KYUHAE SHORT FICTION ...LISTEN TO KYUHYUN&DONGHAE

ลำดับตอนที่ #7 : Baby Brother ..ღ [5] end

เสียงเครื่องยนต์ที่คุ้นเคยดังขึ้นที่หน้าบ้านของใครอีกคน ร่างหนาดับเครื่องยนต์ลงก่อนจะเดินลงมาจากมอเตอร์ไซด์คู่ใจ ทงเฮเดินมาเกาะที่รั้วบ้านเพื่อชะเง้อคอมองคนในบ้าน ไฟในตัวบ้านปิดลงหมดแล้ว พร้อมๆกับผ้าม่านที่หน้าต่างห้องของร่างเพรียวด้วย

ทงเฮกดออดซ้ำๆที่หน้าบ้าน เวลาสามทุ่มเค้ารู้ว่าคยูฮยอนยังไม่นอน แต่เมื่อมือหนาเอื้อมไปหวังจะกดออดอีกครั้ง ไฟหน้าบ้านที่เคยเปิดสว่างอยู่ก็ดับลง

คยูฮยอนเป็นคนปิดมัน…

ตอนเช้าวันอาทิตย์ ซีวอนออกมาเตะฟุตบอลเล่นที่สวนหน้าบ้านขณะที่รอคยูฮยอนทำอาหารเช้า เสียงมอเตอร์ไซด์ที่รั้วหน้าบ้านทำให้เด็กชายอุ้มลูกบอลขึ้นมาแล้วเดินไปดู

“ซีวอน~”

“อ่ะ! พี่ทงเฮ” เด็กชายเรียกชื่อคนที่อยู่นอกรั้วด้วยความดีใจ

“ซีวอน เปิดประตูให้พี่หน่อย”

“เอ๋…ไม่ได้หรอกฮะ พี่คยูบอกว่าไม่ให้เปิด”

“เห้ย ได้ไง ไปเอากุญแจมาเร็ว”

“ไม่ได้ฮะ พี่คยูบอกว่าห้ามพี่ทงเฮเข้า”

“คยูฮยอน! เปิดประตูให้กูหน่อย! คยู!! ได้ยินกูไหม คยูฮยอน กูขอโทษ!”

“ไม่ได้ยินหรอกฮะ พี่คยูเปิดเพลงลั่นบ้านเลย” ซีวอนบอก เพราะตั้งแต่เค้าตื่นมา คยูฮยอนก็เปิดเพลงเสียงดังหนวกหู จนเค้าต้องลี้ภัยออกมาเล่นนอกบ้าน

ร่างหนายืนนิ่งขณะกำลังครุ่นคิด ใจจริงอยากจะปีนข้ามรั้วเข้าไปหาอีกคนในบ้านให้รู้แล้วรู้รอด แต่การที่คยูฮยอนล๊อกรั้วหน้าบ้าน ไม่ยอมให้เค้าเข้า นั่นก็แปลว่าไม่ต้องการเห็นหน้าเค้าจริงๆ ถ้าทงเฮขืนปีนเข้าไปตอนนี้มีหวังคยูฮยอนคงโกรธยิ่งกว่าเดิม

ตุ๊บ!!

“อ๊ะ! ไอเด็กนี่ เจ็บนะ!” มือหนาลูบหัวตัวเองป้อยๆ จ้องตาเขม็งใส่เด็กชายในรั้วที่บังอาจปาลูกบอลใส่หัวเขา

“ก็เมื่อวานอยากทิ้งเค้ากับพี่คยูไว้นี่นา” ซีอนยู้ปาก นึกเคืองคนใจร้ายที่ปล่อยให้เค้ารอ สุดท้ายก็ต้องไปดูหนังกับพี่คยูสองคน

“ชั้น…ไม่..” ทงเฮไม่รู้จะแก้ตัวยังไง ที่ซีวอนพูดมันก็ถูก เค้าผิดเองที่ทิ้งคยูฮยอนเอาไว้แบบนั้น ทั้งๆที่ก็เคยสัญญากับร่างเพรียวเอาไว้แล้วว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก

ทงเฮถอนหายใจ เดินไปเก็บลูกบอลที่ซีวอนปาใส่หัวตน เนื่องจากพื้นหน้าบ้านคยูฮยอนเป็นทางลาด ลูกบอลที่ตกพื้นจึงกลิ้งไปอยู่กลางถนน

ปี๊ดดดดดดดดด ด

O_________O

เปรี้ยง ง!!

“พี่ทงเฮ!!!!!!!!!!”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เปลือกตาหนักอึ้งค่อยๆเปิดขึ้นอย่างช้าๆ ภาพตรงหน้าพร่ามัวไปหมดและก่อนที่ร่างหนาจะปรับสายตาให้ชัดเจน กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อก็แตะเข้าที่จมูกอย่างจัง

โรงพยาบาล?

ห้องสีขาวสะอาดกับสายระโยงของสายน้ำเกลือทำให้ทงเฮแน่ใจแล้วว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ร่างหนาพยายามจะชันตัวลุกขึ้นแต่อาการปวดร้าวไปทั้งตัวก็ทำให้เค้าร้องออกมา

“อ๊ะ!!”

“ทงเฮ!” เสียงของอีกคนดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะถลันตัวเข้ามาหาคนที่ทิ้งตัวนอนลงไปที่เตียงอีกครั้งเพราะความเจ็บปวด

“ค…คยูฮยอน”

“ฮึก มะ มึง มึงฟื้น…ฟื้นแล้วหรอ” สายน้ำอุ่นๆไหลลงมารดแก้มขาวอย่างกับเขื่อนแตก ร่างเพรียวโผเข้ากอดรัดร่างบนเตียงแน่น เหมือนกับกลัวว่าคนไข้จะหายไปไหน ก่อนร่างหนาจะร้องโอดโอยออกมาอีกครั้งด้วยความเจ็บ

“ฮึก..กูขอโทษ…เดี๋ยวกูไปตามหมอมานะ” พูดจบ คยูฮยอนก็พลุนพลันออกไปจากห้องคนป่วยโดยลืมตัวไปว่าที่ข้างเตียงของคนป่วยนั้นก็มีออดสำหรับกดเรียกพยาบาลอยู่แล้ว

เกือบสามวันที่ร่างหนาสลบไป คนที่ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรมากที่สุดคือคยูฮยอน ร่างเพรียวลางานที่เดย์แคร์แบบไม่มีกำหนด เอาเป็นว่า ถ้าอีทงเฮไม่ฟื้นโจคยูฮยอนก็ไม่คิดจะลุกไปไหน … คยูฮยอนขนเอาเสื้อผ้ามานอนเฝ้าร่างไร้สติที่โรงพยาบาล แม้โซฟาในห้องผู้ป่วยจะสั้นเกินกว่าคนขายาวอย่างเขาจะนอนหลับได้สบาย แต่เขาก็ไม่สามารถทิ้งให้อีกคนที่ยังหลับไม่ได้สติอยู่คนเดียวที่โรงพยาบาลได้ ถ้าทงเฮตื่นขึ้นมากลางดึกล่ะ ถ้าทงเฮมีอาการร้ายแรงขณะที่เขาไม่อยู่ ถ้าทงเฮตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอใคร ถ้าทงเฮเป็นอะไรขึ้นมา…และความกังวลอีกนับไม่ถ้วนที่ถาโถมเข้าสู่จิตใจ

แทบจะตลอดเวลาที่มือเรียวกุมไว้ที่มือหนาบนเตียงพยาบาลสีขาว สัมผัสอุ่นๆจากมือทั้งสองที่กุมกันทำให้คยูฮยอนยังอุ่นใจว่าอีกคนยังไม่ได้ทิ้งเขาไปไหน และเชื่อว่าฝ่ามือของอีกคนนั้นก็คงจะรู้สึกอุ่นเช่นเดียวกับตน

คุณหมอเข้ามาเช็คอาการของคนที่นอนเอาขาห้อยอยู่บนเตียงพยาบาล หลังจากหมดสติไปสามวัน ร่างหนาก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรผิดปกติ ไม่มีอวัยวะภายในที่เสียหาย จะมีก็เพียงอาการบอบช้ำไปทั้งตัวเนื่องจากแรงกระแทกของรถยนต์และขาขวาที่หักและต้องเข้าเฝือก ที่ถูกห้องต่องแต่งเอาไว้กลางห้องแบบนั้น

“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วแหละครับ นอนพักอีกสักอาทิตย์ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว หมอขอตัวนะครับ”

“ขอบคุณมากครับหมอ” คยูฮยอนโค้งให้คุณหมอในชุดกราวน์สีขาวแล้วเดินไปส่งถึงหน้าห้อง

ร่างเพรียวเดินกลับเข้าห้องมาพร้อมๆกับที่นางพยาบาลยกสำหรับอาหารสำหรับคนป่วยมาด้วย

“หิวมั๊ย”

“อืม”

คยูฮยอนรับถาดอาหารจากมือพยาบาลมาวางไว้บนโต๊ะสำหรับทานข้าวก่อนจะไปช่วยประคองคนที่นอนอยู่ให้นั่งพิงกับหมอนในท่าที่ถนัดยิ่งขึ้น แล้วค่อยๆเข็นไปยังเตียงของผู้ป่วย มือเรียวเปิดฝาที่ปิดชามอาหารเอาไว้ พลันใบหน้าคมก็เบ้ทันทีเมื่อเห็นอาหารหน้าตาท่าทางจืดชืด แถมผักใบเขียวยังตามมาหลอกหลอนได้ถึงโรงพยาบาล

“กินเยอะๆนะ มึงนอนหลับไปตั้งสามวัน กระเพาะพรุนหมดแล้ว” ทงเฮพยักหน้ารับ ค่อยๆยกมือขึ้นมาหวังจะจับช้อน แต่อาการช้ำในก็เล่นงานเข้าให้

“โอ้ย”

“เจ็บหรอ!” อีกคนถามอย่างตกใจ คยูฮยอนรีบเข้าไปประคองเมื่อเห็นสีหน้าเจ็บปวดของคนบนเตียง

“อื้อ…เจ็บ” สาบานได้ว่าอีทงเฮไม่ได้สำออย ใครไม่เชื่อก็ลองมาถูกรถชนแบบเขาดูไหมล่ะ?

คยูฮยอนลากเก้าอี้เข้ามาชิดที่เตียงคนไข้อีกครั้ง มือเรียวหยิบช้อนคันเดิมขึ้นมาแล้วบรรจงตักข้าวต้มป้อนให้คนที่อยู่บนเตียง เป่าไล่ควันร้อนสองสามที แล้วยื่นช้อนมาตรงปาก

“กินสิ”

ร่างหนายอมกินข้าวต้มจนหมดชาม เห็นว่าหน้าตามันจืดชืดขนาดนั้นแต่พอกินเข้าไปก็อร่อยใช้ได้…หรือเพราะ มันเป็นที่คนป้อนกันแน่นะ?

ยาอีกสองสามเม็ดถูกส่งเข้าปาก ตามด้วยน้ำสะอาดหนึ่งแล้ว คยูฮยอนทำหน้าที่พยาบาลได้ดีประหนึ่งเป็นนางพยาบาลมืออาชีพ ถ้าหากทงเฮอยู่โรงพยาบาลนานกว่านี้ก็อาจจะมีพยาบาลตกงานเพิ่มหนึ่งคน ร่างเพรียวเข็นโต๊ะไปไว้มุมห้องรอให้แม่บ้านเข้ามาเก็บชามออกไปแล้วผละไปหยิบจัดของบนโต๊ะให้เข้าที

“คยูฮยอน”

“หือ อยากได้อะไรหรอ?”

“มานั่งใกล้ๆหน่อยสิ”

ยอมทำตามโดยดี คยูฮยอนเดินไปใกล้กับเตียงคนป่วยแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม

“ทำไม มีอะไร”

“…ขอโทษ” ทงเฮไม่ได้ใช้ความพยายามมากมายอะไรเลยในการกล่าวคำนี้ ผิดกับที่เค้าต้องเค้นเสียงออกมาจากลำคอเมื่อต้องกล่าวคำเดียวกันกับอีกคน

คยูฮยอนนั่งนิ่งอยู่แบบนั้น ตลอดสามวันที่เค้ามาเฝ้าทงเฮ เขาก็ไม่ได้เก็บเอาเรื่องนั้นมาคิดอีกเลย เค้าลืมไปแล้วว่าโกรธทงเฮอยู่ ลืมไปแล้วว่าตัวเองร้องไห้เสียใจแค่ไหน เพราะสิ่งที่ทำให้เค้ากังวลใจมากเกินกว่าจะเอาเรื่องนั้นมาคิดคือคนที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง

“ยังโกรธกูอยู่หรอคยูฮยอน” ถามออกไปเมื่อเห็นอีกคนนิ่งอยู่แบบนั้น

“เปล่า กูลืมไปแล้ว”

“จริงหรอ”

“อืม กูมันความจำสั้น ใครทำอะไรกับกูไว้ แปบเดียวกูก็ลืม” ทงเฮรู้ว่าคยูฮยอนไม่ได้ตั้งใจประชดในทีเดียว น้ำเสียงตัดพ้อแบบนั้นมันทำให้เค้ารู้ว่าอีกคนยังมีอาการน้อยใจไม่หาย

มือหนาทำท่าจะเอื้อมไปคว้ามือเรียวมากุมไว้ แต่คยูฮยอนก็เห็นความยากลำบากที่ทงเฮพยายามจะทำ จึงเป็นฝ่ายเลื่อนไปกุมมือหนาบนเตียงไว้ก่อน

ทงเฮบีบมืออุ่นของอีกคนเบาๆ ดวงตาคมจ้องมองลูกปัดสีน้ำตาลเชื่อมที่มีแวววูบไหว

“คยูฮยอน…กูรั….”

“พี่ทงเฮ!!!”

=_________________=

มาได้จังหวะเชียวนะ ไอ้เด็กซีวอน !

‘พระเอกนายเอกกำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม ตัวอิจฉาอย่างเมิงช่วยหลบไปก่อนเลย’ อีทงเฮอยากจะตะโกนไปแบบนั้น ถ้าไม่ติดว่าหญิงวัยกลางคนกำลังเดินตามหลังเด็กเสียมารยาทที่ไม่ยอมเคาะประตูก่อนเข้าห้องคนอื่นเข้ามาเสียก่อน

“พี่ทงเฮตื่นแล้วววววว!!”

ซีวอนร้องลั่นด้วยความดีใจเมื่อเห็นหน่วยตาคมของคนบนเตียงเปิดอยู่ เด็กชายวิ่งถลาเข้าไปดึงขาอีกข้างที่วางอยู่บนเตียงจนทงเฮต้องร้องโอยออกมาลั่นห้อง

“ขอโทษฮะ ดีใจไปหน่อย” ซีวอนทำปากจู๋ เมื่อคนที่เขาทำให้เจ็บมองเค้าด้วยสายตาเคืองๆ

“พี่คยู พี่ทงเฮตื่นเมื่อไหร่คับ”

“เมื่อบ่ายๆนี้เองครับ”

“ดีจังเลยคับ ซีวอนจะได้มีเพื่อนเล่น…ออมม่า พี่ทงเฮตื่นแล้ว ซีวอนจะมีเพื่อนเล่นแล้ว เย้ๆ” เด็กชายหันไปดีใจกับคนที่ตัวเองเรียกว่าแม่ คยูฮยอนโค้งตัวให้แม่ของซีวอนก่อนจะยิ้มทักทาย

“ดิชั้นต้องขอโทษคุณทงเฮด้วยนะค่ะ ที่ทำให้ต้องเจ็บตัวแบบนี้”

“มะ…ไม่เป็นไรครับ มันเป็นคราวซวยของผมมากกว่า”

“ยังไงก็ต้องขอโทษจริงๆค่ะ เพราะเลี้ยงลูกไม่ดี ทำให้ตาซีวอนซน จนคุณต้องเข้าโรงพยาบาลแบบนี้ ดิชั้นจะออกค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดให้เองนะค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ! อย่าลำบากเลย ไม่ใช่ความผิดของคุณแม่หรอกครับ แล้วก็ไม่ใช่ความผิดซีวอนด้วย อย่าไปดุแกเลยนะครับ”

“ขอบคุณนะค่ะที่ไม่ถือโทษโกรธน้อง”

“ครับ คุณแม่อย่ากังวลเลยครับ”

ผีสุภาพบุรุษในโรงพยาบาลเข้าสิงหรืออย่างไร อีทงเฮจึงพูดออกมาแบบพระเอกซีรีย์ขนานแท้ ทั้งๆที่ปกติ ใครหน้าไหนที่ทำให้ทงเฮเจ็บ มันต้องเจ็บกว่าร้อยเท่า!!

ซีวอนอยู่เล่นกับทงเฮและคยูฮยอนนิดหน่อยก็ต้องกลับบ้านแล้วสัญญาว่าพรุ่งนี้ซีวอนจะมาเยี่ยมพี่ทงเฮใหม่พร้อมกับหุ่นยนต์กันดั้มคอลเล็กชั่นใหม่ที่เพิ่งได้เป็นของฝากจากญี่ปุ่น เวลานี้ ภายในห้องคนป่วยจึงเหลือแค่สองชีวิตที่ใช้อากาศในห้องร่วมกันเท่านั้น

หลังจากมื้ออาหารเย็นจบไป แม่บ้านก็เข้ามาเก็บชาม พร้อมๆกับคุณพยาบาลสาวสวยที่เดินสวนเข้ามา

“คนไข้อยากเช็ดตัวไหมค่ะ”

“ครับ?” ทงเฮถามคุณพยาบาลสาวด้วยท่าทางงงๆ พลางนั่งระลึกชาติว่าเขามานอนโรงพยาบาลได้สามวันแล้ว นี่คยูฮยอนคงไม่ปล่อยให้เขาเน่าตายบนเตียงหรอกนะ

“อ๋อ…ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวจัดการเอง” บอกอย่างมีเลศนัย พยาบาลสาวพยักหน้าเข้าใจแล้วเดินจากไป เวลาพอดีกับอีกคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ ร่างเพรียวที่เห็นประตูเพิ่งปิดจึงเอ่ยถาม

“ใครมา?”

“คุณพยาบาลสุดสะบึ้ม”

“ปากดีนะ …ทำไม มีอะไรหรอ ต้องตรวจตรงไหนเพิ่มรึเปล่า”

“เปล่า…เอ่อนี่คยูฮยอน เหนียวตัวไปหมดเลย อากาศก็ร้อนด้วย” ร่างหนาทำท่าทางไม่สบายตัวให้อีกคนเห็น คยูฮยอนยืนมองว่าอีกคนต้องการจะสื่ออะไร ไม่นาน…เลือดที่ไหลเวียนในร่างกายก็วิ่งขึ้นมาหล่อเลี้ยงที่ใบหน้าจุดเดียว

ตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ เมื่อคนมือไวเริ่มแก้เชือกที่ผูกเสื้อคนไข้ของตนออก

“เร็วสิ ยืนทำอะไรอยู่” ทงเฮเร่งเร้า ราวกับไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“ดะ…เดี๋ยว ทงเฮ! ถอดทำไม!?”

“อย่าแกล้งไม่รู้สิ…มาเช็ดตัวให้หน่อย”

ผ้าขนหนูชุบน้ำบิดหมาดๆ แตะลงบนหน้าอกแกร่ง คยูฮยอนค่อยๆบังคับมือที่สั่นเทาของตัวเองให้อยู่นิ่งๆแล้วเช็ดตัวให้คนป่วยอย่างเบามือเพราะร่างกายที่ฟกช้ำ ที่ผ่านมาก็ใช่ว่าไม่เคยทำ แต่ตอนนั้นมันไม่มีสายตาคมมาคอยจ้องมองเขานี่…ให้ตายเถอะอีทงเฮ ช่วยสลบไปแบบเดิมยังจะดีซะกว่า =_=’’

“ระวังนะ!” ร่างเพรียวชะงักมือกลับทันที ทงเฮยิ้มทะเล้นใส่ คนที่ชักมือกลับมากุมไว้กับตัวจึงส่งตาค้อนขวับ

“กูหมายถึงระวังขากูต่างหาก มันเจ็บอยู่” ร่างหนาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ จ้องมองไปยังขอบกางเกงยางยืดของตนที่เมื่อกี้เกือบจะถูกเปิดออกด้วยมือใครอีกคน

“เช็ดเองเลยมึงอ่ะ” คยูฮยอนเปล่งน้ำเสียงออกมาอย่างคนแสนงอน

“ล้อเล่นน่า…”

“ไม่เอา ไม่เช็ดแล้ว ให้แม่งเน่า เรียกหมอมาตัดทิ้งเลย”

“ถ้าตัดทิ้งแล้วกูจะใส่ยังไงอ่ะ”

“อีทงเฮ!”

“กูหมายถึงขาเนี่ย ถ้าตัดขาทิ้งแล้วกูจะใส่รองเท้ายังไง…โจคยูฮยอน มึงทะลึ่งว่ะ”

โจคยูฮยอนขบกรามแน่น บังคับตัวเองไม่ให้โมโหจนต้องขยี้มันแหลกคามือเสียก่อน…ก็หมายถึงขาอีทงเฮอีกนั่นแหละ จะขยี้ข้างใส่เฝือกหรืออีกข้างนึงดี =..=

คนป่วยออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว แต่จากที่ควรไปพักฟื้นบ้านตัวเอง อีทงเฮกลับทำตัวเป็นกาฝาก มานอนห้อยขาที่อวบอ้วนไปด้วยเฝือกให้อีกคนได้คอยเป็นนางพยาบาลพิเศษที่อีทงเฮจ้างต่อมาจากโรงพยาบาล

คยูฮยอนพยุงมนุษย์เฝือกออกมารับอากาศบริสุทธิ์ที่สวนหน้าบ้าน จับให้ทงเฮนั่งบนม้านั่งพร้อมๆกับเอาไม้เท้าวางไว้ข้างๆด้วย ต้นหญ้าสีเขียวกับดอกไม้หลากสีในแปลงทำให้คนที่อุดอู้อยู่แต่ในโรงพยาบาลเป็นอาทิตย์รู้สึกว่าปอดตัวเองถูกฟอกให้สะอาดอีกครั้ง คยูฮยอนเผลอยิ้มตามเมื่อเห็นทงเฮโกยเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดไป

ร่างหนามองตามแผ่นหลังที่คุ้นสายตา ร่างโปร่งในผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลเข้ม สวมถุงมือยางสีเหลือง ในมือกำลังถือบัวรดน้ำสีเขียวขนาดพอดีมือ ….คยูฮยอนกับชุดคนสวน ดูเข้ากันดีแฮะ

“อะไร?” เมื่อรู้สึกว่าถูกจ้องเอามากๆ ร่างเพรียวจึงหันกลับมามองคนที่ส่งยิ้มให้เขาอย่างไม่ปิดบัง ทงเฮละสายตาจากร่างเพรียวที่ตีหน้าดุหน่อยๆ ไปมองแปลงดอกไม้ขนาดกลางบนสนามหญ้าแทน ดอกไม้เมืองหนาวต้นเล็กต้นน้อย แข่งกันผลิดอกสีสันสดใส สมกับที่ได้รับการดูแลรดน้ำ พรวนดินอย่างดีจากร่างเพรียว

ทงเฮเหม่อมองไปรอบๆ สวนของคยูฮยอน พลันสายตาคมก็หยุดอยู่กับพุ่มดอกไม้ ที่ผลิบานออกดอกชูช่อสวย ตำแหน่งที่มันอยู่ทำให้ทงเฮต้องสะดุดตา ราวกับเหมือนมีอะไรมาสะกิดต่อมความทรงจำ ให้นึกย้อนกลับไปนึกถึงเรื่องราวในวันวาน…

“ดอกไม้นั่น” เสียงทุ้มเอ่ย สายตายังคงจับจ้องอยู่บนกลีบดอกสีชมพูสดใส คยูฮยอนมองตามไปยังพุ่มไม้ดอกสีชมพูที่ชูช่อสวยงาม กลีบปากอิ่มกดยิ้มที่มุมปากน้อยๆ เมื่อเห็นว่าอีกคนยังคงจำมันได้

“มันเพิ่งออกดอกเมื่อสองวันก่อนน่ะ ดีจริงๆนะ”

“มันชื่อดอกอะไรนะ…”

 “ซินเนอราเรีย”

คยูฮยอนย้ายไปนั่งยองๆ ลงข้างๆกับต้นซินเนอราเรีย ดอกซินเนอราเรียสีชมพูสวย ออกดอกเป็นพุ่มโตสวย มือเรียวหยิบพลั่วสีส้มมาพรวนดินรอบๆ ของต้นซินเนอราเรีย ที่ร่วมกันปลูกลงดินกับอีกคน

ทงเฮมองตามแผ่นหลังของคยูฮยอนที่กำลังเอาใจใส่ต้นไม้ของเราอย่างมีความสุข กลีบปากหยักกดยิ้มด้วยหัวใจที่มีความสุขตามไปด้วย คยูฮยอนที่เขารู้จักเป็นแบบนี้เสมอ มีความสุขง่ายๆกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ และความสุขนั้น คยูฮยอนมักจะแผ่รังสี แบ่งปันมันออกมาให้คนข้างๆอย่างเขาเสมอ



"คยูฮยอน"


"หือ?" 

คยูฮยอนหันกลับ แต่กลับไม่ได้รับคำตอบใดจากคนที่เรียกเขา ร่างเพรียวทำเพียงมุ่นคิ้วให้คนที่เหมือนจงใจจะแกล้งเรียกชื่อเขาเฉยๆ เท่านั้น


"ขอโทษ..."

"..."


"ทั้งเรื่องเมื่อก่อน อาทิตย์ก่อน หลายวันก่อน แล้วก็ตอนนี้"

"...."

"ขอโทษนะ กูรู้ตัว กูมันไม่ดีเลย ทำมึงเสียใจตลอด"

"..."

"คยูฮยอน อย่าเงียบเด่ะ"


"....."


คยูฮยอนตัวสั่น ไม่ใช่เพราะร้องไห้หรอก แต่กำลังกลั้นขำต่างหาก ร่างเพรียวหันหน้ากลับมามองอีทงเฮที่กำลังทำหน้าเคร่งเครียดเหมือนคนเอาจริงเอาจังอีกครั้ง

"แล้วจะให้พูดอะไรล่ะ นี่มึงสารภาพบาปหมดแล้วหรอ ทำบาปกับกูมาทั้งชีวิต พูดขอโทษแค่นาทีเดียว"


"คยูฮยอนนนน น"


"อารายยยยย ย"


ทงเฮกวักมือเรียกคนตัวสูงกว่าให้มานั่งข้างกัน คยูฮยอนก็ทำเป็นเล่นตัวไปอย่างนั้น พอนั่งแหมะลงบนเก้าอี้ก็กอดอกฉับแล้วหันหลังให้


"หันมาดิ๊" 

"...."


"คยูฮยอนนน น"


"อ๊ะ!! ไอบ้าทงเฮ ยะ....อย่า มันจั๊กจี้ คิก"


"ฮ่าๆๆๆ"


"แกล้งหรอ!"  

คยูฮยอนทำเป็นค้อน กะจะพองแก้มกลมๆ ใส่คนข้างๆ แต่ก็ไม่ทันแล้ว เพราะจู่ๆ อีทงเฮก็จู่โจม จูบแก้มขาวก่อนที่มันจะไปพองสมใจ!!


"รักนะครับ"



"อ...อืออ..."



"โอ้ย! ตีทำไม เจ็บนะ.....................เขินหรอ?" อีทงเฮยิ้มล้อเลียน แต่คำตอบที่ได้กลับกลายเป็นกำปั้นหนักๆ ที่กำลังจะทุบลงมาที่อกแกร่งอีกครั้ง โชคดีที่คยูฮยอนไม่คิดจะทุบมันลงมาจริงๆ อีทงเฮเลยฉวยมือขาวนั่นมา ก่อนจะกอดร่างเพรียวเอาไว้กับตัว คยูฮยอนดิ้นขลุกขลักพอเป็นพิธี ก่อนจะยกมือขึ้นกอดตอบ 


"คยูฮยอน....








รักนะครับ"







"รู้นานแล้ว...ไอบ้า"




"

The End :’)

><’’

Hudchild Talk ::

กลับมารีไรท์ กลับมาอ่านใหม่แล้วมันบัดซบมาก ตอนก่อนหน้าเดี๋ยวจะค่อยๆรีไปนะคะ 

© Tenpoints !