ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    • ฟอนต์ THSarabunNew
    • ฟอนต์ Sarabun
    • ฟอนต์ Mali
    • ฟอนต์ Trirong
    • ฟอนต์ Maitree
    • ฟอนต์ Taviraj
    • ฟอนต์ Kodchasan
    • ฟอนต์ ChakraPetch
[fic Harry Potter]กรง(ฉบับดั้งเดิม/วาย)

ลำดับตอนที่ #7 : ความเมตตากับความเกลียดชัง(-_-)

  • อัปเดตล่าสุด 20 ต.ค. 64


อยากได้ใครซักคนที่จะเข้ามา ช่วยเยียวยาทั้งใจและกาย....................
แต่ก็กลัวเค้าจะโชคร้าย จึงยอมอยู่อย่างเดียวดายเรื่อยมา....................
แต่ซอกลึกสุดของหัวใจก็ยังโหยหา หาดวงตาคู่นั้นไม่ว่างเว้น...................
ดวงตาที่ไม่ว่าจะแค้นชั้นเท่าไหร่ชั้นก็ทนได้.....................
ไม่ว่าจะมองชั้นด้วยความชิงชังและขยะแขยงแค่ไหน ชั้นก็จะบอกว่าทุกอย่างยังเหมือนเดิม....................
แม้สุดท้ายแล้วเธอจะเป็นของคนอื่น ชั้นก็จะรักเธอตลอดไป.......................
ขอเพียงแค่ดวงตาคู่นั้นของเธอ มองมาที่ชั้นอีกครั้ง...............
.........ลิลี่......... ........ลิลี่...........
ชั้นรักเธอเหลือเกิน............ รักเธอสุดลมหายใจที่มี...............



เซเวอรัสลืมตาขึ้นช้าๆ ความรู้สึกแรกที่เค้ารับรู้คือความเจ็บปวดที่แล่นปราดไปทั่วร่าง  รู้สึกถึงร่างทั้งร่างร้าวระบมจนแทบขยับเขยื้อนไม่ได้  แค่กระดิกนิดเดียวก็ร้าวไปทั้งตัว  เจ็บจนน้ำตาเล็ด  เวลาผ่านไปราวๆ 3 ชั่วโมง แต่ก็ยังไปไหนไม่ได้  จนในที่สุด  ก็ต้องหลับตาลงอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลีย 

แต่แล้วเหตุการณ์เดิมก็กลับมาอีก  น้ำเย็นๆ กำลังไหลลงมาตามตัวเค้า  แฮร์รี่กำลังถูกสบู่ให้กับเค้าที่นอนตะแคงบนพื้นห้องน้ำด้วยสายตาเย็นชา  ฤทธิ์ของสบู่ที่ถูกแผลทำให้เค้าเจ็บ  และน้ำที่ไหลมาโดนหน้าอย่างที่เจ้าคนอาบให้ไม่คิดจะสนใจก็ทำให้เค้าสำลัก 

"ชิ.............. ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นว่าอาบเองไม่ไหว  คงไม่ทำให้หรอก" 

"แล้วทำไมทำให้ล่ะ" เสียงของเซเวอรัสแหบแห้ง  แฮร์รี่ลุกขึ้นไปเอาผ้าเช็ดตัว 

"ก็มันคาวนี่ ใครจะไหว" เด็กหนุ่มตะคอก

"ยังไงก็ขอบคุณ..........อ่ะ..อ๊ากกก" เซเวอรัสครางเมื่อถูกลากออกจากห้องน้ำ และถูกผ้าขนหนูเนื้อหยาบถูกนำมาเช็ดตัวแรงๆ อย่างไม่เกรงใจกัน  ก่อนโยนขึ้นเตียงไป แฮร์รี่รื้อเสื้อผ้าออกมาจากตู้แล้วโยนอย่างส่งๆ  ไปที่เตียงซึ่งเซเวอรัสก็รับไปใส่อย่างว่าง่าย  แต่อาการบาดเจ็บก็ทำให้สวมใส่ได้อย่างยากลำบากเหลือเกินจนวูบหนึ่ง  แฮร์รี่อดมองอย่างเป็นห่วงไม่ได้

แต่อย่างไรก็ดี......... น้ำทำให้เซเวอรัสรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย  เพราะมันทำให้อาการเหมือนจะเป็นไข้ทุเลาลง  แต่ก่อนที่ความเย็นสบายจะทำให้เข้าสู่พวังอีกครั้ง  เค้าก็แทบจะสำลักตายอีกรอบ  เมื่อถูกจับกรอกยา 

"ยังหลับไม่ได้  ผมไม่ให้หลับ"

“ต้องการอะไรจากชั้นอีก” เซเวอรัสวิงวอนเป็นครั้งแรกในรอบเดือน “ให้ชั้นได้พักหน่อยเถอะ  ชั้นทรมานมาทั้งคืนด้วยมือเธอแล้วนี่............ เธอจะได้เอาเวลาว่างไปอ่านหนังสือ  เรียนชดเชย.......…”

“ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการได้ทรมานคุณหรอกอาจารย์” แฮร์รี่ยิ้มเยาะ  แต่อาจจะเพราะอีกฝ่ายยังสกัดใจไม่เก่งพอ  เซเวอรัสถึงได้รู้สึกได้ทันทีว่าอีกหัวของอีกฝ่ายนั้น คุณธรรมกับความแค้นกำลังฟัดกันนัวเนียแค่ไหน

"แค้นมากสินะ......................." 

"ใช่" 

"แล้วคิดจะให้อภัยรึเปล่า" 

"หึ........... คนอย่างคุณกำลังขอความเห็นใจรึ" 

"เพราะเธออาบน้ำให้มั้ง  ชั้นถึงได้รู้สึกว่าเธอไม่ใจร้ายขนาดนั้น.......... คำตอบล่ะ" 

"งั้นขอแสดงความผิดหวังอย่างแรง  เพราะผมเป็นคนใจร้าย  คำตอบคือ.............ไม่" 

ใช่แล้ว................. เค้าสาบานกับตัวเองไว้แล้ว  ตั้งแต่วันที่ซีเรียสตาย  วันที่เค้าได้เห็นหน้าสเนป และเค้าก็ได้บอกกับตัวเองว่า.....ไม่ว่าดัมเบิลดอร์จะพูดอย่างไรก็ตาม............ เค้าจะไม่มีวันให้อภัยสเนปเด็ดขาด 

.............................ไม่มีวัน..............................

เซเวอรัสไม่พูดอะไรอีก  เค้ารู้อยู่แล้ว  วันนั้น  วันที่เค้าฆ่าดัมเบิลดอร์  ดวงตาสีเขียวคู่นั้นบอกเค้าว่า  จะไม่ให้อภัยเค้าเด็ดขาด  น่าเจ็บปวด  ที่เด็กคนนี้ไม่รู้เลย............... ว่าทำไมเค้าฆ่าดัมเบิลดอร์ 

ไม่รู้เลยว่า............. เค้าลงมือสังหารพ่อมดชราด้วยความรู้สึกอย่างไร 

แต่เมื่อมาถึงตอนนี้แล้ว.............. เข้าใจความแค้นของเด็กหนุ่มชัดๆ เค้ารู้สึกดีใจที่เด็กคนนี้โง่เกินกว่าจะเห็นน้ำตาของเค้า 

หลายปีมาแล้ว ที่เค้าร้องไห้โดยไม่มีใครเห็น.................

อาจจะเพราะคิดเรื่องเครียดๆ  ผนวกกับตอนนี้เค้าไม่ได้กินยาสำหรับโรคประจำตัวเหมือนเคย  ทำให้เซเวอรัสรู้สึกแน่นหน้าอกขึ้นมา  อาการของโรคประจำตัวที่เค้าลืมไปแล้วว่ารู้สึกยังไง เพราะยาที่กินเข้าไปทุกเดือนมันช่วยเค้าเอาไว้.......... 

อีกอย่างเค้ารู้ว่าเป็นอาการของโรคเก่าเพราะยาพิษที่ถูกแฮร์รี่รมให้จะออกฤทธิ์ยังไง  เค้าย่อมรู้ดี เพราะมันเป็นยาที่เค้าทำวิจัยและคิดค้นเอง  ร่างผอมกะหร่องก้มหน้าลงอย่างเจ็บปวด..............เค้าจะต้องตายอย่างทรมาน  เพราะมันเป็นฤทธิ์ของยาพิษชนิดนี้  ร่างกายเค้าจะเริ่มเจ็บปวดทรมานไปทั่วร่าง  ปวดแสบปวดร้อนจนแทบจะสิ้นใจ จะเริ่มอาเจียนเป็นเลือด  แล้วจากนั้น 

ขาจะเริ่มขยับไม่ได้................. 

ตาจะเริ่มมองไม่เห็น.............. 

เสียงจะขาดหายไป จะไม่ได้ยินเสียงใดๆ.................. 

จากนั้นก็จะขยับร่างไม่ได้ในที่สุด จากนั้นก็.............

.....................ตาย......................

โดยไม่รู้ตัว................ น้ำตาใสๆ หล่นเผาะลงมาจากตาคู่สวย  แฮร์รี่ใจหายวาบเพราะเค้าไม่เคยเห็นอีกฝ่ายร้องไห้ทั้งที่ยังไม่ทำอะไรแบบนี้  แต่ก็เก็บอาการอย่างรวดเร็ว แล้วรีบยิ้มเยาะแทน "กลัวตายเหมือนกันเหรอ" 

เปล่าเลย................... แต่เสียใจต่างหาก................... 

เจ็บปวดที่เธอใจร้ายกับชั้นมากเหลือเกิน.............

อาการแน่นหน้าอกเริ่มกลับมาหาเค้าอีกครั้ง  เซเวอรัสเริ่มหายใจอย่างติดขัด  และคราวนี้แฮร์รี่ก็สังเกตเห็น  เพียงแต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจเพราะคิดว่าอีกฝ่ายเสแสร้ง  จนกระทั่งใบหน้าที่ซีดอยู่แล้วเริ่มซีดจัดมากขึ้น  ดูหมองคล้ำจนสังเกตเห็นได้ชัด  ร่างบางค่อยเอนตัวลงนอนอย่างลำบาก  ขณะที่เด็กหนุ่มรีบยกมือขึ้นมาแตะที่หน้าผาก กว้าง  ลำคอระหง  ก่อนจะเลื่อนไปตามจุดต่างๆ ของร่างกาย

...................ทำไมตัวเย็นลงเร็วขนาดนี้....................!?!?

แฮร์รี่ตัดสินใจกรอกยาเสริมกำลังอีกรอบ  ดูเหมือนมันจะช่วยได้บ้าง แม้จะไม่มากเท่าไหร่  แต่การหายใจก็กลับสู่ภาวะปกติอย่างเชื่องช้า  ในขณะที่เด็กหนุ่มเฝ้าดูอาการอย่างพรั่นพรึง.................. 

...................ไม่น่าเชื่อ  อาการแบบนี้มันเหมือนกับ..................เหมือนคนเป็นโรคหัวใจ..................?


************************************************



“เอ๊ะ.............. ยานั้น” แฮร์รี่ร้องขึ้นทันที เมื่อเห็นมาดามพรอมฟรีย์หยิบยามามาให้เด็กหนุ่มบ้านเรเวนคลอดื่ม “โรงเรียนนี้มียาบรรเทาการการเจ็บหน้าอกของเด็กคนนี้ด้วยเหรอครับ”

“โชคดีน่ะที่ศาสตราจารย์สเนปปรุงไว้เยอะ” เธอตอบพลางถอนใจ “ถึงเค้าจะฆ่าดัมเบิลดอร์  แต่เค้าก็ยังมีความดีความชอบเรื่องนี้อยู่ดี  ไม่งั้นเราต้องสั่งยามาจากโรงพยาบาล  แถมยังต้องกินทุกครั้งที่อาการกำเริบด้วย  ในขณะที่ยานี่เค้ากินแค่เดือนละครั้งก็จะแข็งแรงเหมือนคนไม่เป็นอะไร แถมไม่เจ็บป่วยด้วย”

แฮรี่กับรอนยิ้มอย่างโล่งใจ  ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ยังติดใจจนอดถามไม่ได้ “แล้วสเนปปรุงยาพวกนี้เก็บไว้ทำไมค่ะ”

“โธ่เฮอร์ไมโอนี่  ก็เผื่อไว้ไง  ทำเป็นงงไปได้” รอนเอ็ด 

“เปล่าหรอก” มาดามพรอมฟรีย์ว่า “เค้าปรุงไว้ดื่มเองต่างหากล่ะ”

แฮร์รี่หันมามองอย่างตกใจ ขณะที่รอนดูจะประหลาดใจขึ้นมาทันที  เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากถามอย่างคาดไม่ถึง “รึว่าสเนป”

“เค้าเป็นโรคหัวใจน่ะ.............. จริงสิ พวกเธอคงไม่รู้เรื่องนี้หรอก จะว่าไปมีแต่อาจารย์กับพวกที่เข้าเรียนก่อนปี 1985 เท่านั้นแหละที่รู้น่ะ”


************************************************************



ร่างบางนั้นมองไปไกลลิบที่หน้าต่าง  อย่างโหยหาในอิสระภาพ  เค้ารู้ดี ตลอดเวลาที่ผ่านมา  ความเกลียดที่มีต่อเจมส์ พอตเตอร์เป็นสิ่งที่ทำให้เค้ารู้สึกผิดน้อยลง และมีชีวิตอยู่มาได้  ก็เหมือนความรู้สึกเกลียดที่แฮร์รี่มีต่อเค้าทำให้เด็กหนุ่มโทษตัวเองเรื่องที่ซีเรียส  แบล็กตายน้อยลง

ถ้าเค้าให้อภัยเจมส์  พอตเตอร์ เค้าคงตายจากโลกนี้ไปแล้ว   เพราะความรู้สึกผิดที่ทำให้เจมส์กับลิลี่ต้องตาย............... 

เซเวอรัสกำลังพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ร้องไห้   เค้ากำลังรับมือกับการถูกบีบให้ออกจากเปลือกนอกที่เย็นชาและรังเกียจเดียจฉันผู้อื่น  ที่เค้าสร้างขึ้น................เค้าควรทำอย่างไรดี 

.........................ทำอย่างไรดี............................ 
 

ติดตามเรื่องนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน

ผู้สนับสนุนสูงสุด

ผู้สนับสนุนคนล่าสุด

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

ความคิดเห็น

กำลังโหลด...

ความคิดเห็น

กำลังโหลด...
×
แทรกรูปจากแกลเลอรี่ - Dek-D.com
L o a d i n g . . .
x
เรียงตาม:
ใหม่ล่าสุด
ใหม่ล่าสุด
เก่าที่สุด
ที่กำหนดไว้
*การลบรูปจาก Gallery จะส่งผลให้ภาพที่เคยถูกนำไปใช้ถูกลบไปด้วย

< Back
แทรกรูปโดย URL
กรุณาใส่ URL ที่ขึ้นต้นด้วย
http:// หรือ https://
กำลังโหลด...
ไม่สามารถโหลดรูปภาพนี้ได้
*เมื่อแทรกรูปเป็นการยืนยันว่ารูปที่ใช้เป็นของตัวเอง หรือได้รับอนุญาตจากเจ้าของ และลงเครดิตเจ้าของรูปแล้วเท่านั้น
< Back
สร้างโฟลเดอร์ใหม่
< Back
ครอปรูปภาพ
Picture
px
px
ครอปรูปภาพ
Picture