รวมเรื่องสั้น/ตอนพิเศษ แต่งเอง [YURI]

ลำดับตอนที่ #7 : Secret 2

ชั้น...โอโทจิ ชิอากิเป็นลูกคนรองของตระกูลโอโทจิ ชั้นกับพี่สาวที่ชื่อซึบากิแยกตัวออกมาจากพ่อที่ตอนนี้นั้นอยู่ประเทศจีน แต่งงานแล้วก็มีลูกอีกประมาณ 2-3 คนล่ะมั้ง ชั้นเองก็ไม่ได้ใส่ใจและพบกับพ่อมานานแล้วด้วยสิ ในเมื่อพ่อไม่ต้องการชั้นกับพี่ ชั้นกับพี่เองก็ไม่ต้องท่านเหมือนกัน ชั้นเคยคิดว่าแค่มีพี่ซึบากิอยู่ชั้นก็ไม่ต้องการอะไรอีกจนกระทั่งตอนที่ชั้นอายุ 12 ปี พี่ซึบากิที่ตอนนั้นอายุ 17 ปีก็มีคนรักเป็นนักศึกษากฎหมายของมหาวิทยาลัย L ชื่อว่า ยาชิตะ โชจิ แก่กว่าพี่ซึบากิ 2-3 ปี ผู้ชายคนนี้เท่าที่ดูก็เป็นคนดีมากคนหนึ่ง เสียก็แค่ตรงที่ว่าเป็นที่ซื่อๆไม่มีอะไรเด่นถึงจะหัวดีก็เถอะ เป็นคนที่ไร้รสนิยมเรื่องการแต่งตัว ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ถึงจะทำงานหาเงินได้เล็กน้อยแต่ก็ไม่เคยฟุ่มเฟือย ตอนที่เจอกันครั้งแรกเขาก็พยายามที่จะเข้ามาพูดคุยกับชั้นที่ไม่เคยปริปากพูดอะไรเสมอๆจนชั้นคิดว่าเขาเป็นพี่ชายคนหนึ่ง พี่ซึบากิเองก็ดูจะมีความสุขมาก แต่ว่า.........ในเวลาที่พี่ซึบากิมีความสุขนั้นชั้นกลับเหงาขึ้นมาอย่างประหลาดและรู้สึกเหมือนกับว่าพี่ซึบากิเห็นชั้นสำคัญน้อยกว่าคนรัก........ชั้นเพียงแค่อยากที่จะใครซักคนมารักชั้นและต้องการเพียงแค่ชั้นคนเดียวก็เท่านั้นเอง

เมื่อชั้นอายุ 13 ปี ขึ้นชั้นม.ต้นปี 1 พี่ซึบากิก็พาเพื่อนมาบ้านเป็นครั้งแรก เพื่อนของพี่ซึบากินั้นชื่อว่า โทโจ ซากุระ เป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างสวยทีเดียวแถมยังกล้าฝ่าฝืนกฎของโรงเรียนไปย้อมผมให้เป็นสีน้ำตาลทองเสียด้วยแต่เมื่ออยู่กับพี่ซึบากิแล้วนั้นทั้งคู่ก็ถูกเรียกว่า ดอกไม้งามของโรงเรียนสตรี H ซึ่งดังขนาดที่ว่าชั้นซึ่งอยู่โรงเรียนที่ค่อนข้างห่างกันนั้นยังรู้จักกิตติศัพท์ของทั้งคู่เพราะพวกผู้ชายที่โรงเรียนนั้นแอบหลงใหลทั้งคู่กว่าครึ่ง

ในตอนที่ชั้นได้เจอกับคนที่ชื่อซากุระครั้งแรกนั้นก็คือตอนที่พี่ซึบากิชวนทั้งโชจิและคนที่ชื่อว่าซากุระมาที่บ้านเพื่อที่จะให้โชจิติวหนังสือในการสอบเอนทรานซ์เพื่อที่จะเข้ามหาวิทยาลัยให้

หลังจากตอนนั้นชั้นไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันว่าทำไม คนที่ชื่อว่า ซากุระ นั้นดูจะสนใจชั้นเป็นพิเศษพยายามที่จะชวนชั้นพูดคุย ดื่มน้ำชา ไปเที่ยวที่ต่างๆ ไปดูหนัง ซื้อของตามร้านค้าต่างๆตามลำพังโดยที่ไม่เคยที่จะชวนพี่ซึบากิไปด้วยเลยซักครั้ง พอชั้นถามเหตุผลหล่อนก็ตอบว่า ‘ชั้นไม่มีน้องสาวและเห็นเธอเป็นเหมือนกับน้องสาวเท่านั้นเอง ไม่ได้เหรอ? ชิอากิ’   ในเมื่อเจอคำตอบและคำถามนี้เข้าไปชั้นก็ไม่กล้าที่จะพูดปฏิเสธออกไป แต่ทุกครั้งนั้นคนรักของพี่ซากุระก็จะโทรมาตามตัวและแทบจะทุกครั้งที่ทั้งคู่นั้นทะเลาะกันด้วยเรื่องที่ไร้เหตุผลจนชั้นหน่ายใจ ความสัมพันธ์ของชั้นกับเพื่อนของพี่ซึบากิคนนี้นั้นดำเนินในรูปแบบของพี่สาวและน้องสาวไปจนกระทั่ง....3-4 เดือนหลังจากนั้น....

วันนั้นพี่ซึบากิไปงานเลี้ยงที่เมืองอื่นและจะค้างที่นั่น พอดีกับที่สายฝนนั้นตกลงมาอย่างหนักตอนนั้นมีโทรศัพท์จากพี่ซากุระเข้ามาในโทรศัพท์มือถือของชั้น เสียงที่พูดตอบกลับมานั้นไม่ว่าจะฟังยังไงก็เป็นเสียงของคนที่กำลังร้องไห้อยู่ชัดๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรชั้นถึงไม่วางสายแล้วทำตัวเย็นชาเหมือนปกติแต่กลับบอกให้อีกฝ่ายนั้นมาหาชั้นที่บ้าน

เมื่อพี่ซากุระมาถึงและเห็นชั้นก็เข้ามากอดพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายคนรับใช้ภายในบ้านของชั้นเลยแม้แต่น้อย จนชั้นต้องพาพี่ซากุระไปที่ห้องรับรองแขกที่อยู่ข้างๆห้องของชั้น แต่ว่าพี่ซากุระก็ยังคงกอดชั้นไม่ปล่อยและร้องไห้อยู่กับบ่าของชั้นจนเสื้อเปียกไปหมด ขอบอกตรงๆเลยว่าชั้นไม่ชอบใจเป็นอย่างยิ่งที่มีคนมาทำให้ชุดนอนตัวโปรดของชั้นเปื้อนคราบน้ำตาแบบนี้ แต่ว่าสาเหตุของการร้องไห้แบบนี้น่ะไม่บอกชั้นก็พอจะเดาได้อยู่หรอกนะว่าเพราะสาเหตุนั้นคงจะไม่พ้นจากการทะเลาะกับคนรักอย่างหนักแน่นอน

สุดท้ายชั้นก็ต้องไปอาบน้ำใหม่อีกรอบโดยที่มีพี่ซากุระเข้าไปอาบพร้อมกัน ในตอนนี้นั้นพี่ซากุระดูสงบลงมากแล้วแต่นัยน์ตาก็ยังคงแดงและช้ำอยู่

“ให้พี่ถูหลังให้นะ ชิอากิ” พี่ซากุระถามชั้นที่นั่งถูตัวอยู่อย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก

“ตามใจพี่สิคะ” ชั้นตอบกลับไปสั้นๆแต่ก็ทำให้พี่ซากุระยิ้มได้นิดหน่อยที่วันนี้ชั้นดูจะไม่เย็นชาเหมือนกับปกติ

หลายครั้งที่ชั้นสับสนตัวเองว่าทำไมถึงไม่ชอบเห็นพี่สาวคนนี้เป็นทุกข์นักนะ นอกจากพี่ซึบากิแล้วชั้นไม่น่าที่จะแคร์ใครได้ขนาดนั้นแล้วนี่นา หรือว่าเพราะชั้นเห็นพี่ซากุระเป็นพี่สาวคนหนึ่งไปเสียแล้วกันนะ

“ดีจัง.....ที่วันนี้เธอไม่เย็นชากับพี่เหมือนกับทุกครั้งนะ ชิอากิ” อยู่ๆพี่ซากุระก็มากอดชั้นจากทางด้านหลัง กอดแน่นจนหน้าอกของพี่ซากุระนั้นมาแนบชิดกับแผ่นหลังของชั้น

“นี่......ชิอากิ....เธอชอบพี่มั๊ย?” สาวสวยที่กอดชั้นจากทางด้านหลังนั้นกระซิบถามชั้นเบาๆที่ข้างหู

“.....ก็ไม่ได้รังเกียจพี่นี่คะ” ชั้นไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปยังไงดีถึงได้ตอบไปแบบนี้

อาจจะเป็นเพราะคำพูดประโยคนี้ของชั้นก็ได้ความสัมพันธ์ที่บอกใครไม่ได้ของชั้นกับพี่ซากุระถึงได้เริ่มขึ้น

หลังจากที่ชั้นตอบไปอย่างนั้นพี่ซากุระก็โน้มใบหน้าลงมาจูบชั้น.....จูบแรกของชั้น ไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษเลยซักนิด ทั้งความรู้สึกชอบและความรู้สึกไม่ชอบ.....จะว่าไปก็เหมือนจูบกับก้อนสำลีนุ่มๆเสียมากกว่า

หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นต่อชั้นก็จำแทบไม่ได้ แต่สิ่งที่จำได้หลังจากนั้นเป็นสิ่งแรกก็คือ ชั้นมานอนค้างที่ห้องรับรองแขกซึ่งเวลานั้นให้พี่ซากุระพักอยู่.....ชั้นตื่นขึ้นมาในสภาพที่เปลือยกายและถูกพี่ซากุระกอดเอาไว้แน่น ยังดีที่วันนั้นเป็นวันหยุดชั้นจึงไมได้กังวลเรื่องเวลาที่อีกฝ่ายจะตื่นมากนัก

“........พี่ซากุระ...” ชั้นกรอกนัยน์ตาสีนิลไปมาก่อนที่จะเรียกอีกฝ่ายเบาๆเพื่อที่จะปลุกให้ตื่น แต่ก็ไมได้ผลอ้อมกอดนั้นกลับยิ่งดึงร่างกายของชั้นเข้าไปกอดมากขึ้นจนอดไมได้ที่จะรู้สึกอึดอัดจากการที่ถูกทำให้กลายเป็นหมอนข้างอย่างช่วยไมได้....แต่ว่า...ชั้นก็ไม่ได้รังเกียจอะไรแถมยังรู้สึกอบอุ่นเสียมากกว่าที่มีคนมากอดชั้นเอาไว้ เพราะตอนนี้นั้นชั้นไม่กล้าที่จะเข้าไปออดอ้อนหรือเข้าไปขอนอนร่วมเตียงพี่ซึบากิได้อีกแล้ว

“อรุณสวัสดิ์จ้ะ ชิอากิ” เสียงหวานๆปลุกชั้นให้ตื่นจากภวังค์หลังจากที่กำลังจะเคลิ้มหลับไปอีกครั้ง

“....อรุณสวัสดิ์ค่ะ พี่ซากุระ” ชั้นตอบกลับไปโดยที่ไม่เข้าใจความหมายของรอยยิ้มหวานๆที่ดูมีความสุขนั้น

“ขอโทษนะ....ที่พี่ทำแบบนี้กับเธอน่ะ ชิอากิ” อยู่ๆพี่ซากุระก็มาขอโทษชั้นทั้งที่มือนั้นยื่นมาเล่นเส้นผมสีดำขลับของชั้น

“..............” ชั้นไมได้ตอบอะไรกลับไปนอกจากมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่วางตา

“นี่....ชิอากิ...ตอบพี่หน่อยสิ....โกรธพี่งั้นเหรอ?” พี่ซากุระขมวดหัวคิ้วเล็กน้อยเหมือนกับเด็กๆ มือที่เล่นผมของชั้นเมื่อครู่นี้ก็ไล้ลงมาลูบใบหน้าของชั้น

“ไม่นี่คะ พี่ซากุระ” ชั้นปัดมือของพี่ซากุระออกก่อนที่จะเลื่อนตัวขึ้นไปนอนเกยร่างกายท่อนบนของสาวสวยตรงหน้า

“เวลาที่เธอยิ้มมุมปากแบบนี้น่ะ เธอเหมือนกับซึบากิมากเลยนะรู้ไหมจ้ะ? ชิอากิ” พี่ซากุระยื่นนิ้วขึ้นมาแตะริมฝีปากของชั้นเบาๆ

“รู้สิคะ ใครๆก็บอกอย่างนั้นนี่นา” ชั้นตอบกลับไปอย่างไม่ได้สนใจที่จะตอบนักแต่ก็เรียกเสียงหัวเราะจากอีกฝ่ายได้อย่างไม่น่าเชื่อ

หลังจากที่เราหัวเราะกันได้ซักพักหนึ่งพี่ซากุระกับชั้นก็เริ่มกอดกันอีกครั้งหนึ่ง

สำหรับพี่ซากุระแล้วนั้นการที่กอดกับชั้นหรือว่าทำเรื่องแบบนั้นกับชั้นก็ไม่ต่างอะไรกับการปลอบโยน

แต่ว่า.....สำหรับชั้นแล้วนั้นก็ต้องการเพียงแค่ใครซักคนที่จะมาให้ความอบอุ่นส่วนที่ขาดหายไป ส่วนที่พี่ซึบากิไม่สามารถจะมาเติมเต็มให้ได้

เมื่อมีครั้งแรก ก็ต้องมีครั้งที่สอง และครั้งต่อๆมา...ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าความสัมพันธ์ของพวกเรานั้นไมได้มีอะไรมากไปกว่าความสัมพันธ์กันทางร่างกายก็เถอะ....

หลังจากนั้นพวกเราก็พบกันบ่อยขึ้น หลายครั้งที่พี่ซากุระมาค้างที่บ้านของชั้นตอนที่พี่ซึบากิไม่อยู่แต่ถึงอยู่พี่ซากุระก็จะมาหาชั้นตอนดึกๆหลังจากที่พี่ซึบากิหลับแล้วและจะกลับห้องของตนก่อนที่จะเช้าและหลายครั้ง......ที่ชั้นไปค้างที่บ้านของพี่ซากุระ ถึงจะไม่ใหญ่เท่ากับบ้านของชั้นแต่ก็ไม่ได้คับแคบอะไร

ทุกครั้งที่เราจูบหรือว่ากอดกันพี่ซากุระจะกระซิบที่ข้างหูของชั้นว่า ‘ชอบ’ หรือว่าไม่ก็ ‘รัก’ อย่างที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะใช่การพูดจาเสแสร้งหรือพูดจาเอาอกเอาใจคนที่ไม่ต่างจากการเป็นคู่นอนเลยซักนิดและไม่มีเหตุผลอะไรที่จะทำอย่างนั้นด้วยสิ

แต่ว่าชั้นก็ไม่เคยที่จะพูดอะไรทำนองนี้ตอบกลับไปเลยซักครั้ง ไม่ใช่เพราะว่าชั้นรังเกียจพี่ซากุระหรือว่าอายที่จะพูดหรอกนะ แต่ว่าเพราะอะไรนั้นชั้นเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

หลังจากนั้นไม่กี่เดือนความสัมพันธ์ของชั้นกับพี่ซากุระก็สิ้นสุดลงในวันพิธีจบการศึกษาของพี่ซึบากิกับพี่ซากุระ ในวันนั้นหลังจากที่ชั้นแสดงความยินดีกับพี่ซึบากิแล้วจากนั้นพี่โชจิก็ชวนชั้นกับพี่ซึบากิไปเลี้ยงฉลองที่พี่ซึบากิเรียนจบ ชั้นขอตัวออกมาหาตัวพี่ซากุระเพื่อที่จะแสดงความยินดีแล้วค่อยไปเลี้ยงฉลองกันซึ่งพี่ซึบากิกับพี่โชจิก็อนุญาต

แต่เมื่อชั้นหาตัวพี่ซากุระจนเจอนั้น.............รอยยิ้มที่ระบายบนใบหน้าของชั้นก็ต้องหุบลง เมื่อชั้นเห็นพี่ซากุระนั้นยืนกอดกับคนรักที่ก่อนหน้านี้เคยผิดใจกันจนเกือบจะเลิกหลายต่อหลายหนอย่างมีความสุข

ตอนนั้นเองชั้นก็ตัดสินใจที่จะไปจากพี่ซากุระเองโดยที่ไม่ให้อีกฝ่ายรู้ ในตอนที่ตัดสินใจนั้นแทนที่ชั้นจะรู้สึกเสียใจหรือผูกพันกับพี่ซากุระจนรู้สึกเจ็บปวด แต่ในตอนนั้นชั้นกลับไม่ได้รู้สึกอะไรเลยซักนิดจนแม้แต่ตัวชั้นเองยังแปลกใจที่ตัวเอง.....จะใจด้านชาได้ถึงเพียงนี้ แว่นหนึ่งในหัวสมองของชั้นนั้นก็เกิดความคิดบ้าๆขึ้นมาว่า ‘ชั้นอาจจะเกิดมาโดยที่ไม่สามารถจะรักใครหรือว่าจะให้ใครรักได้ล่ะมั้ง?’

จากนั้นก็ผ่านมาประมาณ 3 ปีได้ล่ะมั้งชั้นอายุ 16 ปี อยู่ชั้นม.ปลายปี 1 ชีวิตแบบเดิมๆที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ไม่มีอะไรน่าสน ในที่สุดก็มาเจอสิ่งที่น่าสนใจเมื่อหนึ่งในคนที่เข้ามาใหม่นั้นมีคู่แฝดคู่หนึ่ง ทั้งคู่มีผมสีน้ำตาลทองเหมือนกับพี่ซากุระจะต่างก็ตรงที่ผมของฝาแฝดคู่นี้นั้นเป็นสีตามธรรมชาติและนัยน์ตาสีเทาสวย สิ่งที่จะแยกฝาแฝดคู่นี้ออกจากกันได้ก็คงจะมีไม่น้อย

คิมิซึกิ มาโกโตะ เป็นฝาแฝดคนพี่ที่ตัดผมสั้น ใส่ชุดนักเรียนผู้ชายทั้งที่เป็นผู้หญิงและเป็นนักกีฬา  แค่เข้ามาได้ไม่ถึงสองอาทิตย์ก็ทำเอายัยนานะร้องโอดครวญเพราะว่าสถิติการวิ่งระยะสั้นที่ดีที่สุดนั้นถูกมาโกโตะทำลายได้อย่างง่ายดายแถมดูเจ้าตัวจะไมได้พยายามอะไรมากกับการวิ่งเสียด้วย

คิมิซึกิ มินาโตะ เป็นฝาแฝดคนน้อง รูปร่าง หน้าตาเหมือนกับคนพี่ทุกอย่าง ให้ผมยาวและเป็นคนที่ดูน่ารัก มินาโตะเป็นคนที่ใครๆก็เรียกว่า อัจฉริยะ เรื่องนี้ชั้นเองก็ค่อนข้างจะเห็นด้วยเมื่อผลการสอบของทั้งชั้นปีออกมามินาโตะนั้นได้ที่ 1 แถมยังได้คะแนนเต็มอย่างที่ไม่มีใครกล้าโต้เถียง ผู้หญิงคนนี้นั้นเป็นคนประเภทที่ท่าทางจะจัดการยากซะด้วยสิถึงรูปลักษณ์ภายนอกจะดูซื่อๆเวลาที่อยู่กับฝาแฝดคนพี่ก็เถอะ

ชั้นรู้สึกว่าทั้งคู่นั้นคงจะพอทำให้ชั้นรู้สึกสนุกและหายเบื่อได้บ้างไม่มากก็น้อยเพราะตอนนี้นั้นถึงจะกลับไปที่บ้านก็มักจะไม่ได้เจอกับพี่ซึบากิเท่าไหร่นักเพราะตั้งแต่พี่ซึบากิเสียพี่โชจิไปด้วยโรคมะเร็งสมองเมื่อปีก่อนนั้นพี่ซึบากิก็เริ่มดื่มเหล้าอย่างหนักแถมยังคบคนไม่ซ้ำหน้าเหมือนกับประชดชีวิตเสียอย่างนั้น แต่ถึงจะคบผู้ชายมากหน้าหลายตาแต่ยังไงพี่ซึบากิก็คงจะไม่สามารถที่จะรักหรือว่ามีอะไรกับใครได้ง่ายๆอย่างแน่นอนเพราะชั้นรู้ดีว่าพี่ซึบากินั้นรักพี่โชจิขนาดไหน ไมว่าพี่ซึบากิจะเป็นยังไงชั้นก็รักและไม่มีทางให้ใครมาทำร้ายพี่ซึบากิอีกเด็ดขาด

จากการเล่นเกมส์แก้เบื่อของชั้นกับพวกคู่แฝดแล้วนั้นชั้นก็ได้พบกับทาช่าที่ตอนนั้นตัวเล็กและถูกรังแกแทบจะในทันที ทาช่านั้นน่ารักเสียจนชั้นนั้นอยากที่จะครอบครองเอาไว้เพียงคนเดียว

ในตอนนี้ชั้นเริ่มรู้สึกว่าในตอนนั้นเมื่อ 3 ปีก่อน ชั้นอาจจะรักพี่ซากุระจริงๆก็ได้  แต่ชั้นก็ขี้ขลาดเกินกว่าจะยอมรับความจริงว่า หัวใจของชั้นนั้นสามารถที่จะรักคนคนหนึ่งด้วยความรู้สึกที่พิเศษได้เหมือนกับคนทั่วไป

ในที่สุดก็มีคนที่ต้องการชั้นเพียงแค่คนเดียว เห็นชั้นสำคัญที่สุดและคราวนี้ชั้นจะตอบรับความรู้สึกนั้น ทาช่า....เธอมาเติมเต็มส่วนที่ชั้นต้องการ มาเติมเต็มส่วนที่เห็นแก่ตัวที่สุดนี้ของชั้นทีละน้อย ทีละน้อย จนชั้นสามารถที่จะยอมรับความรู้สึก ‘รัก’ หรือ ‘ชอบ’ของตนเองที่จะให้ตอบกลับความรู้สึกของเธอได้