My Brother Lover พี่ชายแท้จอมเจ้าเล่ห์

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter - - 6 ชายลึกลับ?

Chapter - - 6

ฉันนั่งอ่านหนังสือเรียนอย่างตั้งใจแต่ฉันอ่านไปเรื่อยๆก็ต้องหยุดลง

     ออด ออด

ใครมากดออดอีกล่ะอย่าให้เป็นยัยเนยนะ ฉันจะไล่กลับบ้านเลยค่อยดู ฉันเดินไปที่ประตูก่อนจะเปิดออกอย่างอารมณ์เสีย คนจะอ่านหนังสือก็มากวนจริงๆ

          “O_O”

ใครกันเนี่ยหน้าตาดีจัง ทรงผมดีเรียบร้อยแต่เสื้อผ้าดูไม่ได้จริงๆ มันดูเหมือนเสื้อนักเรียนมหา’ลัยนะแต่เนคไทสีน้ำเงินหรอ มันของโรงเรียนพี่เนย์หนิ ฉันมองคนตรงหน้าอย่างสงสัยเขาเป็นใครกัน

          “เอ่อ...นี่ใช่ห้องไอ้เนย์เปล่าครับ”

          “ค่ะ คุณเป็นใคร?”

          “ผมเป็นเพื่อนมันครับ มันบอกว่าน้องสาวมันอยู่ที่ห้องให้มานั่งรอก่อน คุณคือน้องสาวไอ้เนย์ใช่มั้ย?”   ชายตรงหน้าถามฉันก่อนจะยิ้มออกมาให้ฉัน

          “ใช่ค่ะ งั้นเชิญเข้าห้องก่อนค่ะ”

          “ขอบคุณครับ”

ฉันพาเพื่อนพี่เนย์เข้ามาในห้อง ท่าทางเขาดูเหมือนเคยมาอย่างนั้น เขาเข้ามาก็เข้าห้องน้ำก่อนเลยไม่ถามฉันซักคำว่าห้องน้ำอยู่ไหน

ฉันเห็นชายคนนั้นลับตาไปแล้วและได้ยินเสียงปิดประตู ฉันจึงรีบวิ่งไปที่โซฟาก่อนจะหยิบมือถือแล้วโทรหาพี่เนย์

          (ตู๊ด...ว่าไง)

          “พี่ค่ะ พี่นัดใครไว้เปล่า”

          (อ๋อ พี่นัดเพื่อนไว้น่ะ เขามายัง?)

          “มาแล้ว ใช่ผู้ชายที่ตัวสูงๆเปล่า?”

          (...เอางี้เนริด์ เธอถามเขาว่าชื่อตินเปล่าแค่นั้นแหละ แค่นี้ก่อนนะ)

          “...ค่ะ”

ฉันวางสายลงและรอผู้ชายคนนั้นออกมาจากห้องน้ำ ร่างสูงปรากฎให้ฉันเห็นพร้อมรอยยิ้ม

          “เมื่อกี้เธอโทรหาเนย์ใช่มั้ย?”

          “เอ่อ...ใช่”

          “ไม่น่า ฉันโทรหาไอ้เนย์ไม่ติด”

     ลาล้า ลาล้า!

เสียงมือถือของเขาดังขึ้น ฉันมองมือถือที่เขากำไว้อยู่ ชายตรงน้าฉันกดรับก่อนจะกรอกเสียงลงไป

          “ว่าไงไอ้เนย์ น้องแกกลัวฉันมากเลยวะ...เออ...รู้แล้ว...เดี๋ยวดูแลน้องแกให้...แค่นี้แหละ”

ฉันมองเขาเพื่อถามว่าพี่ฉันว่าไง เขาหันหน้ามามองฉันก่อนจะยิ้มออกมาแล้วเดินสวนฉันไปนั่งโซฟา

          “พี่ฉันว่าไงหรอ?”

          “เขาบอกให้ดูแลเธอ”

          “...อืม เอาน้ำมั้ย?”

          “ก็ดีเหมือนกัน”

วันนี้ฉันไม่ต้องอ่านหนังสือแล้วล่ะ ฉันเดินเข้าห้องครัวก่อนจะเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่ม ฉันเจอกระป๋องโค้ก เขาคงจะชอบมั้ง ผู้ชายส่วนใหญ่ชอบดื่มโค้กหนิ ฉันปิดตู้เย็นแล้วเดินมาหาชายลึกลับ ฉันเรียกเขาแบบนั้นละกันเพราะดูเขาไม่ค่อยพูดเลย เวลาพูดก็ตอนที่ฉันถามอย่างเดียว

ฉันยื่นกระป๋องโค้กให้เขาและกลับไปนั่งบนโต๊ะเพื่ออ่านหนังสือต่อแต่ยังไม่ทันให้ฉันนั่งก็...

     ออด ออด

โอ้ย! ใครมากดออดอีกเนี่ย ฉันทำท่าจะเดินแต่ต้องหยุดลง

          “เดี๋ยวฉันไปเปิดเอง”

          “ขอบคุณค่ะ”

ฉันนั่งลงเก้าอี้และเปิดหนังสืออ่านต่อแต่หัวฉันกับไม่อยากอ่านแล้วเหมือนฉันขี้เกียจแล้วอะ

          “อ้าว! ไอ้เนย์แล้วผู้หญิงคนนี้คือใครวะ แฟนไง?”

          “อีตาบ้า ฉันเป็นเพื่อนเนริด์ย่ะ หลีกไป!”

เหมือนฉันได้ยินเสียงลิลีนะ กำลังทะเลาะกับใครอยู่น่ะหรือว่าแขกของพี่เนย์ ฉันลุกขึ้นก่อนจะเดินไปที่ประตูก็เห็นพี่เนย์ ลิลีและชายลึกลับ

          “เนริด์ ผู้ชายคนนี้คือใครกันน่ะ อยู่ๆก็มาหาว่าฉันเป็นแฟนกับพี่แกอะ”

          “เพื่อนพี่ฉันเอง -_-“

          “หรอ”

ลิลีหันไปมองชายลึกลับและหันมามองฉันแล้วจูงมือฉันไปที่โต๊ะอ่านหนังสือ ส่วนพี่เนย์กับชายลึกลับยังคุยกันหน้าห้องทำไมไม่คุยกันในห้องล่ะ

          “เอ่อ...เนริด์ ผู้ชายคนนั้นหล่อดีอะ อยากรู้จักเขาจังเลย”

          “.....”   เมื่อกี้แกยังว่าเขาเลยแล้วทำไมอยู่ๆชอบเขาเฉยล่ะ ฉันยิ้มให้ลิลีก่อนจะเดินไปหาพี่เนย์เพื่อไปบอกว่า เข้ามาคุยในห้องก็ได้

          “พี่ค่ะ เข้ามาคุยในห้องก็ได้ค่ะ”

          “อ๋อ จ๊ะ เข้าข้างในก่อนเพื่อน”

          “น้องแกน่ารักดีนะ”

          “เออ...แต่กูไม่ให้มึงจีบหรอกไอ้ติน มึงเจ้าชู้จะตาย”

          “ก็ว่างั้นแหละ พี่ชายต้องห่วงน้องเป็นธรรมดา”

ฉันเดินนำหน้าพี่เนย์กับผู้ชายที่ชื่อติน ฉันแอบได้ยินพี่เนย์เรียกชื่อเขาน่ะ ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ตามด้วยลิลีนั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามกับฉัน ส่วนพี่เนย์กับติน นั่งบนโซฟา ฉันจึงไม่สนใจอะไรเพราะพี่เนย์เจอเพื่อนแล้วส่วนฉันก็เจอลิลีแล้วก็มานั่งอ่านหนังสือดีกว่า

          “เนริด์ พรุ่งนี้เธอสอบใช่มั้ย?”

          “ค่ะ”   ฉันตอบไปพร้อมพลิกหนังสือดู ทำไมข้อสอบมอห้ามันยากยังนี้นะแล้วยิ่งฉันอยู่มอหกล่ะ ไม่อยากจะคิดเลย

          “เนย์ น้องแกโตขึ้นอยากเป็นอะไรวะ”

          “หมอ”

          “ฮ่าๆ โดยที่พี่เป็นวิศวะเนี่ยนะ อยากหัวเราะวะ”

          “ก็หัวเราะไปสิวะ”

ฉันอยากเรียนหมอตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ ที่จริงพ่อกับแม่อยากให้พี่เนย์เรียนหมอแต่พี่เนย์ไม่ชอบเรียนหมอ พี่ฉันเลยแอบไปสอบวิศวะกับเพื่อน คนที่ชื่อตินเนี่ยแหละและผลก็ออกมาว่าพี่ฉันติดวิศวะ ตอนแรกเอาไปให้พ่อกับแม่ดู พ่อก็ยอมรับได้นะแต่แม่ยอมรับไม่ได้ แม่คงคาดหวังเกินและเหมือนที่ฉันเล่าให้ฟัง พี่ฉันติดมหา’ลัยใกล้โรงเรียนฉันและบลาๆๆๆ

          “เนริด์...ข้อนี้ทำไงอะ”

          “ไหน?”

          “ข้อสิบสี่เนี่ย”

          “แกก็ดู#*$##”

ฉันสอนลิลีจนเกือบเย็น ส่วนพี่เนย์กับพี่ตินก็เอาแต่ดูบอลแต่พวกเขาก็มีความเกรงใจนะ เปิดสียงเบาๆแต่เวลาฝ่ายตัวเองชนะ ส่งเสียงโคตรดัง

          “เนริด์ ฉันว่าพักก่อนดีกว่านะ ติวมาตั้งนานแล้ว”

          “จ๊ะ งั้นฉันลงไปซื้ออะไรกินดีกว่า เริ่มหิวแล้ว”

          “งั้นฉันไปด้วย^^”

ฉันลุกขึ้นยืนก่อนจะบิดตัว ทำไมมันเมื่อยยังนี้เนี่ย สงสัยฉันเอาแต่อ่านหนังสือมากเกินไป ฉันเดินเข้าห้องตัวเองเพื่อหยิบกระเป๋าเงินแล้วเดินออกมาจากห้อง ก่อนที่ฉันจะเดินไปหาพี่เนย์ ฉันสะกิดไหล่พี่เนย์เบาๆ

          “มีอะไรหรอ?”   พี่ฉันถามขึ้นโดยที่ตัวเองยิ้มอยู่

          “ฉันจะไปซื้อของกินน่ะพี่จะเอาอะไรมั้ย”

          “อะไรก็ได้ เออ...เอามาเผื่อตินด้วย

          “ค่ะ ไปกันเถอะลิลี”

ฉันเรียกลิลีแล้วเดินไปเปิดประตูแล้วออกจากห้องไป ระหว่างทางเดินลิลีเอาแต่ควงแขนฉันเหมือนอ้อนอะไรจากฉันซักอย่างและเธอก็ทำหน้าตาอ้อนวอนอย่างแรง

          “เป็นอะไรหรอ?”   ฉันถามขึ้นเมื่อเริ่มรำคาญ

          “ฉัน...อ๊ายเขิน...ฉันชอบรุ่นพี่ตินอะแก”

          “อะไรนะ!! แกจะบ้าหรอ”   ฉันส่งเสียงออกมาอย่างดัง

          “ไม่ได้บ้านะ”

ฉันหยุดเดินแล้วมองหน้าลิลี เธอบ้าปะเนี่ย เห็นปุ๊บชอบปั๊บเลยหรอ

          “บ้าแล้วล่ะ เจอกันแค่วันเดียวจะชอบเลยหรอ”

          “.....”

          “แกไปถามใจตัวเองก่อน แกอาจไม่ได้ชอบเขาก็ได้นะลิลี”

          “.....”

          “ฉันไม่อยากให้แกมานั่งร้องไห้ทีหลังนะ”

          “และแกไม่ได้ยินที่พี่ฉันพูดหรอว่า...พี่ตินเจ้าชู้จะตาย”

          “.....”

ลิลีเงียบเฉยเลย ฉันพูดแรงไปปะเนี่ย ฉันจับไหล่ลิลี ลิลีมองหน้าฉันก่อนจะยิ้มออกมาและหัวเราะ

          “ฮ่าๆๆๆ ฉันหลอกเธอง่ายจังเนริด์ ฮ่าๆๆ เธอว่าฉันอย่างดียวเลยน่ะ”

          “อะไรนะ!!”

          “ฉันแค่แกล้งเธอเฉยๆอะ เห็นเธอทำหน้าเครียดยังไงไม่รู้”

          “อย่าทำแบบนี้อีก เข้าใจมั้ย? ฉันแค่เครียดเรื่องสอบน่ะ”

          “จ้า ที่รัก”

          “ใครที่รักแก”

          “แกไง ^^”

          “บ้า -_-“

     เวลา 21 : 00 น.

          “เนริด์ แกคงไม่ปล่อยให้พี่ตัวเองนอนอย่างนี้หรอกนะ”   ลิลีเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นพี่เนย์นอนบนโซฟา

          “ปล่อยไว้อย่างนี้แหละ”   ฉันตอบความจริง

          “อ้าว! ทำไมไอ้เนย์นอนอยู่นี่ล่ะ เนิรด์ไม่พาพี่ตัวเองเข้าห้องล่ะ”   ตินถามขึ้นพลางลูบหัวตัวเอง

          “ปล่อยไว้อย่างนี้แหละค่ะ”   ฉันยังตอบเหมือนเดิม

          “ทำไมล่ะ??”

          “เพราะตกดึกเขาจะลุกไปนอนที่ห้องเอง”

          “เราแปลกนะเนี่ย”

          “ฉันอยากให้พี่ทำเองบ้าง โตเท่าควายแล้ว ทำไมต้องให้ฉันพยุงเข้าห้องด้วยล่ะ หนักก็หนัก”

          “O_O”   สีหน้าลิลี

          “=_=”   สีหน้าติน

          “-___-“   สีหน้าฉัน

          “โอเค งั้นพี่กลับก่อนนะ...อ๋อ แล้วเธอกลับไงเนี่ย”

ตินถามลิลีขึ้นเพราะเธอดูท่าแล้วคงกลับบ้านเองไม่ได้ ลิลีเงยหน้ามองตินก่อนจะยิ้มออกมา

          “ฉันกลับรถเมลล์”

          “เฮ้อ...งั้นเธอกลับกับฉันดีกว่า ดึกแล้วและเธอเป็นผู้หญิงด้วย อันตราย!”

          “งั้นฉันฝากลิลีด้วยนะคะ”   ฉันเอ่ยขึ้น

          “ไม่ต้องห่วงหรอกเนริด์ เดี๋ยวพี่ไปส่งยัยนี่เอง”

          “ขอบคุณนะคะ”

          “ครับ ไปกันเถอะลิลี”

          “เอ่อ...ค่ะ”

ลิลีกับตินออกจากห้องไปตอนนี้เหลือเพียงฉันกับพี่เนย์ที่นอนหมดสภาพ ฉันเดินไปเก็บพวกกระป๋องโค้กกับถุงขนมบนโต๊ะแต่ฉันกำลังเดินไปเก็บพี่เนย์ก็ลุกขึ้นนั่งและดึงฉันเข้าไปกอด

          “O_O!!”

          “ทำไมใจร้ายกับพี่จัง”

          “.....”

          “พาพี่ไปนอนในห้องไม่ได้หรอ?”

          “คือ...ฉันต้องเก็บของบนโต๊ะนี้ก่อน”

          “งั้นพี่รอเธอละกัน^^”

          “...เอ่อ...ค่ะ”

ฉันรีบเก็บของบนโต๊ะแล้วรีบเดินเข้าห้องครัวอย่างด่วน พี่ฉันจะรอฉันทำไมเนี่ย ผ่านไปทุกวันๆพี่ฉันเริ่มเปลี่ยนขึ้นเรื่อยๆหลังจากที่จะ...จูบฉัน อ๊ายย! เลิกคิดเถอะ ยิ่งคิดถึงมันฉันอยากจะบ้าตาย

     ผ่านไปสิบห้านาที

          “เสร็จยัง?!”

          “ใกล้แล้ว!”

ฉันวางจานใบสุดท้ายก่อนจะเดินมาหาพี่เนย์ พี่ฉันตบโซฟาทีนึงเพื่อบอกให้ฉันนั่งลงข้างๆเขา ฉันนั่งลงข้างๆพี่เนย์อย่างเกร็งๆนิดๆ ฉันมองพี่เนย์ด้วยหางตาก็เห็นว่าพี่เนย์มองฉันไม่วางตาเลย

          “พะ...พี่มีอะไหรอ”   ฉันถามไปด้วยเสียงสั่นๆ

          “วันนี้เหนื่อยมั้ย??”

          “นิดหน่อย -_-“

          “หันหน้ามาสิ”

ฉันหันหน้าตามพี่เนย์บอก ฉันมองหน้าพี่เนย์ก่อนะจก้มหน้าลง ฉันไม่กล้าสบตากับพี่เนย์เลย แต่ฉันเริ่มรู้สึกอุ่นๆตรงหน้าผากนะ ฉันเงยหน้าขึ้นเห็นพี่เนย์หลับตาอยู่

          “พรุ่งนี้ตั้งใจทำข้อสอบนะน้องสาวพี่”

          “.....!!”

     ตุ้บ!

หัวพี่เนย์กระแทกเข้าบนไหล่ฉันอย่างแรง จนฉันเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บ ฉันมองหน้าพี่เนย์ก็เห็นว่าเขาหลับแล้ว คงง่วงมากสินะแต่คำพูดเมื่อกี้ช่างอ่อนหวานจริงๆ 'พรุ่งนี้ตั้งใจทำข้อสอบนะน้องสาวพี่'

     วันสอบของฉันก็มาถึง

     กริ๊งๆ!!

          “เอาล่ะ นักเรียนทุกคนได้เวลาเข้าห้องสอบแล้ว ตรวจดูอุปกรณ์ว่าเอามาครบเปล่า!!!”

ฉันตรวจดูอุปกรณ์ว่าเอามาครบเปล่า ผลปรากฎว่าฉันลืมปากกาแดง! อ๊ายย มีใครให้ฉันยืมบ้างมั้ยเนี่ย ฉันรีบเดินไปหาลิลีแล้วสะกิดหลังเธอ เธอหันมาก่อนจะมองฉันด้วยสายตากังวล

          “แกมีปากกาแดงปะ”

          “มี...แต่มีแท่งเดียว”

อ๊ากกกก! ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ฉันกุมหัวตัวเอง ถ้าฉันไม่มี ฉันต้องแอบครูยืมเพื่อนในห้องสอบหรอ ฉันคงโดนครูกาหัวข้อสอบพอดี

          “ฉันมี!”

ฉันหันไปตามเสียงก็พบผู้ชายใส่แว่นตาแต่ภายในแว่นตา ดวงตาของเขาสวยจริงๆ

          “นี่ปากกาแดง ไว้สอบเสร็จค่อยมาคืนก็ได้”

          “ขอบใจนะ ว่าแต่นายชื่ออะไรหรอ?”

          “ฉันชื่อซี”

          “อ๋อ ซีหรอ งั้นยินดีที่ได้รู้จักนะ”

          “อืม^^”

          “เอาล่ะนักเรียนเข้าห้องสอบได้แล้ว!!”

ฉันเห็นซีวิ่งเข้าห้องสอบตัวเองแต่...เดี๋ยวก่อนนะซีสอบห้องเดียวกับฉันหนิ ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าเลยนะแต่ตอนนี้ฉันไม่ควรมาสงสัยเรื่องนี้สิ ฉันต้องเข้าห้องสอบแล้ว

          “ไปกันเถอะเนริด์ เดี๋ยวครูว่า”   ลิลีเรียกฉัน

          “จ๊ะๆ”

ตอนสอบ ฉันไม่สนใจใครเลย ฉันเอาแต่ทำข้อสอบบางครั้งฉันก็หันไปมองคนข้างๆก็เห็นว่าเขาทำหน้าเหมือนอยากตายในห้องสอบอย่างนั้นแต่ตอนนี้ฉันไม่สนแล้วล่ะเพราะอีกสิบนาทีเท่านั้น ครูเค้าจะเก็บข้อสอบแล้ว!!

          “หมดวลา วางข้อสอบข้างซ้ายทุกคน เดี๋ยวครูจะไปเก็บ!!”

ฉันวางข้อสอบตามที่ครูบอก ฉันขอบอกตามตรงว่าข้อสอบไม่ง่ายเลย ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าฉันติดวิทย์-คณิตได้ไง ฉันควรติดศิลป์ภาษาสิ

          “นี่เธอ! เธอ!”

ฉันหันไปมองคนข้างๆเธอเรียกฉันขึ้นก่อนจะส่งสายตาถามฉัน

          “เธอทำได้เปล่า?”

          “พอได้อะ-_-“

          “รู้เปล่า ฉันทำไม่ได้ทุกข้อเลย”

          “O_O อะไรนะ ผู้หญิงที่นั่งข้างๆฉันทำไม่ได้ทุกข้อ เว่อไปเปล่า ฉันยิ้มให้ก่อนจะหันไปทางอื่น ฉันไม่อยากคุยหรอกนะมันดูเหมือนเธอเว่อไป

     กริ๊ง!!

เสียงออดโรงเรียนบอกว่าพักเที่ยง ฉันลุกออกจากที่นั่งแล้วเดินไปหาลิลีที่นั่งซึมอยู่บนโต๊ะ

          “เป็นอะไรไปอะ”   ฉันถามขึ้น

          “เฮ้อ...ทำข้อสอบไม่ได้อะ”

          “ทำไม่ได้กี่ข้อล่ะ”

          “สี่ข้อ=_=”

          “ไม่เป็นไรหรอกแค่สี่ข้อเอง”

          “แต่...มันเป็นเติมคำนะ”

          “-_- เอ่อ...อันนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

          “เฮ้อ...ฉันจะทำยังไงดี!”   ลิลียังส่งเสียงอยู่

          “ไปกินข้าวกันเถอะ”

          “.....”

          “ไปเถอะ^^”

ฉันลากลิลีออกจากโต๊ะและผลักหลังเธอให้เดินไปข้างหน้า ทำเติมคำไม่ได้สี่ข้อมันไม่หนักเท่าผู้หญิงที่นั่งข้างๆฉันหรอก คนนั้นทำไม่ได้ทุกข้อ ขอย้ำว่า...ทุกข้อ!