยกัน
ทว่าเสียงโทรศัพท์เคลื่อนที่กลับดังขึ้นเสียก่อน
ล้วงออกมาดูก็พบว่าเป็นสายจากภูธิปซึ่งเพิ่งแยกตัวออกไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงดี
โทรมาดึก ๆ ดื่น ๆ เช่นนี้หวังว่ามันคงไม่ได้ชวนเขาไปทำอะไรสนุก ๆ
ตามประสาผู้ชายที่มันสนุกอยู่คนเดียว
ในขณะที่เขาไม่ได้รู้สึกอยากสนุกด้วยตั้งแต่เจอกับมานิลา
“เดี๋ยวพี่รับโทรศัพท์ก่อน
มะลิรออยู่แถวนี้นะ” ชายหนุ่มขยี้กลุ่มผมนุ่มอย่างนึกเอ็นดู
พอชื่นใจแล้วจึงเดินห่างออกไป คงไม่ดีเท่าไรนักถ้าเพื่อนรักคุยเรื่องนั้นขึ้นมาจริง
ๆ แล้วแม่คนหน้าหวานของเขารับรู้
ฝ่ามือเล็กยกขึ้นลูบแขนตัวเองบรรเทาความหนาวจากลมเย็น
ๆ ในยามค่ำคืน แม้อยากเปลี่ยนกลับไปอยู่ในเสื้อเชิ้ตแขนยาวอย่างตอนมาที่นี่
หากก็ทำอย่างใจไม่ได้แล้วเพราะเสื้อตัวนั้นเลอะเทอะไปด้วยคราบดินตอนที่อุ้มเจ้าปลาวาฬออกจากกอมะลิลา
ตอนนี้เลยต้องอยู่ในเดรสยาวตัวเดิม
ระหว่างรอธริษตรีสองเท้าเรียวที่เปลี่ยนจากรองเท้าส้นสูงมาอยู่ในรองเท้าผ้าใบคู่เก่งก้าวเดินตามทางที่สองข้างขนาบด้วยพุ่มมะลิลาเพื่อฆ่าเวลา
แสงสีเหลืองนวลจากไฟสนามส่องสว่างทั่วบริเวณ พอมาสุดทางซึ่งเกือบจะถึงตัวเรือนไทยก็ย่อตัวลงนั่ง
ยกมือขึ้นช้อนมะลิลาดอกน้อยขึ้นจรดปลายจมูก สูดดมกลิ่นหอมชื่นใจเข้าจนเต็มปอด
แม้ยามดึกกลิ่นหอมไม่มากเท่าช่วงหัวค่ำ ทว่ายังหอมมากอยู่ดี
“ฉันนึกว่าหนูกลับไปแล้วเสียอีกจ้ะ”
มานิลาเพลิดเพลินกับดอกไม้ที่ชื่อเหมือนตัวเองจนไม่ทันได้สังเกตว่ามีอีกคนเดินใกล้เข้ามา
หญิงสาวหลุดออกจากภวังค์ หันกลับไปก็พบกับศิริญดายืนยิ้มอยู่ก่อนแล้ว
เธอลุกขึ้นยืนส่งยิ้มอ่อน ๆ ให้
“ยังค่ะ
น้องบรีสลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้องน้องฟ้าเลยขอขึ้นไปเอาค่ะ”
“อ๋อจ้ะ ว่าแต่หนูชอบดอกมะลิลาหรือ”
“ค่ะ”
ดวงตาดำขลับลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของศิริญดาที่กำลังเงยขึ้นพิศดวงจันทร์กลมโตสีเหลืองนวลผ่านเรือนยอดไม้
มานิลาเผลออมยิ้ม หญิงวัยกลางคนตรงหน้าเธอยังดูสวยสง่า
ศิริญดากับศรัญญาละม้ายกันมากจนคนที่ไม่คุ้นเคยมักคิดว่าเป็นฝาแฝด
ต่างกันตรงที่คนพี่นั้นใบหน้าสวยหวาน ลงตัวกับเส้นผมดำสนิทยาวถึงบั้นเอว
ส่วนคนน้องใบหน้าสวยคม รับกับผมซอยสั้นดูทะมัดทะแมง
ทว่าชรัมพรกลับมีเครื่องหน้าประพิมพ์ประพายไปทางผู้เป็นป้ามากกว่ามารดา
“หนูชื่อมะลินี่นะ
คนเรามักชอบอะไรที่เกี่ยวข้องกับชื่อตัวเอง หนูว่าไหม”
ศิริญดาส่งยิ้มหวานละมุนแล้วหัวเราะ “น้องฟ้านั่นก็อีกคน ห้องนอนก็สีฟ้า
จะซื้ออะไรก็ต้องเป็นสีฟ้าไว้ก่อน”
ความคิดเห็น