{'the.SF*#♥} 4minute 2ne1 b2st mblaq bigbang =yaoi,yuri=

ลำดับตอนที่ #7 : 'the.SF#'PinSeung' :} ] HAPPY FAMILY ::Episode 2: หรือว่าปะป๊าจะมีกิ๊ก

  

“ช่วงนี้จุนฮยองเป็นอะไรไม่รู้กลับบ้านดึกทุกวันเลย” ฮยอนซึงนั่งปรึกษาโยซอบเพื่อนสนิทรุ่นน้องของตัวเอง วันนี้เขาชวนโยซอบมานั่งคุยเล่นที่บ้านเพราะจุนฮยองก็ไปทำงานและยูกึนก็ไปโรงเรียน เขาอยู่คนเดียวก็เหงาๆไม่มีอะไรทำ


หลายวันที่ผ่านมาฮยอนซึงเห็นว่าจุนฮยองกลับบ้านช้าผิดปกติบ้างทีก็ดื่มมาด้วย ตอนแรกก็คิดว่าที่บริษัทคงงานเยอะ จนวันหนึ่งเขาทนไม่ไหวจึงลองโทรไปเช็คที่บริษัทดู ลูกน้องบอกว่าจุนฮยองออกไปคุยงานกับลูกค้า แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมต้องดื่มด้วย และที่สำคัญถ้าต้องกลับบ้านช้าทำไมจุนฮยองไม่ยอมโทรบอกเขาก่อน ฮยอนซึงไม่อยากถามเซ้าซี้เพราะกลัวจุนฮยองจะรำคาญ เขาเลยได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจคนเดียว

ที่เขาชวนโยซอบมาคุยกันวันนี้หวังว่า ดูจุนเพื่อนสนิทของจุนฮยองซึ่งเป็นคนรักของโยซอบ จะเล่าเรื่องจุนฮยองให้โยซอบฟังบ้าง


“แต่ลุงก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับพี่จุนฮยองให้โยฟังเลยนะครับ”


“หรือว่าสองคนนี้ช่วยกันปิด”


“โยว่าพี่ฮยอนซึงคิดมากไปหรือเปล่า พี่จุนฮยองอาจจะไปคุยกับลูกค้าจริงๆก็ได้”


“คุยกันทุกวันเป็นอาทิตย์เนี่ยนะ ลูกค้าอะไรจะสำคัญขนาดนั้น” ฮยอนซึงทำเสียงฟึดฟัดเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เขาอยากเห็นหน้าลูกค้าของจุนฮยองนักคงจะสวยล่ะซิท่าถึงได้นัดไปคุยงานกันทุกวัน


“งั้น ทำไมพี่ฮยอนซึงไม่ลองถามพี่จุนฮยองดูตรงๆล่ะครับ”


“หมอนั้นไม่ยอมบอกแน่”


“ไม่ลองก็ไม่รู้นะครับ คนรักกันต้องเชื่อใจกันเรื่องอะไรที่คับข้องใจก็เปิดใจคุยกันให้รู้เรื่อง ดีกว่าเรามาคิดเอาเองอยู่ฝ่ายเดียว” โยซอบพูดอย่างจริงจัง เพราะไม่อยากให้รุ่นพี่ที่รักและเคารพทั้งสองคนต้องมีเรื่องหมางใจกัน เขาเองก็เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาแล้ว ดูจุนเองก็เคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน ตอนแรกเขาก็ไม่เข้าใจและสงสัยเหมือนฮยอนซึงแต่พอได้พูดคุยกับดูจุนแล้ว มันก็ไม่มีอะไรและไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด


“พี่จะลองคุยดูแล้วกัน”


“จะสี่โมงแล้ว โยว่าโยต้องกลับแล้วแหละ ต้องรีบกลับไปทำอาหารเย็นให้ลุง” โยซอบเงยหน้าขึ้นไปมองนาฬิกาบนผนัง เขาเตรียมตัวกลับเพื่อที่จะไปทำอาหารให้คนรัก


“ขอบใจนะฟังพี่ระบาย”


“ไม่เป็นไรครับ ยังไงพี่ฮยอนซึงก็ลองพูดกับพี่จุนฮยองดูดีๆนะ อย่าเก็บไว้นาน”


“อืมๆ” ฮยอนซึงพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ในใจก็ได้แต่คิดว่าไม่รู้ทำได้อย่างที่รับปากหรือเปล่า


หลังจากที่โยซอบกลับไปได้ซักพัก ยูกึนก็กลับมาจากโรงเรียนพอดี เด็กน้อยวิ่งเข้าบ้านแล้วรีบไปหาฮยอนซึงซึ่งกำลังเตรียมทำกับข้าวอยู่ในครัว ยูกึนกอดฮยอนซึงที่ต้นขาพร้อมกับส่งเสียงเจื้อยแจ้ว ฮยอนซึงอมยิ้มเมื่อรู้ว่าลูกชายสุดที่รักกลับมาจากโรงเรียนแล้ว


“มาม๊า ยูกึนกลับมาแล้วฮะ”


“กลับมาแล้วหรอครับ ไปล้างมือก่อนนะเดี๋ยวมาม๊าจะเอาขนมมาให้ทาน”


“ปะป๊ากลับมาหรือยังฮะ” ยูกึนคลายอ้อมกอดแล้วเงยหน้าคุยกับฮยอนซึง พอเห็นฮยอนซึงส่ายหน้า แววตากลมโตที่สดใสเปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อยทันที ช่วงนี้ปะป๊าไม่ค่อยกลับมาเล่นกับเขาเลย กว่าปะป๊าจะกลับมายูกึนก็หลับไปแล้ว


“ปะป๊าคงมีงานเยอะ ถ้าปะป๊าทำงานเสร็จแล้วมาม๊าจะให้ปะป๊าพายูกึนไปเที่ยวดีมั้ยครับ”


“ดีครับ” ยูกึนยิ้มร่าอย่างดีใจ


“แต่ตอนนี้ยูกึนต้องไปล้างมือก่อนนะแล้วจะได้มาทานขนมกัน”


“ครับผม” เด็กน้อยวิ่งอย่างไวไปที่ห้องน้ำ ก่อนจะกลับมาทานขนมที่โต๊ะอาหารซึ่งฮยอนซึงเตรียมไว้ให้เรียบร้อย


เมื่อเห็นว่ายังไม่ถึงเวลาอาหารเย็นฮยอนซึงจึงให้ยูกึนทำการบ้านไปพลางๆ เพราะพรุ่งนี้ซึ่งเป็นวันเสาร์จะได้มีเวลาว่างไปทำกิจกรรมอย่างอื่น ระหว่างที่กำลังสอนการบ้านให้ยูกึน ฮยอนซึงเหลือบมองไปที่นาฬิกาจนป่านนี้ใกล้จะถึงเวลาอาหารเย็นจุนฮยองก็ยังไม่กลับมา วันนี้เขาคงต้องทานข้าวเย็นกับยูกึนแค่สองคนอีกตามเคย


“มาม๊า ทำไมปะป๊าไม่กลับบ้าน” ยูกึนถามขึ้นระหว่างที่ทานอาหารเย็นอยู่ด้วยความสงสัยตามประสาเด็กๆ


“ปะป๊างานเยอะมั้งครับ”


“ปะป๊าไม่ค่อยเล่นกับยูกึน ยูกึนโป้งปะป๊าแล้ว”


“อย่าพูดแบบนั้นซิครับ ถ้าปะป๊าทำงานเสร็จปะป๊าก็จะเล่นกับยูกึนเหมือนเดิม แต่ตอนนี้เราทานข้าวกันก่อนเนอะจะได้ไปดูการ์ตูนกัน”


หลังจากทานข้าวเสร็จยูกึนและฮยอนซึงก็มานั่งดูการ์ตูนเรื่องพาวเวอร์เรนเจอร์ที่ยูกึ
นชอบ ซักพักเด็กน้อยก็ผลอยหลับไป ฮยอนซึงจึงจัดการพายูกึนไปนอนในห้องให้เรียบร้อย เขากลับมานั่งดูทีวีที่ห้องรับแขกต่อ ร่างบางกดรีโมตเลื่อนช่องไปเรื่อยๆอย่างเบื่อหน่าย ตาเรียวก็มองดูนาฬิกาเป็นระยะๆ จนกระทั่งถึงเที่ยงคืนจุนฮยองยังไม่มีวี่แววกลับมาซักที เขาเองก็เริ่มง่วงแล้วจึงตัดสินใจเข้านอนไปก่อน
_______
_____
___
_


เมื่อคืนกว่าจุนฮยองจะกลับมาถึงบ้านก็ราวตีสองกว่า ทั้งฮยอนซึงและยูกึนต่างก็หลับกันหมดแล้ว ช่วงนี้มีลูกค้าต่างชาติหลายคนสนใจลงทุนกับบริษัทอสังหาฯของเขาจึงทำให้เขายุ่งเป็นพ
ิเศษ จุนฮยองรู้ดีว่าช่วงนี้เขาไม่ค่อยมีเวลาให้ครอบครัวเท่าไหร่ ก็ได้แต่หวังว่าฮยอนซึงคงจะเข้าใจ


“เช้านี้มีอะไรให้ทานบ้างจ๊ะ” จุนฮยองเพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินมาหาฮยอนซึงที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ ร่างสูงกอดร่างบางจากด้านหลัง แล้วหอมที่แก้มใสฟอดใหญ่


“ตามี ไม่เห็นหรือไง” ฮยอนซึงพูดด้วยน้ำเสียงเฉยชาด้วยความโกรธและน้อยใจที่เมื่อคืนจุนฮยองกลับบ้านช้า แต่เรื่องนี้คงไม่ทำให้เขาโกรธได้มากเท่ากับกระดาษรองแก้วที่มีเบอร์โทรศัทพ์ของใครก
็ไม่รู้ ซึ่งอยู่ในเสื้อสูทที่จุนฮยองใส่เมื่อวาน


“ทำไมพูดแบบนั้นหล่ะครับ อารมณ์เสียจากที่ไหนมา”


“ปล่อยจะไปตักข้าว ถ้าจะกินก็นั่งลง”


จุนฮยองปล่อยฮยอนซึงอย่างงงๆ เขาสงสัยว่าทำอะไรให้ฮยอนซึงโกรธแต่เช้า ถ้าเป็นเรื่องที่เขากลับบ้านดึกปกติฮยอนซึงก็ไม่เคยโกรธ แสดงว่าต้องมีอะไรร้ายแรงแน่ๆที่ทำให้คนรักของเขาออกอาการเหวี่ยงใส่แบบนี้


“วันนี้ยูกึนอยากไปเที่ยวไหนครับ” เมื่อเห็นว่าฮยอนซึงไม่สนใจ จุนฮยองจึงหันมาพูดลูกชายแทน ยูกึนไม่ตอบได้แต่ทำหน้าบึ้งใส่ อาการของยูกึนทำให้จุนฮยองงงหนักเข้าไปอีก บรรยากาศที่โต๊ะอาหารของเช้าวันนี้จึงดูอึมครึมผิดปกติ


ตอนสายจุนฮยองง้อยูกึนด้วยการชวนไปว่ายน้ำเล่นที่สระหน้าบ้าน ยูกึนดูจะอารมณ์ดีขึ้นกว่าเมื่อเช้าเมื่อเห็นว่าปะป๊ามีเวลาเล่นด้วย ทั้งคู่เล่นน้ำกันได้ซักพักยูกึนบ่นว่าหิว จุนฮยองเลยพายูกึนขึ้นจากสระ ลูกชายจอมซอนเมื่อขึ้นจากสระปุ๊บก็วิ่งเข้าบ้านไปหาฮยอนซึงเพื่อขอขนมและน้ำ ทิ้งให้จุนฮยองนั่งรออยู่ที่สระคนเดียว

ยูกึนเดินไปหาฮยอนซึงซึ่งกำลังหันหลังให้และคุยโทรศัพท์อยู่ ยูกึนจึงยืนรอปล่อยฮยอนซึงคุยโทรศัพท์ให้เสร็จก่อน


“พี่ว่าจุนฮยองต้องมีกิ๊กแน่ๆเลย” ฮยอนซึงพูดเสียงสั่น เขาโทรไปปรับทุกข์กับโยซอบ


“ใจเย็นๆก่อนนะครับ โยว่าพี่ถามพี่จุนฮยองก่อนดีกว่าว่าเบอร์ใคร”


“ทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับพี่ด้วย”


“มันอาจจะเป็นเบอร์ลูกค้าก็ได้นะครับ พี่อย่าคิดมากซิ” โยซอบพยายามหาทางพูดปลอบใจ


“พี่จะทำยังไงดี” ขณะที่ฮยอนซึงกำลังจะร้องไห้เพราะความอัดอั้น แต่เขาก็หันไปเจอกับยูกึนที่กำลังยืนมองเขาตาแป๋ว ฮยอนซึงจึงวางสายจากโยซอบก่อน เขาสูดหายใจลึกๆเพื่อปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ ก่อนจะนั่งลงเพื่อคุยกับยูกึน


“ยูกึนมีอะไรหรือเปล่าครับ”


“ยูกึนจะมาขอขนมฮะ หิว หิว” เด็กน้อยเอามือสองข้างลูบหน้าท้องตัวเอง ฮยอนซึงยิ้มตอบและพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ เขารีบจัดแจ้งขนมให้ลูกชายสุดที่รักทันที

ยูกึนรับถุงขนมและขวดน้ำมากอดไว้ แล้ววิ่งออกไปยังสระว่ายน้ำทันที สองคนพ่อลูกจัดการกับขนมและน้ำจนอิ่มหนำสำราญ แล้วจึงกลับมาเล่นน้ำต่อ


“ปะป๊า ปะป๊ามีกิ๊กหรือฮะ”


“ฮ้า! ยูกึนไปเอามาจากไหนครับเนี่ย” จุนฮยองตาโตด้วยความตกใจ เมื่อได้ยินในสิ่งที่ยูกึนพูด


“ยูกึนได้ยินมาม๊าคุยโทรศัพท์ มาม๊าบอกว่าปะป๊ามีกิ๊ก กิ๊กคืออะไรฮะ มันกินได้หรือเปล่าทำไมปะป๊าไม่เอามาแบ่งยูกึนด้วย”


“แล้วมาม๊าคุยโทรศัพท์กับใครครับ”


“ไม่รู้ฮะ”


“เดี๋ยวเราเลิกเล่นกันก่อนเนอะ ปะป๊ามีเรื่องจะคุยกับมาม๊า


“ก็ได้ฮะ” ยูกึนรับคำอย่างว่าง่าย ทั้งสองคนจึงขึ้นจากสระน้ำทันที


จุนฮยองคิดว่าที่ฮยอนซึงบึ้งตึ้งใส่เขาเมื่อเช้าต้องเป็นเพราะเรื่องนี้แน่ๆ เขาไม่รู้เหมือนกันว่าฮยอนซึงเอาเรื่องเขาไปมีกิ๊กมาจากไหน หรือเป็นเพราะที่เขากลับบ้านดึกบ่อยๆ จุนฮยองรีบเดินไปหาฮยอนซึงซึ่งกำลังนั่งเงียบอยู่บนเตียงในห้องนอน ร่างบางมองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้


“ฮยอนซึง นายเป็นอะไร” จุนฮยองเอ่ยถามพร้อมกับทรุดนั่งลงข้างหน้าฮยอนซึง


“....”


“นายกำลังเข้าใจฉันผิดนะ”


“แล้วนี่มันอะไร” ฮยอนซึงแบมือขวา ข้างในมีกระดาษรองแก้วที่ยับยู่ยี่เป็นก้อนกลม จุนฮยองรับมาและคลี่ดูอย่างช้าๆ เขายิ้มบางให้คนตรงหน้า มือใหญ่ยกมาลูบที่แก้มของฮยอนซึงเบาๆ


“เบอร์นี้มันเป็นเบอร์ของลูกค้า พอดีว่าเมื่อคืนโทรศัพท์ฉันแบตหมด เขาก็เลยจดใส่ให้ในกระดาษรองแก้ว”


“จริงหรอ” ฮยอนซึงพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่


“จริงซิครับ ฮยอนซึงนายฟังนะ ฉันมีนายอยู่ทั้งคนทำไมฉันต้องไปมีกิ๊กหรือมีคนอื่นอีก แค่นายกับยูกึนฉันก็ไม่มีความรักเหลือให้ใครแล้ว เพราะฉะนั้นนายเชื่อฉันนะ”


“แล้วทำไมช่วงนี้นายกลับบ้านดึกบ่อยๆ แถมบางวันยังดื่มมาอีก”


“ก็ลูกค้าต่างชาติหลายคนขาสนใจจะลงทุนกับบริษัท บางคนก็อยากไปดื่มฉันก็เลยต้องพาไปเอาใจซักหน่อย แต่ไม่มีอะไรจริงๆนะ”


“แน่ใจนะ”


“แน่ใจซิครับ” จุนฮยองพูดอย่างหนักแน่น “หายโกรธกันนะ”


“อืม ก็ได้” ฮยอนซึงยิ้มหวานให้จุนฮยอง ทั้งคู่สัญญากันว่าต่อไปนี้มีอะไรสงสัยหรือข้องใจอีกฝ่ายต้องถามกันให้รู้เรื่อง ไม่อย่างนั้นก็ต้องเข้าใจผิดเหมือนกับเรื่องนี้อีก


“มาม๊ากับปะป๊าดีกันแล้ว เย้ๆๆ ๆ” ยูกึนที่แอบดูอยู่หลังประตูห้องพูดขึ้นมา เด็กน้อยยิ้มแฉ่งให้จุน ฮยองและฮยอนซึง ก่อนจะเดินเข้าไปหาทั้งคู่ที่นั่งอยู่บนเตียง จุนฮยองอุ้มยูกึนมานั่งบนตักของตัวเอง


“แอบฟังผู้ใหญ่คุยกันไม่ดีนะครับยูกึน ที่หลังไม่ทำอีกนะ” ฮยอนซึงเอ่ยสั่งสอนลูกชาย ยูกึนพยักหน้างึกงัก


“ยูกึนจะไม่ทำอีก สัญญา”


“ดีมากครับ ยูกึนของปะป๊าต้องเป็นเด็กดีแล้วก็เชื่อฟังที่ปะป๊ากับมาม๊าสอน”


“ยูกึนเป็นเด็กดี ปะป๊าแล้วกิ๊กมันคืออะไร มันกินได้มั้ย” ยูกึนถามเสียงใสด้วยความที่ยังอยากรู้เรื่องกิ๊กอยู่ ฮยอนซึงได้แต่มองหน้าจุนฮยองเพราะไม่รู้จะอธิบายยังไงดี จุนฮยองจึงเป็นคนอธิบายให้ลูกชายช่างสงสัยฟัง


“โตขึ้นยูกึนก็จะรู้เองครับว่ากิ๊กคืออะไร แล้วก็กิ๊กมันกินไม่ได้”


“อ๋อ งั้นยูกึนไม่อยากรู้แล้วว่ากิ๊กคืออะไร เพราะกิ๊กกินไม่ได้แสดงว่ากิ๊กไม่อร่อย”

ทั้งคู่อดขำให้กับความไร้เดียงสาของยูกึนไม่ได้ สุดท้ายแล้วทั้งหมดก็เป็นแค่เรื่องที่เข้าใจผิด และเป็นเพราะต่างฝ่ายต่างไม่พูดกันถึงสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดและกำลังทำ จึงทำให้เรื่องมันบานปลายไปกันใหญ่ ต่อไปนี้ไม่ว่ามีเรื่องอะไรก็ตามจุนฮยองตั้งใจกับตัวเองว่า หากตัวเองมีธุรระหรืองานยุ่งทำให้ต้องกลับบ้านดึกเขาต้องโทรบอกฮยอนซึงก่อน


ที่สำคัญไม่ว่างานเขาจะยุ่งมากแค่ไหน เขาก็จะไม่ลืมที่จะสนใจและใส่ใจครอบครัวเป็นอันขาด เพราะทั้งฮยอนซึงและยูกึนต่างเป็นคนสำคัญของเขา ครอบครัวจะมีความสุขได้ถ้าคนในครอบครัวนั้นเข้าใจกัน พรุ่งนี้ก็เป็นวันอาทิตย์เขาจะพาฮยอนซึงกับยูกึนไปเที่ยวที่ไหนดีนะ ^^

____________________________

NO. copy copy !!