[Fic SJ&AS&SNSD]Funny Cooking หอพักอลวน...คณะกรรมการอลเวง

ลำดับตอนที่ #7 : Funny Cooking :: ตอนที่ 6

หอพักอลวน...คณะกรรมการอลเวง

ตอนที่ 6

                วันเสาร์ที่น่าเบื่อ ใช่! ฮยอกแจคิดอย่างนั้น เพราะเค้าไม่ได้เดินตรวจโรงเรียน ไม่ได้จับเด็กเข้าห้องปกครอง ไม่ได้เต้นกับเพื่อนๆ ในชมรม แต่เป็นวันที่เค้าเอาแต่นอน นอน แล้วก็นอนอย่างเดียว เพราะฮยอกแจนั้นไม่ได้ชอบไปเที่ยวที่ไหนนอกจากเพื่อนจะชวน หรือ ออกไปซื้อของ เค้าจะไม่ออกจากบ้านเลย บ้านของฮยอกแจถือว่ามีฐานะที่รวยก็ว่าได้ เพราะว่าบ้านรวย ทำให้มีเงินจ้างคนใช้ได้หลายคน เพราะบ้านเค้าถือเป็นคฤหาสน์เลยก็ได้ ทำให้ฮยอกแจนั้นไม่ต้องทำงานบ้านแต่อย่างใด นั่นทำให้ยิ่งเบื่อเข้าไปใหญ่ เป็นคุณผู้อ่านจะเบื่อมั๊ยละ เอ่อ นอกเรื่องละต่อเหอะ - -‘  

                “คุณฮยอกแจคะ มีแขกมารอพบค่ะ” สาวใช้คนหนึ่งเรียกสติ(รู้สึกตัวละครในเรื่องนี้ชอบเหม่อ - -)ของฮยอกแจที่กำลังหลับใหลอยู่บนเตียงสีเทา

                “อ่อ อืมใครอะ” ฮยอกแจถาม พลางขยี้ตาให้ปรับสภาพกับแสงในห้อง

                “คุณชินดงค่ะ ^^”

                “อืม เดี๋ยวฉันลงไปนะ”

                ณ บ้านของชินดง & จูยอน

                “จูยอน จูยอน ตื่นเร็ว!!!!” ชินดงที่ถือวิสาสะเข้าห้องน้องของตนเองและปลุกจูยอนอย่างรีบร้อน

                “หาววววว~วววว พี่ชินดง มีอะไรเนี่ย เพิ่งจะ 7 โมงเองนะ ขออีก 5 นาทีน่า” จูยอนพูดอย่างงัวเงียและทำท่าจะนอนต่อ แต่ก็ถูกชินดงยื้อให้ลุกขึ้นอยู่ดี

                “หือ ไอ้พี่บ้า!!!!! ปลุกทำไมเนี่ย” จูยอนตะโกนเสียงดังทำให้ชินดงต้องรีบเอามืออุดหัวตนเองทันที

                “ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย” ชินดงพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเสียงจูยอนเงียบลงแล้ว

                “เพื่อน? ที่ไหน?” จูยอนพูดพลางขยี้ตา

                “ไปบ้านตระกูลลีกัน”

                วกกลับมาบ้านฮยอกแจต่อ

                “หาววว~วว พี่อ่ะ ลากมาทำไมเนี่ย ขึ้นรถเมย์มาสิบนาทีก็ถึง กลัวหลงรึไง” จูยอนว่าพี่ตนเองอย่างหัวเสีย ให้ตายเหอะ ปลุกตั้งแต่เจ็ดโมงแล้วบอกให้ไปเป็นเพื่อนที่บ้านตระกูลลีหน่อย ไอ้เราก็นึกว่าไกลที่ไหนได้ ยังไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำก็ถึงละ แถม นี่มันบ้านอะไรฟะ ใหญ่เป็นบ้านสร้างให้ใหญ่ทำเพื่อ?? แล้วอีกอย่างอยากให้ไอ้ตระกูลลีจริงจริ๊งว่ามันเป็นใครคงไม่ใช่หุ่นเดียวกับพี่ชินดงนะ เฮ้อ นึกภาพไม่ออกจริงๆ

                “พี่ เดี๋ยวฉันมานะ เดินเล่นหน่อย อีกสิบชาติละมั้งกว่าเพื่อนพี่จะลงมา” จูยอนพูดจากนั้นก็ลุกออกจากห้องรับแขกทันทีโดยไม่รอว่าพี่ตนจะพูดอะไร

                “ไอ้น้องบ้า จะรีบอะไรนักหนาฉันจะบอกอยู่พอดีว่าระวังหลง - -‘” แต่ประโยคนี้คงช้าเกินกว่าที่จะบอกกับจูยอนไปซะแล้ว

                ด้านจูยอนที่เดินสำรวจบ้าน

                “ว้าว นี่กระต่ายนี่นา น่ารักจัง >0<” เดินสำรวจได้ไม่นานก็มาพบกับเจ้ากระต่ายน้อยตัวสีขาวกำลังวิ่งเล่นอยู่ในสวนที่ล้อมรั้วเอาไว้

                “มีกี่ตัวกันนะ หนึ่ง สอง เฮ้ ตั้งห้าตัวแหน่ะ”

                “ใช่มั๊ยละ กระต่ายพวกนี้น่ารักนะ ^^” จูยอนตกใจเกือบจะเสียหลักล้มทันทีที่ได้ยินเสียง

                “เอ๋ ตกใจอะไรเนี่ย เธอมากับชินดงหรอ” หนุ่มน้อยหน้าตาหน้ารัก แต่เหมือนจะแอ๊บแบ๊วตลอดเวลาเอ่ยขึ้น

                “เอ่อ อืม นาย...เป็นใคร” จูยอนถามอย่างอ้ำอึ้งเพราะยังไม่หายตกใจ

                “อ๋อ ฉันหรอ ฉันชื่อซองมินน่ะ เป็นลูกพี่ลูกน้องกับฮยอกแจ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ^^” ซองมินยิ้มให้อย่างเป็นมิตรเพราะคิดว่าจูยอนคงตกใจที่อยู่ๆ ตนก็โผล่มาแบบนี้

                “อ่อ อืม ว่าแต่...ฮยอกแจเป็นใครอะ??” จูยอนถามขึ้นอย่างสงสัย ถึงแม้จะฟังแล้วคุ้นๆ แต่เธอก็นึกไม่ออกอยู่ดี

                “อ้าว นี่เธอไม่รู้จักฮยอกแจหรอกหรอ อืม ช่างเหอะ ว่าแต่เธอชอบฟักทองรึเปล่า” ซองมินถามกลับ

                “ฟักทอง?? ก็ชอบนะ” จูยอนตอบอย่างไม่คิด จริงอยู่ที่เธอชอบ แต่ไม่ถึงขึ้นบ้าเท่าซองมิน - -‘

                “งั้นหรอ O_O งั้นไปกินพายฟักทองกันนะ” ซองมินไม่รอคำตอบจากจูยอนก็รีบจูงมือเธอเข้าไปในครัวทันที

                ด้านชินดง

                “ว่าไงไอ้เพื่อนยาก มาหาฉันมีอะไรมิทราบ” อึนฮยอกที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็รีบมาหาเพื่อนรักทันที

                “ก็มาเที่ยวเล่นนี่แหละ อยู่บ้านไม่มีอะไรทำ ง่ำ!” ชินดงพูดพลางกินคุ้กกี้อย่างอร่อย

                “งั้นหรอ แล้วนี่นายมาคนเดียวหรอ” อึนฮยอกถามอย่างสงสัย แต่สายตาตอนนี้อยู่ที่ทีวี

                “เปล่า มากับน้องสาวน่ะ แต่ตอนนี้หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้” ชินดงพูดขึ้น เพราะเห็นบอกไปเดินเล่นแต่เป็นชาติแล้วก็ยังไม่มาเลย คิดได้เพียงแต่ว่าอาจจะหลงอยู่ที่ไหนซักที่

                “น้องสาวหรอ ถ้าเป็นผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้นละก็ ฉันเห็นอยู่ในครัวกับซองมินน่ะ” ฮยอกแจพูดอย่างไม่สนใจเท่าไหร่เพราะตอนนี้กำลังดูรายการสตาร์คิงอยู่ คนที่ชื่ออึนฮยอกในรายการหล่อเป็นบ้าเลยแฮะ

                “งั้นหรอ เฮ้ย!!!!” ชินดงร้องเสียงหลงออกมาทำให้ฮยอกแจละสายตาจากทีวีแล้วมองชินดงเป็นเชิงถามว่า นายจะร้องทำซากอะไร??

                “สองคนนั้นไปรู้จักกันตอนไหนเนี่ย” ชินดงเกาหัวพลางครุ่นคิด

                “ไม่รู้จักหรอก แต่นายก็รู้ซองมินน่ะเข้ากับคนง่ายจะตาย” ฮยอกแจพูดตามหลักความเป็นจริง

                “หรออออ ว่าแต่นายเหอะ เป็นบ้าอะไรเนี่ยติดเชื้อไอ้คิบอมรึไง ปกติจะลั้นลา แต่นี่เงียบเป็นเป่าสาก” ชินดงพูดขึ้นและถามฮยอกแจอย่างสงสัย

                “ก็ไม่ทำไม แค่เบื่อน่ะ ไม่มีอะไรทำด้วย ไปคาราโอเกะกันมะ” ฮยอกแจชวนหวังจะได้ไปร้องเพลงด้วยกัน

                “อย่าเลย ฉันกลัวหูจะมีปัญหาว่ะ” ประโยคนั้นทำให้ฮยอกแจหันมามองชินดงอย่างสงสัยเป็นเชิงถามว่าทำไม??

                “ก็เสียงนายน่ะ มันยิ่งกว่าไอ้ฮันแร๊บเป็นภาษาเกาหลีซะอีก”

                “= =!!!!! โทษทีนะ ที่เสียงไอ้ฮันมันดีกว่าฉัน”

                ช่วงบ่าย ถึงแม้จะอากาศร้อน แต่คนอย่างลิซซี่ก็ยังลั้นลาท่ามกลางแสงแดดได้อยู่ดี ด้วยเหตุผลที่ว่า โดนคุณพี่เรนะใช้ให้มาซื้อของนั่นเอง ในระหว่างที่เธอกำลังเดินดูของอยู่นั้นก็ทันสังเกตเลยว่ามีใครกำลังวิ่งมาทางเธออย่างรีบร้อน

                “เฮ้ย!! หลบไป” เสียงตะโกนที่ดังขึ้นจนลิซซี่สงสัยเลยมองตามเสียงไป

                “ตุ้บ” แต่เธอก็หลบไม่พ้นอยู่ดี

                “ช่วยด้วย โจรขโมยกระเป๋า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ประโยคนั้นทำให้ผู้คนทั้งตลาดหันมามองอย่างสนใจ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ลิซซี่สนใจเท่ากับ กับข้าว ผักผลไม้ที่เธอซื้อมาบัดนี้ได้กระจัดกระจายอยู่ตามพื้นและโดนเหยียบจากผู้คนที่รีบวิ่งมามุงดูอย่างสนใจ

                “ย้าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ไอ้โจรเวร อย่าอยู่เลย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” อย่าคิดว่าคนอย่างลิซซี่มีดีแค่เทควันโดอย่างเดียว เพราะอีกสิ่งที่เธอเก่งยิ่งกว่าเก่งก็คือการวิ่ง ยิ่งไอ้คนที่ทำให้ข้าวของๆ เธอเสียหายนั้นยิ่งยอมไม่ได้เด็ดขาดมันต้องจับมากฆ่าซะ

                ผ่านไป 5 นาทีในการวิ่งไล่

                “ขอบใจหนูมากนะ ที่จับโจรนี่ได้” ป้าที่อายุราว 40 เอ่ยขึ้นเพราะบัดนี้โจรกระชากกระเป๋าได้อยู่ในมือตำรวจด้วยสภาพสะบักสะบอมแล้ว

                “ผู้หญิงบ้าอะไร วิ่งเร็วชะมัด” โจรกระจอกพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนที่จะโดนตำรวจลากขึ้นรถไปทันที

                “ฮ่าๆๆ สะใจจริงๆ ได้ออกกำลังกายกลางแดดแบบนี้ ^o^” ลิซซี่พูดอย่างสบายใจในระหว่างที่กำลังกลับบ้านแต่เธอลืม ลืมบางสิ่งบางอย่างไปนั่นก็คือ

                “เอ๋ แล้วกับข้าวละ??” ลิซซี่พูดขึ้นพลางนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น

                “ตายแล้ว เย็นนี้อดกินข้าวแหง T^T” ลิซซี่พูดได้แค่นั้นก็เดินคอตกกลับบ้านทันที เพราะเธอไม่ได้พกเงินมาเกินจำนวนที่จะจ่ายกับข้าวและค่ารถเลย

                “ลิซซี่ ทำไมกลับบ้านช้าแบบนี้ละ แล้วไปทำอะไรมาเนี่ยเลอะหมดเลย แล้วกับข้าวที่พี่ให้ซื้อละ” เรนะเมื่อเห็นน้องตนมาก็เริ่มสวดทันที ในตอนนี้หน้าของลิซซี่แทบจะร้องไห้เต็มทนแล้ว

                “พี่คะ...” ลิซซี่เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เรนะฟังทันที

                “ว่าไงนะ!!!!!!!!!!!!! ยัยลิซซี่ เย็นนี้งดข้าวเย็นทั้งบ้าน!!!!!!!!” เพราะคำสั่งเด็ดขาดของพี่สาว ไม่เพียงแต่ลิซซี่เท่านั้นที่ช็อค ตอนนี้ทั้งบ้าน พ่อแม่ และน้องชายอีกคนก็อยู่ในอาการช็อคเช่นกัน

                “ยัยลิซซี่ ยัยพี่บ้า เพราะพี่เนี่ยแหละทำให้พวกเราไม่ได้กินข้าเย็นเลยนะ!!!!!”

                “ฮือๆๆ ขอโตดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

**********************************************************************************

Special

หอพักอลวน...คณะกรรมการอลเวง

สัมภาษณ์คณะกรรมการนักเรียน

โดย...ยูอี

                ยูอี – อรุณสวัสพี่น้องยามค่ำคืนเจ้าค่ะ(พูดจบก็โค้งคำนับ - -+) เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา วันนี้เราจะพบกับหนุ่มทัมเบอร์โฟแห่งวงซุปเปอร์จูเนียร์กันนะคะ คุณเยซองนั่นเอง!!!!!!!!!!

                เงียบ~

                ยูอี – เอ๋ เยซองคะ คุณเยซอง

                เงียบ~

                ยูอี – คุณเย...อ้าว คุณฮีชอล ^^!

                ฮีชอล – ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ตอนนี้เยซองไม่สามารถออกมาได้เนื่องจากว่าต้องสรุปตารางรายจ่ายเงินอยู่เพราะงั้นช่วงนี้วันนี้งดครับ ขอบคุณที่อ่านจนจบ ขอยคุณครับ ^o^

                ยูอี – เฮ้ เดี๋ยวคุณ (พรึบ!)

PS.ทุกอย่างอยู่เหนือและเหนือกว่าจินตนาการ จิ้นให้ออกกันนะคะ ท่านผู้อ่าน ^o^!

PS[2].หลายคนอาจจะสงสัยว่าทำไมคณะกรรมการยังไม่อยู่ในหอซักที คำตอบนี้ตอบได้เลยนะคะว่าอีกประมาณ 2 ตอนมั้งค่ะ พบกับตอนต่อไปในวันพรุ่งนี้ไม่เกินเที่ยงคืนนะคะ ^^ ส่วนคืนนี้ราตรีสวัสค่ะ

nu eng