incest of love ปรารถนาซาตาน

ลำดับตอนที่ #7 : วิกฤตการสายฟ้าแลบ 100% แล้วครับ

                                                                  วิกฤตการสายฟ้าแลบ50%

‘ตุ้ม!!!’ น้ำใสในสระว่ายน้ำริมทะเลตกกระจายเป็นฟองฟ่องเมื่อร่างสูงของวีรภัทรกระโดดแทรกลงไปทั้งที่ยังอยู่ในชุดทำงาน ร่างกายเปียกชุ่มดำผุดดำว่ายอยู่เนิ่นนานราวกับจะระงับอารมณ์เร่าร้อนครุกรุ่นภายใน

“ทำไม!!ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วย” คำตะโกนดังราวกับจะส่งไปถึงท้องฟ้าเบื้องบนดังออกมาจากก้นบึ่งของหัวใจที่แหลกเหลว เขาโกรธ โกรธทุกอย่างที่ทำให้เขาต้องเป็นอย่างนี้ โกรธฟ้าที่กลั่นแกล้งให้คนที่รักกลับต้องเป็นพี่น้องร่วมสายเลือด โกรธพรหมลิขิตที่ขีดเส้นเข้าให้เขารักเธอ โกรธเธอที่ไม่เคยจะมองเขาอย่างผู้ชายคนหนึ่ง และโกรธตัวเองที่พอถึงเวลาที่จะสามารถครอบครองตัวเธอได้แต่เขากลับทำไม่ลงและต้องมานั่งทุกข์ทรมานอย่างนี้แทน  

จะมีไหมสักวัน ที่ปาฏิหาริย์จะมีจริง

แม้รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่เขาก็ขอภาวนา

แม้เพียงแค่วันเดียว วินาทีเดียวหรือแม้กระทั่งความฝันคืนเดียว

ขอให้มีสักครั้งที่เขาจะได้เป็นคนที่เธอหันมามอง

เป็นคนที่เธอรัก ไม่ใช่ในฐานะพี่ชายแต่เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง..

…………………………………………………………………………………………………………………………………

‘ก๊อกๆ’ ประตูสุดหรูของโรงแรมส่งเสียงดังแว่วเข้ามาในโสตประสาททำให้ร่างบางสะดุ้ง อารมณ์สั่นไหววาบเมื่อนึกถึงผู้ที่มาเยือนจะเป็นเขารึเปล่า

พี่ชายของเธอ.. คนที่ทำร้ายเธอ…

เนื้อกายที่ยังคงบอบช้ำจากเมื่อคืนยังคงฝังรอยอยู่ทั่วไปแม้ว่าเธอจะเข้าไปอาบน้ำมาจนแทบจะจมน้ำตายอยู่แล้วเริ่มขยับด้วยความหวาดกลัว สมองที่เหนื่อยล้าจากการขบคิดทั้งคืนมึนงงจนศรีษะน้อยๆแทบจะระเบิด

“น้องหวานครับ เป็นอะไรรึเปล่า”

“พี่พาย..” ไม่ใช่เขา ไม่ใช่คนที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุด

“หวาน เป็นอะไรรึเปล่าถ้าไม่ตอบพี่จะพังเข้าไปแล้วนะ” ชายหนุ่มตั้งท่าเตรียมที่จะบุกตะลุยประตูห้องแต่ทว่ามันกลับเปิดออกเสียก่อน

“เฮ้อ ทำไมช้าจังพี่ตกใจหมด” พายุพัฒน์โอดครวญเบา ทำท่าตกใจเกินจริงอย่างน่าหมั่นไส้

“เอ่อ..พี่พาย”

“น้องหวานเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมดูซีดๆ แล้วตานี่ก็บวมด้วย” เสียงหยอกล้อแปรเปลี่ยนเป็นจริงจังแทบจะทันทีที่เห็นอาการผิดปกติของคนรัก

“คือ..คือ”

“เกิดอะไรขึ้น มีใครรังแกน้องหวานบอกพี่มา” น้ำเสียงร้อนรนเร่าเร้าหาคำตอบมากขึ้นเมื่อร่างบางนั้นโผเข้ากอดซุกแน่นกับอกกว้าง สะอึกสะอื้นจนตัวโยน

“พี่พาย..ฮือ.. แต่งงานกับหวานตอนนี้เลยได้ไหมคะ” คำขอร้องอู้อี้ที่พอจะจับความได้ทำให้ชายหนุ่มตะลึงงัน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับคู่หมั้นของเขากันแน่!!!!

..................................................................................................................................................

“หวาน เกิดอะไรขึ้นบอกพี่สิคนดี” น้ำเสียงเจือปลอบประโลมพร้อมกับสัมผัสอบอุ่นจากมือหนาที่ค่อยๆลูบมาบนหลังไม่ได้ช่วยทำให้ความหวาดกลัวของเธอลดลง หญิงสาวยังคงส่ายหน้ากับอกกว้างนั้นอย่างรุนแรง

“หรือพี่พายไม่รักหวานแล้ว พี่พายรังเกียจหวานใช่ไหมคะ ถึงไม่อยากแต่งงานกับหวาน”

“พี่น่ะหรอจะรังเกียจน้องหวาน” ชายหนุ่มผลักร่างบางออกจากตัวพลางจ้องลึกไปยังดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใส

“แต่พี่ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมหวานถึงอยากแต่งงานปุบปับขึ้นมาในคืนเดียว มีอะไรบอกพี่มาเถิดครับคนดี”

“หวาน…หวาน  ” หญิงสาวก้มหน้างุดพลางส่ายหน้าน้อยๆเธอจะบอกเขาได้อย่างไรเล่าว่าเธอกลัว

กลัวว่าสักวันนึงซาตานตนนั้นจะมาทำร้ายเธออีก

กลัวว่าหากไม่รีบแต่งงาน ไม่รีบออกห่างจะต้องเจ็บปวดมากกว่านี้

กลัวว่าสักวันหนึ่งซาตานตนนั้นจะกลับมาทำให้เธอตกเป็นของเขาอย่างที่เคยประกาศไว้

เธออาจจะไม่กลัวขนาดนี้ถ้าซาตานนั่นไม่ใช่ พี่ชายที่เธอรักที่สุด….

“คือ หวาน..หวาน…” ไม่มีคำพูดอื่นใดหลุดออกจาปากสั่นเทาของเธอ ดวงตาคมของคู่หมั้นหนุ่มมองปราดไปทั่วร่างบางที่เขาแสนทะนุถนอมราวจับจะจ้องความผิดปกติบางอย่างที่เขาจะพอจับได้

                “หวานบอกไม่ได้ บอกไม่ได้ ไม่เป็นไรถ้าพี่พายจะรังเกียจหวาน ไม่แต่งงานกับหวาน” วรัศยาพร่ำเพ้อราวกับเสียสติ พร้อมกับที่พยายามเบี่ยงหนี แต่ก่อนที่จะออกห่างอ้อมแขนของชายที่รักสำเร็จ มือหนาที่คุ้นเคยก็จับเสื้อตัวน้อยของเธอไว้มั่นและออกแรงกระชากอย่างแรง

                “กรี้ดดดดด” เสียงแหลมหวานกรีดร้องมือบางพยายามรวบคอเสื้อที่โดนกระชากจนยกออกจากกันอย่างรวดเร็วแต่ก็ยังไม่ทันมือหนาที่รั้งให้มือบางไม่สามารถทำอย่างที่หวังได้ และความจริงที่เห็นก็ทำให้เขาแทบหยุดหายใจ

                บนเรือนร่างขาวผ่องของคนรักที่เขาเฝ้าทะนุถนอมกลับมีรอยกลับมีรอยแดงจ้ำปรากฎชัดหลายตำแหน่งไล่ตั้งแต่คอนวลระหงจนถึงเนินอกสล้างที่ถูกปกปิดด้วบบราเชียร์ตัวน้อย หลักฐานที่เขาคิดว่าทำให้คู่หมั้นของเขาเปลี่ยนไปเพียงชั่วข้ามคืน

                “หวาน นี่มันหมายความว่ายังไง!!!”

ขอโทษจริงๆที่หายไปเป็นชาติ ฮือๆๆ แต่ว่า
งานเข้ามากๆจริงๆ กำลังสิ้นลมปราณ แล้ว ต้องขอโทษด้วยจริง จะพยายามแต่งนะครับยังไงก็ไม่ทิ้งแน่
 หมดแรงจะบรรยาย อาจจะล่าช้ากันหน่อยนะครับ