FiC SuJu : เวรกรรมหัวใจ WonHyuk & HanChul (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 5 100%

“ว่าอะไรนะ  ซีวอนไม่ยอมมาตามนัดงั้นหรอ” เสียงร้องตกใจของซองมินดังกระฉ่อนทั่วห้องทำงานของฮยอกแจ

“นายจะพูดเสียงดังให้ฉันอายอีกนานไหม ซองมิน” ฮยอกแจเริ่มมองค้อน

“อุ้ย ^^ ขอโทษ ”

“แล้วนายจะทำไงต่อไป ฮยอกแจ” ซองมินถาม

“จะทำยังไง ก็ทำงานน่ะสิ -0- ”

“ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หมายถึงทำงาน ฉันหมายถึงว่านายจะทำยังไงกับซีวอน” 

“………….”

“ไม่รู้” ฮยอกแจตอบสั้นๆ

“เฮ้ย อย่าพูดว่าไม่รู้สิ นายไม่โกรธซีวอนรึไง ที่ปล่อยให้นายนั่งแช่อยู่ร้านอาหารคนเดียวเกือบ 3 ชม คนเดียว อ่ะ” ซองมินเริ่มเดือดแทน

“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง ก็เค้าไปหาน้องเขานิ ”

“ไปหาน้อง ทำไมไปนาน แล้วทำไมหมอไม่กลับมาหานาย”

“ฉันจะไปรู้ไหม พอสักทีเหอะฉันไม่อยากนึกถึงเรื่องเมื่อคืน”

“เรื่องเมื่อคืนมีอะไรกันหรอ ??” เสียงแทรกเข้ามาเปิดประตูพร้อมกับวางกระเป๋าทำงานวางบนโต๊ะถามด้วยความสงสัย

“ฮันเกิง ^o^” ซองมินกล่าวทักทาย

“สวัสดียามเช้าครับ ซองมิน ฮยอกแจ” ฮันเกิงกล่าวทักทาย

“ไม่มีอะไรหรอก อย่าใส่ใจไปเลย ”^ ^  ฮยอกแจเอ่ยออกรับหน้าแทน

“งั้นหรอ   วันนี้ตอนกลางวันพวกคุณว่างกันไหม ผมได้บัตรส่วนลดอาหารมาที่นึง เลยอยากจะชวนพวกคุณไปกันด้วยจะได้สนุกกัน” ฮันเกิง เอ่ย

“ฉันไม่ ….”

“ไปๆ ไปสิ พวกเรา จะไป ^0^ ”

“ซองมิน นาย….” ฮยอกแจควับหันหน้าไปทางซองมินด้วยท่าทีไม่พอใจ

“แหม เอาน่าฮยอกแจนายอยากจะลืมเรื่องเมื่อคืนไม่ใช่หรอ มากับฮันเกิงจะได้เปลี่ยนบรรยากาศไง”

“บรรยากาศบ้าบอน่ะสิ ” ฮยอกแจกระซิบตอบข้างหูซองมิน

“ฮยอกแจคุณมีปัญหารึป่าว ถ้าไม่สะดวกไม่ต้องไปก็ได้น่ะ ”ฮันเกิงมองเหมือนจะดูออกว่าฮยอกแจไม่ค่อยอยากไป

“อะเอ่อ ป่าวๆ ไปสิ ไป” ^^’

ระหว่างที่พวกเขากำลังเสวนาเรื่อยๆนั้น พักสักก็มีพนักงานส่งดอกไม้คนนึงเดินเข้ามาเปิดประตูถามถึงคนชื่อ ฮยอกแจ

“ขอโทษครับ คุณฮยอกแจอยู่ไหนครับ” พนักงานเอ่ย

“ฉันนี่แหละ” ฮยอกแจแสดงตนเอง

“มีคนส่งดอกไม้มาให้คุณ พร้อมการ์ด กรุณา เซ็นรับด้วยครับ” พนักงานคนนั้นส่งช่อดอกไม้ที่เป็นกุหลาบสีดำพร้อมการ์ดให้ฮยอกแจ และรีบบึ่งออกจากห้องทำงานฮยอกแจทันที

“กุหลาบสีดำ ใครส่งมาน่ะฮยอกแจ” ซองมินถามด้วยความสงสัยเพราะกุหลาบสีดำคนในเกาหลีถือว่า สีนี้คือสีกาลกีนี

 ฮยอกแจเริ่มเปิดอ่านข้อความในการ์ดนั้นที่เขียนด้วยว่า

“ไปตายซะ”

“ฮยอกแจ มันเขียนว่าอะไร” ซองมินคะยั้ยคยอฮยอกแจ

“อ่านเองสิ” ฮยอกแจส่งการ์ดให้ซองมินและฮันเกิงอ่าน

“เฮ้ย ใครส่งมาเนี้ย มันเกิดอะไรขึ้นฮยอกแจ” ซองมินถาม

“ไม่รู้ ฉันไม่รู้……”

“ต้องเป็นพวกโรคจิตแน่ๆเลย ที่กล้าทำแบบนี้” ซองมินเริ่มออกความคิดเห็นพร้อมกับขยำ การ์ดใบนั้นทิ้ง

“ผมคิดว่าน่าจะไม่ใช่นะ เอ่อ ฮยอกแจคุณเคยมีศัจตรูที่ไหนบ้างรึป่าว” ฮันเกิงพยายามไถ่ถาม แต่คำตอบที่ได้จากฮยอกแจคือคำตอบเดียวคือ…

“ไม่รู้”

“ช่างเถอะ ฉันว่าคงไม่ใช่ศรัตตรูที่ไหนหรอก อาจจะเป็นพวกโรคจิตรอย่างที่ซองมินว่า ฉันไม่ชอบคิดมาก”

“แต่….ผมว่าคุณควรจะระวังตัวไว้บ้างนะ บางทีมันอาจจะไม่ได้ส่งการ์ดนี่มาอย่างเดียวก็ได้” ฮันเกิงพูดด้วยความเป็นห่วง

“ขอบคุณนะ ^^  ฉันจะระวังตัว”

“ปั้ง !!” เสียงเปิดประตูดังออกมาอย่างตื่นตกใจเมื่อพบว่า ชายร่างสูงหุ่นดีวิ่งมาด้วยท่าทางหื่ดหอบ

“ฮยอกแจ”

“ซีวอน”

“คือ เรื่องเมื่อคืนผมขอโทษนะ ผมติดธุระจริงๆ ” ซีวอนพยายามแก้ตัวกับฮยอกแจถึงเรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นโดยปกปิดเรื่องที่เค้ามีอะไรกับฮีชอล

“ช่างเถอะ ฉันลืมไปหมดแล้ว คุณไปทำงานของคุณเถอะ” ฮยอกแจพูดบิดเบียน เหมือนไม่สนใจ

“แต่…” ซีวอนพยายามที่จะเดินเข้าไปจับแขนของอยอกแจเพื่อที่จะรั้งไว้แต่ก็โดนฮันเกิงที่ยืนดูเหตุการณ์ด้วยกันไว้

“นายเป็นใคร” ซีวอนถาม ฉงุน

“ผมว่าคุณไม่ควรจะเอาเรื่องส่วนตัวมา ก่อนหน้าที่นะ ”

“อะไรของนาย” 

“ก็หมายความว่า นายควรจะรีบกลับไปทำงานที่โต๊ะนายได้แล้วเพราะตอนนี้หัวหน้าแผนกเรียกนายหลายรอบแล้วซีวอน เรื่องส่วนตัวนายค่อยเอาเคลียทีหลังสิ” ซองมินพูดให้ซีวอนกระจ่าง

“ฮยอกแจ ” ซีวอนพยายามจะรีบอธิบายเรื่องเมื่อคืน

“ซองมินพูดถูกแล้ว คุณควรกลับไปทำงานของคุณซะก่อนที่โดน บก ว่า”

…………

“ก็ได้ เลิกงานแล้วผมจะมารอคุณที่หน้าห้องนะ” ซีวอนทำหน้าเศร้าเล็กน้อย ก่อนเดินจากไปพร้อมกับมองหน้าอาฆาตไปที่ฮันเกิงเล็กน้อย

“เฮ้อ หมอนี่ ชอบใช้แต่อารมณ์จริง  - o -  ติดนิสัยใครมาก็ไม่รู้” ซองมินเปรยออกมาเล็กน้อย

“ซองมิน ว่างหนักก็ไปทำงานซะสิ” ฮยอกแจเอ่ย

“ชิๆ” 

“ฮันเกิง ฉันปายก่อนนะ ^o^ ” ซองมินกล่าวลาฮันเกิงออกจากห้องฮยอกแจ หลังปิดประตู

“ครับ ^^” 

…………………………………………

ก่อนที่จะถูกฉุดหรือฉุดกระฉากลากถูไปยังห้องทำงานซีวอน

“ซีวอน นี่นายลากฉันมาห้องนายทำไมเนี้ย” ซองมินตะคอก

“ฉันอยากจะรู้ว่าไอหน้าแกงจืดนั้น มันเป็นใคร” ซีวอนรีบเข้าประเด็น

“โหย หน้าแกงจืดแรงส์ไปไหมย่ะ เทพบุตรสุดหล่อสิ” ซองมินเอ่ย

“เอ่อ ไอหมอนั้นมันเป็นใคร ทำไมถึงอยู่ในห้องฮยอกแจ”

“ เขาชื่อ ฮันคยอง หรือ ฮันเกิงย่ะ เป็นเลขาของฮยอกแจ ”

 
"ห๊ะ เลขา เชื่อตายอ่ะ ไอ้หมอนีท่าทางไม่น่าไว้ใจ" ซีวอนยืนพึมพำ

"โห แล้วนายอ่ะน่าไว้ใจตาย -0- ยังไม่รู้สึกตัวอีกหรอที่ฮยอกแจไม่ยอมพูดด้วย เมินนายแบบนี้เพราะอะไร"

"กึก" ซีวอนนิ่งเงียบไปแปปนึงและเริ่มนึกถึงเรื่องเมื่อคืน

"ฉันถามนายจิงๆเหอะเมื่อคืนนายไปไหนมา ทำไมปล่อยให้ฮยอกแจนั่งรอจนเกือบถึงเช้า"

"คือ.....ฉัน" ซีวอนเริ่มพูดไม่ออก

"บอกฉันมาเร็วๆ สิ"

"พอดี ฮีชอลลื้นล้มที่ห้องน้ำน่ะ ฉะฉันเลยพาไปโรงพยาบาล" -0-

"อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ "

"แล้วแต่นาย ฉันไม่ได้บังคับให้นายเชื่อ ไปดีกว่า"

...................................

เวลา12.30

"พักเที่ยงแล้ว ไปทานข้าวด้วยกันเลยไหมครับ" ฮันคยอง เดินมายังโต๊ะของอยอกแจพร้อมชวนไปทานข้าว

"อะอืม ไปสิ"

"กึ้ง"

"อยอกแจ ผมมีเรื่องจะเคลียร์เรื่องเมื่อเช้านี้" ซีวอนพี่ผละประตูเข้ามาด้วยความเร่งรีบ พูดกับอยอกแจ

"เอ่อ เราเอาไว้คุยกันทีหลังนะ ตอนนี้ฉันจะไปกินข้าว"

"กินข้าว !! ไปสิ งั้นเราไปด้วยกันเลยฮยอกแจ " ซีวอนที่ยิ้มรับก็อดเอ๊ะใจไม่ได้ที่จะเหล่ตาไปมองที่ฮันคยองว่ายังมีกว้างขวางคออยู่ด้วย

"คือฉันกะซองมินและฮันคยอง จะไปทานข้าวด้วยกันนะ"

"อึก~ " ซีวอนเริ่มเสียหน้าเมื่อเริ่มรู้ว่าตัวเองกำลังเหมือนส่วนเกิน แต่ด้วยความที่มันค้างคาใจถึงเรื่องเมื่อคืน และความหึงหวงกลัวว่าฮันคยองจะแย่งฮยอกแจไปจึงตอบรับไปว่า

"งั้นถ้าผมไปด้วยคงจะไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมครับ ฮันคยอง"

"ก็ไม่ได้มัดขาไว้นิครับ อยากไปก็เชิญ" ^^ คำพูดเมื่อกี้ทำถึงแทบซีวอนกับขึ้นอยากจะเข้าไปตะบันหน้าใส่ ฮันคยองทันทีแต่ด้วยความที่ ต้องรักษาภาพพจน์และกลัวฮยอกแจจะโกรธ จึงต้องยอมนิ่งอยู่เฉยๆ

.........................................................................................................................

ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่งใจกลางเมือง

ซีวอนที่ยืนควงฮยอกแจไม่ห่างเหมือนกลัวว่าใครจะมาแย่งจนถึงร้านอาหาร

"หมอนั้น มันน่าจริงๆเล้ย ประคบหน้าประคบหลังฮยอกแจไม่ห่าง กลัวฮยอกแจจะหนีรึไง - -*" ซองมินที่เดินตามหลังก็แขวะออกมา

"เขาเป็นแฟนกันหรอ ครับ"

"อืม ก็คงงั้น แต่ดูเหมือนเจ้าของกับสัตว์เลี้ยงมากกว่านะ ดูสิเดินคุมตลอดเวลา"

"แฮ่ๆ เค้าคงจะคิดว่าผมไปแย่งฮยอกแจก็ได้มั้ง"

"555+ พูดบ้าอะไรนะให้ฉันทำนายได้เลยนะว่า ซีวอนไม่มีทางยอมเป็นเด็ดขาด"

"กี่ที่ดีครับ" พนักงานคนนึงเดินออกมาต้อนรับ

"4 ที่ครับ" ฮันคยองเอ่ย

ระหว่างที่เดินไปยังโต๊ะฮยอกแจที่นั่งริมหน้าต่าง ซีวอนก็รีบบึ่งตัวเข้าไปนั่งใกล้ ฮยอกแจทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้ฮันคยองได้นั่งข้างๆฮยอกแจ พร้อมกับส่งสายตาเยาะเย้ยไปทางฮันคยองทันที

"ฮยอกแจ จะทานไรดีครับ" ฮันคยองเอ่ยถาม

"ต็อกโบกี" ซีวอนพูดแทน

"เอ่อ ฮยอคแจจะทานอะไรดีครับ"

"ก็ ต็อกโบกี ไง"

"ได้ข่าวว่าผมถามฮยอกคแจนะครับ ไม่ใช่คุณ ซีวอน"

"ผมกับฮยอกแจเรารู้จักกันดี ทุกอย่างที่ฮยอกแจชอบผมก็รู้หมดฉะนั้นคุณไม่ต้องฮยอกแจ ถามผมแทนได้" ซีวอนพูดเย้ยหยัน

"ฮึๆ แต่ผมอยากถามฮยอกแจมากกว่านิครับ ผมไม่ได้อยากถามคุณ"

"ผมเป็นแฟนฮยอกแจ ผมจะให้ฮยอกแจคุยกับใครก็ได้ไม่ให้คุยกับใครก้ได้"

"โอ้ย พอสักทีจะเถียงอะไรกันให้มันมากความ งั้นเอาต็อกโบกี มา 4 ที่เลย " ฮยอกแจเริ่มฉุน

"เฮ้ยๆ ทำไมแกไม่ถามฉันสักคำว่ะ ว่าฉันอยากกินต็อกโบกี ฉันอยากจะกินคิมบับต่างหากล่ะ" ซองมินกระซิบเบาๆข้างหูฮยอกแจ

"ถ้าแกอยากกินคิมบับแกก็ไปสั่งโต๊ะอื่น" ฮยอกแจเอ่ย ทำเอาถึงกับซองมินหน้าจ่อย

 
.............................................................................................................................................

"เดี๋ยวก่อนฮยอกแจ คุณจะเดินหนีผมไปถึงเมื่อไหร่" ซีวอนที่เดินไล่ตามหลังฮยอกแจเริ่มเอ๊ะอะโวยวายตลอดทางกลับ

"ฉันก็จะหยุดหลังจากที่นายเงียบน่ะสิ" ฮยอกแจเดินจ้ำเอ้านำหน้าโดยไม่เหลียวหันมาข้างหลังแม้แต่นิด

"ผมขอโทษ!!!! ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณรำคาณ ผมแค่.....ไม่ชอบไอ้หมอนั่นที่มันชอบมาเข้าใกล้คุณ"  ซีวอนเอ่ย

"นายคิดมากไปเองรึป่าว ซีวอน ฉันกับเขาเพิ่งจะรู้จักกันในฐานะเพื่อนร่วมงานเท่านั้น และฉันก็ไม่ชอบด้วยที่นายไปป่าวประกาศว่าฉันเป็นแฟนนาย "

"ทำไมล่ะ ทำไมผมจะพูดว่าเราเป็นแฟนกันไม่ได้ในเมื่อมันก็เป็นความจริง"

"ฉันรู้แต่ฉันแค่ไม่อยากให้คนอื่นมองฉันกับนายในทางที่ไม่ดี" ฮยอกแจเริ่มเสียงอ่อน

"คุณไม่ต้องกลัวนะผมจะไม่ยอมให้ใครมามองคุณกับผมในทางที่ไม่ดีเด็ดขาด ผมขอโทษที่ทำให้คุณเดือดร้อนนะ "  ซีวอนเดินเข้าไปหาฮยอกแจพร้อมกับจับมือทั้งข้างของฮยอกแจด้วยความเชื่อมั่น ฮยอกแจที่เริ่มใจอ่อนก็ยิ้มรับหวานๆ ก่อนจะเดินจูงมือไปส่งบ้านฮยอกแจ

"อ่อ ว่าแต่อาการน้องชายคุณเป็นยังไงบ้าง เห็นซองมินบอกว่าลื่นล้มในห้องน้ำหรอ ออกจากโรงพยาบาลรึยัง" ฮยอกแจถามซีวอนด้วยความเป็นห่วงถึงแม้เขายังจะมีอคติกับเรื่องเมื่อคืนก่อนแต่ก็พยายามเข้าใจในสื่งที่ซองมินบอกถึงเหตุผลที่ซีวอนมาไม่ได้

"อ่ะเอ่อ......"ซีวอนถึงกับทำหน้าเลิ่กลัก เพราะไม่รู้จะโกหกอะไรต่อ 

"ก็...ก็อาการดีขึ้นแล้วออกจากโรงพยาบาลเมื่อเช้านี้ ขอโทษนะที่ผมกลับไปหาคุณไม่ได้" ซีวอนทำหน้าสำนึกผิด เพราะกลัวจะถูกฮยอกแจโกรธอีก

"อืม ไม่เป็นไรหรอกเรื่องแบบนี้มันเป็นอุบัติเหตุนี่ วันหลังก็โทรมาบอกด้วยสิว่ามาไม่ได้ "

"อื้ม ผมสัญญาผมจะไม่ให้มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก" ซีวอนทำหน้าเชื่อมั่นใส่ฮยอกแจพร้อมเกี่ยวก้อยสัญญากัน แต่ความจริงแล้วในใจเขาไม่สามารถสัญญาอะไรได้เลยว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกรึป่าว แต่ลางสังหรณ์ของเขามันบ่งบอกว่าต้องมีชัวร์  


.............................................................................................................................................................