[Fic Reborn] stops functioning ปิดการทำงานมัดใจนายมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #7 : [CHAPTER : 3]

               CHAPTER 3 : FIRST’S MEAL (อาหารมื้อแรก)

เช้าวันต่อมา

            เช้าวันถัดมาของวันใหม่ เดือนใหม่ สายลมหนาวพัดผ่านร่างบางที่มองอะไรไม่เห็นทั้งสองร่าง ซึ่งพวกเธอทั้งสองก็ได้ตื่นขึ้นมาจากการหลับไหลมาตอนทั้งวันแล้ว พวกเธอยืนอย่างเหม่อลอยปล่อยให้สายลมพัดผ่านอย่างแผ่วเบา

            ก๊อกๆ

            เสียงเคาะประตูดังขึ้นในห้องของเคียวโกะ ทำให้เธอหันไปตามเสียงนั้นว่าเขาเป็นใคร เพราะเธอกำลังครุ่นคิดบางอย่างอยู่เลยทำให้เหม่อไปชั่วขณะ

            “ใครคะ...?”เธอถามออกไป เพราะยังไงเธอก็มองไม่เห็นคนๆนั้นอยู่แล้ว

            “ฉันเองค่ะ...เคียวโกะจัง...ฮารุเองค่ะ”เมื่อเสียงหวานนั้นพูดจบ เคียวโกะถึงกับรีบเดินมาเธอทันที ในขณะที่ตาเธอมองไม่เห็นด้วยซ้ำ เธอเองก็เป็นห่วงเพื่อนสาวว่าจะเป็นแบบเธอมั้ย...?เธอไม่อยากให้ใครมาเป็นแบบเธอเลย มันชั่งน่าเศร้าซะจริงๆ

            “ฮะ..ฮารุจัง...เธอมาได้ยังไงจ๊ะ”น้ำเสียงของเคียวโกะตอนนี่สั่นเครือไปหมด เธอไม่รู้จะร้องไห้ดีหรือว่าหัวเราะดี

            “พอดีฮารุ...ขอให้คุณโกคุเดระ ช่วยพามาน่ะค่ะ...”ฮารุว่ายิ้มๆเธอเองก็มองไม่เห็นเหมือนกัน ก็เลยเคาะประตูดังๆให้คนข้างนอกช่วย

            “ยัยบ๊อง...เธออยู่ในห้องก่อนนะ ฉันจะไปหาอะไรให้เธอกินก่อน วันนี้รุ่นที่สิบกับไอ้บ้าเบสบอลต้องเข้าประชุมกระทันหัน เลี่ยงไม่ได้เลยให้ฉันดูเธอแทน”โกคุเดระแอบลอบถอนหายใจเบาๆพร้อมกับม้วนตัวหันหลังกลับไป ปล่อยให้สาวๆคุยๆกันไป เขาเองก็ไม่ถนัดเรื่องแบบนี้หรอก...แต่มันก็จำเป็นสำหรับเขา..ที่ต้องทำ

            “...ค่า คุณหัวปลาหมึก =3=”ฮารุว่าแล้วหันไปหัวเราะคิกคักคนเดียว ควันกรุ่นจากความโกรธทำให้หนุ่มวายุบ้าคลั่งกำหมัดแน่น แล้วเดินจากไปอย่างหงุดหงิด

            ‘ยัยติ๊งต๊อง...ฉันจะต้องบึ้มหัวเธอให้ได้ บังอาจมาว่าท่านโกคุเดระคนนี้รึ ฮึ!’ว่าแล้วหนุ่มเลือดร้อนก็สาวเท้าไปห้องครัวทันที

            .

            .

            “ว่าแต่..โคลมจังจะเป็นยังไงบ้างนะ”ฮารุถามในขณะที่เธอยืนอยู่กับที่ ไม่กระดุกกระดิกไปไหน (แหงสิ!...เดินไปชนกับอะไรหล่นแตกใครล่ะจะชดใช้ ก็ฉันสิยะ : ฮารุ)

            “นั่นน่ะสิ...ฉันได้ยินคุณเบี้ยงกี้คุยกันเรื่องโคลมจังนะ...ถ้าเธอร่างกายอ่อนแอ อาจจะโคม่าได้...”เคียวโกะว่าเสียงเบาๆ

            “แล้วเคียวโกะจัง...เป็นยังไงบ้างคะ”ฮารุถามเสียงสั่น

            “ฉันมองอะไรไม่เห็นหรอก...แต่เรื่องเสียงก็โอเคอยู่นะ ฉันพยายามแยกอยู่...แต่มันคล้ายๆกันไปซะหมดเลย ฮ่าๆ”เคียวโกะหัวเราะน้อยๆ

            “งั้นก็เหมือนฉันน่ะสิ...กว่าจะแยกเสียงคุณโกคุเดระได้นะ..ฉันทักเขาเป็นคุณยามาโมโตะตั้งหลายครั้ง...เสียงคล้ายกันซะ =_=”ฮารุว่า

            “เอ๊ะ? หรอ ฉันว่าไม่เหมือนนะ...โกคุเดระคุงเสียงห้าวๆ แต่ยามาโมโตะคุงเสียงจะดูอ่อนโยน...กว่าหน่อยน่ะ”เคียวโกะแก้

            “หรอคะ...ฉัน...ไม่หรอกใครเป็นใคร มีเสียงยังไง แต่ทั้งสองคนใจดีกับฉันมากๆเลย...ฉันเลยคิดว่าน่าจะเป็นคุณ...”

            “...เฮ้...ข้าวมาแล้วนะ”เสียงทุ้มห้าวพูดแทรกขึ้น ทำให้เธอทั้งสองหันไปทางต้นเสียงทันที (ทั้งๆที่มองไม่เห็นก็หันไปก่อน)

            “อ๊ะ...หิวแล้ว..เย้ๆ”ฮารุยิ้มร่าก่อนที่ลูบท้องของตัวเองเบาๆเหมือนกับจะบอกว่า ได้เวลาอาหารตกถึงท้องแล้วนะ

            “อดรู้เลยว่าคนๆเป็นใคร...น่าเสียดาย..คิกกๆ”เคียวโกะหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์

            ‘เหอะ...ไม่เห็นอยากรู้สักนิด’ ชายหนุ่มสบถในใจก่อนที่จะวางถาดอาหารลงแล้วลากสาวๆทั้งสองมานั่งใกล้ๆเขา เพราะจะได้สะดวกเวลาดูแล

            สาเหตุที่เขาไม่อยากรู้น่ะหรอ...เฮอะ! มันเป็นเรื่องที่เขาเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกัน

          เหมือนกับว่า...ถ้าเธอไม่ได้เอ่ยชื่อเขา เขาคงปล่อยถาดข้าวลงแน่ๆ

          แต่ถ้าเธอเกิดเอ่ยชื่อเขาขึ้นมา...เขาก็ คงจะดีใจ...มั้ง??

          เพราะเธอกับเขาก็อยู่ด้วยกันมานาน พอๆกับคนอีกคน

          คนอีกคนอาจจะไม่ได้คิดอะไรกับเธอ...มั้ง แต่สำหรับเขา...เพิ่งรู้สึกแปลกๆกับเธอได้ไม่นาน

          ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่า...’ความรู้สึกแปลกๆ’ นั่นมันคืออะไร...เขาเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน

            “คุณโกคุเดระ...”

            “...”

            “คุณโกคุเดระคะ....เฮ้...”

            “...”

            “ท่าทางเขาสงสัยจะเหม่อมั้ง...ปล่อยเขาเหม่อไปก่อนล่ะกัน...เราก็พยายามกินแบบลำบากๆไปก่อน...”เคียวโกะถอนหายใจ ก่อนที่จะเอามือแตะกับถ้วยข้าว อันที่จริงต้องบอกว่าเธอเอามือจุ่มลงไปซมากกว่า =__=;

            “ไม่ได้ค่ะ...คุณโกคุเดระ!!! คุณหัวปลาหมึก!! คุณหัวไดนาไมต์!!” เธอตะโกนอย่างสุดเสียงทำให้ชายหนุ่มที่ถูกเรียกชื่ออย่างเสียๆหายๆถึงกับต้องตื่นจากภวังค์ นันยน์ตาคมกริบตวัดไปทงต้นเสียงทันที พร้อมกับตะคอกด่าอย่างหมดความอดทน

            “เธอเรียกฉันทำไมห๊ะ! หูฉันจะแตกอยู่แล้ว ยัยบ้าเอ๊ย..”เขาว่าแล้วหันมามองสาวๆทั้งสองที่...เอ่อ..ละเลงข้าวต้มเต็มๆฝ่ามือเลย พวกเธอทำอะไรกันเนี่ยย

            “ก็คุณโกคุเดระเหม่ออะไรไม่รู้อยู่นานสองนาน จนไอ้เหมือกแฉะๆติดเต็มมือฉันหมดแล้วเนี่ย T^T”ฮารุว่าพริ้มเอามือที่เปื้อนข้าวเต็มไปเช็ดกับเสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่

            “ฉัน..ขอโทษล่ะกัน เอาล่ะ...วันนี้ฉันจะพยายามดูแลพวกเธอดีๆล่ะกัน”โกคุเดระว่าแล้วตักข้าวต้มช้อนแรกให้กับเคียวโกะที่ยิ้มอย่างกวนๆ เอ๊ะ! ทำไมยัยว่าที่ภรรยาเนี่ยถึงยิ้มแบบแปลกๆล่ะ

            “ไม่ต้องพยายามหรอกค่า...ต้องบอกว่าดูแลดีๆตั้งหากล่ะ”ฮารุว่า

            “เฮอะ!...เงียบไปเลยยัย..บ๊อง!”ไม่ว่าเปล่าเขาก็ใช้ช้อนยัดเข้าปากรูปกระจับของเธออย่างหงุดหงิด พร้อมกับหัวเราะในลำคออย่างสะใจ

            “อื้ออ....แหงะ ร้อนอ่า T_T”ฮารุว่าแล้วเป่าลมร้อนจากเข้าต้มออกจากปากของตัวเอง พฤติกรรมของเธอที่ทำอยู่ ทำให้โกคุเดระ ผู้ไม่เคยสนผู้หญิงคนไหนเลย ถึงกับอึ้งและทึ้ง..

            ‘บ้าชะมัด...ยัยนี่เป็นตัวอะไรกันแน่นะ’

            “โกคุเดระคุง...ป้อนฮารุไปก่อนก็ได้นะ ฉันรอได้”เคียวโกะว่าอย่างยิ้มๆ เธอจับขอบถ้วยเบาๆแล้วลากมือเพื่อหาช้อนที่จะตักข้าวต้ม

            “เอ่อ...ก็ได้”โกคุเดระรับคำอย่างง่าย พร้อมกับหันไปตักข้าวต้มคำโตให้กับฮารุที่กำลังปั้นหน้าโกรธหรืออย่างไร เธอทำแก้มป่องๆแล้วเชิดหน้าไปทางอื่น

            “ยัยบ้า...เอ้า!อ้าปาก”เขาว่าแล้วเอาช้อนมาจ่อที่ริมฝีปากสีเรื่อ แต่เจ้าของริมฝีปากสวยนั่นก็สบัดหน้าหนีอย่างงอนๆ

            “เป่าก่อนสิ...มันร้อนนะจะบอกให้”เธอว่าแล้วแลบลิ้นอย่างน่ารักน่าเอ็นดู

            “เป่าแล้วยัยบ๊อง...เธอนี่มันยังไงนะ รีบๆกินซะ ฉันจะได้ป้อนให้ซาซางาวะต่อ”เขาว่าแล้วหันไปมองหญิงสาวข้างกายอีกคน แต่ก็ต้องตกใจ เพราะว่าเธอ...ตักข้าวเข้าปากกินเอง!! เห้ย! เป็นไปไม่ได้!

            “อร่อยจัง...นายทำเองหรอ โกคุเดระคุง”เคียวโกะว่าแล้วตักข้าวต้มเข้าปากอีกคำ

            “ก็ประมาณนั้นล่ะ...”

            “ไม่เชื่อหรอกค่า...คุณโกคุเดระทำเองหรือ ฉันไม่เชื่อหรอก!!”ฮารุว่าแล้วตบมือเข้ากับหน้าตัก

            “หึ...เธอไม่ยอมรับหรือไง ฉันทำอาหารเก่งกว่าเธอเห็นๆ”ยิ้มเยาะ

            “แล้วยังไงล่ะคะ...ฮารุไม่สนใจหรอก ไหนล่ะข้าวต้มน่ะ ฮารุจะกินข้าวแล้ว!!”ไม่ว่าเปล่า มือเรียวบางก็พลันแตะเข้าที่มือหยาบของชายหนุ่ม มันเหมือนกับเกิดอาการสปาร์ก มือของทั้งสองเด้งออกจากกัน ทำให้ช้อนข้าวกระเด็นไปไกลอยู่พอสมควร

            เคร้ง!

            “เห็นมั้ยยัยบ้า...ช้อนตกเลย”เขาว่าแล้วเดินไปเก็บช้นที่ตกขึ้นมา พร้อมกับเดินไปล้างที่ห้องน้ำใกล้ๆ

            “กะ..ก็มือคุณโกคุเดระ ร้อนจี๋เลยนี่นา ฮะ..ฮารุตกใจมาก เลยสบัดมือทิ้ง =O=;”เธอเถียงขึ้นมา

            “ให้ตายสิ...ยุ่งยากชะมัด เป็นแค่เธอคนเดียวหรอเปล่าเนี้ย =_=^”โกคุเดระว่าพลางตักข้างต้มแล้วยัดใส่ปากของร่างบางอย่างไม่มีความอ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย

            จนกระทั่ง....

            เคร้ง!

            “เอ้า หมดแล้ว!”โกคุเดระว่าแล้วหันไปทางหญิงสาวผมสีโอลด์โรสที่เลื่อนชามข้าวให้กับเขา แล้วยิ้มน้อยๆให้

            “เธอเรียนรู้ไวเหมือนกันนะ...ซาซางาวะ”เขาเอ่ยปากชมเคียวโกะ ก่อนที่จะหัวเราะในลำคอ

            “ก็...ต้องดูแลตัวเองในบ้างครั้งนี่นา...พวกสึนะคุงก็งานเยอะอยู่แล้วด้วย ฉันไม่อยากทำให้พวกเขาไม่สบายใจ”เธอว่าพลางกุมหน้างุด

            “แต่ก็ยังดีว่าใครบางคนแถวๆนี่ล่ะกัน”เขาว่าแล้วยกชามข้าวเพื่อที่จะไปเก็บ

            “...ว่าใครนะคะ!! คุณโกคุเดระ”เธอแว้ดขึ้น

            “อะไรของเธอ...ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเธอเลย..หึหึๆ”

            “เชอะ...ไม่รู้ไม่สน ฮารุโกรธคุณโกคุเดระจริงๆแล้วนะคะ!”เธอสบัดหน้าหนี พร้อมกับทำแก้มป่อง

            “ว้า...คนอะไรไร้น้ำใจจริงๆ ไม่มีคำว่าขอบคุณหลุดจากปากเลย อุตส่าห์เสียแรงป้อนแล้วแท้ๆ”เขาว่าพร้อมทำน้ำเสียตัดพ้อ นี่เขากำลังทำอะไรอยู่เนี่ย...=_=?

            “...เชอะ”

            “...”

            “ฮารุจัง...บอกขอบคุณไปสิจ๊ะ..”เคียวโกะเร่งเพื่อนสาว

            “ฮารุ...”

            “....”

            “..ขอบคุณค่ะ คุณโกคุเดระ”หญิงสาวว่าแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับเขา รอยยิ้มที่ดูทีไรก็น่ามอง ทำไมพวกผู้หญิงถึงมีรอยยิ้มอะไรแบบนี้อยู่ในตัวนะ...

            “...หึ..ก็แค่นั้นล่ะ”เขาว่าแล้วเดินออกไปจากห้องก่อนที่จะเดินออกจากห้อง เขาได้เลื่อนมือขึ้นจับสิ่งที่อยู่อกด้านซ้ายที่มันเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาจากอก

            ตึกตักๆๆ

            ‘ยัยนี่...เป็นปีศาจแน่ๆ เพราะมันทำให้ตัวผม ผิดปกติจากที่เป็น...’

++++++++++++++++++++++++++++++++++

จบไปอีกตอนแล้วนะคะ วันนี้ตื่นมาแต่เช้า มาเร่งปั่นตอนที่ 3 เหนื่อยเหมือนกัน แต่ก็สนุกดีค่ะ ตอนนี้โยชิกำลังสับสนอยู่ว่าจะให้ฮารุคู่กับใครดี ยามาโมโตะ...?โกคุเดระ...? สองคนนี้ก็เลยเป็นพระเอกของฮารุไปทั้งสองคน จนกว่าโยชิจะตัดสินใจได้ว่าใครเหมาะที่จะคู่กับฮารุ โพลก็ช่วยกันโหวตหน่อยนะคะเผื่อว่าโยชิจะได้ตาสว่างขึ้น...*O*!! ให้กำลังใจด้วยนะคะ เม้น เม้น