ALL OF MY FICTION [DoubleB Nielong]

ลำดับตอนที่ #7 : Block B [TaePyo] - มื้อดึก

- 16 ม.ค. 58-

แก้ไข 9 ก.ย. 58

   

- - - - มื้อดึก - - - -

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ทุกคนคงรู้ดี ก่อนที่พีโอจะมาเป็นพีโอในตอนนี้ พีโอเคยเป็นพโยจีฮุนมาก่อนแหละ

 

พโยจีฮุน เด็กผู้ชายตัวใหญ่ๆ อ้วนๆ เสียงใหญ่ๆ ตามประสาคนอ้วน

 

เพราะพีโออ้วนตั้งแต่เด็ก เลยไม่ได้สนใจที่จะดูแลตัวเองเท่าไร อยากกินอะไรก็กิน มีความสุขจะตาย แต่พออยากเป็นนักร้องเท่านั้นแหละ กับข้อแลกเปลี่ยนที่ดูเหมือนจะง่าย ท่านประธานบอกให้พีโอไปลดน้ำหนักถึงจะยอมรับเป็นเด็กฝึกของบริษัท พีโอถึงได้ยอมลดน้ำหนักจนมาผอมแล้วก็มาเป็นพีโอของบีบีซีในทุกวันนี้

 

ตอนนี้พีโอผอมแล้ว ถึงจะตัวใหญ่กว่าพี่ๆ ในวงตั้งเยอะ (โดยเฉพาะพี่ใหญ่ของวง) แต่มีอย่างนึงที่พีโอยังเหมือนกับพโยจีฮุนคนที่อ้วนๆ คนนั้น

 

พีโอยังคงกินเยอะเหมือนเดิม แต่ก็ต้องควบคุมน้ำหนักควบคู่ไปด้วย เพราะไม่งั้นพีโอจะกลับมาอ้วนอีก มันคงไม่น่าดูใช่ไหมล่ะ? ก็พีโออยากให้แฟนๆ ดูด้านที่เท่ๆ ของพีโอนี่นา

 

วันนี้บล็อกบีมาอัดเทปรายการหนึ่ง ซึ่งทีแรกพีโอก็คิดว่าคงถ่ายทำกันแบบง่ายๆ แป๊บเดียวก็เสร็จ แต่ผิดคาดเลยล่ะ เมื่อพวกเราถ่ายกันนานมาก นานจนพีโอไม่ได้ทานข้าวกลางวัน พอถ่ายเสร็จแล้วลิงทโมนอย่างเราก็ขึ้นรถไปอีกที่นึงเพื่ออัดเทปการแสดงเพลงใหม่ ระหว่างทางก็มีแต่รามยอนถ้วยเดียวเพื่อแก้หิวกันเป็นลมไปก่อน สำหรับคนอื่นอาจจะอิ่มนะ แต่พีโอไม่อิ่ม ก็มันไม่อยู่ท้องนี่นา เวลากินพีโอก็กินเยอะกว่าคนอื่นอยู่แล้วด้วย

 

พอมาถึงได้แป๊บเดียวก็ต้องขึ้นไปซ้อมอีก แค่ซ้อมก็กินแรงแล้ว ระหว่างนั้นพีโอเลยได้แต่กินน้ำลงไป พลางมองไปที่เมนโวคอลที่นั่งวอร์มเสียงตัวเองอยู่ ไม่สนใจพีโอเลยนะ

 

“อย่ากินน้ำเยอะดิ เดี๋ยวอ้วกกลางเวทีหรอก” พี่ยูควอนเดินผ่านมาก่อนจะพูดขึ้น พีโอทำหน้ายู่แล้วยกขวดน้ำขึ้นมาจะดื่มอีก แต่ก็มีใครไม่รู้มาดึงขวดน้ำออกจากมือไปซะก่อน

 

“ห้ามกินอีก เดี๋ยวเต้นไม่ไหว” เป็นลีดเดอร์ที่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ กับสายตาที่ตำหนิส่งไปยังมักเน่ พีโอสะบัดหน้าหนีก่อนจะทำหน้ายู่กว่าเดิม

 

แทอิลเดินมานั่งลงข้างๆ พีโอ ถอนหายใจนิดหน่อย แต่อีกคนดูท่าจะไม่หันมาเลย แต่พอแทอิลฉีกห่อขนมเท่านั้นแหละ หน้าลิงๆ นั่นค่อยๆ หันมามอง ตาวาววับพร้อมกับรอยยิ้มกว้างของมักเน่

 

“หิวเหรอ?” ถามดูเชิงซึ่งพีโอก็พยักหน้าตอบทันที พีโอหิว หิวมากเลยนะ นูกัตน่ากินมากเลยล่ะ

 

“ฮยองให้ผมเหรอ?” เอื้อมมือจะคว้ามันมา แต่แทอิลฮยองก็ดึงมือกลับเสียก่อน และนั่นก็ทำให้พีโอกลับมาหน้ายู่อีกแล้ว

 

“ถ้าอยากกินก็ไปฉี่ก่อน”

 

เสนอข้อแรกเปลี่ยนที่ดูเหมือนกับการออกคำสั่งกลายๆ พีโอจ้องขนมในมือแทอิลฮยอง พลางจ้องหน้าคนพี่ด้วยสายตาที่บอกว่า ‘กลับมาแล้วต้องให้กินนะ’ ก่อนจะรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ เกือบชนใครต่อใครแน่ะ เลยได้พูดขอโทษไปตลอดทาง พอเข้าห้องน้ำเสร็จ ขากลับปากก็เอาแต่พึมพำๆ ว่านูกัตๆ จนคนอื่นหันมามองว่าเด็กนี่บ้ารึเปล่า?

 

พีโอไม่ได้บ้า พีโอแค่หิว พีโออยากกินนูกัต

 

“เสร็จแล้วครับ” ยืนตัวตรงต่อหน้าพี่ใหญ่ พลางแบมือขอขนมชิ้นโปรด

 

“บล็อกบีเตรียมตัวที่ข้างเวทีเลยค่ะ!” เสียงสต๊าฟดังขึ้น พีโอไม่เคยอยากจะพูดคำหยาบใส่คนที่เป็นรุ่นพี่มาก่อนเท่านี้ในชีวิตเลยนะ แต่นูน่าคนนิสัยไม่ดีเลย

 

แล้วก็นะ… เขาบอกว่าคนแก่ความจำสั้น พีโอไม่ค่อยเชื่อหรอก แต่ตอนนี้เชื่อแล้ว เพราะเมื่อกี้พอสต๊าฟนูน่าเรียกไปสแตนด์บาย แทอิลฮยองก็ส่งขนมไปให้คยองฮยองที่ขอไปกิน ทำไมทำกับพีโอแบบนี้ล่ะ พีโอหิวนะ TT

 

บล็อกบีกำลังขึ้นอืด ถึงไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแล้วล่ะ สภาพทุกคนตอนนี้ดูอิดโรยกันถ้วนหน้าทั้งๆ ที่เพิ่งจะสองทุ่มกว่าๆ โดยเฉพาะน้องเล็กที่หมดแรงไปตั้งแต่ครึ่งแรกของวัน กลับมาถึงหอทุกคนก็แยกย้ายขึ้นเตียง ไม่มีใครสนใจจะอาบน้ำกันสักคน

 

แต่ต่อให้เหนื่อยแค่ไหน อีแทอิลก็ขออาบน้ำก่อนดีกว่า พออาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วก็พบว่าทุกคนนอนระเกะระกะกันเต็มไปหมด อืม ถึงจะเป็นพี่ใหญ่ แต่ขอโทษนะ อีแทอิลไม่ได้เป็นคนดีขนาดจะมาไล่ปลุกเมมเบอร์ให้ไปอาบน้ำหรอกนะ บาย

 

ในที่สุดเมเนเจอร์ฮยองก็เข้ามาพร้อมกับของกิน เดินไล่เตะแต่ละคนให้ไปอาบน้ำก่อนจะบอกให้มาทานข้าว ทุกคนดูกะตือรือร้นขึ้นมานิดนึง แค่นิดเดียวจริงๆ เพราะแม้แต่มักเน่ที่ถ้าพูดถึงของกินก็ยังดูเอื่อยเฉื่อยซะ

 

ทุกคนอาบน้ำเสร็จแล้ว ออกมานั่งล้อมวงกันที่ห้องโถงกันแล้ว และกำลังลงมือกินข้าวกัน ยกเว้นแต่พีโอที่เข้าห้องน้ำไปได้สิบนาทีแล้วยังไม่ออกมา ผิดปกติยังไงน่ะเหรอ มักเน่น่ะมันเข้าห้องน้ำไปไม่เกินห้านาทีหรอก และดูท่าว่าไม่มีใครสนใจจะถามหาน้องมันเลยแม้แต่พี่ๆ เมเนเจอร์ก็เถอะ

 

ครึ่งชั่วโมงผ่านไปแล้ว ทุกคนกินอิ่มนอนหลับกันหมดแล้ว จานชามเก็บเรียบร้อยแล้ว แต่ที่ยังแปลกๆ อยู่ก็คือพีโอยังไม่ออกมาจากห้องน้ำ นี่ก็ง่วงอยู่ละนะ แต่ก็อดเดินเข้าไปดูในห้องน้ำไม่ได้ว่ามักเน่มันเข้าไปทำอะไรในห้องน้ำนานขนาดนั้น

 

ก็ไม่น่าจะคิดมากให้เปลืองเนื้อที่สมอง เข้ามานานขนาดนี้ก็ต้องมาหลับอยู่แล้ว ท่าทางจะหลับเฉียบพลันซะด้วย ก็แหม่ แปรงสีฟันยังคาปากอยู่เลยนั่น ก็สงสารหรอกนะเลยสะกิดให้ตื่นน่ะ อีกคนลืมตาปรือๆ ขึ้นมามองเขา แล้วก็มองอยู่แบบนั้น แทอิลส่ายหัวให้อีกคนก่อนจะเดินออกมา

 

เดินไปหยิบตุ๊กตาตัวโปรดที่เตียงพีโอก่อนจะขึ้นเตียงตัวเองแล้วนอนลง เหลือบตามองน้องเล็กที่เดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพดูไม่ได้ เดินซะเงอะซะแงะไปหาพี่เมเนเจอร์ คงไปถามหาของกินนั่นแหละ แล้วก็เดินหน้ายู่กลับมาที่เตียงของตัวเองเพราะไม่มีอะไรให้กิน

 

เลิกสนใจพีโอก่อนะหยิบหูฟังมายัดใส่รูหูตัวเอง เปิดเพลงแล้วร้องคลอตามเบาๆ แล้วก็ค่อยๆ ดำดิ่งเข้าสู่ห้วงนิทรา

 

สะลืมสะลือเปิดเปลือกตาขึ้นมา มองไปทางไหนก็มืดสนิท นอนมองเพดานจนสายตาชินกับความมืด แต่ก็ยังนอนกระพริบตาปริบๆ อยู่แบบนั้น ไม่เข้าใจว่าตัวเองตื่นขึ้นมาทำไมตอนกลางดึก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา จะตีสองแล้ว กดปิดเพลงที่มันยังเล่นอยู่ก่อนจะเก็บสายหูฟังไว้ข้างหมอนอย่างลวกๆ ได้ยินเสียงก๊อกแก๊กๆ มาจากนอกห้อง ขมวดคิ้วหันไปมองทางต้นเสียงทันที

 

อย่าบอกนะว่าขโมยขึ้นหอ… ไม่น่ามั้ง หอเล็กๆ แบบนี้ ขึ้นมาก็ไม่มีอะไรให้ขโมยอยู่แล้ว มองไปรอบๆ ห้องนอน ทุกคนหลับสนิทกันหมด ไม่รับรู้อะไรกันเลย ไหนๆ ก็ไหนๆ ละ ตื่นมาแล้วออกไปดูซะหน่อยคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง แต่ถึงกระนั้นแทอิลก็ยังคงคว้าไม้ขนไก่ที่ห้อยอยู่ปลายเตียงคยองติดไม้ติดมือมาด้วยเพื่อความสบายใจ ย่องไปตามเสียงอย่างเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ เดินเลี้ยวเข้าไปในห้องครัวเพราะเสียงดังมาจากทางนี้ เห็นเงาตะคุ่มๆ กำลังรื้ออะไรอยู่ในตู้เย็น เพ่งมองไปดีๆ ก็เห็นว่าแผ่นหลังนั่นมันคุ้นๆ อยู่นะ

 

แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเงื้อมือแล้วฟาดไม้ขนไก่ลงไปที่แผ่นหลังนั้นแบบไม่ยั้ง อีกคนสะดุ้งร้องโอ๊ยเสียงใหญ่ๆ ก่อนจะหันมามองเขา

 

“มาทำไรมืดๆ เนี่ย?” ถามขึ้นเบาๆ ถึงจะตกใจยังไงก็ไม่อยากปลุกเมมเบอร์คนอื่นๆ ให้ตื่นขึ้นมากลางดึกแบบนี้ ชี้ไม้ขนไก่ไปที่พีโอเจ้าของเงาตะคุ่มและเสียงก๊อกๆ แก๊กๆ ที่เขาได้ยิน

 

“ผมหิว”

 

ทำหน้าละห้อยเหมือนอดกล้วยมาแรมเดือน ในปากเต็มไปด้วยกิมจิที่แช่ทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ บูดอีกรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่ท่าทางจะหิวจริงเลยไม่ได้สนใจอะไรเลยแม้กระทั่งรสชาติ เดินไปเปิดไฟครัวให้สว่างขึ้น แต่ว่าไฟมันจะริบหรี่ไปไหนเนี่ย มองหลอดไฟห้องครัวที่ส่องแสงแค่สลัวๆ ก่อนจะหันกลับมามองน้องเล็กที่ยืนเคี้ยวกิมจิอยู่เงียบๆ บนโต๊ะมีน้ำอัดลมอยู่สองกระปอง กับนมกล้วยอีกกล่อง

 

“ผมหิวข้าว” พูดขึ้นอีกรอบ เขาปรายตามองกล่องกิมจิในมือน้องเล็ก ซึ่งอีกคนก็วางมันลงบนโต๊ะอย่างเสียไม่ได้ กลืนกิมจิก้อนสุดท้ายลงคอก่อนจะทำหน้าบูดใส่เขา

 

“เดี๋ยวตอนเช้าก็ได้กินแล้ว จะตื่นขึ้นมาทำไม” เอื้อมมือไปหยิบฝากล่องมาปิดไว้ แล้วยัดมันใส่ในตู้เย็นไว้อย่างเดิม

 

“ก็ผมนอนไม่หลับนี่นา หิว” พีโอมองตามกล่องกิมจิตาละห้อยก่อนจะเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาเว้าวอน

 

อะไรๆ อย่ามามองเขาอย่างนั้นเชียว ไม่มีอะไรให้กินหรอกนะ

 

“หิว” พูดขึ้นมาอีกคำด้วยน้ำเสียงงอแง แล้วมองมาที่เขา

 

แทอิลถอนหายใจออกมาอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นอีกครั้ง แล้วดูว่ามีอะไรอยู่ในนั้นบ้าง อันดับแรกเลย กิมจิที่ยัดใส่ตู้ไว้เมื่อกี้นี้ หยิบออกมา ตรงชั้นวางไข่มีไข่อยู่สองฟอง (ที่เน่าแล้ว) กับกองเครื่องสำอางค์ของแจฮโย แตงกวาก็ของแจฮโยอีกนั่นแหละ (เขียนโน๊ตแปะไว้ด้วยว่าห้ามกิน) ปูอัดที่พี่เมเนเจอร์ซื้อมาไว้ แครอทอีกครึ่งซีก ขอเดาว่าอีกซีกนึงนั้นพีโอกัดไปแล้ว รื้อเข้าไปในกองกระป๋องน้ำอัดลมก็เจอหัวไชเท้าดองด้วย แล้วนี่อะไรน่ะ สาหร่าย ใครมันอุตริเอาสาหร่ายมาแช่ตู้เย็นไว้วะ? หอบของที่เจอออกมาตั้งไว้บนโต๊ะ ยืนมองมันอยู่อย่างนั้นว่าจะทำอะไรให้ไอ่ลิงนี่กินดี

 

มีผัก มีสาหร่าย

 

สาหร่าย อือ…

   

“คิมบับพอมั้ย?” หันไปถามน้องเล็กที่ตอนนี้นั่งยิ้มแป้นเชียวล่ะ อีกคนก็พยักหน้าพร้อมตอบกลับมา

 

“อะไรก็ได้ ผมหิว ผมกินหมด”

 

เขาถอนหายใจอีกรอบก่อนจะหยิบเขียงหยิบมีดมาวางไว้บนเคาท์เตอร์ทำอาหาร หยิบแตงกวามาหั่นเป็นทางยาว หัวไชเท้า ปูอัด แครอทก็หั่นเป็นทางยาวเหมือนกันแล้วกวาดทุกอย่างลงไปไว้ข้างๆ เขียง รื้อๆ ค้นๆ ไปทั่วเคาท์เตอร์ในครัวเพื่อหาไม้ที่ใช้ม้วนคิมบับ เจอแล้วก็วางลงบนเขียง แล้วหยิบสาหร่ายออกมาจากถุง เอาเหอะถึงมันจะอ่อนๆ เปียกๆ ไปหน่อย วางมันลงบนไม้ที่วางอยู่บนเขียงก่อนจะ…ลืมข้าว

 

อีแทอิลลืมข้าวที่เป็นส่วนประกอบสำคัญได้ไงเนี่ย!?

 

ถอนหายใจอีกรอบก่อนจะเดินไปที่หม้อหุงข้าว ยังดีนะที่ในหม้อมีข้าวเย็นๆ (ที่เกือบบูด) อยู่ถ้วยนึง เทข้าวลงบนสาหร่ายชื้นๆ นั่นก่อนจะหยิบปูอัดเส้น หัวไชเท้าเส้น แครอทเส้น กับแตงกวาเส้นๆ มาวางไว้อีกชั้น แล้วจัดการม้วนๆ แล้วบีบให้แน่นๆ

 

หยิบสาหร่ายอีกอันมาทำแบบเดิมเพราะของยังเหลืออยู่ สรุปว่าของที่ใกล้เสียทั้งหมดนี้ทำคิมบับได้ห้าอันนิดๆ จัดการหั่นคิมบับอีกสามอันเป็นคำๆ จะได้กินง่ายๆ (อีกสองอันพีโอยัดลงกระเพาะไปแล้ว) เขาหันหน้าไปมองข้างตัวเพราะรู้สึกว่ามีคนมายืนจ้องอยู่ข้างๆ ก็แทบสะดุ้งเพราะน้องเล็กมันยื่นหน้าเข้ามามองเขา ย้ำว่ามองเขาไม่ได้มองอาหารที่กำลังทำ ยักไหล่เป็นเชิงบอกให้ออกไปไกลๆ แทบจะเอามีดจ้วงแล้วไหมล่ะเมื่อกี้

 

“ไปนั่งรอดีๆ” บอกน้องเสียงดุก่อนจะหันกลับมาหั่นคิมบับต่อ เสร็จแล้วก็ยกประเคนให้มักเน่มันแล้วก็นั่งมองน้องมันกินอยู่แบบนั้น ที่นั่งมองนี่แทอิลไม่ได้หิวนะ ของเกือบบูดแบบนั้นอีแทอิลที่อายุขนาดนี้แล้วกินไม่ลงหรอกนะ

 

นั่งมองน้องมันกินคิมบับเน่าอยู่แป๊บนึงก็ลุกมาเก็บจานเก็บเขียงลงอ่าง มองกองจานพะเนินอยู่เพราะกินข้าวกันอิ่มแล้วแต่ไม่มีใครยอมล้าง เอาเถอะอีแทอิลจะเสียสละตัวเองสักวันก็แล้วกัน ไม่อยากเห็นหอพักกลายเป็นรังหนูในเร็ววัน

 

จู่ๆ ก็มีคนมายืนโอบเขาเอาไว้จากข้างหลัง ไม่ต้องบอกว่าใคร ก็คงมีแต่มักเน่มันนั่นแหละ

 

“ทำไร ปล่อย” พูดออกไปพลางทำตัวยึกยักให้น้องมันปล่อยกอด แต่อีกคนยังเฉย แถมยังซบหน้าลงกับไหล่ของเขาอีกแน่ะ เป็นไรของมันวะ

 

“กอดหน่อย” เอ่ยออกมาเบาๆ ก่อนจะฝังหน้าลงกับซอกคอของเขา

 

สาบานได้ว่าตอนนี้เขาไม่ได้เขิน จริงๆ นะ แค่อากาศในห้องครัวมันร้อนเฉยๆ เอ่อ…อีแทอิลทำอะไรไม่ถูก ไม่ใช่ว่าน้องเล็กมันไม่เคยอ้อนนะ แต่มันก็ไม่เคยอ้อนเขาแบบนี้น่ะ นี่มันจะใกล้เกินไปแล้วโว๊ย!

 

“ขอบคุณนะครับ” พีโอว่าขึ้นเบาๆ ใบหน้าก็ยังคงซุกอยู่ที่ซอกคอเหมือนเดิม เขาทำได้แค่เสียงเอ่ออ่าออกมาเพราะไม่รู้จะพูดอะไร แต่ก็พยักหน้าตอบรับคำขอบคุณนั้น ที่จริงก็ไม่ได้อยากทำให้กินหรอกนะ แต่สงสารหรอกเห็นว่าไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันต่างหากล่ะเลยทำให้กิน

 

ก็บอกแล้วไงอีแทอิลไม่ได้เป็นคนดีขนาดนั้น ที่ทำไปเพราะความสงสารล้วนๆ

 

…จริงๆ นะ

 

“ปล่อยได้ยัง?” ถามขึ้นอีกรอบหลังจากล้างจานชามเสร็จ อีกคนแค่นเสียงหึออกมาก่อนจะกระชับกอดเอวเขาแน่นกว่าเดิม

 

สาบานได้ว่าไม่ได้ใจเต้นแรงเพราะถูกกอด แค่เหนื่อยจากการล้างจานเท่านั้น ยืนให้พีโอกอดอยู่สักพักอีกคนก็ปล่อยเขาเป็นอิสระ หันไปมองหน้าน้องว่ามันทำหน้ายังไงอยู่ก็เจอกับรอยยิ้มแป้นๆ  ของมันที่ส่งมาให้

 

“แปรงฟันล้างมือแล้วก็ไปนอนได้แล้ว” บอกน้องก่อนจะเดินออกจากครัว แต่อีกคนก็เรียกเขาไว้ซะก่อน หาวทีนึงก่อนจะหันกลับไปถามด้วยสายตาว่าเรียกทำไม (วะ!?)

 

“พี่จะไม่ถามหน่อยเหรอว่าผมกอดพี่ทำไม” แทอิลถอนหายใจ ถ้าไม่ถามคงไม่จบสินะ

 

“เมื่อกี้กอดฉันทำไม?” ถามขึ้นพร้อมทำสีหน้าส่งไปให้ด้วยว่า ‘พอใจยัง?’ พีโอยิ้มแป้นก่อนจะตั้งท่าตอบคำถามของเขา แทอิลเลิกคิ้วขึ้นมองท่าทางนั้น คิดหาคำด่าไว้ด่าอีกคนที่คงจะตอบอะไรกวนใจเขาอีกตามเคย

 

“ผมคิดถึงแม่ครับ” ว่าจบแล้วก็เดินผ่านออกไป ปล่อยให้แทอิลยืนนิ่งอยู่ในครัว


 

 

คิดถึงแม่…

 

นี่เขากำลังคาดหวังคำตอบอะไรอยู่เหรอ?

 

เดินกลับมาที่เตียงนอน ตุ๊กตาของพีโอที่เขาชอบกอดตอนนี้พีโอเอาไปกอดเองแล้ว เขานอนลงบนเตียงหันหน้าเข้าผนังข่มตาหลับอยู่เกือบสิบนาทีแต่ก็หลับไม่ลง ง่วงนะ แต่มันไม่หลับ  ไม่รู้ว่าทำไม เพราะใบหน้ายิ้มแย้มกับคำตอบเมื่อกี้รึเปล่าที่ทำให้เขานอนไม่หลับ หรืออาจเพราะเขาไม่ได้กอดตุ๊กตาเหมือนทุกคืนเลยรู้สึกแปลกๆ แบบนี้

 

ข่มตาอยู่สักพักพอเคลิ้มๆ เตียงก็ยุบลง รู้ว่าเป็นใครแต่ก็ไม่สนใจแกล้งทำเป็นหลับต่อ ตอนนี้ใจเขาเต้นแรงมากจนกลัวว่าอีกคนจะรู้ว่าเขายังไม่หลับ

 

พีโอยัดตุ๊กตาลงในแขนเขาที่นอนกอดอกอยู่ ก่อนจะลูบผมเขาเบาๆ พอได้กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยก็รู้สึกเหมือนจะเคลิ้มหลับขึ้นมาทันที กระชับแขนกอดตุ๊กตานิดหน่อยให้รู้สึกผ่อนคลาย

 

ความรู้สึกที่เหมือนมีอะไรหนักๆ อยู่ในอกมันก็รู้สึกเบาโล่งขึ้นมา แทอิลหลับตาพริ้มพร้อมกับริมฝีปากที่เหยียดออกนิดๆ

 

แทอิลกำลังยิ้ม

 

พีโอมองใบหน้านั้นก่อนจะยิ้มตามออกมา เขาไม่รู้หรอกว่าแทอิลฮยองยิ้มเพราะอะไร หรือกำลังฝันดีอะไรอยู่ แต่พีโอก็ชอบที่คนอื่นๆ ไม่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้ของแทอิลฮยอง แล้วก็มั่นใจด้วยว่าคนอื่นไม่เคยเห็นแทอิลฮยองนอนยิ้มแบบนี้แน่ๆ เชื่อขนมกินได้เลย

 

อีกอย่าง ที่พีโอกอดแทอิลฮยองพีโอไม่ได้คิดถึงคุณแม่หรอกนะ เพราะพรุ่งนี้พีโอก็ได้วันหยุดพักกลับไปหาคุณแม่แล้ว แต่ที่พีโอกอดแทอิลฮยองเพราะพีโอจะไม่ได้กอดแทอิลฮยองไปตั้งหลายวัน

 

 

เอ…หรือพีโอจะชวนแทอิลฮยองไปหาคุณแม่ด้วยกันเลยนะ?











 

- - - - - - - มื้อดึก - - - - - - - 


 

แค่ไปอ่านแฟคไคโด้มาแล้วเกิดอยากแต่งค่ะ แต่ไม่ถนัดแนวไคโด้ ถนัดแนวพีโอเด็กโข่งมากกว่า 5555555555555