ลำดับตอนที่ #7
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เมื่อ ความซวยของหยกหอม
“ ฟาฟา ับ ิอี้ แยัาร อสูรยัษ์แระัวเล็นะ เี๋ยวัน และ หยหอมะัารถ่วเวลาสู้ับอสูรยัษ์ระับราาไป่อน แล้ว่อยมา่วยันที่หลั ” ทุนพยัหน้า่อนทำามหน้าที่อัวเอ
วว ระโนหลบ ระบอที่ฟามาอย่าแร
“ึ...ึ” เสียระบอฟาลพื้น บริเวนั้นสะเทือนล้ายแผ่นินไหวไปหม
ววทรัวไ้ เธอรีบใ้ ทัษะพิเศษออาีพอมยุทธระบี่นั้นือ ระบี่มายาทันที เมื่อสบ่อบุเ้าหายัษ์แระระับราา บี่าหนึ่เล่มแออเป็นหลายเล่ม วว ระโพุ่ระบี่ไปยัวออมัน อสูรยัษ์เหมือนรู้ทันมันรีบึระบอมาปิไว้
“โรม.....ึๆ” วว เห็นว่าู่โมไม่สำเร็ึระโถอยออมาอย่ารวเร็ว หยหอมไม่ปล่อยโอาสหลุมือไป เมื่อเ้ายัษ์ำลัสนใพัวพันสู้อยู่ับ วว เธอพุ่ระบีู่่เ้าู่โมเท้า้า้ายอมัน มันมอเห็นรีบยเท้าหลบ่อนวัาเะสุแร
“ุบ...โอ้ย ” ร่าอ หยหอมระเ็นไปไลเือบ 20 เมร ่อนลพื้นระอัเลือออมา เลือในระเป๋าเธอระพริบอัโนมัิเิมเลือให้เธอทันที
“ เป็นอะไรเหรอเปล่า หยหอม “ วว ร้อถามพร้อมระโนหลบระบอที่ฟาไปมาพันละวัน ้วยวามเป็นห่วเพื่อนทำให้เสียสมาธิในารหลบ ในที่สุ็พลาท่าโนระบอฟาเ้าเ็มหน้าท้อร่าเธอลอยลิ่ไปไลเือบ 15 เมร ่อนลลิ้ไปับพื้นอีหลายเมร วว ระอัเลือเ่นเียวับ หยหอม ระเป๋าเธอระพริบพร้อมับเิมเลือให้เธอโยอัโนมัิ ไปสอว ยัษ์แระเริ่มเปลี่ยนเป้าหมายไปสู้ับ ิอี้ ที่่า อสูรยัษ์แระัวเล็เือบหมแล้ว
“ิอี้ ระวั ววร้อเือนอย่าเป็นห่ว” ิอี้รีบ้มหัวหลบ ระบอฟาผ่านหัวเธอไปเส้นยาแผ่านแปเธอั้ท่าาบ่อนใ้ skill ทัษะพิเศษ พายุาบใส่ อสูรยัษ์แระระับราาทันทีหลัาที่มันเปิ่อว่าแถววอ
“ูม.........” เสียาบปะทะเ็มหน้าออยัษ์แระเ็มๆ ิอี้ใ้เท้าเหยียบหน้าอยัษ์แระระับราา่อนีลัาถอยห่าออมา มันใ้มือปัไปมาที่หน้าอเหมือนับไม่มีอาวุธใที่ะทำให้ผิวหนัมันมีเลือออไ้ และฟาระบอลพื้นเพื่อ่มวัทุน ยัไม่ทันที่ทุนะไ้ั้ัว็ไ้ยินเสียในหัวอีรั้
สัว์อสูรระับราา ยัษ์แระระับ 55 ปรา ทั้หมหันไปมอ้านหลัใหายวาบ สัว์อสูรยัแระอีนพร้อมับลูสมุนเือบ 30 ัวำลัาหน้าล้อมเ้าหาพวเธอสี่น
“นี่พวเรา ้อแยันสัพัแล้ว เอันที่รนี้อีรั้ อนนี้ัวใรัวมันหาทารอัน่อน” วว พูึ้น
“ พวเรารวมันสู้ไม่ีว่าหรือ”
“ไม่ไ้หรอ ฟาฟา ฝีมืออย่าพวเราัวเียว็ยาพอแล้ว นี่ั้สอัวับอีหนึ่ฝู” วว พู
“แล้วเราะแยันหนีไปทาไหนละ”
“เอาเป็นว่าให้ล่อพวมันแออไปนละทา ไม่มีเวลาแล้ว ทุ่อยเอันนะ” วว พุ่ร่าฟันยัษ์แระัวเล็ที่ฟาระบอเาหาเธอ ่อนะ่อวนและันำยัษ์แระส่วนหนึ่หายไปในป่า ฟาฟา และ ิอี้ รีบทำามแผนที่วววาไว้ แยเหล่ายัษ์แระที่เหลือไล่ามหลัไปนละทา
“เฮ....พวเธอี้โนี่......ทิ้ไอ้ัวให่ให้ันั้สอัวัน็วยนะสิ “ หยหอม ะโนไปหลบระบอที่ฟาไปมาอยัแระระับราา
“โอ้ย....อยู่ไม่ไ้แล้ว” หยหอม ไ้โอาสรีบวิ่หนีเ้าป่าาน โยมีอสูรยัษ์แระระับราาสอัวเลื่อนร่าามิๆ
“ พวแทำไมไม่ไปามนอื่น ามันมาทำไม “ เธอะโนไปวิ่หนีไปสลับไปมาระหว่า้นไม้ในป่า รึ่ั่วโม่อมาเธอ็หนีสออสูรระับราาพ้น หยหอม หัน้ายหันวามอไปรอบๆ็มีแ่ป่า
“นี่ัน มาอยู่ที่ไหนันเนี่ยแล้วะออาป่านี้ยัไี.....เธอบ่น ่อนมูอเธอะไ้ลิ่นแปลๆ...เอ๋ ลิ่นอะไรหอมัเลย ลิ่นมาาทา้านโน้นนี่ไปูหน่อยีว่า “ เร็วเท่าวามิ หยหอมเินรามลิ่นไปไม่นานเธอ็เห็น้นไม้หลาย้นมีอไม้สีมพูบาน ส่ลิ่นหอมไปทั่ว
“ วาว........เ็บไปฝาพวเพื่อนๆีว่า ” พูบ็เอื้อมมือไปเ็อไม้สีมพู หลัาเ็ไปสามสี่อ
ร่าเธอ็ทรุลอย่าไม่ทราบสาเหุ
“อะไรัน........ทำไมร่าายเราถึยับไม่ไ้” หยหอม พยายามยับร่าายอีรั้ แ่็ไม่สามารถเลื่อนไหวไ้เลย
“ฮือๆๆ...แบบนี้ัน็ายอยู่ที่นี่นะสิ ฮือๆๆันไม่อยาายแบบนี้ .....แ......ไอ้เมส์บ้า....ปล่อยันไปเี๋ยวนี้นะ ันะไปหาเพื่อนอัน แๆๆๆๆๆ ”
ทันในั้นเธอ็้อหยุร้อโว้ยวายระทันหันเพราะเสียในหัวเธอัึ้น
“ อสูรยัษ์แระ ระับ 45 ปรา “ หยหอมปรายามอไป้าน้าเธอถึับาเหลือที่เียว อสูรยัษ์แระ 10 ัวเินถึระบอมุ่รมาทาเธอ
“โอ้ย....แบบนี้ัน็าย 100 เปอร์เ็น์ แถมศพไม่สวย้วย” เธอั้นหายใหลับาปี๋รอวามายที่ใล้ะมาเยือนในไม่้าแล้ว ่อนที่อะไระเิึ้นร่าเธอับโนใรนหนึ่อุ้มึ้น เธอ่อยๆลืมามอที่ละน้อยและ็้อในแทบสิ้นสิ
“ าฟ ” ายหนุ่มหันหน้าลมอ หยหอม ในะที่วิ่หลบหลีไปมาระหว่า้นไม้
“ เธอเป็นใร”
“ เธอรู้ัันไ้ไ ันไม่เยเห็นหน้าเธอเลยนะันสาบานไ้ ”
“รี........ หยหอมแหปารีเ็มที” าฟถึับอึ่หยุวิ่โยอัโนมัิทันที
“เธอเป็นอะไรอเธอเนี่ย... บ้าเปล่า....อยู่ๆ.. รีร้อทำไม ันใแทบแย่ ......ันยิ่วัอ่อน้วย..เธอนะอยู่เยๆ่อนไ้ไหมเห็นไหมพวมันามมาอีแล้ว”
พูบ าฟ็วิ่่อไป
โธ่..........อีาบ้านี่ไม่รู้ััน........แ่มันถึับเอาื่อันไปปู้ยี่ปู้ยำไปประาศเป็นแฟนับมัน สวรร์ทำไมไม่ยุิธรรมเลย นี่ถ้าันยับไ้นะันะแร่เนื้อนายเป็นิ้นๆเลยอยู หยหอมิ าฟมอ
้ายมอวา่อนะอุ้มพาหยหอมลัเลาะไปามลำน้ำลาป่า
อี้านหนึ่อป่า
“ ฟาฟาเธอเห็น หยหอมไหม ันเปินาฬิาสื่อสารแล้ว แ่ยาย หยหอมยัไม่เปิเลย นี่ะเป็นไรหรือเปล่า็ไม่รู้ “ ิอี้พูึ้น
“หรือว่าเธอ ายไปแล้วละ”
“เป็นไปไม่ไ้เหรอ วว สถานะใน่อเพื่อนยัแสว่าเธอยัมีีวิอยู่เลยนะ”
“แล้วยายนี่ะไปอยู่ที่ไหนละ”
“เอาเถอะออาป่าไปรวมันที่เิม่อน เผื่อยายนั้นะไปรอพวเราอยู่ที่นั่นแล้ว” ิอี้พูับท ทุนพยัหน้าเห็นอบ้วย
ทา้านาฟ
“ปัโธ่โว้ย........แม่ะามันมาทำไมนัหนาว่ะ ้อไปหลบที่เิมสัพัแล้ว” าฟบ่น่อนเปลี่ยนเส้นทามุ่ไปอี้าน
“นี่นาย....... ำันไม่ไ้ริเหรอ” าฟมอ่อนพูว่า
“ - _ - ........ไม่ไ้” พอไ้ยินาฟอบ หยหอม็ฟิวส์าทันที
“ไอ้บ้า.... าฟ นายมันไอ้บ้า เอาื่อันไปปู้ยี้ปู้ยำแล้วทำเป็นลืม ฮือๆๆๆๆ นายไอ้ลาม ไอ้นเลว ันะ่านาย” าฟปรายามอหิสาวในอ้อมแนระพริบาปอยๆ ่อนอุทานเสียั
“หรือว่าเธอ็ือ......................หย.....หอมมมมม.”
“ใ่......ไอ้บ้า อนนี้ันเสียื่อหมแล้ว็เพราะนายนี่แหละ อยูเถอะถ้าันหลุไปไ้ันะีนายเป็นิ้นๆ
ให้หายแ้นเลย” าฟยิ้มหัวเราะพูว่า เธอนี่เหมือนยายัวแสบทั้สามนั่นเลยนะนิสัยล้ายๆันมิน่าเลยอยู่้วยันไ้
“ไอ้บ้าาฟ ....ันไม่พูับนายแล้ว” พูบ็ปรายาหนีหน้าาฟไป าฟเห็นท่าทาหยหอมถึับหัวเราะ าฟหันหลัไปมอเห็นพวอสูรแระยัามเ้ามาอย่าไม่ลละ เารีบมุ่รไปยัที่หลบภัยส่วนัวอย่ารวเร็ว
“เอาละรนี่แหละที่หลบภัย ปลอภัย 100 เปอร์เ็น์ “ าฟ วิ่มาหยุรพุ่มไม้ให่ภายในมีที้นไม้นาให่อีั้นที่้นไม้มี่อเล็ๆพอให้นหนึ่นเ้าไปหลบภัยไ้อย่าสบาย าฟปล่อยร่าหยหอมลพร้อมใ้มือโอบเอวึัวเธอไม่ให้ทรุลไปอับพื้น เาใ้แรึร่าหยหอมมาอศรีษะเธอ็บลับบ่าไหล่อเาอย่า่ายาย
“าฟ....ปล่อยันนะนายะทำอะไรัน..ปล่อยันเี๋ยวนี้นะ” เธอพูเสียสั่นหน้าแ่ำ
“อยู่เยๆสัพัไ้ไหม หยหอม เรา้อเ้าไปหลบในออ้นไม้นี้สั 10 นาที รอพวมันไปแล้วัน
ะแ้พิษให้ พูบ็ไม่รอ้า ่อยๆยับัวแทรผ่าน่อไม้นาเล็เ้าไป
“ ปล่อยันนะ.....ันไม่เ้าไป....ปล่อยัน ันยอมาย....ปล่อยันเี๋ยวนี้นะ” หยหอมะโนโวเวเสียั
“หยหอม...หยุะโนเี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่หยุันะูบปาเธอเี๋ยวนี่แหละ” พอไ้ยิน หยหอมถึับาเหลือ
หุบปา้วยวามลัวทันที าฟึร่า หยหอมระับเ้ามาิับัวมาึ้นในะแทรัวเ้าไปใน่อ
ไม้และเา็ทำสำเร็
“เียบๆนะหยหอม.......พวมันมาแล้ว” าฟพูเบาๆ อนนี้ร่าเธอโนาฟอะแน่นหน้าเธอุอยู่ับ่วบ่าอาฟ โยที่เธอไม่ล้าที่ะพูอะไรอีเพราะลัวโนับูบ เวลาผ่านไปเือบสิบนาที วามรู้สึอหยหอมแทบะบ้าาย ั้แ่เิมานโเป็นสาวไม่เยโนใรอแบบนี้เลยแม้แ่รั้เียว หลัาที่ อสูรยัษ์แระพาันหายไปหมแล้ว าฟึ่อยๆเลื่อนร่าออมาพร้อมับร่าอหยหอม เมื่อออมาไ้เา็่อยๆวาเธอลนั่พิับ้นไม้ หยหอมหน้าแ่ำ้มหน้านิ่ไม่ยอมสบาับ าฟ เาเห็นอาารหิสาวถึับหัวเราะหยหอมเบ้ปาเยหน้าึ้นมอพูอย่าอาาว่า
“นายำไว้เลยนะ.....าฟ ถ้าันเอนายันะสับนายให้เป็นหมื่นิ้นเลย”
“ ันอโทษันยอมรับผิ็ไ้นี่เธอะไม่ยอมยโทษให้ันเลยหรือ”
“ไม่.............นว่าันะไ้สับนายเป็นิ้นๆ”
“เอาเถอะถ้าะสับัน็่อยว่าันอีทีอนนี้เธอ้อินยาแ้พิษ่อน เธอไปเ็อ ิว สิท่า อไม้นี้นะยาอมันมีพิษะทำให้ผู้เล่นไม่สามารถยับเยื้อนไ้ วันหลัะเ็อะไร็ูะบ้านะ”
“ไม่้อมาสอนัน”
“แล้วละให้ัน่วยรัษาให้ไหม” หยหอมไม่อบเพียแ่พยัหน้า่อนสบัหน้าไปอีทา าฟ้น
เอายาในเป้มาบ ับัวยาอีหลายอย่า หยหอม ลอบมออย่าสนใ าฟปรายาึ้นไปมอ เธอรีบเบือนสายาไปทาอื่น
“ันไม่ัเธอหรอน่าะหันมาู็ไ้นะ ันไม่หววิาเหรอ” หยหอมหายใฮึฮั ปลายาไปทาอื่น
ไม่นานยา็ทำเสร็ เาถือมาใล้ๆเธอ่อนพูว่า
“ อ้าปาไ้แล้วุหนู” แ่เธอยัปรายาไปที่อื่นและเม้มปาแน่น าฟเห็นอาหารสาวเ้าถึับส่ายหัวไปมา
“ลถ้าทำแบบนี้ะป้อนโยใ้ปานะ” หยหอมสะุ้รีบหันับมามอาฟ อ้าปาอย่ารวเร็ว าฟหัวเราะที่ำู่อเาไ้ผล เา่อยๆใ้มือหยิบยาที่ทำเสร็ไปใล้ๆปาเธอ่อนสบัมือโยนยาเ้าไปในปาเธอหยหอมิว่าะันิ้วมืออาฟ ในะที่เาป้อนยาเ้าปาเธอแ่เธอิผิ หมอนี้อ่านเธอออ เธอไ้แ่ับเอาอาาศไป หยหอมทำหน้าอ เียวยาที่าฟทำให้ ส่วนาฟนั่หัวเราะับอาารที่เธอแสออ
“ทำไมันยัยับไม่ไ้ละ”
“้ออีหนึ่ั่วโมนะถึะเริ่มมีแรบ้า แ่ถ้าะให้เป็นปิ็ราวๆ 2 ั่วโม แ่ว่านี่มันะ่ำแล้วนะอีแ่ 4 ั่วโม เธอะอยู่ับันหรือไปหาเพื่อนเธอ
“ไปหาเพื่อน” หยหอมอบแบบไม่้อิเลย เพราะใระล้าอยู่ับนอย่าาฟละ เธอิในใ
“ แล้วยัยแสบสามนนั่นอยู่ส่วนไหนอป่า”
“ อยู่ลานหินสามเหลี่ยมเิเาาน ” าฟมอูนาฬิา้อมือึถามว่า
“เธอปิระบบาริ่อสื่อสารหรือ”
“ ใ่ “
“ทำไมละ”
“ นายไม่้อยุ่เรื่ออัน ”
“เอาี้เี๋ยวันะส่อวามาเรื่ออเธอไปบอให้พวยายแสบนั่นรอเธอที่เิมนะ” พูบไม่รอ หยหอมอบรับ หรือปิเสธ าฟาริ่อสื่อสารับสามสาวและส่หมายอย่ารวเร็วลท้ายโยารปิเรื่อไว้ามเิมเพื่อัน หยหอมเล่นุิ เรียเพื่อนมาลุมยำเานั่นเอ
าฟ่อยๆอุ้ม หยหอมึ้น เธอไม่พูอะไรแ่หน้าเธอึ้นสีแแป๋ บ่บอว่าเธออนนี้อายสุะอายแล้ว าฟทำเป็นไม่เห็น ่อนะพาเินลัเลาะป่ามุ่ลทิศใ้เพื่อไปยัลานหินสามเหลี่ยมเิเาาน
ระหว่าทาพบลุ่มผู้เล่นหลายนมอเห็นเาอุ้มหยหอม่ายิ้มและทัทายเา ่วแรๆที่มีนเห็น หยหอม โว้ยวายให่ เาึู่ว่าะูบเธอถ้าเธอเอาแ่โว้ยวายอี ้วยวามลัวเธอึไม่ล้าที่ะโว้ยวายอีเมื่อมีนทัว่าทั้สอเป็นู่รััน วามวยอหยหอมยัไม่หยุแ่นั้น รั้นี้เธอยัวยสุๆ ันไปเอ พวที่ไ้รับอาีพนั่าว อาีพนี้มีนเล่นน้อยแสนะน้อยในเมส์ยุทธภพ ออนไลน์ แถมมันยัถ่ายรูปพวเาไว้้วย หยหอมแทบะลั่ายให้ไ้ เมื่อไ้ยินว่าะเอารูปไปล่าวหน้าบันเทิอเมือเริ่ม้น าฟเห็นอาารอ หยหอมยิ่หัวเราะอย่าอบใ แล้พู อบ อ อบใ ผู้เล่นสายอาีพ่าวเป็นารให่
หยหอม อัอันันใแทบะร้อไห้โฮออมา เธอไม่เยิเลยว่าในีวินี้ะเอ นที่ทำให้เธอนมุม
ไ้นานี้ หยหอมพูับ าฟว่า อสาบานไว้เลยว่าะามล้าแ้น อล้าอผลา าฟ ไปทุทวีป าฟยิ่หัวเราะอบใ หนึ่ั่วโมผ่านไปาฟเินเาไปใลุ้หมายแล้ว หยหอม็เริ่มเลื่อนไหวไ้บ้าแล้ว าฟิหาวิธีที่ะปล่อยเธอไป โนที่เาไม่โนอีสามสาวับัว ส่วนหยหอม็ิวิธีที่ะทำอย่าไรึะับาฟไ้.............................
่วย อมเมนท์หน่อยรับ ให้รู้ว่ามีนอ่านอยู่..............- w - ะไ้ลอน่อไปให้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
94ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
94ความคิดเห็น