Be my destiny เพราะใจยังไงก็ใช่เธอ ❤

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 5 No name ไม่จำเป็นต้องรู้จักชื่อ [100%+20%]

Chapter 5

No name ไม่จำเป็นต้องรู้จักชื่อ

  

“บางทีการที่เราไม่รู้จักชื่อกันและกัน

นั่นไม่ได้หมายความว่ามันจะเป็นอุปสรรคต่อความรักหรอกนะ”

          “นี่นาย” ฉันหันไปสะกิดแขนเขาเบาๆ เขาเล่นนั่งนิ่งๆอย่างกับรูปปั้น ใบหน้าอันแสนนิ่งของเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนฉันมาคนเดียว ;(

          “อะไร?”

          “เที่ยวกันมาทั้งวันแล้ว แต่…..เรายังไม่รู้จักกันเลยนะ” ฉันพูดอ้อมแอ้ม ใครจะไปกล้าพูดโผงผางใส่เขากันล่ะ เดี๋ยวก็โดนหาว่า โรคจิต อีกหรอก  = =;

          เขาเงยหน้าแล้วหันมาสบตาฉันเล็กน้อย ก่อนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเนือยๆว่า

          “ไม่จำเป็นต้องรู้จัก”

          “-o-”  

          ฉันอ้าปากเหวอทันทีเมื่อเจอคำพูดของเขาสวนกลับมาทิ่มแทงหัวใจอย่างแรง หมอนี่ปากสุนัขชัดๆ เลี้ยงไว้กี่ตัวแล้วล่ะ!?

          “เอ่อ….เอางี้ ฉันชื่อ ริโกะนะ ขอพูดดีๆกับนายวันนึง”

          “อื้ม” เขาพยักหน้าเบาๆ ไม่คิดจะตอบอะไรฉันบ้างเลยรึไงยะ!?

          “แล้ว…นายชื่ออะไรอ่ะ ^o^” ฉันถามด้วยสีหน้าแบ๊วๆ แต่ก็ต้องหยุดกึกเพราะสายตาคมคู่นั้น

          “เคยบอกไปแล้ว” เจ้าของเสียงทุ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

          “อ่อใช่ แต่ฉันฟังไม่ชัดเลยตอนนั้นน่ะ”

          “เรื่องของเธอ”

          ฉึก!

          เจ็บปวดรวดร้าวหัวใจเป็นที่สุด! หน้านิ่งแสนนิ่งแต่วาจาทิ่มแทงยิ่งกว่ามีดแหลมคมใดๆบนโลก! ฉันกำลังคุยกับตัวอะไรกัน!? เริ่มโมโหแล้วนะ!!!

          “ฉันถามดีๆนะเนี่ย!” ฉันขึ้นเสียงด้วยความโมโห เมื่อไหร่หมอนี่จะเลิกกวนประสาทฉันสักทีเนี่ย!!!

          “นี่คนเค้ามองกันเต็มแล้ว เค้าจะหาว่าเธอ โรคจิตนะ” เขาพูดพลางดึงแขนฉันให้นั่งลง แต่ฉันขัดขืนไม่ยอมนั่ง!

          “ฉันขอพูดกับนายดีๆวันนึงไม่ได้รึไง?” ฉันเลิกคิ้วแล้วจ้องหน้าเขาด้วยสีหน้าหาเรื่องสุดๆ

          ฉันยืนเท้าเอวมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลานั่นด้วยสีหน้าสุดเหวี่ยง อย่าคิดจะใช้ความหล่อทำให้ฉันใจอ่อนหายโกรธง่ายๆนะ!

          คนตรงหน้าเงยหน้ามองฉันเล็กน้อยก่อนถอนหายใจเบาๆ  เขาลุกขึ้นยืนช้าๆแล้วยื่นมือมาจับแขนฉันเอาไว้พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ริโกะ ขอโทษ”    

          “-o-”

          ความรู้สึกผิดเข้าครอบงำฉันอีกครั้ง เหมือนฉันทำอะไรผิดจนเขาต้องมาขอโทษฉันอยู่ร่ำไป ทั้งๆที่จริงฉันก็ผิด :(

          เขานั่งลงอีกครั้งพร้อมทั้งดึงแขนฉันให้นั่งตาม ฉันเลยยอมนั่งลงแต่โดยดีเพราะคำพูดที่แสนจะธรรมดาของเขาว่า “ขอโทษ”

          “คนเรานะ ไม่จำเป็นหรอกที่จะต้องรู้จักชื่อและเรียกชื่อกันตลอดเวลาหรอก มันก็เหมือนกับฉันและเธอตอนนี้ ที่สามารถพูดคุยและเที่ยวเล่นกันได้โดยไม่คิดว่ามันคืออุปสรรค”

          เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยนั่นไม่ได้ปรากฏอาการใดๆออกมาให้เห็น เขาเงยหน้ามองฉันก่อนยิ้มให้เล็กน้อย คำพูดของเขามันคมบาดใจฉันจริงๆ

          ฉันแอบสงสัยว่า เขาคงจะโคตรติสท์เลยนะเนี่ย สงสัยเขาจะเป็นพวกพูดน้อยต่อยหนักแน่ๆ

          “แล้วนายไม่เคยเรียกชื่อคนอื่นเลยรึไง? อย่างแฟนเก่านายอะไรอย่างงี้อ่ะ” ฉันถามด้วยความสงสัย หมอนี่ไม่เหมือนคนปกติเลยจริงๆ = =;

          “ก็บางที”

          “o_O แล้วเวลานายเรียกแฟนล่ะ?”

          “ฉันไม่เคยมีแฟนหรอก ฉันระมัดระวังเรื่องพวกนี้เป็นพิเศษ”

          “=[]=”

          เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย คำพูดของเขาทำให้ฉันช็อกจนอ้าปากเหวอ เขาเนี่ยนะไม่เคยมีแฟน! หน้าตาอย่างเขาน่าจะเคยมีแฟนมามากกว่า 10 คนด้วยซ้ำ

------------------------------------[70%]------------------------------------

ฉันแอบมองเขาอีกครั้งและอีกครั้ง ไม่ว่าจะมองสักกี่ครั้งเขาก็ยังดูดี

          หน้าขาวเนียนใสนั่น อีกทั้งจมูกที่โด่งเป็นสัน ปากสวยได้รูปน่าสัมผัส รวมไปถึงดวงตาเรียวคู่นั้นที่ดูน่าค้นหา ฉันมั่นใจฟ้าสร้างเขามาเป็นเทพบุตรเดินดินชัดๆ

          ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกล่องลอย ใจเหมือนลอยหลุดออกไปจากร่าง เขามีแรงดึงดูดที่มากมายมหาศาลยิ่งกว่าเวทมนตร์ใดๆบนโลกเสียอีก ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งละสายตาไม่ได้ ยิ่งมองเท่าไหร่ ใจก็เต้นแรงขึ้นเท่านั้น

          นี่ฉันเป็นอะไรไป?...

        “เธอเป็นผู้หญิงคนแรกนะที่ฉันเรียกชื่อ” เจ้าของใบหน้านิ่งเอ่ยออกมาเบาๆพร้อมส่งยิ้มบางๆให้ฉัน

          “O_O”

          ฉันหันขวับมองหน้าเขาอย่างตกใจ แต่เขากลับก้มหน้าลงไม่มองหน้าฉัน  ฉันอยากจะกระโดดออกนอกโลกไปซะเดี๋ยวนี้

          ฉันเป็นคนแรกที่เขาเรียกชื่ออย่างงั้นเหรอ!?

          “นาย…..เคยชวนผู้หญิงไปเที่ยวมั๊ย?” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงติดๆขัดๆ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย

          “เคย.... ก็เธอไง”

          “o_O”

          ฉันเบิกตาโพลงกับคำพูดของเขา ช็อกหนักกว่าเดิมอีกฉัน นี่มันอะไรกันเนี่ย!? ฉันงงกับคำพูดของเขาและความรู้สึกตัวเองแล้วนะ!

          ฉันก้มหน้าลงอย่างครุ่นคิด ทำไมนะ….ฉันถึงได้รู้สึกแปลกๆแบบนี้?

          “ไนท์…” ฉันลองเรียกชื่อเขาออกไป อันที่จริงก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าเขาชื่อนี้รึเปล่า แต่เรียกออกไปแล้วทำไงได้ –o-

          “อื้อ?” เขาหันหน้ามามองฉันแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ

นี่เขาหัวเราะอีกแล้ว!? เขาแทบจะไม่แสดงอารมณ์ใดๆให้ฉันเห็นเลยนะตั้งแต่รู้จักกัน แต่วันนี้เขาทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ o_O

“หัวเราะอะไร?” ฉันถามด้วยน้ำเสียงงงๆ หน้าฉันมันน่าขำตรงไหนมิทราบ?

“หัวเราะโรคจิตแถวนี้แหละ” เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย เกือบจะซึ้งอยู่แล้วเชียว อีตาบ้าเอ๊ย เสียอารมณ์จริงๆ!

“เที่ยวด้วยกันทั้งวันยังไม่มีรูปนายเลย ขอถ่ายรูปหน่อยสิ ^^”

ฉันงัดความใจกล้าหน้าด้านออกมาอย่างถึงที่สุด เหมือนจะฆ่าตัวตายทางอ้อมยังไงก็ไม่รู้ ทั้งๆที่รู้ว่าหมอนี่ชอบว่าฉันโรคจิต ฉันก็ดันทำตัวโรคจิตตามที่เขาพูด TT

“จะถ่ายไปทำไม?”  สายตาคมตวัดมามองฉันหน้าทันที ฉันได้แต่ยืนทำหน้าใสซื่อ ฮึ่ย! ขอถ่ายเก็บไว้สักรูปเหอะ! โทษฐานที่นายทำฉันเพ้อ!!!

ฉันค่อยๆแอบเอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงช้าๆ และเดินถอยหลังไปเล็กน้อยอย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่าเขาจะรู้ตัว

และเขาก็กำลังก้มหน้า เสร็จฉันล่ะ!

แชะ!

ในที่สุดฉันก็ได้รูปนายรูปปั้นปากสุนัขจนได้! ถึงจะถ่ายไม่ค่อยเห็นหน้าเท่าไหร่ แต่แค่นี้รัศมีหมอนี่ก็ทะลุโทรศัพท์ฉันออกมาแล้วล่ะ = =^

ฉันค่อยๆยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงอย่างเบามือ แล้วเดินกลับมานั่งที่เดิมราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดูเหมือนเขาจะไม่รู้ตัวสินะ

ริโกะแนบเนียนเสมอ ^^V

My jewelry (You're calling me)
My girl, so I'm feeling you　My jewelry ~

          เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำฉันผวาเล็กน้อย ฉันรีบควักมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง แล้วก้มลงมองเบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจอ

และใจฉันหล่นตุ้บไปอยู่ตาตุ่มชั่วขณะเมื่อรู้ว่าใครโทรมา

          เรนะ! –[]-

          ตายแน่ฉัน! ตายดับแน่ๆ ถ้าเรนะรู้ว่าฉันไม่อยู่บ้าน! แล้วจะทำไงดีเนี่ย ฉันจะรับดีมั๊ย? ToT

 ในที่สุดฉันตัดสินใจกดรับอย่างช่วยไม่ได้ เป็นไงเป็นกัน! แต่เพื่อนฉันน่ากลัวเกินกว่าจะทำใจได้ TT

          “เรนะ โทรมามีอะไรเหรอ” ฉันกรอกเสียงลงไปอย่างกล้าๆกลัว พยายามควบคุมน้ำเสียงให้ปกติที่สุด

          /เธออยู่ไหนน่ะ ริโกะ/

          “อ๋อ ออกมาซื้อของนิดหน่อย กำลังจะกลับแล้ว” ฉันกลั้นใจพูดออกไป ไม่อยากโกหกเรนะเลยจริงๆ แต่ขืนพูดความจริงออกไปคงถูกเรนะซักไซร้ไม่หยุดแน่ๆ

          /โอเคๆ งั้นรออยู่ห้องนะ รีบๆกลับมาล่ะ/

เรนะพูดก่อนตัดสายไป เธอคงไม่สงสัยอะไรฉันหรอกนะ ฉันชักหวั่นใจแล้วสิว่ากลับไปจะต้องเจอเรนะทำอะไรบางอย่างแน่ๆ

แต่ดีที่อาการเจ็บข้อเท้าเริ่มหายแล้ว เรนะคงไม่สงสัยเท่าไหร่ว่าฉันเดินไปซื้อของได้ยังไง แต่ถ้าเกิดโดนถามว่าไปกับใคร ฉันจะตอบว่ายังไงดี –o-

อ๊ากกกก อยากจะบ้า ริโกะอยากจะบ้าตายค่ะ!

Writer Talk!
120% สำหรับตอนนี้เพื่อขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์นะคะ
เสียสละเวลา 1 วินาทีเม้นต์หน่อยนะคะ
1 เม้นต์ต่อกำลังใจให้ไรเตอร์ได้ตั้ง 100 กำลังใจแน่ะ ;)

YamaKat