Surprising Love : สุดเซอร์ไพร์ส รักนี้มาได้ไงเนี่ย!?

ลำดับตอนที่ #7 : 7th Surprise : ตามสบายเลย -_-"

CHAPTER 07.- ตามสบายเลย -_-"

                ตอนนี้ฉันตัดสินใจได้แล้วว่าฉันจะปล่อยข่าวลือพวกนั้นไป ในเมื่อไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่ฉันจะวิ่งวุ่นแก้ข่าวอยู่ฝ่ายเดียว ขณะที่เตและพรรคพวกนั้นแสนจะทำตัวสบาย ๆ แถมใครมาถามก็ไม่ยักจะปฏิเสธให้มันจริงจังซะอีกแน่ะ! ฮึ่มม.. โอเค ฉันก็จะไม่สนใจแล้วเหมือนกัน คิดซะว่าถึงข่าวลือนี้จะทำให้ฉันหาแฟนไม่ได้ แต่อย่างน้อย ๆ เตก็คงจะหาไม่ได้เหมือนกันนั่นแหละน่า!! (เหรอ..)

                ฉันคิดอย่างแค้นเคืองพลางพลิกหนังสือเปิดแรง ๆ ไปด้วย (อ้าว ไหนว่าไม่สนใจแล้วไง) จนยัยป่านต้องส่งเสียงแหวมาจากหน้าห้องน้ำว่า "อ้าวแม่คุณ พลิกมันแรง ๆ อย่างนั้น ถ้ามันโกรธแก แช่งให้แกสอบตกขึ้นมาจะทำไง" โวะ.. อย่ามาเล่นมุกตอนนี้น่า ฉันไม่มีอารมณ์จะบูชาหนังสือแล้ว ในเมื่ออีกไม่กี่อาทิตย์จะสอบอยู่รอมร่อ ขืนเอาแต่ขึ้นหิ้งวางเอาไว้บนหัวนอนอย่างยัยป่าน มีหวังฉันคงสอบตกเป็นแน่แท้

                "หนังสือมันต้องบูชาอย่างนี้" มันพูดพลางยกมือไหว้กองหนังสือมโหฬารที่หมกไว้บนหัวเตียง.. แหม เอามาปัดฝุ่นปัดหยากไย่บ้างเถอะแม่คู้ณณณ ก่อนที่จะต้องไปปัดฝุ่นกับหยากไย่ที่โต๊ะอาจารย์แทนเพราะสอบไม่ผ่านน่ะ!!

                ฉันเกาหัวอย่างหงุดหงิดเพราะอ่านหนังสือยังไงมันก็ไม่รู้เรื่อง เลยกะว่าจะเดินไปปิดเพลงที่เปิดอยู่ในคอมสักหน่อย เผื่อจะมีสมาธิขึ้นมาบ้าง แต่ก็เกรงว่าจะหลับคาหนังสือไปเลยเสียมากกว่า -_-"

                "แหม.... คิดถึงแฟนจนอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเลยรึไงยะ" ยัยบ้า!! ฉันปาหมอนใส่หน้าทะเล้นของมันทันทีที่พูดจบ

                ก็ตั้งแต่วันนั้นมา ฉันเป็นอันต้องเจอเตทุกวัน ไม่ว่าจะด้วยความจงใจหรือไม่ก็แล้วแต่... จะว่าไปตั้งแต่มีข่าวลือนี้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเจอเตถี่ขึ้นอย่างบอกไม่ถูก ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็เจอ กินข้าวก็เจอ เดินออกมาจากตึกหน่อยนึงนี่เป็นเจอ.. แล้วไอ้เพื่อนเวรทั้งหลายก็พยายามเหลื๊อเกินน ที่จะลากฉันไปทุกที่ที่เตอยู่ ขอให้ฉันได้เดินผ่านเตเถอะ เตจะได้ทักทายฉัน แล้วฉันก็จะได้แนะนำพวกมันให้เตรู้จักไง -_-;;; ดูแผนการของพวกมันสิ -_-" แยบยลกันจริง ๆ แต่ละคน ---______----;;;;;

                "อ๊าาา ที่รักจ้ะะ ขอกำลังใจหน่อยสิจ้ะ จุ๊บ ๆๆๆ" ดูมันทำสิ.. อายุก็ปาเข้าไป 16-17 กันแล้ว ยังจะทำตัวปัญญาอ่อนแบบนี้อยู่อีก -_-;; ฉันคิดอย่างระอาเมื่อเห็นไอ้ป่านโดดขึ้นเตียงแล้วคว้าเอาดินสอที่วางอยู่ข้างตัวฉันไปนอนกอดแถมยังพรมจูบมันจนทั่วอีก -_-;; วิปริตไปแล้วเพื่อนฉัน

                ที่จริงดินสอแท่งนี้คือดินสอที่เตยัดเยียดให้ฉันมาเมื่อวันก่อน เพราะว่าฉันแวะไปลงชื่อขอสอบปากเปล่ากับอ.รจิตรที่ตึกวิทย์ (ตึกที่เตเรียน) มาน่ะสิ  วันนั้นดันซุ่มซ่ามไม่ได้เอาอะไรไปเขียนเลยซักแท่ง อาจารย์ก็ดันโหดอีกที่ไม่ยอมให้ยืม เอาแต่บอกว่าฉันไม่เตรียมพร้อมอยู่นั่นแหละ -*- แง่ง.. อยากกัดหัวจริง ๆ  แต่โชคดีไปที่ระหว่างฉันกำลังเดินโต๋เต๋ออกมานอกห้องพักครูนั้น ฉันก็เจอเตพอดี เขาเลยให้ฉันยืมดินสอมา ^__^

                แล้วไงล่ะ.. พอใช้งานเสร็จ ฉันก็อุตส่าห์..... บากหน้าไปคืนดินสอถึงห้อง 5/1 ที่เตเรียนอยู่เชียวนะ!! (อายจะตาย เด็กผู้ชายห้องนั้นมันก็แซวกันอยู่ได้ นี่ห้องคิงส์แน่รึเปล่าเนี่ย!!) พอไปถึง เตกลับบอกว่าไม่เป็นไรอยู่นั่นแหละ อะไรกัน นี่ฉันเอาของนายมาคืนนะ ไม่ได้ซื้อมาให้!! ทำไมทำท่าเกรงใจไม่ยอมเอาคืนอยู่นั่นอะ -*-

                นี่วันหลังฉันต้องไม่กล้ายืมอะไรของหมอนี่แล้วแน่ ๆ เลย --*--

                โอเค คิดถึงความหลังมามากพอ กลับมาที่ความเป็นจริงบ้างดีกว่า.. ฉันเหล่ตามองยัยป่านที่นอนหลับตาพริ้มกอดดินสอแท่งนั้นไม่ยอมปล่อย แล้วก็ถอนหายใจเฮือก -_-" ยัยนี่จะกวนประสาทฉันไปถึงไหน เครียดโว้ยยยยยยยยยย

                ว่าแล้วฉันก็หนีไปเซเว่นหน้าหอดีกว่า.. -*-

                "ขอบคุณค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ"

                'ตี๊~~ดีวววว~'

                เสียงขอบคุณของพนักงานเสื้อคลุมสีแดงในเซเว่นดังขึ้นพร้อม ๆ กับเสียงประตูที่ปิดลงหลังจากที่ฉันซื้อของและปฏิเสธขนมจีบซาลาเปาของร้านไปแล้ว   ฉันสูดลมหายใจเฮือกใหญ่อย่างอารมณ์ดีขึ้นเยอะเมื่อได้ออกมาเดินเล่นให้สายลมเย็นฉ่ำมันตีหน้าบ้าง ^___^

                ฉันเดินถือถุงเซเว่นที่ข้างในบรรจุกาแฟกระป๋อง ขนมสาหร่ายเถ้าแก่น้อยของโปรดของฉันและยัยป่าน คอนเน่ถุงใหญ่ พริงเกิ้ลกระป๋องเล็ก และยังมียากิโซบะกึ่งสำเร็จรูปที่ลองซื้อมาทำกินดูอีก ฮ้า.. กองทัพมันต้องเดินด้วยท้อง แล้วตอนนี้ท้องมันก็ร้องว่า 'หิววววว' แล้ว ซะด้วยสิ

                ระหว่างที่ฉันกำลังเดินอารมณ์ดีและกำลังจะมุ่งหน้ากลับหอนั้น หูก็ดันได้ยินเสียงคุ้น ๆ เสียก่อน

                "ปริม! ^__^" นั่นไง -*-........ ฉันบอกแล้วว่าผู้ชายคนนี้ เป็นคนที่ฉันเจอตลอดเวลาในระยะหลัง ๆ มานี่ -*-

                ฉันหันไปยิ้มตอบเตที่เรียกฉันจากด้านหลัง ดูท่าทางเหมือนเขาเพิ่งกลับมาจากที่ไหนซักแห่ง มากับเพื่อนผู้ชายของเขาเต็มไปหมด (คือฉันไม่ค่อยรู้จักเพื่อนของเขาหรอก ไม่เหมือนเขาที่แทบจะรู้จักเพื่อนฉันครบทุกคนอยู่แล้ว) แต่นอกจากเพื่อนผู้ชายที่ฉันคุ้นหน้าคุ้นตาดีพวกนั้นแล้ว ก็ยังมี......................... พวกการแสดง (ห้อง 20).. อีกด้วย -*-

                ยัยพวกนั้นที่ก็ถือว่ามีจำนวนหลายคนอยู่ พากันมองฉันอย่างกับอยากจะฉีกเนื้อฉันกิน (ฉันไม่ค่อยมีเนื้อให้กินหรอกนะ) เว้นแต่วิวีที่ยืนทำหน้านิ่ง ๆ แต่ก็มองฉันไม่วางตาเหมือนกัน

                "ไปไหนมา!" เตถามพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นจนฉันต้องถอยไปตั้งหลัก 1 ก้าวยาว ๆ

                "ซะ.. ซื้อของอะ แหะ ๆ ^^;;" ฉันตอบพร้อมชูถุงขนมในมือให้เตดู เขายิ้มน่ารักให้ฉันซะจนฉันกลัว ^^;;; กลัวยัยพวกนั้นจะแหกอกฉันน่ะซี่!!!!!

                "เดินไปด้วยกันสิ เดี๋ยวผมไปส่งที่หอ"

                "จะ... จะดีเหรอ ^^;;;;;" ไม่ดีแน่.. ฉันถามออกเสียง แต่ตอบเองในใจ -*-... ถ้าให้เตไปส่ง มีหวังตายแน่ฉัน T__T

                "ไปสิ! พวกผมจะไปส่งพวกห้อง 20 ที่หออยู่แล้ว เราเพิ่งกินหมูกะทะกันเสร็จมาน่ะ" ว่าแล้วเตก็ดึงข้อมือให้ฉันมาด้วยกัน.. เอ่อ อย่าจับตัวฉันสิเต T___T

                เพียงแค่ฉันขืนข้อมือออกจากเตนิดเดียว เขาก็ดูเหมือนจะรู้ทันทีว่าทำในสิ่งที่ไม่ควรทำลงไป "อะ.. ผมขอโทษ"

                ฉันไม่ได้ถือตัวอะไรหรอกนะ แต่ยังไม่อยากตายก่อนวัยอันควรอะ T___T

                สรุปว่า ในที่สุดการเดินทางกลับหอของฉัน จากที่เดินมาคนเดียว ก็ดั๊นน ต้องเดินกลับกับคน 20 กว่าคน -*-   พวกผู้หญิงห้องการแสดงนั่นพากันรุมล้อมชวนเตคุยอย่างออกรสชาติ ส่วนฉันน่ะเหรอ... เฟดตัวเองออกมาเดินข้างหลังดีกว่า -*-

                ฉันเดินไปก็คุยกับเพื่อนของเตไปแทน เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเพื่อนของเขาชื่ออะไรบ้าง แล้วทุกคนก็ตลกมากด้วย ฉันนี้หัวเราะตลอดทางจนน้ำตาเล็ดเลย ยิ่งตอนที่คนที่ชื่อ เอก ทำท่าเป็ดผสมปลาโลมาให้ฉันดู ฉันนี้แทบจะลงไปนอนหัวเราะอยู่กับพื้นเลยทีเดียว   แล้วนายวินอะไรนั่นก็ตลกดีนะ เอาเป็นว่าฉันยกโทษให้ที่เคยเคืองไปก็แล้วกัน โอเค ^___^

                ฉันสังเกตว่าเตจะคอยหันมามองฉันเป็นระยะ ๆ ทั้งที่พวกการแสดงก็ยังคงชวนเขาคุยอยู่ไม่หยุด  แล้วทุกครั้งที่เตหันมามอง พวกบรรดาเพื่อนของเขานี่แหละ ก็จะโห่ใส่ แล้วก็ไล่ให้เตไปดูแลพวกการแสดงเลยไป ส่วนกับฉัน ปล่อยให้พวกเขาดูแลเอง ฮ่า ๆๆ ฉันขำพวกห้อง 1 จังเลย ไม่คิดว่าคนเรียนเก่งมันจะรั่วกันได้ขนาดนี้

                แต่หน้าพวกการแสดงแต่ละคนเวลาที่เตโดนเพื่อนล้อเนี่ย.. ฉันขำไม่ออกจริง ๆ นะ -*-

                ในที่สุดการเดินทางก็ใกล้จะสิ้นสุดลงเมื่อเข้าเขตหอหญิง  เตเดินนำไปส่งพวกการแสดงที่หอ 1 ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่หอเดียวกับฉัน ฉันมองผู้หญิงพวกนั้นที่พากันร่ำลาเตอย่าง...... เอ่อ.. ตอแหล -_-;; นี่ฉันผิดรึเปล่าเนี่ยที่นึกด่าพวกนั้นในใจ -_-;;;

                คนที่เดินขึ้นหอไปคนสุดท้ายคือวิวี ที่ยิ้มให้เตอย่างร่าเริง แต่พอหันมาสบตากับฉันเท่านั้นแหละ..... อื่มม -*-.. ฉันไม่มองดีกว่า

                "เห้ย!!! กูต้องรีบกลับไปคุย msn กับน้องหมิงแล้วหวะ!!" อยู่ดี ๆ เอกก็โพล่งขึ้นมากลางวงซะอย่างนั้น ทำเอาฉันงงไปเหมือนกันว่าอยู่ดี ๆ มันจะพูดขึ้นมาทำไม

                "เออ กูก็ต้องกลับไปซักผ้า"

                "กูจะไปเล่นเกม"

                "กูเล่นด้วย!"

                "กูอยากอาบน้ำ"

                และอีกสารพัด ที่พวกมันเอามาอ้าง เพื่อที่จะไม่ต้องเดินไปส่งฉัน... ไอ้พวกเน้ -_-^^^

                "ไอ้บ้า ไปส่งแค่นี้ก็ไม่ได้!" ฉันบ่นกลับไปอย่างสุดเซ็ง (เริ่มสนิทกันแล้ว) พลางพองลมเข้าแก้มเสียจนแก้มป่อง

                "ก็ให้ไอ้เตไปส่งสิ!" วินนำทีมพูดขึ้นพลางยิ้มยั่วโมโหอย่างที่ฉันอยากจะกระโดดถีบเป็นที่สุด   ไอ้ที่ฉันเคยบอกว่าให้อภัยนายน่ะ ฉันขอถอนคำพูด!!!!

                "ส่งคนสวยขึ้นหอหมดแล้ว คนไม่สวยก็ให้ไอ้เตไปส่งแล้วกัน! ฮ่า ๆๆ" ไอ้เจ้าหมีมันพูดงั้นแล้วคนอื่นก็เฮรับกันเสียงลั่น เว้นแต่เตคนเดียวที่หัวเราะเบา ๆ เหมือนกับอายอะไรอยู่

                สรุปว่าไอ้พวกนั้นเฮฮากันแล้วก็เดินออกเขตหอหญิงไปเลย O.o เห้ย!! ไม่ไปส่งฉันจริง ๆ เหรอวะ!!!! ToT ไอ้พวกบ้า ลำเอียงงงงงงที่สุด!!!!!

                "พวกมันก็งี้แหละ" เตพูดขึ้นทั้งที่ยังมองเพื่อนตัวเองพากันเฮโลออกจากเขตหอหญิงไป ฉันเห็นเขาขำกับความประสาทของเพื่อนตัวเองแล้วฉันก็อดขำด้วยไม่ได้ สุดท้ายเลยได้แต่ตะโกนไล่หลังไปว่า

                "ไอ้บ้า!!! ฉันขอให้หอแกไฟดับ!!!!!!!!!" ฮ่าาาา ได้ยินเสียงไอ้พวกนั้นตะโกนด่ากลับมาแล้วสะใจพิลึก (โรคจิตนะเนี่ย) เตขำก๊ากกับการกระทำของฉัน ก่อนที่จะเอาถุงในมือฉันไปช่วยถือ

                "ผมไปส่งไง"  แล้วเราสองคนก็เดินด้วยกันในความมืดที่มีเพียงแสงส่องทางนำเราไป

                ----------------------------------------------------------------------------

                "ปริม!!" เสียงที่ฉันเริ่มจะคุ้นมันมากขึ้นทุกทีที่ได้ยินดังขึ้นไม่ไกลนักจากตัวฉันตั้งแต่ก้าวแรกที่เดินเข้ามาในเขตรั้วโรงเรียน  ฉันหันหลังกลับไปยิ้มให้เจ้าพวกห้อง 1 ที่เดินตามมาไม่ไกลนัก

                "อรุณสวัสดิ์!!" ฉันทักตอบกลับไป พลางกระโดดหลบไอ้หมีที่ทำท่าจะมาล็อคคอฉัน -_-^^ ไอ้พวกนี้นิ่..

                "เมื่อคืนไฟดับด้วย!! เพราะปริมแช่งนั่นแหละะะ!!!" เจ้าต๊อบโวยวายทันทีที่เห็นหน้าฉัน แต่ฉันหัวเราะเยาะกลับไป ฮ่า ๆๆๆ ก็บอกแล้วว่าของมันแรงงง

                ฉันมัวแต่เฮฮาอยู่กับพวกห้อง 1 เสียจนไม่ทันสังเกตเห็นว่าในหมู่พวกนี้ที่เดินมาน่ะ ประกอบด้วย วิวี อยู่ด้วย

                "เตท่องตรงนี้ยังไงน่ะ วีท่องไม่ได้เลย" จนเธอส่งเสียงขึ้นมานั่นแหละ ฉันถึงได้มองเห็นเธอ.. โอ่... นั่นเธอคล้องแขนตัวเองเข้ากับแขนเตหมับ ทำทีเป็นให้เตสอนวิธีจำชีทภูมิศาสตร์ในมือ  ฉันเห็นแล้วแหละว่าเตทำหน้าเหวอไปเลย โด่เอ๊ย.. อย่ามาทำไก๋น่า มีผู้หญิงสวยมาแตะเนื้อต้องตัวอย่างนี้ เป็นใครใครก็ต้องชอบ

                "อ้าวไอ้เต... ปริมอยู่ตรงนี้นะเว้ย กล้านะมึง" เสียงเอกดังขึ้นแทบจะทันทีที่เกิดช็อตเด็ดขึ้นตรงหน้า  ทำเอาเตลุกลี้ลุกลน รีบหันมายิ้มแห้ง ๆ ให้ฉันเสียยกใหญ่

                วิวีเองก็หันมายิ้มเหมือนกัน เธอยิ้มให้พวกห้อง 1 ทุกคน และเผื่อแผ่มายังฉันด้วย

                มันดูเหมือนเป็นรอยยิ้มของคนที่กำชัยชนะอย่างบอกไม่ถูก -_-"

                "เข้าไปแทรกเลยปริม ๆๆ" อ๋าวว แล้วเรื่องอะไรมาเชียร์ให้ฉันทำแบบนั้นล่ะเจ้าพวกนี้ -_-" ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเตสักหน่อย คนที่รู้ดีที่สุดก็พวกนายนั่นแหละ

                "ไม่เกี่ยวกับฉันนี่! ไปล่ะ" ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่รู้สึกไม่อยากอยู่ดูรอยยิ้มแบบผู้ชนะของวิวีเอาเสียเลย ฉันจึงเดินเลี่ยงออกไปอีกทางหนึ่ง แล้วมุ่งหน้าขึ้นตึกเรียนทันที

                "ปริม!"

                จะเรียกทำไมเล่า ฉันไม่หันกลับไปมองหรอกนะ -*-

-TBC-