Fic~Reborn Bleach and other

ลำดับตอนที่ #7 : Fic Reborn:Idiot! But I love you my bull.จะยังไงก็รักนายไอ้วัวโง่(ของชั้น) Part2

                “ทำอะไรของนายน่ะรีบอร์น!?!” แรมโบ้เบิกตากว้างอย่างตกใจ   และตอนนี้พวกเขาก็ตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งร้านเหล้าหรูแห่งนี้ไปซะแล้ว

            “แกปล่อยแรมโบ้เลยนะรีบอร์น” โคโลเนโรพยายามจะดึงตัวแรมโบ้กลับแต่ก็กลัวแรมโบ้จะตกลงมาได้รับบาดเจ็บจึงได้แต่ร้องบอกรีบอร์นใหปล่อยแรมโบ้ซะ

            “ไม่” รีบอร์นปฏิเสเสียงแข็ง

            “อย่าหาว่าชั้นไม่เตือนนะเว้ยเฮ้ย” โคโลเนโรชักไรเฟิลออกมาเล่นเอาคนทั้งร้านหมอบลงใต้โต๊ะทันทีรวมถึงมาสเตอร์ที่อยู่ใกล้ๆ กับพวกเค้าด้วย

            “ถ้าแกยิง แกก็ยิงโดนไอ้วัวบ้านี่แหละเพราะงั้นก็ยอมถอยออกไปเลย” รีบอร์นพูดแล้วเดินเซๆ ผ่านหน้าโคโลเนโรไป

            “รีบอร์น   ปล่อยๆๆๆๆ” แรมโบ้ร้องลั่นพลางดิ้นให้รีบอร์นปล่อย

            ตุบ!

            ร่างสูงตกลงมาจากร่างที่สูงกว่าแล้วกลิ้งหลุนๆ ไปกับพื้นถนน

            “โอ๊ยยยยย” แรมโบ้กุมแก้มข้างซ้ายที่ครูดไปกับพื้นถนนไว้อย่างเจ็บปวด

            “ชิ โง่”

            “มันเกี่ยวกับโง่หรือไม่โง่ตรงไหน   มันเป็นเพราะนายปล่อยชั้นลงมาต่างหาก!” แรมโบ้โวยวายแต่ก็ต้องร้องซี้ดออกมาเพราะเจ็บแก้ม

            “แกทั้งร้องทิ้งดิ้นบอกให้ชั้นปล่อยชั้นก็ปล่อยน่ะสิไอ้วัวโง่” รีบอร์นยักไหล่ก่อนจะเดินไปนั่งตรงม้านั่งในสวนสาธารณะเพราะเค้าเองก็ชักจะมึนๆ ซะแล้ว

            “เมาแล้วก็กลับบ้านไปซะไป๊” แรมโบ้โบกมือไล่รีบอร์นที่นั่งกุมขมับอยู่

            “ใครบอกว่าชั้นเมาวะ”

            “คนเมาน่ะมักบอกว่าตัวเองไม่เมาเหมือนกับคนบ้าที่บอกว่าตัวเองไม่บ้านั่นแหละ” แรมโบ้พูดเยาะเย้ย

            “เออ ใครมันจะเหมือนแกวะ   ไปร้านเหล้าแต่เจือกกินนมสด” รีบอร์นเถียงข้างๆ คูๆ

            “แอลกอฮอล์มันไม่ดีต่อร่างกาย   มันอาจจะทำให้หน้าตาอันหล่อเหลาของชั้นเหี่ยวเหมือนนายก็ได้ดังนั้นกินนมสดแหละดีแล้ว”

“แกว่าใครหน้าเหี่ยววะไอ้วัวปากเสีย” รีบอร์นขึ้นเสียง

“แล้วแถวนี้มีใครให้ว่าล่ะ”

“แก~”

ผลัวะ!!

ยังไม่ทันที่แรมโบ้จะทันรู้ตัวฝ่ามือของรีบอร์นก็ฟาดเข้าที่หัวของเค้าทันที

“แว้กกกกกกกกกกกกก ไอ้บ้ารีบอร์นนนนนน” แรมโบ้ร้องลั่นเพราะเจ็บ

“จำไว้ว่าอย่ามาว่าชั้นอีก   ไม่งั้นแกโดนดีแน่” รีบอร์นพูดขู่ก่อนจะเอนตัวนอนลงบนม้านั่ง

“ชิ ถ้าง่วงก็กลับไปนอนเซ่” แรมโบ้มองรีบอร์นที่นอนอยู่แล้วไล่

“มานั่งนี่” รีบอร์นลุกขึ้นนั่งก่อนจะเรียกแรมโบ้ให้ไปนั่งข้างๆ

“หา?” แรมโบ้งง

“บอกให้มานั่งตรงนี้” รีบอร์นทำเสียงหงุดหงิด

“ไม่” แรมโบ้นึกอยากยั่วโมโหรีบอร์น

“จะมาหรือไม่มา” รีบอร์นเริ่มใช้สายตาขู่แต่สายตานั้นกลับเซ็กซี่ซะจนแรมโบ้ประหม่า

“ไปก็ได้” เหมือนจะโดนสะกด   แรมโบ้ไปนั่งข้างๆ รีบอร์นทันที

ฟุ่บ

รีบอร์นล้มตัวลงนอนหนุนตักแรมโบ้เล่นเอาเจ้าวัวบ้าเบิกตาอย่างตกใจผสมกับใบหน้าที่เริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาและยิ่งร้อนมากยิ่งขึ้นเมื่อรีบอร์นลืมตาขึ้นมาสบตากับเขา

“อย่ามาคิดทะลึ่งกับชั้นล่ะ” รีบอร์นบอกก่อนจะหลับตาลงโดยไม่นอนลืมตาโพลงเหมือนแต่ก่อน

“เจ้าบ้า   ใครจะไปคิดทะลึ่งกับนายกัน” ปากพูดแบบนั้นแต่หน้างี้ร้อนจนแทบระเบิด

รีบอร์นกับแรมโบ้อยู่อย่างนั้นในสวนสาธารณะใกล้บ้านสึนะเป็นเวลานานแต่ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่และในที่สุดแรมโบ้ก็หลับไป

เช้าวันรุ่งขึ้น

แรมโบ้ตื่นขึ้นมาในบ้านของสึนะอย่างตกใจก่อนจะนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่เค้าหลับไป   รีบอร์นคงจะอุ้มเค้ากลับมาที่บ้านสึนะสินะ

“ตื่นแล้วเหรอแรมโบ้ นี่ๆ นายช่วยไปห้ามเบียงกี้ทีสิ” สึนะวิ่งหน้าตื่นเข้ามาหาแรมโบ้

“ห้าม...คุณเบี้ยงกี้? ไม่เด็ดขาดครับ” แรมโบ้สร่างจากอาการเมาขี้ตาทันทีที่ได้ยินชื่อของผู้หญิงที่น่ากลัวที่สุด

“ถ้าไม่ห้ามมีหวังพวกเราได้ตายยกบ้านแน่” สึนะเขย่าแขนแรมโบ้

“แต่ผมจะตายก่อนที่จะได้ห้ามนี่สิครับ ไม่เอาเด็ดขาด” แรมโบ้ผวา

“วันนี้แม่ไม่อยู่เบียงกี้เลยมาทำกับข้าว   ขอร้องล่ะแรมโบ้   ชั้นยังไม่อยากตายตั้งแต่อายุสิบห้านะ” สึนะแทบร้องไห้

“ผมก็ยังไม่อยากตายตอนอายุสิบห้าเหมือนกันนะครับ” แรมโบ้กอดหมอนข้างแน่น

“ทำไงดีล่ะเนี่ย   รีบอร์นก็ไม่รู้หายไปไหน?” สึนะกังวลจนแทบบ้า

“เอางี้ครับ   ผมจะช่วยก็ได้แต่วองโกเล่วัยหนุ่มต้องซื้อเค้กให้ผมกินทุกวัน” แรมโบ้เริ่มต่อรอง

“ตกลง โอเคอย่างแรง” สึนะรีบรับปากแรมโบ้จึงค่อยๆ ลุกจากที่นอนแล้วลงไปที่ห้องครัว

“บะ...เบียงกี้” แรมโบ้หลบอยู่มุมประตูพลางเรียกเบียงกี้

“โรมิโอ!!” ได้ผล   เบียงกี้เหวี่ยงอาหารในมือใส่แรมโบ้ที่หลบได้อย่างหวุดหวิด   จากนั้นเบียงกี้ก็วิ่งไล่แรมโบ้อย่างเอาเป็นเอาตาย

“ผม...ผมไม่ใช่โรมิโอนะครับคุณจูเลียต แว้กกกกกกกกกกกกก ใครก็ได้ช่วยผมที~” แรมโบ้โกยอ้าวไปทางบ้านของเรียวเฮที่โคโลเนโรอาศัยอยู่

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!” เบียงกี้ยังฟาด Poison Cooking มาไม่หยุด

“คุณโคโลเนโรคร้าบบบบ ช่วยผมด้วยยยยย” แรมโบ้ตะโกนลั่นทำให้เรียวเฮกับโคโลเนโรออกมาดู

“สุดขั้วววว ร้อนแรงมากไอ้วัวหนุ่ม” เรียวเฮตะโกนแข่งกับเสียงขอความช่วยเหลือจากแรมโบ้

“แว้กกกก คุณโคโลเนโรคร้าบบบ เอาคุณเบียงกี้ออกไปที้~” แรมโบ้วิ่งวนอยู่หน้าบ้านเรียวเฮ

“อ่ะ...อาเจ๊~” โกคุเดระที่เดินมาผ่านมาทรุดลงไปเพราะปวดท้องทันทีที่เห็นหน้าพี่สาวโดยมียามาโมโตะประคองไว้

“เล่นอะไรน่าสนุกดีเนอะ” ยามาโมโตะมองแรมโบ้กับเบียงกี้อย่างสนอกสนใจทั้งๆ ที่ยังพยุงโกคุเดระอยู่

ปังๆ

“เดี๋ยวชั้นจะยิงสะกัดของมีพิษพวกนั้นเอง” โกโลเนโรถือไรเฟิลยิงสะกัดอาหารแต่กระสุนกลับเฉียดตูดแรมโบ้ไปอย่างหวุดหวิด

“ไอ้สกัดอาหารพิษก็สกัดอยู่หรอกนะครับแต่มันจะสกัดลมหายใจของผมด้วยนะสิ” แรมโบ้วิ่งไม่หยุดทั้งๆ ที่เหนื่อยใจแทบขาด

“ฮึๆ น่าสมเพชจริงๆ มีคนอยู่เยอะแยะแต่ก็ไม่มีใครช่วย ส่วนไอ้คนที่คิดจะช่วยก็เกือบช่วยปลิดชีวิตด้วย แกนี่มันไร้ค่าของแท้เลยว่ะ” เสียงของรีบอร์นดังขึ้นดึงความสนใจของทุกๆ คนให้หันไปที่ร่างสูงในชุดสูทรที่กำลังนั่งไขว่ห้างบนกำแพงบ้านของเรียวเฮอย่างสบายอารมณ์

“รีบอร์น~” เบียงกี้หยุดไล่แรมโบ้แล้วหันไปซบอกรีบอร์นแทน   รีบอร์นจึงยักคิ้วใส่แรมโบ้อย่างเยาะเย้ย

“แฮ่กๆ เหนื่อยชะมัด” แรมโบ้หอบ เหงื่อไคลไหลอาบหน้า

“ยู้ฮูว~ ทำไมทุกคนถึงมารวมตัวกันที่นี่ล่ะ” จู่ๆ ชายหนุ่มผมทองที่เพิ่งมาถึงถามขึ้น

“พวกสัตว์กินพืชชอบอยู่รวมกันเป็นฝูงซะจริง” เสียงของชายหนุ่มร่างบางดังขึ้นข้างๆ ดีโน่

“ดีโน่มาตั้งแต่ตอนไหน   แล้วมาทำไม?” รีบอร์นถาม

“ก็มาหาเคียวยะกับทุกๆ คนน่ะสิ   เฮะ...เฮ้ รีบอร์น!?! นายกลับร่างเดิมแล้วเหรอเนี่ย?” ดีโน่ถามอย่างตื่นเต้นที่ได้เห็นรีบอร์นตอนโตเป็นผู้ใหญ่

“เจ้าตัวเล็ก?” ฮิบาริงง

“อย่างที่เห็นนี่แหละ   ฝีมือเจ้าวัวบ้านั่นไงล่ะ   ชั้นคงต้องอยู่ในสภาพนี้ไปอีกห้าเดือนล่ะนะ” รีบอร์นบอกอย่างไม่ใส่ใจ